Είδαμε ή ακούσαμε στο σανίδι - και προτείνουμε

[AlexisPap]

Ας δούμε πως τα πάμε με τον πολιτισμό...

 

Σ' αυτό το θέμα γράφουμε εντυπώσεις, σχολιάζουμε και προτείνουμε έργα που παρακολουθήσαμε επί σκηνής... Θεατρικά ή μουσικά, παλιά ή καινούργια, από επώνυμα και μη σύνολα και δημιουργούς.

Έργα στα οποία βρήκαμε "κάτι" και θεωρούμε ότι να αξίζει να τα δουν ή να τα ακούσουν οι συνάδελφοι...

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Κάνω την αρχή με το "αμάν αμήν" του Σταύρου Ξαρχάκου που παρακολούθησα χθες... Ανεβαίνει εδώ και δύο περίπου εβδομάδες στο βασιλικό θέατρο στην Θεσσαλονίκη και σύντομα θα κατέβει Αθήνα...

 

Πρόκειται για μουσική παράσταση βασισμένη στο ρεμπέτικο τραγούδι. Η σκηνική δράση, αν και εξαιρετικά λιτή, είναι απολύτως καθοριστική, ενώ οι λιγοστοί διάλογοι είναι μέρος των τραγουδιών που ακούγονται.

Παρά τον "κουλτουριάρικο" χαρακτήρα του, το έργο έχει αληθινά λαϊκό χαρακτήρα και προκαλεί ισχυρή σύνδεση με το κοινό. Ταυτόχρονα αποτελεί -για την σύγχρονη πραγματικότητα- την πιο γνήσια ρεμπέτικη προσέγγιση στον κόσμο του ρεμπέτικου...

 

(Περισσότερα σχόλια σχόλια με αναζήτηση στο google)

Edited Ιανουάριος 15 , 2012 by AlexisPap

[noutsaki]

"όχι άλλα τραγούδια για βρυκόλακες ρεμπέτες"...

[Guest Mercedes]

Το ρεμπέτικο είναι καθαρά ξεχωριστή μουσική σπουδή, που στην Ελλάδα όχι μόνο δεν συνεχίστηκε σαν παράδοση, αλλά ξεχάστηκε και θεωρήθηκε ξεπερασμένο.

Πρέπει όμως να θυμίσουμε ότι πρόκειται για την Jazz της Ελλάδας και είναι πράγματι λυπηρό ελάχιστοι καλλιτέχνες να ασχολούνται με αυτου του είδους την μουσική.

[AlexisPap]

Το ρεμπέτικο, μέσα από το έργο των μεγάλων μεταπολεμικών συνθετών έχει διαποτίσει την σύγχρονη ελληνική κουλτούρα.

Πρώτος σύγχρονος συνθέτης που αναγνώρισε την μουσική αξία του ρεμπέτικου είναι βεβαίως ο Χατζιδάκις. Ο οποίος πλήρωσε με άγριο ξυλοδαρμό την διάσημη πλέον διάλεξή του. Πρώτος μετέγραψε κορυφαία ρεμπέτικα (ο σκληρός Απρίλης του '45), κάτι που αργότερα έγινε συνήθεια για πολλούς μεταγενέστερους συνθέτες.

 

Η σχέση του ρεμπέτικου με την βυζαντινή μουσική παράδοση είναι βαθύτατη, και καταλήγει στην προβυζαντινή εποχή... Την σχέση αυτή εξάλλου τονίζει θαυμάσια ο Χατζιδάκις στο 23ο μέρος ("Επιτάφιος") από την "Εποχή της Μελισσάνθης"...

Το ρεμπέτικο, λοιπόν, είναι αναπόσπαστο μέρος της συνεχούς Ελληνικής μουσικής παράδοσης.

 

Η δουλειά του Ξαρχάκου πάνω στο ρεμπέτικο είναι μοναδική, όχι μόνο για τον τρόπο μεταγραφής γνωστών ρεμπέτικων τραγουδιών, αλλά -κυρίως- για την δημιουργία ενός σκηνικού δρώμενου που διασώζει όχι απλώς την ρεμπέτικη μουσική, αλλά και το ρεμπέτικο ήθος.

Διότι, το ρεμπέτικο όπως σώζεται σήμερα είναι "νεκρή" παράδοση^*: Δεν υπάρχουν πλέον ρεμπέτες, ούτε και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες γραφόταν το ρεμπέτικο.

Η παράσταση λοιπόν δεν είναι απλώς ένα "ρεμπετάδικο". Είναι η ανάσταση των ρεμπετών και του ρεμπέτικου.

 

Φυσικά, ο Ξαρχάκος δεν μεταγράφει απλώς. Συνοδεύει με εξαιρετικές δικές του συνθέσεις, που πρώτο-ακούστηκαν στο "Ρεμπέτικο".

 

 

* αυτό φαντάζομαι εννοεί ο noutsaki με το "βρυκόλακες"...

.

Edited Ιανουάριος 21 , 2012 by AlexisPap

[noutsaki]

αλέξη μαλλον αστειεύεσαι...

ο χατζηδάκης ψηλάφησε διανοητικά και εκ του σαλονιού του μια κατάσταση, και με το κύρος που τον διέκρινε και τον διακρίνει δόθηκε τεράστιο βάρος στην κίνηση του, βάρος μεγαλύτερο από αυτό που είχε η ίδια η κίνηση...

αν θες να μάθεις κάποια πράγματα για το ρεμπέτικο και την περίοδο του μεσοπολέμου στην οποία άκμασε θα σου συνιστούσα τα συγγράματα του ηλία πετρόπουλου..

όλες οι "αναβιώσεις" του ρεμπέτικου (λέγε με φέρρης-ξαρχάκος-οπισθοδρομική κομπανία-ρεμπετάδικα) είναι στείροι πιθηκισμοί..λές και αν παρουσιάσεις κάτι τύπους σε ψάθινες καρέκλες με τζογέ παντελονάκια και μπουζουκάκια θα συνεισφέρεις στον πολιτισμό της χώρας. το σημαντικό είναι αυτό που αναφέρεις και που έχει να κάνει με την ζωοποιό μετάλλαξη της όντως μουσικής μας παράδοσης μέσα και από το ρεμπέτικο. γι' αυτό και ο παραπάνω στίχος του τζιμάκου...

εδώ ναούμ (όπως θα έλεγε και η σοβατζού) ο γιος του βαμβακάρη βγαίνει και λέει ότι "το ρεμπέτικο πέθανε και δεν είμαι ρεμπέτης εγώ που γεννήθηκα και πέταγαν δίπλα μου τα αερόπλανα".. να ξέρουμε και λίγο που βρισκόμαστε.

α και ας σταματήσει αυτή η εσωτερική μας ένδεια κάθε τι δικό μας να θέλουμε να το παρομοιάσουμε με κάτι ξένο (το ρεμπέτικο είναι μπλουζ, ο τάσος χαλκιάς έπαιζε σαν τον μπένυ γκούντμαν, ο παπαδιαμάντης είναι ο έλληνας ντίκενς κλπ κλπ κλπ κλπ)

Edited Ιανουάριος 21 , 2012 by noutsaki

[AlexisPap]

Δεν νομίζω ότι διαφωνούμε συνάδελφε.

Το ρεμπέτικο ως ζωντανή παράδοση ξεκίνησε να πεθαίνει από την στιγμή που εμφανίστηκαν μεγάλοι ρεμπέτες συνθέτες. Δεν το λέω εγώ, το λένε οι κορυφαίοι της μουσικής (και ο Χατζιδάκις).

 

Αυτό δεν αναιρεί την σημασία του, ούτε και την επιρροή του στην σημερινή μουσική κουλτούρα μέσα από έργα "μεγάλων" ή "μικρών" συνθετών.

 

Όμως, από το "νεκρή" παράδοση, μέχρι το "βρυκόλακες", υπάρχει διαφορά...

Γιατί ανεβαίνουν ακόμη αρχαίες τραγωδίες; Γιατί ακόμη πηγαίνουμε να δούμε Σαίξπηρ; Γιατί ακούμε Μπετόβεν;

 

Όλα αυτά είναι "νεκρά", καθόσον δεν υπάρχει πλέον το πολιτισμικό πλαίσιο στο οποίο αναπτύχθηκαν.

Κι ωστόσο συνεχίζουν να προκαλούν το ενδιαφέρον, διότι αν και "νεκρά" αποτελούν το θεμέλιο του πολιτισμού μας.

 

Ο Χατζιδάκις ήταν ειλικρινής και ξεκάθαρος. Από την πρώτη στιγμή δήλωσε (και ανέλυσε) ότι προσεγγίζει το λαϊκό ως αστός και όχι ως λαϊκός. Δεν υποστήριξε ποτέ ότι είναι "ρεμπέτης" ή ότι γράφει λαϊκά ή ρεμπέτικα. Δήλωσε "θαυμαστής" και "λάτρης" του ρεμπέτικου, αλλά αποσαφήνισε ότι αυτό που γράφει δεν είναι ρεμπέτικο.

Το ίδιο προφανώς ισχύει και για τον Ξαρχάκο. Δεν φαντάζομαι (θα ήταν ανέκδοτο) να έπεσε σε τέτοια πλάνη...

 

Σε αυτό το πλαίσιο οφείλει να δει κανείς και το "αμάν αμήν". Ως έργο λόγιο (έντεχνο που θα έλεγε ο Μίκης), διότι τέτοιο είναι.

 

Έτσι προχωράει ο πολιτισμός. Με την ενσωμάτωση της λαϊκής παράδοσης στην λόγια παράδοση.

Τα ομηρικά έπη ή η κοσμογονία είναι η λόγια αποκρυστάλωση της αρχαϊκής λαϊκής παράδοσης.

Το αρχαίο δράμα είναι η λόγια αποκρυστάλωση της αρχαιοελληνικής λαϊκής παράδοσης.

Η κλασσική μουσική, του μεσαιωνικού λαϊκού τραγουδιού.

Το ότι αυτό συμβαίνει και σήμερα είναι δείγμα ότι παράγεται πολιτισμός (δεν ισχυρίζομαι φυσικά ότι μετά από 2500χρόνια θα παίζουν ακόμη το "αμάν αμήν")

Edited Ιανουάριος 21 , 2012 by AlexisPap

[noutsaki]

αν αυτή η αποσαφήνιση υπάρχει (ότι δηλαδή η προσέγγιση είναι τίμια κλπ κλπ) τότε fair is fair.πάσο. η ένσταση μου είναι στο κατά πόσον μιλάμε για έναν απλό μεταπρατισμό και όχι για κάτι ζωοφόρο και φρέσκο.

και ένα ατύχημα να συμβεί θα μαζευτεί κόσμος και θα κοιτάει τα συντρίμμια... αυτό όμως φαντάζομαι δεν αποτελεί κριτήριο αξιλόγησης ούτε του ατυχήματος ούτε των πολιτισμικών γεγονότων που αναφέρεις.

εν πάσει περιπτώσει η αίσθηση μου είναι ότι πολλές φορές αυτά είναι φολκλόρ μνημόσυνα για κυρίες που συχνάζουν στο μέγαρο και θέλουν να δουν και πώς ζει ο λαουτζίκος. (no offence, αυτή είναι απλώς μια εκτίμηση και δέξου την χιουμοριστικά )

πάντως ωραία η κίνηση σου να βάλεις θέμα με πολιτισμικά. την χαιρετίζω!

[AlexisPap]

Ναι, ίσως η αποσαφήνιση αυτή να μην είναι τόσο προφανής για όλους.

Νομίζω ότι είναι το κλειδί για να προσεγγίσει κανείς το έργο σωστά, να χαρεί,

να χτυπήσει παλαμάκια, να συμμετάσχει και να το απολαύσει

χωρίς να πλανηθεί ότι μπήκε σε κουτούκι...

 

εν πάσει περιπτώσει η αίσθηση μου είναι ότι πολλές φορές αυτά είναι φολκλόρ μνημόσυνα για κυρίες που συχνάζουν στο μέγαρο και θέλουν να δουν και πώς ζει ο λαουτζίκος

Αυτές (και αυτούς) τις είδα κι εγώ στην αίθουσα και τους αφιερώνω με αγάπη...

 

πάντως ωραία η κίνηση σου να βάλεις θέμα με πολιτισμικά. την χαιρετίζω!

Ωραία, αν δεις κάτι ενδιαφέρον μην ξεχάσεις να το γράψεις!

 

Edit: Η αφιέρωση εδώ, το youtube την λογόκρινε...

Edited Ιανουάριος 21 , 2012 by AlexisPap