Περί οίνου και λοιπών πνευμάτων

[tetris]

Επειδή σήμερα όλο και κάτι παραπάνω θα φάμε και θα πιούμε, σκέφτηκα ν΄ανοίξω θέμα για το κρασί και τα λοιπά παράγωγα του σταφυλιού.

Σκόπιμα αποφεύγω τα υπόλοιπα ποτά, γιατί το DΝΑ μας είναι περισσότερο προσαρμοσμένο στα του θέματος.

Πριν πολλά χρόνια είχα δει μια ταινία [sideways ο τίτλος - Πλαγίως (???) στα ελληνικά] όπου μου έκανε εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο προωθούσε μια συγκεκριμένη ποικιλία κρασιού (pinot noire). Θέλησα λοιπόν να το δοκιμάσω, και ζήτησα την άποψη έμπειρου οινοποιού της περιοχής.

"Μαλακία κρασί", ήταν η απάντησή του.

Σκέφτηκα πως το έλεγε ίσως από κάποια επαγγελματική ζήλεια, μέχρι που το δοκίμασα και διαπίστωσα του λόγου το αληθές. Κι εκ των υστέρων, συνδυάζοντας την εθνικότητα της ταινίας και τις γευστικές προτιμήσεις του συγκεκριμένου λαού, κατάλαβα πως ο οινοποιός είχε απόλυτο δίκιο.

Χρόνια αργότερα, είδα το ντοκυμαντέρ "Mondovino" το οποίο πραγματεύεται την επιθετική παγκοσμιοποίηση (μέσω της ισοπέδωσης) της αγοράς κρασιού. Παρά τις ενστάσεις μου για τον ενδεχομένως μεροληπτικό τρόπο με τον οποίο πασρουσιάζει κάποια πράγματα, δεν παύει να είναι ένα σημαντικό ντοκουμέντο για το πώς διαμορφώνονται οι αγορές του συγκεκριμένου προϊόντος. Η ονομασία προέλευσης δεν θα παίζει πλέον ρόλο. Μια ομάδα από οινοποιούς, χημικούς, κριτικούς, δημοσιογράφους κλπ, έχει αναλάβει τη διαμόρφωση του γούστου μας με βάση την ετικέτα.

Πιστεύοντας πως όλοι μας λίγο-πολύ έχουμε κάποια άποψη επί του θέματος, ανοίγω αυτή τη συζήτηση για ν΄ανταλλάξουμε απόψεις.

[imhotep]

στα προκαταρκτικά..

 

δυο θέματα πάνω στην παγκοσμιοποίηση (ή αμερικανοποίηση?) του κρασιού

1. είναι προφανές ότι το αμπέλι δεν έχει ξεφύγει από την προσπάθεια παγκόσμιου ελέγχου της γεωργικής παραγωγής (βλ. μεταλλαγμένους σπόρους, βλ. ξήλωμα των ελληνικών ποικιλιών με ευρωπαϊκές επιδοτήσεις)

2. η αγορά βασιζόταν πάντα στην διαφήμιση και βάσει αυτής μας πουλούσαν πάντοτε φύκια για μεταξωτές κορδέλλες. π.χ. τα "ονομαστά" γαλλικά Bordeaux (Π.Ο.Π και μάντολες) από την δεκαετία του 60 περιείχαν πάρα μα πάρα πολύ ελληνικό μούστο. Ο μούστος είχε χρησιμοποιηθεί -τότε- ως αντάλλαγμα για την αγορά γαλλικών αυτοκινηταμαξών Renault (διαδικασία clearing - το ξέρω από 1ο χέρι)

 

ο αντίλογος στην παγκοσμιοποιημένη παραγωγή/κατανάλωση

1. κάθε λαός έχει το "ναρκωτικό" του λόγω διαφορετικών κλιματολογικών συνθηκών. εμείς δεν μπορούμε να καταναλώσουμε βότκα στις ποσότητες που καταναλώνουν οι Ρώσσοι λ.χ., όπως οι "ανατολίτες" δεν μπορούν να καταναλώσουν κρασί και το ρίχνουν σε "μαύρα" και οπιούχα

2. η φύση έδωσε τη δυνατότητα ανάπτυξης των ποικιλιών κατά τόπους

 

επι της ουσίας αργότερα.... (μάι φέιβοριτ "μελίτης Σαντορίνης")

Edited Μάιος 6 , 2013 by imhotep

[Topap]

Η εμπειρία μου είναι κυρίως στα λευκά κρασιά, υπήρχε εποχή που πήγαινα και αγόραζα 3 μπουκάλια κάθε εβδομάδα, διαφορετική ποικιλία, για να δοκιμάσω. Συμπεράσματα:

 

1. Το Μοσχοφίλερο του Μπουτάρη είναι κάτουρο με όλη τη σημασία (συγνώμη Κυρ Γιάννη…) και μάλιστα πολλοί το έχουν για καλό κρασί, φευ. Κατ’ εμέ, τα καλύτερα Μοσχοφίλερα είναι από την Αρκαδία, από όπου προέρχονται (Μαντίνεια). Το Μοσχοφίλερο του Τσέλεπου ή του Αντωνοπούλου, είναι ομολογουμένως από τα πιο καλά.

 

2. Πολύ καλή ποικιλία είναι το Ασύρτικο, ΠΟΠ Σαντορίνης, και μια ετικέτα που μου άρεσε είναι ο Θαλασσίτης. Επίσης το Σαντορίνη του Σιγάλα (Ασύρτικο, Αθήρι και Αϊδάνι).

 

3. Oι ετικέτες του Κτήματος Αβέρωφ, τουλάχιστον το Κατώγι Αβέρωφ Λευκό (Ροδίτης και Chardonnay), Κατώγι Αβέρωφ Ερυθρό (Cabernet Sauvignon, Merlot και Αγιωργίτικο), Κατώγι Αβέρωφ Traminer (Traminer, ιταλική ποικιλία) που έχω δοκιμάσει είναι πολύ καλές.

 

4. Το Ροζέ είναι πολύ παρεξηγημένο κρασί. Δοκιμάστε το Thema Ροζέ του Παυλίδη και θα με θυμηθείτε. Προτιμήστε το παγωμένο από το ψυγείο, όχι τόσο για συνοδεία με φαγητό αλλά για κατανάλωση στη βεράντα με παρέα. Το Thema Λευκό (Sauvignon Blanc και Ασύρτικο) και Thema Ερυθρό (Syrah και Αγιωργίτικο) του Παυλίδη, επίσης πάρα πολύ καλά, αν και λίγο ακριβά.

 

5. Μην ακούτε και μη διαβάζετε κριτικές και φανφάρες. Δοκιμάστε από μόνοι σας και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα. Δεν χρειάζεται να διακρίνεται εξωτικά φρούτα, λευκή σοκολάτα, λουλούδια και ισορροπημένες γεύσεις… Κάντε ένα απλό πείραμα, αγοράστε ένα Μοσχοφίλερο Μπουτάρη (8 €) και ένα Μοσχοφίλερο Τσέλεπου (10 €) και προσπαθήστε να βρείτε τη διαφορά.

 

 

Ο επόμενος παρακαλώ!

Edited Μάιος 6 , 2013 by Topap

[ssouanis]

Από τα ωραία κρασιά που έχω δοκιμάσει.

[ssouanis]

Και μία καλή σελίδα, για τιμές (κυρίως), αλλά και αξιολογήσεις αν και στο κρασί ταιριάζει το "περί ορέξεως"...

Edited Μάιος 6 , 2013 by ssouanis

[terry]

Για το Βιβλια Χωρα (το λευκο) θα συμφωνησω απολυτα.

Ειναι κορυφη.

 

 

Οσοι μπορεσετε να το βρειτε, δικιμαστε και αυτο.

[tetris]

Καλή σας μέρα

Παίρνω λοιπόν με τη σειρά

Imhotep

Το ξήλωμα των (όποιων) αμπελιών δεν έχει να κάνει με τις οινοποιήσιμες ποικιλίες, αλλά με τις επιτραπέζιες. Και αφορά κυρίως σε ποικιλίες που ήταν ευπρόσβλητες σε ασθένειες. Άλλωστε, η σουλτανίνα ζει και βασιλεύει (και την Ελληνική ύπαιθρο κυριεύει).

Δεν νομίζω ότι κάποιος σοβαρός παραγωγός μπορντολέζικου θα τολμούσε να το αναμείξει (γενικά) με ελληνικούς ξυδιάδες, διότι στην Ελλάδα οι σοβαρές προσπάθειες στο χώρου του κρασιού ξεκίνησαν πριν δυο δεκαετίες περίπου. Η ανταλλαγή που αναφέρεις, ήταν μάλλον ευκαιριακή και πιθανόν αφορούσε σε χρονιά μειωμένης γαλλικής παραγωγής. Είναι γνωστό άλλωστε, ότι οι Γάλλοι είναι πρώτοι στην κατανάλωση (κατά κεφαλήν) κρασιού παγκοσμίως.

Δεν θεωρώ το κρασί "ναρκωτικό". Αν σκεφτείς, μάλιστα, ότι οι αρχαίοι Έλληνες του είχαν αφιερώσει μια σπουδαία θεότητα (από τη λατρεία της οποίας προέκυψε η Τραγωδία), τότε είναι κάτι πολύ περισσότερο. Κι επειδή η άμπελος μας ήλθε εξ Ανατολών, καλό θα ήταν να μελετήσεις λίγο την ιστορία και τις συνήθειες των λαών αυτών πριν τους ρίξεις στον καιάδα (το όπιο το επέβαλλαν οι βρετανοί αποικιοκράτες στην Κίνα για ευνόητους λόγους, η δε καλλιέργεια παπαρούνας στο Αφγανιστάν είχε σχεδόν μηδενιστεί επί ταλιμπάν).

 

Topap

Συμφωνώ ότι το ράσο δεν κάνει τον παπά (και το όνομα το κρασί). Το ότι (αρκετοί) θεωρούν τα "κάτουρα" ως κρασιά ποιότητας δείχνει και το οινικό μας επίπεδο ως λαού. Και για να μην ξεχνιόμαστε, γενιές και γενιές ελλήνων "οινουχήθηκαν" με τόνους ρετσίνας και κοκκινελιού πριν ανακαλύψουν (70's & 80's) το "Λακ ντε ρος" και το "Αγιορείτικο", και στη συνέχεια το "Κατώγι" κλπ., όταν οι Γάλλοι έχουν μια οινική παιδεία αιώνων. Ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια, αρχίζουμε (μέσα από τη βλαχιά του "ουισκίου μετά πούρου") να ανακαλύπτουμε τις κρυφές χάρες του οίνου και των λοιπών προϊόντων της σταφυλής. Αρκεί, όπως λες, να μην πέσουμε στη λούμπα της επιδειξιομανίας, και να αντιμετωπίσουμε το κρασί με το σεβασμό που του αξίζει.        

 

Θα ήταν λοπόν καλό να μην περιοριστούμε σε ετικέτες, αλλά να προσπαθήσουμε να συζητήσουμε (με βάση τις προτιμήσεις και τις γνώσεις μας) γενικά για το κρασί, αλλά και τα λοιπά (τσίπουρο, ρακή κλπ) παράγωγα του σταφυλιού.    

 

υ.γ. 1 : Το πόση σημασία έχουν οι ιδαίτερες εδαφικές (και καιρικές) συνθήκες στην ποιότητα του κρασιού είναι αναμφισβήτητο. Οι πλαγιές και γενικά τα εδάφη που "στραγγίζουν", δίνουν ποιοτικότερο κρασί από "βαριά" εδάφη.   

υ.γ. 2 : Θα μπω κι εγώ στον πειρασμό να αναφέρω κανα δυο κρασιά που μου άρεσαν (χωρίς να θέλω να αδικήσω τα υπόλοιπα).

Το Viogner (Σκούρας), ίσως το μοναδικό ελληνικό λευκό που μπορεί να παλαιωθεί για πάνω από 5 χρόνια

Το Syrah (Αβαντίς) γιατί έχει πολύ καλή σχέση ποιότητας-τιμής  

υ.γ. 3 :  Το (μακράν) καλύτερο κόκκινο που έχω πιεί, είναι αγιωργίτικο από ερασιτέχνη παραγωγό (όχι έμπορο).