Τι ομάδα είμαστε;

[Directionless]

Πως δεν θυμόμαστε ; Δεν είμαστε δα και τόσο μικροί, με Ρόι Τάρπλει το 1ο και τον Σκοπιανό τον παιχταρά που είχαν οι Τούρκοι (και με ευτράπελα στη λήξη) και με Λιαδέληδες και σία το δεύτερο.

 

Αλλά αφού μιλάς για μπάσκετ, υπάρχουν και πιο πρόσφατα παραδείγματα (1996, 2000, 2002, 2007, 2009).

[Inzaghi]

Στο 1ο παιχνιδι η αληθεια ειναι οτι ημουν μικρος και δε θυμαμαι πολλα...

 

Το 2ο το εζησα κανονικα και εντονα κιολας. με Λιαδελη, Ορτιθ, Μπονι και σια...

 

Οι υπολοιπες χρονολογιες που αναφερεις, ειναι η αληθεια, δε μου λενε τιποτα, οποτε αν γινοσουν λιγακι πιο κατατοπιστικος θα με βοηθουσες...!

[Directionless]

Θα σου απαντήσουν οι άλλοι Παναθηναϊκοί (σε δύο τελικούς Ευρωπαϊκών, μέσα ήμουν).

 

Φαντάζομαι Γκάλη και Μπαναώτη στο μπάσκετ δεν θα θυμάσαι ε ; (Με Σούμποντιτς, Γουίλτζερ τον Καναδό και μετά Δαλματό και-πάει-λέγοντας, Μάνθο Κατσούλη, Βασίλη Λυπιρίδη, Μιχάλη Ρωμανίδη και σία).

[spy1551]

Πως δεν θυμόμαστε ; Δεν είμαστε δα και τόσο μικροί, με Ρόι Τάρπλει το 1ο και τον Σκοπιανό τον παιχταρά που είχαν οι Τούρκοι (και με ευτράπελα στη λήξη) και με Λιαδέληδες και σία το δεύτερο.

 

Αλλά αφού μιλάς για μπάσκετ, υπάρχουν και πιο πρόσφατα παραδείγματα (1996, 2000, 2002, 2007, 2009).

 

 

Τάρπλει (τρέλανε το tendex το 1992 με τον Πειραικό) ,Γιαννάκης και ο εγκληματίας Μισούνοφ το 1ο στο Τορίνο το 1993 με την Εφές Πίλσεν,

και Λιαδέλλης Χοσέ Πικουλίν Ορτίθ , Σάκλεφορντ και ο τρελοΜπόνυ (τον θυμάστε) το 2ο με Τόφας το 1997.

 

Σιγά την Εθνική Περηφάνια σε επίπεδο συλλόγων.

1. Γιατί μόνο Έλληνες παίζουν ;

2. Δεν πρόκειται για πόλεμο αλλά για αθλητικό παιχνίδι.

 

 

*** Στην σπυριάρα κι εγώ σκουλήκι είμαι.

[Directionless]

Και γω το ίδιο spy (γι' αυτό και θυμάμαι τόσο καλά την ομάδα του Άρη), μέχρι που αρρώστησα με την (τωρινή-αρρώστια-αγάπη-) ομάδα και τελείωσαν τα καλαμπούρια.

 

Αφού είπες για Μιχάλη Μισούνωφ, ας μην λησμονήσουμε και το μεγάλο ταλέντο του ελληνικού μπάσκετ (τότε), Ντίνο Αγγελίδη (και μετέπειτα ιδιοκτήτη μπυραρίας-ή-καφέ επί της Αγίας Λαύρας, στα Άνω Πατήσια).

 

Ορτίθ (Πορτορικάνος αν θυμάμαι καλά) και Μπόνυ (Μάριο ; ) Ιταλός ή κάτι τέτοιο, καλοί παίκτες και οι δύο.

[spy1551]

Ο Ορτίθ ήταν πολύ μεγάλος παίχτης. Πρέπει να έπαιξε μπάσκετ μέχρι τα 40.

Και ο Μπόνυ έριχνε κάτι αψυχολόγητα τρίποντα.

Directionless , δικαιολογημένα ο Βάζελος τον ξεπέρασε τον Άρη στο μπάσκετ αλλά οι μάχες Γκάλη-Πρέλιεβιτς δεν ξεχνιούνται για όσους έζησαν το μπάσκετ τη δεκαετία του 80.

 

*** Ο Αγγελίδης από ποιον συμπαίχτη του έφαγε ξύλο και του έσπασε το σαγόνι;

Και στη Θεσσαλονίκη νομίζω είχε μία καφετέρια.

[Directionless]

Γκάλη-Πρέλιεβιτς θυμάμαι τα κροσέ του πρώτου. Νομίζω ήταν σε έναν αγώνα που ο 2ος πήγε περίπατο (3 ή 4 βήματα) και έριξε ένα τρίποντο από τα 9 και κάτι μέτρα (που κατέληξε μέσα). Επίσης, θυμάμαι τη φανέλα του Μπάνιε που είχε γίνει σαν ποδιά μετά (και αναμαλλιασμένο το γυμναστή Ραμπότα να προσπαθεί να τους χωρίσει - δεν ξέρω αν συμμετείχε στην διένεξη και ο Λάζαρο ο Λέσιτς με τα χρυσά τα δαχτυλίδια του και τα βραχιόλια του).

 

Υ.Γ. Δεν το θυμάμαι αυτό ; Λογικά από Μισούνωφ ; Αυτός ήταν μπαχαλάκιας.

[ikaros13]

Ολα αυτά μας έρχονται στο μυαλό, γιατί πάνω κάτω ηλικιακά είμαστε στο ίδιο φάσμα και ήταν η πρώτη μας επαφή με το άθλημα. Δεν ανέφερε κανένας την πολύ μεγάλη ομάδα του Παναθηναικού στα 70'-80' (Κοκολάκης, Κόντος, Κορωναίος, Ιωρδανίδης..) που σάρωνε τα πρωταθλήματα ή της ΑΕΚ του '68 (Αμερικάνος, Χρηστέας).

Οσο για τις χρονολογίες που ανέφερε ο φίλος Directionless πιο πάνω και δεν θυμόταν ο Inzaghi, να του πω πως πρόκειται για τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Ελληνικου μπάσκετ σε συλλογικό επίπεδο και είναι τα 5 ευρωπαικά, πρωταθλητριών ή Euroleague (εξου και 5άστερος).

[qmd]

Και πιο πρόσφατα ο Παναθηναϊκός το 2002 στη μπάλα (με Φενερμπαχτσέ). Λοιπόν ... ; Τι θες να πεις με αυτό ; (εκτός και αν υπονοείς κάτι για τους γείτονες)

 

Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν θυμάστε τα πρόσφατα 2010 (ΠΑΟΚ-Φενερμπαχτσέ) ;

 

ΠΑΟΚ ρε, φρέσκα κουλούρια ...

[coolbaby82]

Επι τουρκικου εδαφους (για να μην πω επι τουρκικων αντιπαλων) μια ομαδα μονο μας εχει κανει, εις διπλουν, περηφανους στο Μπασκετ...

 

Ο ΑΡΗΣ...

 

Αν και γαύρος, αυτό τον αγώνα δε θα τον ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Θυμάμαι μέχρι και σε πια καρέκλα του σπιτιού καθόμουν και ας ήμουν και νιάνιαρο...