Αστεία - Ανέκδοτα (σχετικά και μη...)

[gvarth]

Από την παραπάνω εικόνα , βγάινει και άλλο συμπέρασμα : Για να "αποκτήσεις" πολλά , δεν πας με απειλή όπλων αλλά με σινιέ κουστούμια .

 

Και βέβαια , το συμπέρασμα αυτό δεν αφορά κατ' ανάγκη τον κ. Παπαγεωργόπουλο αλλά κυρίως πολλά από κουστουμαρισμένα ανθρωπάκια της ιστορικής πλατείας στο κέντρο της Αθήνας . Πρώην και νυν . Βέβαια αυτά είναι οχυρωμένα πίσω από την βουλευτική ασυλία την οποία τα ίδια θεμελίωσαν διότι γνωρίζουν ότι θα υποπέσουν σε παρανομίες και διάφορα ... ολισθήματα . Εδώ και χρόνια πράττουν αυτά που καταλογίζουν ότι έπραξε ο κ. Παπαγεωργόπουλος αλλά κανείς ΔΕΝ διαννοείται να τους δικάσει . Καταληστεύουν ταμεία , συντάξεις , όνειρα εκατομμυρίων ανθρώπων , ωθούν ανθρώπους σε αυτοχειρία αλλά είναι καλά οχυρωμένοι πίσω από την ασυλία που τους έχει μετατρέψει σε όρνεα ...

 

Το σταματώ γιατί έδωσα άλλη χροιά και είμαι ήδη off topic .

[akius]

το πιο συντομο ανεκδοτο...

 

ελληνας μηχανικος

[antloukidis]

Αν βάλεις και ένα επίθετο, μακραίνει λίγο αλλά γίνεται ακόμα πιό αστείο.

Όπως :

Έλληνας εργαζόμενος μηχανικός

Έλληνας πληρωμένος μηχανικός

Έλληνας πλούσιος μηχανικός και πολλά άλλα.

Δυστυχώς οι επιθετικοί αυτοί προσδιορισμοί είναι όνειρο θερινής νυκτός για τους περισσότερούς μας.

Ο μόνος προσδιορισμός που δυστυχώς είναι πραγματικότητα, τουλάχιστον για μένα, είναι Έλληνας μ@@@$#^ς μηχανικός.

[ΙΑΣΟΝΑΣ]

Έλληνας μηχανικός με "εξειδίκευση" στα ΠΕΑ!!!!

[McRaster]

Πάει ο Πόντιος πλέον ; χαχαχαχαχα

[vagom]

Γιάννης και Ελένη: Μια αληθινή ιστορία αγάπης...

 

Γνωρίζονται τυχαία σε ένα πάρτι και ο Γιάννης ζητά από την Ελένη να πάνε σινεμά. Αυτή δέχεται και τα περνάνε καλά. Μερικές μέρες αργότερα βγαίνουν για φαγητό και πάλι περνούν καλά. Αρχίζουν λοιπόν να βλέπονται τακτικά και μετά από λίγο γίνονται ένα ωραίο ζευγάρι. Και ένα βράδυ, ενώ ο Γιάννης την πηγαίνει σπίτι της, μια σκέψη περνά από το μυαλό της και χωρίς να το πολυσκεφτεί την εκφράζει φωναχτά:

 

- Έχεις καταλάβει ότι σήμερα κλείνουμε 6 μήνες;

 

Και κατόπιν, πέφτει σιγή στο αυτοκίνητο! Τόσο πυκνή σιγή που μπορείς να την κόψεις με το μαχαίρι.

 

Η Ελένη σκέφτεται: «Θεέ μου! Μήπως τον πείραξε που το είπα αυτό; Μήπως νιώθει περιορισμένος από τη σχέση μας; Μήπως νομίζει ότι προσπαθώ να τον πιέσω σε κάποιο είδος υποχρέωσης που δεν θέλει; Ή δεν είναι σίγουρος;»

 

Ο Γιάννης σκέφτεται: «Πω-πω! Έξι μήνες»!

 

Και η Ελένη σκέφτεται: «Αλλά εδώ που τα λέμε, ούτε κι εγώ είμαι σίγουρη ότι θέλω ένα τέτοιο είδος σχέσης. Μερικές φορές θα ήθελα περισσότερο χώρο. Να μπορώ να σκεφτώ αν με ικανοποιεί η σχέση μας καθώς πηγαίνουμε σταθερά προς.... Αλήθεια, που πηγαίνουμε; Θα συνεχίζουμε να βλεπόμαστε με αυτόν τον τρόπο; Μήπως εμφανίζεται η προοπτική του γάμου μπροστά; Με παιδιά; Μια ολόκληρη ζωή μαζί; Είμαι έτοιμη γι αυτό το επίπεδο δέσμευσης; Τι ξέρω πραγματικά γι' αυτόν τον άνθρωπο»;

 

Ο Γιάννης σκέφτεται: «Αυτό σημαίνει ότι ήτανννν.... χμμμ... Φεβρουάριος όταν αρχίσαμε να βγαίνουμε... Τότε που μόλις είχα πάρει το αυτοκίνητο από σέρβις... Που σημαίνει... Για στάσου να δω τα χιλιόμετρα... Φτου! Γαμώτο! Ξέχασα την αλλαγή λαδιών»!

 

Η Ελένη σκέφτεται: «Γιατί δε μιλάει; Είναι ταραγμένος! Φαίνεται στο πρόσωπό του. Για ποιόν λόγο όμως ταράχτηκε; Μήπως τα βλέπω όλα λάθος; Μήπως θέλει περισσότερο δέσιμο η σχέση μας; Μήπως κατάλαβε πριν από εμένα ότι εγώ έχω επιφυλάξεις; Να δεις που αυτό είναι! Γι αυτό δεν λέει τίποτε. Φοβάται ότι θα τον απορρίψω».

 

Εν τω μεταξύ, ο Γιάννης σκέφτεται: «Αλλά αυτήν την φορά θα το κοιτάξουν το σασμάν! Όχι σαν την άλλη φορά... Δήθεν το κρύο και μαλακίες! Τι κρύο; Με 25 βαθμούς; Πλήρωσα μια περιουσία και μου βγαίνει το χέρι να βάλω μια ταχύτητα»!

 

Η Ελένη σκέφτεται: «Έχει θυμώσει! Και δεν τον κατηγορώ... Στη θέση του κι εγώ θα ήμουν θυμωμένη... Νιώθω τόσο ένοχη, αλλά δε φταίω που νιώθω έτσι.... Απλά δεν είμαι σίγουρη»...

 

Ο Γιάννης συνεχίζει: «Καλά, έτσι και μου πουν τίποτε ότι δεν καλύπτεται από την εγγύηση θα γίνει χαμός! Αυτό θα πουν τα καθίκια, το ξέρω»!

 

Και η Ελένη: «Ίσως είμαι τελειομανής... Να περιμένω τον ιππότη με το άσπρο άλογο, τη στιγμή που είμαι δίπλα σε αυτόν τον άνθρωπο που με φροντίζει και νοιάζεται για μένα και που χαίρομαι κάθε στιγμή που είμαι μαζί του; Και τώρα υποφέρει επειδή είμαι εγωίστρια! Επειδή κάνω σαν κοριτσάκι που έχει διαβάσει ένα σωρό ρομάντζα»....

 

Ο Γιάννης: «Εγγύηση! Θα τους πω να πάρουν την εγγύηση και να την χώσουν εκεί που ξέρουν»!

 

- Αγάπη μου, λέει η Ελένη.

- Τι είναι; απαντά ο Γιάννης.

- Σε παρακαλώ... Μην βασανίζεις τον εαυτό σου, λέει με μάτια γεμάτα δάκρυα. Ίσως δεν θα έπρεπε... Νιώθω τόσο... (και την παίρνουν τα κλάματα...).

- Μα τι έπαθες;

- Είμαι τόσο χαζή! Το ξέρω ότι δεν υπάρχει ούτε ιππότης, ούτε άλογο!

- Δεν υπάρχει άλογο;

- Νομίζεις ότι είμαι χαζή έτσι;

- Όχι βέβαια!

- Να μωρέ! Απλά... ξέρεις... χρειάζομαι λίγο περισσότερο χρόνο...

 

Κατόπιν, ακολουθεί μια σιγή 15 δευτερολέπτων που ο Γιάννης προσπαθεί να βρει κάτι «ασφαλές» να πει. Και τελικά λέει:

 

- ...ΟΚ!

 

Η γυναίκα, πολύ συγκινημένη του πιάνει το χέρι και λέει:

 

- Αγάπη μου... Πραγματικά νιώθεις έτσι;

- Πώς έτσι;

- Έτσι, σχετικά με τον χρόνο.

- Μα ναι, φυσικά!

 

Η Ελένη γυρνά και τον κοιτά βαθιά στα μάτια, προκαλώντας την ανησυχία του Γιάννη για το τι μπορεί τώρα να ξεστομίσει, ιδιαίτερα αν έχει σχέση με άλογο. Στο τέλος λέει:

 

- Σε ευχαριστώ αγάπη μου!

- Κι εγώ σε ευχαριστώ αγάπη μου, λέει ο Γιάννης με ιδιαίτερη σιγουριά.

 

Στο τέλος την αφήνει στο σπίτι της και εκείνη ξαπλώνει στο κρεβάτι, αισθανόμενη σαν μια μαρτυρική φιγούρα, εντελώς μπερδεμένη, κλαίει μέχρι το πρωί.

 

Ο Γιάννης γυρνά σπίτι του και παίρνοντας μια πίτσα, βλέπει στην τηλεόραση μια ταινία που έτυχε να δείχνει. Μια μικρή φωνούλα όμως μέσα του λέει ότι κάτι σημαντικό παίχτηκε στο αυτοκίνητο, αλλά είναι σίγουρος ότι δεν μπορεί να καταλάβει τι, οπότε και σταματά την προσπάθεια.

 

Την άλλη μέρα, η Ελένη βγαίνει με τις φίλες της και κουβεντιάζουν υπόθεση περίπου για έξι ώρες.

 

Με αφάνταστη ακρίβεια, θα αναλύσουν όλα όσα ειπώθηκαν, μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, από όλες τις πιθανές οπτικές γωνίες. Θα συνεχίσουν να το συζητούν ξανά και ξανά, χωρίς ποτέ να φτάσουν σε οριστικά συμπεράσματα, αλλά ταυτόχρονα και χωρίς να το βαριούνται.

 

Από την άλλη μεριά, ο Γιάννης, καθώς την άλλη μέρα παίζει μπιλιάρδο με τον κολλητό του, μια στιγμή, πριν να κάνει το σπάσιμο, θα σταματήσει και θα του πει:

 

- Να σε ρωτήσω κάτι ρε μαλάκα; Είχε ποτέ η Ελένη άλογο;

[sagiasd]

Στο ίδιο μήκος κύματος:

 

Απόσπασμα από το ημερολόγιό ΤΗΣ

 

Το Σάββατο το βράδυ τον βρήκα λίγο παράξενο. Είχαμε πει να συναντηθούμε στο μπαρ για ένα ποτό. Επειδή όλο το απόγευμα είχα βγει για ψώνια με τις φίλες μου, νόμιζα ότι ήταν εξ αιτίας μου…επειδήέφτασα στο ραντεβού λίγο καθυστερημένα. Αυτός, όμως, δεν είπε τίποτα. Η συζήτησή μας δεν

είχε τίποτα το ιδιαίτερο και τότε του πρότεινα να πάμε σ’ένα μέρος πιο ήσυχο και πιο ρομαντικό.

 

Ξεκινήσαμε για ένα ωραίο εστιατόριο, αλλά αυτός συνέχισε να είναι παράξενος. Έδειχνε να είναι απών. Προσπάθησα να τον διασκεδάσω χωρίς αποτέλεσμα. Αναρωτιόμουν επίμονα αν ήταν δικό μου το φταίξιμο. Τον ρώτησα αν ήταν εξ αιτίας μου και μου απάντησε πως εγώ δεν είχα να κάνω, αλλά δεν πείστηκα.

 

Στο αυτοκίνητο, καθώς γυρίζαμε σπίτι του είπα ότι τον αγαπούσα πολύ κι αυτός με αγκάλιασε ψυχρά, χωρίς να βγάλει άχνα. Δεν μπορώ να εξηγήσω τη συμπεριφορά του, δεν είπε τίποτα, δε μου είπε ότι με αγαπάει κι αυτός….δεν ξέρω τι να πω, είμαι πολύ ανήσυχη!

 

Επιτέλους, φτάσαμε σπίτι. Τη στιγμή εκείνη ήμουν σίγουρη πως ήθελε να με αφήσει. Προσπάθησα να του μιλήσω, εκείνος, όμως, άναψε την τηλεόραση κι άρχισε να παρακολουθεί αφηρημένα, βυθισμένος σε σκέψεις, σα να ήθελε να μου πει ότι όλα είχαν τελειώσει. Στο τέλος παραιτήθηκα και πήγα για ύπνο.

 

Δε θα ‘χαν περάσει ούτε 10 λεπτά κι ήλθε κι αυτός στο κρεβάτι και με μεγάλη μου έκπληξη τον είδα να ανταποκρίνεται στα χάδια μου και κάναμε έρωτα αν και εξακολουθούσε να είναι απόμακρος. Προσπάθησα να του μιλήσω για τη σχέση μας ακόμη μια φορά, για όσα είχαν συμβεί εκείνο το βράδυ αλλά τον έχει ήδη πάρει ο ύπνος.

Έβαλα τα κλάματα. Έκλαιγα όλη νύχτα μέχρι που με πήρε και μένα ο ύπνος.

 

Είμαι σχεδόν βέβαιη πως σκεφτόταν κάποια άλλη. Η ζωή μου είναι ένα μπάχαλο.

 

Απόσπασμα από το ημερολόγιό ΤΟΥ

 

Έχασε ο Ολυμπιακός… αλλά τουλάχιστον γάμησα.

[sagiasd]

και αυτό:

 

http://www.youtube.com/watch?v=q_eUC1nFZPs

[Faethon11]

Είναι ο Παοκτζής στα τελευταία του. Τον επισκέπτεται ο καλύτερός του φίλος (και αυτός παοκτζής) και τον ρωτάει αν θέλει κάτι.

Ναι του λέει ο άρρωστος, να με γράψεις στον Σύνδεσμο του Ολυμπιακού.

Ο άλλος παθαίνει πλάκα. Μα είναι δυνατόν. Τώρα στο τέλος θα αλλαξοπιστήσεις;

Είναι η τελευταία επιθυμία μου και πρέπει να την εκτελέσεις, του λέει ο άρρωστος.

Καλά λέει ο φίλος του και πάει να τον γράψει στον σύνδεσμο..

Τελειώνει την εγγραφή και γυρνάει στο νοσοκομείο όπου ενημερώνει τον άρρωστο φίλο του για την εγγραφή.

Επιτέλους, λέει ο άρρωστος, τώρα μπορώ να φύγω ήσυχος.

Γιατί; του λέει ο φίλος του γεμάτος απορία και στεναχώρια.

Γιατί ακόμα ένας γαύρος λιγότερος......του απαντά ο άρρωστος

 

 

υ.γ. Ο γράφων τυγχάνει Παοκτζής.... Αμπαλαε α ε α ε

[Kapa]

Έκθεση παραπονεμένου Κυπρίου συζύγου για τες συζυγικές υποχρεώσεις

Προς γεναίκαν!

Τον χρόνον που επέρασεν, επάσκησα να κάμω μιτά σου «την δουλειάν» 365 φορές. Εκατάφερα 18! Δηλαδή πάνω-κάτω μιάν κάθε είκοσι μέρες!

Τες 347 εν τα εκατάφερα επειδή:

45 φορές ήσουν ποσταμένη (παντές τζι είπα σου να τσαππίσεις).

39 φορές δεν είσιες διάθεση.

37 φορές ήσουν «πιασμένη».

35 φορές είσιες στενοχώρια.

24 φορές επόνες την τζιεφαλήν σου.

23 φορές επύρωνες (εβάλαμεν σου τζιαι έαρκοντίσιον!).

19 φορές είπες ότι ενύσταζες.

18 φορές έπρεπεν να σηκωστείς πρωΐν.

10 φορές τα σεντόνια ήταν καθαρά τζι έν έθελες να ξιμαρίσουν.

9 φορές εφοάσουν ότι εν να μας ακούσει η μάνα σου (ζιεί τρία φλάτ που κάτω μας).

8 φορές εφοάσουν αμπα τζι ακούση μας ο γείτονας.

5 φορές εφοάσουν αμπα τζιαι ξυπνήσουμεν το μωρό.

5 φορές ήσουν αναστατωμένη.

5 φορές έκαμες πως εν άκουσες.

5 φορές εν έθελες να χαλάσεις το μαλλί σου που ήτουν του κομμωτηρίου.

5 φορές έκρουσες που τον ήλιον τζι επόνες την ράσσιην σου.

4 φορές εδκιάβαζες ''Αρλεκιν'' τζι έβαλες τα κλάματα.

16 φορές είπες μου ''Μα σήμερα;''

14 φορές είπες μου ''Μα τωρά;''

12 φορές είπες μου ''Μα πάλαι;''

Τες 18 φορές που εδέχτηκες, «η δουλειά» εν ήτουν ''σόϊν'', γιατί:

1 φοράν εφοήθηκα πως εχτύπησα σε γιατί άκουσά σε τζιαι εκούγκας.

2 φορές εδιάκοψες για να λιμάρεις το νύσιην του ποδκιού σου που εκοράκαν πάς το σεντόνιν.

3 φορές εσκέφτηκα να σε ξυπνήσω να σου πω.. ετέλειωσα!

3 φορές είδες ραΐσματα πάνω στο ταβάνιν τζι αθυμήθηκες πως θέλει βάψιμον.

4 φορές εκόλλησες πας την καρκόλαν τζι εν ετάρασσες.

5 φορές είπες μου ''Χάτε τέλειωνε'' τζιε είσες παράπονον που μετά εν είχα όρεξην να συνεχίσω.

Τωρά ρωτώ σε..

-''ΕΝΝΑ ΦΤΑΙΩ ΕΓΙΩ ΑΝ ΠΑΩ ΜΕ ΑΥΤΗΝ... ΤΗΝ ΡΟΥΜΑΝΑ;;;''