Χρόνος ζωής φέροντα οργανισμού

[kvasil]

Η δημιουργία και εφαρμογή κανονισμών εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες που αφενός, διαφέρουν, από χώρα σε χώρα αλλά και από εποχή σε εποχή.

Η κάθε χώρα λαμβάνει υπόψη της παράγοντες όπως

- η πρώτες ύλες που διαθέτει

- τα οικονομικά στοιχεία της (πλούτος)

- η τεχνογνωσία των επιστημόνων που διαθέτει

- το επίπεδο των πανεπιστημίων

- το επίπεδο ασφάλειας που θέλει να πετύχει

Όλα αυτά τα στοιχεία καθώς και η κατανομή που έχουν σε παγκόσμιο επίπεδο συνθέτουν ένα χάρτη με πολλούς κανονισμούς – «πολιτικές δόμησης» και διαφορετικές παραμέτρους.

Βλέπουμε κανονισμούς που δίνουν έμφαση στο σκυρόδεμα (βλέπε Ελλάδα) γιατί η πρώτη ύλη είναι φθηνή, κανονισμούς που δίνουν έμφαση στο ξύλο ή στο μέταλλο.

Όπως επίσης βλέπουμε και χώρες χωρίς την ύπαρξη κανενός κανονισμού – πολιτικής.

Όσο πιο πλούσια είναι μια χώρα τόσο και πιο αυστηρότερους κανονισμούς μπορεί να θεσπίσει για την προστασία του πληθυσμού της.

Χωρίς να θέλω να «καταρρίψω» την έννοια της ασφαλούς κατασκευής, όλοι μας γνωρίζουμε ότι μέσα στις παραδοχές μας δεχόμαστε την κατάρρευση μια κατασκευής «υπό προϋποθέσεις». (βλέπε ικανοτικό κόμβων, ελάχιστο μήκος τοιχίων κλπ.).

Όλα αυτά είναι μια πραγματικότητα την οποία βιώνουμε τις τελευταίες δεκαετίες. Και αυτό διότι τότε αναπτύχθηκε η επιστημονική έρευνα και τα μέσα για την διάδοσή της.

Με μια γρήγορη ματιά στις επιστημονικές ανακοινώσεις κάθε πολυτεχνείου και εργαστηρίου θα παρατηρήσουμε τον όλο και αυξανόμενο όγκο εργασιών και «ανακαλύψεων» που έχουν να κάνουν τόσο στα νέα υλικά όσο και σε διατάξεις – τρόπους κατασκευής και ανάλυσης των σύγχρονων κτηρίων.

Αναφέρω για παράδειγμα τους συνδετήρες. Ο λόγος που δεν τους χρησιμοποιούσαν το 1940 – 50 – 60 δεν είναι γιατί δεν τους γνώριζαν ή δεν γνώριζαν, από μαθηματικά μοντέλα, την συνεισφορά τους στην ανάληψη διατμητικής έντασης. Απλά λόγω της «άγνοιας» ή πιο σωστά της μη ύπαρξης πειραματικών δεδομένων – αποτελεσμάτων για την συνεισφορά τους στην ανάπτυξη υπεραντοχών σε ένα ενδεχόμενο σεισμικό γεγονός ή ακόμη αν θέλετε λόγω του μικρού χρονικού διαστήματος που είχε εφαρμογή του σκυροδέματος στην κατασκευή δεν είχαν γίνει ακόμη γνωστά όλα εκείνα τα στοιχεία που συντελούν στην αντισεισμικότητα της κατασκευής.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, που μετά από κάθε σημαντικό σεισμικό γεγονός με σοβαρές ζημιές ή και απώλειες σε ανθρώπινες ζωές υπάρχουν διορθώσεις στους κανονισμούς. Η εμπειρία και τα πειραματικά δεδομένα σε συνδυασμό με την αύξηση του πλούτου μιας κοινωνίας κάνει εφικτή και την αναπροσαρμογή του επιπέδου ασφαλείας σε υψηλότερη στάθμη.

Το ότι στην Ελλάδα έχουμε κάθε λίγο και λιγάκι (15~20 χρόνια) και μια αλλαγή στους κανονισμούς είναι αποτέλεσμα της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας από την περίοδο του μεσοπολέμου και έπειτα (το ’20, το ’50, ’80, ’90, 2000).

Το ιδανικό ενός κανονισμού είναι να μπορεί να μας παρέχει την «άτρωτη» κατασκευή σε οποιοδήποτε γεγονός, σεισμό, πλημμυρά, φωτιά, άνεμο. Η προσπάθεια της επιστημονικής κοινότητας ακολουθώντας την διατιθεμένη τεχνολογία, την οικονομική ανάπτυξη καθώς και την «πολιτική» βούληση είναι να προσφέρει αυτό το «προϊόν». Τον ιδανικό κανονισμό στη «δεδομένη χρονική» στιγμή.