<<κοινός>> οπλισμός γωνιών τοιχωμάτων

[ΣτέφανοςΒ]

κατα την προσωμείωση τοιχωμάτων Γ Ή Π, με ξεχωριστά στοιχεία και ένωση με δεσμικές ράβδους (όχι steiner κ.τ.λ),προκύπτει οπλισμός ανά στοιχείο - το ερώτημα είναι στις γωνίες που ενώνωνται οι <<επικαλυπτόμενοι>> οπλισμοί πρέπει να προστίθενται στη συνολική διατομή ή να μην λαμβάνονται εις 2πλόυν .θεωρώντας ότι έτσι και αλλιώς λειτουργούν και στις 2 διευθύνσεις- τι πιστεύεται ότι είναι σωστότερο;

[Χ Επισκέπτης 1]

Κάνουμε που κάνουμε μια προσέγγιση που απέχει από την πραγματικότητα θεωρώντας ανεξάρτητα τοιχώματα κατά συνέπεια με μειωμένες ροπές αδράνειας στον οπλισμό θα κολλήσουμε;

 

Στο ερώτημά σου θα απαντήσω ότι τα τέσσερα συνήθως σίδερα της γωνίας τα αφήνω 4 και δεν τα κάνω 8.

Η διαστασιολόγηση γίνεται με μία ροπή που είναι μικρότερη από την πραγματική αυτή δηλαδή που αντιστοιχεί στη συνολική διατομή (Π ή Γ ή Τ ή ό,τι είναι). Όμως κατά τη διαστασιολόγηση δε λαμβάνουμε υπόψη μας τα σίδερα του κορμού (συνεισφέρουν κατά ένα ποσοστό έως και 20%) ούτε τα σίδερα του άλλου σκέλους του πυρήνα.

[ΣτέφανοςΒ]

Η διαστασιολόγηση γίνεται με μία ροπή που είναι μικρότερη από την πραγματική ..

 

αυτό ακριβώς!! ή σύνθετη διατομή που είναι στην πραγματικότητα (θεώρηση αρηγμάτωτης διατομής) απαιτεί μεγαλύτερο οπλισμό απο ότι μας βγάζει η ανάλυση για 3 ξεχωριστές.-δηλαδή στην πράξη παίρνει μεγαλύτερη ροπή,άρα δεν θέλει και περισσότερο οπλισμό;

[Χ Επισκέπτης 1]

Θα ήθελε. Νομίζω όμως ότι τον οπλισμό αυτό θα τον θέλαμε στα ελεύθερα άκρα ενός Π και όχι στα κοινά τμήματα των ορθογωνίων.

Με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα, "παίρνουμε" ροπή από τα τοιχώματα και τη δίνουμε στους στύλους. Χωρίς να λάβουμε υπόψη μας και τη μείωση της ροπής αδράνειας των τοιχωμάτων στα 2/3 λόγω ΕΑΚ.

Τελικά υπερδιαστασιολογούμε τους στύλους και υποδιαστασιολογούμε τα τοιχώματα. Φαίνεται ότι τα τοιχώματα έχουν πολύ "φιλότιμο" ενώ αντίθετα τα υποστυλώματα είναι επίφοβα και θέλουν προσοχή, ιδιαίτερα τα "κοντά".

Αν βέβαια κρίνουμε απ' τα αποτελέσματα (συμπεριφορά σε πραγματικούς σεισμούς) δεν κάνουμε κανένα σοβαρό λάθος. Ίσως όμως να απέχουμε πολύ απ' το να είμαστε πραγματικά οικονομικοί για σταθερό επίπεδο ασφάλειας, που είναι τελικά και το ζητούμενο.

[Giannis]

Θα ήθελε. Νομίζω όμως ότι τον οπλισμό αυτό θα τον θέλαμε στα ελεύθερα άκρα ενός Π και όχι στα κοινά τμήματα των ορθογωνίων.

Με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα, "παίρνουμε" ροπή από τα τοιχώματα και τη δίνουμε στους στύλους. Χωρίς να λάβουμε υπόψη μας και τη μείωση της ροπής αδράνειας των τοιχωμάτων στα 2/3 λόγω ΕΑΚ.

Τελικά υπερδιαστασιολογούμε τους στύλους και υποδιαστασιολογούμε τα τοιχώματα. Φαίνεται ότι τα τοιχώματα έχουν πολύ "φιλότιμο" ενώ αντίθετα τα υποστυλώματα είναι επίφοβα και θέλουν προσοχή, ιδιαίτερα τα "κοντά".

Αν βέβαια κρίνουμε απ' τα αποτελέσματα (συμπεριφορά σε πραγματικούς σεισμούς) δεν κάνουμε κανένα σοβαρό λάθος. Ίσως όμως να απέχουμε πολύ απ' το να είμαστε πραγματικά οικονομικοί για σταθερό επίπεδο ασφάλειας, που είναι τελικά και το ζητούμενο.

Σωστός ο Χάρης. Σκεφτείτε επιπροσθέτως ότι ο οπλισμός συνήθως προκύπτει για την ροπή που καταπονεί τον ισχυρό άξονα του τοιχώματος και ότι όταν έχουμε π.χ. σεισμό x το τοίχωμα κατά y καταπονείται περί τον ασθενή άξονά του. Επειδή τα προγράμματα που χρησιμοποιούμε διαστασιολογούν συνήθως μόνο για τον κρίσημο συνδυασμό που σχεδόν ποτέ δεν είναι ο ίδιος για το τοίχωμα κατά x και κατά y, πολλές φορές έπιασα έναν-έναν τους συνδυασμούς και πάντα αν κανείς λάμβανε υπόψη τον συνολικό οπλισμό των κρυφοϋποστυλωμάτων της περιοχής επικάλλυψης (λόγω συνεργαζόμενου πλάτους), αυτός επαρκούσε. Αν δηλαδή προκύψουν 3 ράβδοι/γωνία για το κατά x και 3 κατά y, μάλλον στην γωνία δεν χρειάζονται 3+3=6 ράβδοι, αλλά επαρκούν οι 3!

 

Όπως σωστά είπε ο Χάρης αυτό που μάλλον υποδιαστασιολογείται είναι το ελεύθερο άκρο. Αφ' ενός γιατί δεν λαμβάνονται υπόψη τα συνεργαζόμενα πλάτη (steiner), οπότε προκύπτει λιγότερος οπλισμός (ενώ στην επικάλλυψη συνεργάζονται τα 2 υποστυλώματα και το πρόβλημα είναι μικρότερο) και αφ' ετέρου γιατί η ροπή που θλίβει την ισχυρή περιοχή επικάλλυψης εφελκύει τις λίγες ράβδους του ελεύθερου σκέλους, ενώ η ροπή που θλίβει το ελεύθερο σκέλος εφελκύει πολύ περισσότερες ράβδους στην περιοχή της επικάλλυψης, οπότε υπάρχει συχνά φαινόμενο σύνθλιψης. Γι' αυτό και σε σεισμούς πολλές αστοχίες εμφανίστηκαν από σύνθλιψη σκυροδέματος στο ελεύθερο άκρο πυρήνων. Το παρακάνουν που το παρακάνουν τα προγράμματα που δεν λαμβάνουν υπόψη ότι στην επικάλλυψη δεν έχουμε 1 αλλά 2 κρυφοϋποστυλώματα, μην το παρακάνουμε εμείς και άλλο και φορτώνουμε την επικάλλυψη των τοιχωμάτων, γιατί θα την πατήσει από την άλλη!

[ΣτέφανοςΒ]

το σύνθετο τοίχωμα θα πάρει την ροπή που του αναλογεί στην πραγματικότητα λόγω της γεωμετρικής δυσκαμψίας του ,ανεξάρτητα πως το οπλίσαμε εμείς - άρα αν δεχθούμε πως προσωμειώνουμε χωρίς συνεργαζόμενα πλάτη ,καταλήγουμε πως θα έχουμε λιγότερο οπλισμό και πως δεν χρειάζεται αυξησή του ,με βάσει τα ανωτέρω (Giannis και Χάρης) και συμφωνώ και εγώ! έτσι όπως αναπτύχθηκε το θέμα.

 

Τίθεται τώρα το εξής ερώτημα:

 

Αν προσωμειώσουμε με steiner (ένας ισοδύναμος στύλος,χωρίς μείωση δυσκαμψίας με το ''χέρι'' ) ,θα βγεί περισσότερος οπλισμός, άρα με βάση την άνω λογική (σύνθλιψη κ.τ.λ) θα κάνει <<κακό>>,και δεν έχουμε κινηθεί προς την ασφάλεια ,αλλά πιό κοντά στην αστοχία του τοιχώματος τελικά! (γιατί άσχετα τι προσωμείωση και όπλιση κάναμε εμείς, η απόκριση στο σεισμό είναι δεδομένη ,αφού δεν αλλάζουμε γεωμετρικές διαστάσεις)

 

-μήπως τελικά ασφαλέστερη αντιμετώπιση τοιχώματος είναι υπολογισμός με 3 ισοδύναμους (γενικά σωστότερη προσωμείωση)-όχι αύξηση επικαλυπτόμενων περιοχών και μικρή αύξηση με το χέρι των ελέυθερων άκρων;