O βιολιστής στο μετρό

[CostasV]

Μια ωραία ιστορία.

Ένας άνδρας κάθισε κάτω σε έναν σταθμό του μετρό στην Washington DC και άρχισε να παίζει βιολί, ένα κρύο πρωινό του Ιανουαρίου. Έπαιξε έξι κομμάτια του Bach για περίπου 45 λεπτά. Σε αυτό τον χρόνο, καθώς ήταν ώρα αιχμής, υπολογίζεται ότι πέρασαν χιλιάδες άνθρωποι από τον σταθμό πηγαίνοντας οι περισσότεροι στις δουλειές τους.

Μόλις 3 λεπτά είχαν περάσει και ένας μεσήλικας παρατήρησε τον μουσικό. Έκοψε λίγο το βήμα του και στάθηκε για μερικά δευτερόλεπτα , αλλά μετά προχώρησε κανονικά στο δρόμο του. Ένα λεπτό αργότερα ο βιολιστής πήρε το πρώτο του δολάριο καθώς μία γυναίκα το πέταξε στο δισκάκι και χωρίς να σταθεί προχώρησε παρακάτω. Λίγα λεπτά αργότερα κάποιος έγειρε στον τοίχο και κάθισε να τον ακούσει, αλλά μετά από λίγο κοίταξε το ρολόι του και έφυγε διότι όπως φαίνεται είχε καθυστερήσει.

Αυτός που έδωσε μεγαλύτερη προσοχή ήταν ένα αγοράκι περίπου 3 ετών. Η μητέρα του τον κρατούσε από το χέρι, αλλά το παιδί σταμάτησε να ακούσει τον βιολιστή. Όμως η μητέρα τράβηξε από το χέρι το μικρό και συνέχισαν τον δρόμο τους. Κάτι παρόμοιο συνέβη και με αρκετά άλλα μικρά παιδιά. Όλοι οι γονείς χωρίς εξαίρεση τα τράβηξαν για να έρθουν μαζί τους.

Στα 45 λεπτά που έπαιξε ο μουσικός, μόνο 6 άνθρωποι σταμάτησαν και έμειναν να τον ακούσουν για λίγο. Περίπου 20 του άφησαν χρήματα και συνέχισαν το βήμα τους. Μάζεψε 32 δολάρια. Όταν τελείωσε ο μουσικός, κανείς δεν έδωσε σημασία. Κανένα χειροκρότημα και καμία αναγνώριση.

Κανείς δεν γνώριζε ότι ο βιολιστής αυτός ήταν ο Joshua Bell, που είναι από τους καλύτερους μουσικούς στο κόσμο. Το βιολί με το οποίο έπαιζε κόστισε 3.5 εκατομμύρια δολάρια. Μόλις δύο ημέρες νωρίτερα, ο Joshua Bell είχε δώσει παράσταση sold out σε θέατρο της Βοστόνης και η μέση τιμή εισιτηρίου ήταν 100 δολάρια.

Αυτή είναι μία πραγματική ιστορία. Ο Joshua Bell έπαιξε στο σταθμό του μετρό ινκόγκνιτο, σε ένα πείραμα που οργάνωσε η εφημερίδα Washington Post σχετικά με την αντίληψη την αίσθηση του ωραίου και τις προτεραιότητες των ανθρώπων. Εν συντομία θα μπορούσε να το περιγράψει κανείς κάπως έτσι: σε ένα συνηθισμένο μέρος και σε μία οποιαδήποτε ώρα μπορούμε να αντιληφθούμε το ωραίο; Σταματούμε να το εκτιμήσουμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο σε έναν χώρο που δεν περιμένουμε να δούμε ένα ταλέντο;

Ένα από τα πιθανά συμπεράσματα του πειράματος είναι: Εάν δεν έχουμε λίγο χρόνο για να σταματήσουμε και να ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς στο κόσμο να παίζει ίσως την καλύτερη μουσική που γράφτηκε ποτέ, πόσα άλλα πράγματα χάνουμε;

Πηγή: http://www.snopes.com/music/artists/bell.asp

ΥΓ. H Washington Post κέρδισε το βραβείο Pulitzer για το άρθρο αυτό του Gene Weingarten τον Απρίλιο 2007

[jimjimre]

το θέμα είναι πόσοι άνθρωποι απο αυτούς που τον άκουσαν ξέρουν να αναγνωρίζουν την καλή μουσική και κυρίως το καλό παίξιμο.. ελάχιστοι.. επιπλέον η κλασσική μουσική θέλει και περισσότερο χρόνο να αναπτυχθεί και για μερικά δευτερόλεπτα που θα περάσει κάποιος από δίπλα του πηγαίνοντας σε μια δουλειά δεν έχει πολύ χρόνο για να κρίνει ακόμα και αν γνωρίζει

[erling]

Πραγματικά το συγκεκριμένο πείραμα δεν μπορεί να αναδείξει το δίλημμα που θέτει ο συγγραφέας στο τέλος.

Διότι στο ΜΕΤΡΟ όλοι έχουν δουλειά και πάνε, δεν πάνε για να ακούσουν μουσική ούτε να θαυμάσουν το ωραίο. Είναι απλά ένας χώρος που ΠΡΕΠΕΙ να περάσουν για να πάνε στις δουλειές τους. Αυτό δείχνει πως τα παιδάκια, που δεν μπορούν να αντιληφθούν ακόμα τι σημαίνει αγώνας για τα προς το ζειν, σταματούσαν.

Εγώ, ακόμα και να τον ήξερα, δεν θα καθόμουν να τον ακούσω αν είχα δουλειά.

Ίσως αν πήγαινε σε ένα πάρκο, όπου ο κόσμος πάει για να περάσει τον χρόνο του, να είχαν άλλα αποτελέσματα.

[daphnig]

Αυτό που αποδεικνύει περίτρανα η ιστορία σου αυτή, δεν είναι τόσο το ότι δεν έχουμε πια χρόνο για να απολαύσουμε τα όμορφα πράγματα στην ζωή, αλλά το ότι έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε κάτι καλό, μόνο όταν μας το πουλάνε ως τέτοιο.

Όταν ο βιολιστής πλασάρεται ως καταπληκτικός βιρτουόζος, δίνουμε οσο-οσο για να τον ακούσουμε δήθεν εκστασιασμένοι, όταν όμως μας τον παρουσιάζουν σαν άστεγο στο μετρό, τότε αδυνατούμε να ακούσουμε το ταλέντο του.

 

Εμένα αυτό που μου έφερε η ιστορία σου στο μυαλό είναι η φράση «Ό,τι δηλώσεις είσαι»…. Αν το «παίξεις» καλά (όχι το βιολί), μπορείς να γίνεις και μέλος του star system, αν πάλι όχι, όσο ταλέντο και να έχεις είσαι καταδικασμένος στη αφάνεια.

[terry]

3500000$ βιολι??? Πολλά δεν είναι??

[vagiotis]

Αυτό που αποδεικνύει περίτρανα η ιστορία σου αυτή, δεν είναι τόσο το ότι δεν έχουμε πια χρόνο για να απολαύσουμε τα όμορφα πράγματα στην ζωή, αλλά το ότι έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε κάτι καλό, μόνο όταν μας το πουλάνε ως τέτοιο.

 

Ισχύει κι αυτό, αλλά δε νομίζω ότι πρόκειται για ασφαλές συμπέρασμα σ' αυτή την περίπτωση. Αυτό που αποδεικνύει η ιστορία είναι ότι οι άνθρωποι που διέρχονται από ένα σταθμό Μετρό δεν έχουν χρόνο (ή διάθεση) ν' ακούσουν μουσική.

 

Η κάθε δραστηριότητα είναι συνυφασμένη και με το περιβάλλον στο οποίο διενεργείται. Εσύ θα καθόσουν ποτέ στην τουαλέτα για να φας, π.χ.?

[daphnig]

Μπορεί από μόνη μου να μην καθόμουν στην τουαλέτα για να φάω, αν όμως με ταίζανε εκέι μέσα, θα καταλάβαινα αν το φαγητό είναι ανάλατο ή κακοψημένο.

 

Έχεις δίκιο, το ωραίο είναι υποκειμένικό και έχει να κάνει με το γούστο του καθενός. Αλλά δεν μπορεί το ίδιο άτομο να βρίσκει το ίδιο πράγμα την μια ωραίο και την άλλη αδιάφορο.

[erling]

daphnig, αν είχες κρίσιμο ραντεβού στην πολεοδομία και ήταν εκεί ο συγκεκριμένος με κουστωδία και φώτα, θα καθόσουν να τον ακούσεις?

Εγώ, όπως έχω ήδη πει, όχι. Εκτός αν ήταν και ο υπάλληλος της πολεοδομίας εκεί.....

Δεν έχει να κάνει με τον χώρο και την προβολή αλλά με τον χρόνο μας.

Παράδειγμα, σε πάρκο που έχει πάει ο χ ζογκλέρ, μαζεύεται κόσμος και τον παρακολουθεί, διότι δεν έχει κάτι άλλο να κάνει.

Στο ΜΕΤΡΟ θα τον δει όσος είναι ο χρόνος αναμονής.

[dgt]

Το συγκεκριμενο παραδειγμα-πειραμα ειναι εντελως μια ''αμερικανιά''. Δεν αποδυκνυει τιποτα περα απο την ομορφη και αφελη ιστορια. Θεωρει δεδομενο οτι ολοι αυτοι που τον προσπερασαν δεν ειχαν τιποτα σπουδαιοτερο-ομορφοτερο στη ζωη τους εκεινη τη στιγμη. Ειναι δηλαδη αδυνατο καποιος να επαιρνε το μετρο για να συναντησει τον/την αγαπημενη/ο του/της, να παει στο ραντεβου που περιμενε μηνες, στη γεννηση του παιδιου του, στο γιατρο του ή δε ξερω κι εγω που αλλου, ετσι;

Επισης θεωρει δεδομενο οτι κανεις απο αυτους δεν αναγνωρισε την ποιοτητα της μουσικης του βιολιστη. Πώς το ξερουν αυτο; Μπορει και καποιοι να τον ειχαν δει και στο θεατρο.

Αποκλειεται καποιος να ειπε οτι ακουσα ενα καταπληκτικο βιολιστη στο μετρο σημερα αλλα προτιμησα να τρεξω στο ραντεβου με εσενα μη σε στησω στο σταθμο;

Σαχλαμαρα λοιπον το πειραμα.

Το μονο που με δυσαρεστει ειναι οτι δινουν το πουλιτζερ πλεον σε παραμυθακια.

[CostasV]

Αν όμως στη θέση του βιολιστή υπήρχε μία γυναικάρα (όχι με τα κόκκινα αλλά το αντίθετο), ελαφρώς ντυμένη, κάνοντας πασαρέλα, τότε μάλλον πολλοί περισσότεροι θα σταματούσαν και θα αφιέρωναν λίγο περισσότερο χρόνο.

Την γυναικάρα την αναγνωρίζουμε σχετικά εύκολα.

Την καλή μουσική (όταν μας την δίνουν τζάμπα) όχι.

 

erling, σωστά λες, στο παρκάκι ο βιολιστής θα απολάμβανε μεγαλύτερη αναγνώριση. Αλλά σε ένα παρκάκι δεν μπορεις να έχεις πολύ μεγάλο δείγμα σε 1 ώρα. Το πολύ 100 άτομα. Και αν μαζευτεί μία κρίσιμη μάζα, τότε όλοι θα έρθουν να δουν τι γίνεται.

Ενώ στο μετρό πέρσαν πάνω από 1000 άτομα από μπροστά του. Πιθανόν κάποιοι από αυτούς να είχαν πληρώσει τα 100 δολάρια για να δουν την συναυλία του. Μόνο ένας τον αναγνώρισε