Η «φιλοσοφία» της κατασκευής του Μουσείου Ακρόπολης

[Didonis]

Το πλαίσιο μέσα στο οποίο έπρεπε να εργασθεί η επιστημονική ομάδα, που θα έχτιζε το Μουσείο της Ακρόπολης στη θέση, όπου βρίσκεται σήμερα, ανέλυσε στην πρωινή συνεδρία του συμποσίου με θέμα «Μουσείο Ακρόπολης Ιδεολογία, Μουσειολογία, Αρχιτεκτονική», που πραγματοποιείται στο Μουσείο Μπενάκη, ο καθηγητής Αρχιτεκτονικής του πανεπιστημίου Columbia και εις εκ των δημιουργών του Μουσείου της Ακρόπολης, Bernard Tschumi.

 

 

Ο διάσημος Γαλλοελβετός αρχιτέκτονας έκανε λόγο για τρεις βασικούς παράγοντες, που καθόρισαν τη μελέτη δημιουργίας του Μουσείο. Αυτοί ήταν το ότι θα κατασκευαζόταν πολύ κοντά στην Ακρόπολη, το ότι το υποτιθέμενο κενό, όπου θα χτιζόταν το Μουσείο, δεν ήταν κενό, αφού είχε αρχαιολογικά ευρήματα, και τα αντικείμενα θέασης, «υπαρκτά και μη υπαρκτά», υπονοώντας τα μάρμαρα του Παρθενώνα, που βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο.

 

 

Αναφερόμενος, δε, στο υλικό, που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή του κτιρίου, είπε ότι επέλεξε το τσιμέντο, ως βάση, διότι απορροφά το φως, ενώ τα γλυπτά το εκπέμπουν.

 

 

Ο πρόεδρος του Μουσείου της Ακρόπολης, Δημήτρης Παντερμαλής, σε παρέμβασή του, μίλησε με ιδιαιτέρως θερμά λόγια για τον αρχιτέκτονα, ο οποίος μαζί με τον Μιχάλη Φωτιάδη, κατασκεύασαν το μεγαλόπνοο κτίσµα, σημειώνοντας χαρακτηριστικά ότι «η συνεργασία ήταν ένα σπουδαίο μάθημα, διότι πρόκειται όχι μόνον για έναν σταρ αρχιτέκτονα, αλλά για ένα επιστήμονα με τεράστια παιδεία και απίστευτη ευκινησία στο χέρι».

 

 

«Κάθε φορά, που του ανέφερα καινούργια δεδομένα, μέσα σε λίγα λεπτά μου έδινε τρεις προτάσεις και άμεσα τρία αρχιτεκτονικά σχέδια», παρέθεσε ως απόδειξη των λόγων του ο κ. Παντερμαλής.

 

 

Η αρχιτέκτων Έρση Φιλιπποπούλου αναφέρθηκε στα 11+1 ορόσημα για τον σχεδιασμό και την ολοκλήρωση του Μουσείου της Ακρόπολης. Από την απόφαση του 1976 να μεταφερθούν οι Καρυάτιδες σε κλειστό χώρο για να προστατευθούν από την ρύπανση, τη χωροθέτηση στου Μακρυγιάννη το 1979, τις πρώτες κοινωνικές αντιδράσεις το 1979, την απόφαση να απαλλοτριωθούν όλες οι ιδιοκτησίες του οικοδομικού τετραγώνου το 1987, την απόφαση να γίνει σταθμός μετρό στο οικόπεδο του Μουσείου το 1991, την απόφαση να διατηρηθούν και να αναδειχθούν οι αρχαιότητες των ανασκαφών στο οικόπεδο του Μουσείου, έως την έγκριση της αύξησης του μέγιστου ύψους του Μουσείου κατά 5 μέτρα πάνω από το κτήριο Weiler και την απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας να απορρίψει προσφυγή και να δώσει "πράσινο φως" για την κατασκευή του έργου με ψήφους 15-14.

 

 

«Ήταν αυτοί οι 11 σταθμοί καταλυτικοί για την ολοκλήρωση του έργου», είπε η αρχιτέκτων και πρόσθεσε: «Υπήρξε, όμως, κι ένας ακόμη σταθμός, ο βασικότερος, που ήταν η σύνδεση του Μουσείου με την κεντρική οραματική ιδέα της Μελίνας Μερκούρη να γυρίσουν τα Μάρμαρα από το Βρετανικό Μουσείο».

 

 

Από την πλευρά του ο καθηγητής Αρχιτεκτονικής και πρόεδρος του Τμήματος Αρχιτεκτόνων στο πανεπιστήμιο Πατρών, Γιώργος Πανέτσος, σημείωσε: «Χάρη στη λιτότητα, τη σαφήνεια και την ακρίβεια των σχεδιαστικών επιλογών, τις επιλεκτικές νύξεις της ιστορικής αρχιτεκτονικής, τους υπαινιγμούς της πρόσφατης και παλαιότερης τοπικής παράδοσης, την ισορροπία ανάμεσα στην κατασκευαστική πρακτική και την καινοτομία, το Μουσείο πέτυχε να απωθήσει κάθε συναισθηματισμό, να αποτινάξει το ρηχό ιδεολογικό φορτίο, που του είχε επιβληθεί, και να αναδείξει το πραγματικό του νόημα, που αφορά τον χειρισμό των εκθεμάτων και στο ειδικό περιβάλλον, που βρίσκεται, και είναι η προστασία των αρχαιοτήτων».

 

 

Ο καθηγητής Ιστορίας και Θεωρίας της Αρχιτεκτονικής, Παναγιώτης Τουρνικιώτης, στην ομιλία του με θέμα «Το εγχείρημα του κενού», είπε πως «το Μουσείο της Ακρόπολης είναι ένα σημαντικό έργο αρχιτεκτονικής, στο οποίο είναι εύκολο να ασκήσεις σκληρή κριτική και είναι, επίσης, εύκολο να ασκήσεις κριτική σε εκείνους που ασκούν κριτική στην αρχιτεκτονική του. Θα χρειαστεί αρκετός χρόνος για να συμφιλιωθούμε μαζί του, όπως χρειάστηκε για πολλά από τα μεγάλα κτίρια προβολής στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Συνήθως, έρχεται πρώτα από έξω και μετά από εμάς. Το σίγουρο είναι ότι το Μουσείο, που αποκαλύπτει το εκθεσιακό κενό του κορυφαίου μνημείου, είναι πάνω από όλα το Μουσείο που στεγάζει μία ισχυρή πολιτική δήλωση για τον δυτικό πολιτισμό, που οραματίστηκε ο διαφωτισμός, όπως τον βλέπουμε σήμερα».

 

 

Φ. Γιαννούλη

 

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

[ss_sk]

Επειδή το έχω σχετικά πρόσφατο θα παραθέσω απόσπασμα από τη συνέντευξη του Colin Renfrew (έναν από τους πιο γνωστούς Βρετανούς αρχαιολόγους) στην Κυριακάτικη Καθημερινή (22/05/2011):

 

...Μου αρέσει πολύ ο τελευταίος όροφος ...όμως έχω πολλές ενστάσεις για τον όροφο που βρίσκεται ακριβώς από κάτω, που μου θυμίζει δυστυχώς πάρκινγκ αγαλμάτων. Αν πάρεις ένα γλυπτό και το πας μερικά μέτρα πιο κάτω, δεν αλλάζει κάτι. Στο παλιό μουσείο, αν έκανες κάτι τέτοιο επηρεαζόταν ολόκληρη η παρουσίαση.

 

Τελικά γράφτηκαν εκατοντάδες χιλιάδες λέξεις για το νέο μουσείο ως μεμονωμένο κτήριο και μόνο κάποιες εκατοντάδες για το πώς τελικά ενσωμάτωσε και ανέδειξε τον πλούτο για τον οποίο και σχεδιάστηκε. Αλλά μάλλον οι Έλληνες αρχαιολόγοι, οι (συν)υπεύθυνοι στο σχεδιασμό, μάλλον αντιλαμβάνονται(?) κάτι περισσότερο...

[myri]

Επισης βρε παιδιά δεν υπάρχει ράμπα ΑΜΕΑ!!!

ειναι δυνατόν ;;;