Οι μηχανικοί προτείνουν λογοτεχνία

[alej]

Κώστας Βάρναλης

 

(π.χ. Η μπαλάντα του κυρ Μέντιου)

 

http://www.rockarolla.gr/alafroiskiwth/blog/id/nikos_barnalhs_-_h_mpalanta_toy_kyr_mentioy/6833.htm

 

Καβάφης (ΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΚΑΚΟΣ ΚΑΙΡΟΣ (1893))

 

Τα άνθη του κακού Charles Pierre Baudelaire

 

Honoré de Balzac (1837) Χαμένες ψευδαισθήσεις (Les Illusions Perdues)

 

Νοέμβριος Gustave Flaubert

 

Νίκος Καζαντζάκης - Ο τελευταίος πειρασμός - Ασκητική

 

Umberto Eco - Η σημειολογία στην καθημερινή ζωή

[Vlad]

"Nα ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις/ Living, loving an learning"

Leo bouscaglia, γνωστός και ως Dr Love, γενικά είναι δάσκαλος και καθηγητής παιδαγωγικού εχει γραψει αρκετα βιβλια, μαλλον φιλοσοφικου περιεχομενου σχετικά με το πόσο σημαντική είναι η αγάπη στη ζωή μας, και το πόσο σημαντικό είναι απλά ένα χαμόγελο ή μία αγκαλιά ή, και πόσο αυτές οι απλές χειρονομίες μπορούν να κάνουν εναν αλλο ανθρωπο χαρουμενο! Γενικά συζήτηση σχετικά με το ποιες είναι οι πραγματικές αξίες στη ζωή ενός ανθρώπου.

 

και όσοι από εσάς έχετε παιδιά, ιδίως στην ηλικία του δημοτικού, πάρτε τους το oliver twist(charles dickens, και το "οι περιπέτειες του χακ φιν" (Mark Twain), γενικά πιστεύω ότι αυτά τα δύο βιβλία μεγαλώνουν καλύτερους ανθρώπους!!!

[howard_roark]

"When we were orphans" του Kazuo Ishiguro

 

ενα μικρο αλλα δυνατο βιβλιο, πολυ ευκολοδιαβαστο.

 

το συνιστω στα αγγλικα (δεν γνωριζω αν εχει μεταφραστει κιολας) μιας και ο συγγραφεας πιανει καταπληκτικα το ιδιωμα της εποχης.

 

βασικο θεμα, οπως και σε αλλα του ιδίου (remains of the day, never let me go - και τα δυο επισης πολυ καλα, το πρωτο συγκλονιστικο, το δευτερο πιο "ελαφρυ") ειναι η μνημη και η υποκειμενικοτητα αυτης.

 

ενα κλασσικο βιβλιο με χρηση "unreliable narrator"

[Παναγιώτης]

έχει μεταφραστεί με τίτλο "Τότε που ήμασταν ορφανοί"

[rigid_joint]

Κάτι επίκαιρο : Εφτά φόνοι στο forum

[astranalysis]

Aρκετά διαβασμένοι οι συνάδελφοι.Θα κάνω και γω με τη σειρά μου τις προτάσεις μου, ειναι βιβλία που περιέχουν συμπυκνωμένη γνώση από θέματα απλά και καθημερινά μέχρι τα αιώνια φιλοσοφικά ερωτήματα...

 

1. Οτιδήποτε από Νιτσέ κολοσσός ευφυίας.

 

2. Οτιδήποτε από Τομ Ρόμπινς

 

3. Ουμπέρτο ¨Εκο "Η σημειολογία στην καθημερινότητα" , πολυ "δύσκολο" αλλά εξαιρετικό.

 

4. Αλμπέρ Καμύ "Η πτώση" Δεν έχω λόγια, κάθε φορά που το διαβάζω ανακαλύπτω και μια καινουρια πτυχή..

 

5. Πολ Όστερ "Η τριλογία της Νέας Υόρκης" Ειτε θα τον λατρέψετε είτε θα ....

 

6. ΦΥΣΙΚΑ ΟΥΙΛΙΑΜ ΜΠΑΡΟΟΥΖ....no comment

[vaggelis2000]

2. Οτιδήποτε από Τομ Ρόμπινς

 

 

Με ιδιαίτερη αδυναμία στο "ΑΓΡΙΕΜΕΝΟΙ ΑΝΑΠΗΡΟΙ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ ΑΠΟ ΚΑΥΤΑ ΚΛΙΜΑΤΑ".

Σουιίτερς - Ίσως ο κορυφαίος χάρτινος χαρακτήρας...

[camelot]

Για τους λάτρεις του είδους ο Γκιγέρμο Μαρτίνες ξαναχτύπησε. Το νέο του βιβλίο κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες από τις εκδόσεις Πατάκη με τον τίτλο Ο Αργός θάνατος της Λουσιάνα Μπ. Πίστευα ότι η μαθηματική λογοτεχνία και ο Μαρτίνες είχαν εξαντληθεί μετά τις συζητήσεις μας (http://www.michanikos.gr/showthread.php?t=4814&page=8 και ύστερα) όμως έπεσα πολύ έξω. Μάλλον τώρα αρχίζουν…

 

Έψαξα στο διαδίκτυο να βρω κάποια κρίση για το βιβλίο, αλλά δεν βρήκα παρά μόνο δυο λόγια, αυτά που υπάρχουν στο οπισθόφυλλο του βιβλίου. Ίσως είναι νωρίς ακόμα. Έτσι ενεργοποιώ και επικαλούμαι τον ερασιτεχνισμό μου.

 

Κατ αρχήν μόλις το τελείωσα. Και θέλω (φυσικά) κάποια στιγμή να το ξαναδιαβάσω για να καταλάβω τους συμβολισμούς και να ανατρέξω στις πηγές του που είναι πολλές, πυκνές και σιβυλλικές. Ως τότε όμως μπορώ να πω ότι το βιβλίο κινείται σε δύο άξονες:

 

Ο πρώτος είναι ένας παλιός θεικός νόμος από την Παλαιά Διαθήκη που έχει σχέση με την αποτρόπαιη πράξη του Κάιν όταν ο Θεός τον καταδικάζει σε εξορία και αυτός τον ικετεύει «ει εκβάλλεις με σήμερον από προσώπου γης και από του προσώπου σου κρυβήσομαι και έσομαι στένων και τρέμων επί της γης, και έσται πας ο ευρίσκων με, αποκτενεί με». Μεγαλύτερη σημασία έχει όμως η απάντηση του Θεού: «Ουχ ούτως, πας ο αποκτείνας Κάιν επτά εκδικούμενα παραλύσει». Σ αυτή τη θεική απάντηση «ουχ ούτως, πας ο αποκτείνας Κάιν επτά εκδικούμενα παραλύσει» στηρίζεται το μεγαλύτερο μέρος της σκέψης του Mαρτίνες.

 

Ο δεύτερος άξονας είναι ένας τομέας των μαθηματικών. (Τι άλλο θα μπορούσε να είναι άλλωστε για έναν μεγαλοφυή συγγραφέα?). Ο τομέας αυτός είναι η Θεωρία των Πιθανοτήτων. Ο Μαρτίνες ώριμος γνώστης των μαθηματικών και έμπειρος δημιουργός της αμφισβήτησης χρησιμοποιεί τις πιθανότητες όχι με την κλασική τους έννοια αλλά (κατά τη γνώμη μου) με την έννοια που δόθηκε στη θεωρία αυτή πολύ μετά την επινόησή της. Εξηγούμαι (κι εδώ μπορώ να πω δυο πράγματα παραπάνω): η Θεωρία Πιθανοτήτων είναι η μόνη μαθηματική θεωρία που προέκυψε από τον κλάδο των τυχερών παιγνίων για να διαδοθεί και εφαρμοστεί σε όλους τους κλάδους των επιστημών αλλά και του φυσικού κόσμου. Όπως είναι γνωστό η Θεωρία γεννιέται από μεγάλες μορφές των επιστημών όπως τους Μπερνούλι (Η Τέχνη του συνδυασμού 1713), τον Λαπλάς (Αναλυτική Θεωρία Πιθανοτήτων 1812) τον Πασκάλ, τον Φερμά, ακόμα και τον Γαλιλαίο. Σήμερα βέβαια έχει εξελιχθεί αρκετά από τότε, αποβάλλοντας τον αρχικό της χαρακτήρα που ήταν καθαρά εμπειρικός και αποκτώντας ένα αυστηρά τεκμηριωμένο μαθηματικά χαρακτήρα με την χρήση θεωριών όπως η Θεωρία των Συνόλων και η Σύγχρονη Άλγεβρα. Όμως, παρά την ταπεινή της προέλευση, σύντομα έγινε ένα πολύτιμο επιστημονικό εργαλείο για την κατανόηση της φύσης και του ανθρώπου. Τελικά, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο Ιταλός μαθηματικός Μπρούνο Ντε Φινέτι κατόρθωσε να δώσει στην έννοια της πιθανότητας έναν πιο αποδεκτό τυπικό ορισμό. Σύμφωνα μʼ αυτόν, το λεγόμενο υποκειμενικό ορισμό, η πιθανότητα ενός συμβάντος είναι «ο βαθμός εμπιστοσύνης» που διαφέρει από άτομο σε άτομο που έχουμε κατά την εξακρίβωση αυτού του συμβάντος. Ακριβώς σε αυτήν την έννοια του βαθμού εμπιστοσύνης ενός συμβάντος στηρίζεται ο δεύτερος άξονας του βιβλίου.

 

Αλλά δε θα ήθελα να πω περισσότερα για να μπορέσουμε να συζητήσουμε όταν το βιβλίο διαβαστεί και από άλλους και μπορέσουμε να το σχολιάσουμε λίγο περισσότερο. (Δηλαδή ελπίζω να το σχολιάσουμε, αν αποφύγουμε να παραθέτουμε απλά τίτλους βιβλίων που έχουμε διαβάσει χωρίς να λέμε γιατί μας άρεσε ή τι μας προβλημάτισε σε αυτό!)

[roka]

Camelot και Μαρτίνες / προκλήσεις και προσκλήσεις, ή

Ώρα να ξεκινήσει ένας νεος κύκλος προβληματισμού και συζήτησης / -χαθήκαμε πια

Ο αργός θάνατος της Λουσιάνα Μπ.

Έχει ήδη ειπωθεί πως το έργο του κάθε συγγραφέα είναι ένα έργο εν προόδω. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως ανεξάρτητα από τον αυτοτελή σκοπό κάθε επιμέρους έργου που πρέπει να ανιχνευθεί, υπάρχει και το ζήτημα της ανάγνωσης του ίδιου αυτού έργου στα πλαίσια του νοητικού στίγματος που δίνει η συνολική συγγραφική πνευματική οργάνωση του δημιουργού του. Θα έλεγα δε, πως ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ζήτημα το οποίο εγείρεται αυτή τη στιγμή (που σ΄ αυτό εστιάζω με αυτή μου την τοποθέτηση) είναι το κατά πόσο η προσέγγιση ενός λογοτεχνικού έργου αναπροσαρμόζεται (και σε ποιο βαθμό), ανάλογα με το εάν η ανάγνωσή του γίνεται αυτοτελώς, ή σε συνάρτηση με τα προηγούμενα έργα του ιδιου συγγραφέα.

Ο Μαρτίνες, (τον οποίο ομολογώ δεν είχα γνωρίσει ώσπου να μου τον συστήσει η τόση μεγάλη θέρμη του Camelot και του Ιovo) επανέρχεται για τρίτη φορά στο θέμα «ερμηνεία» επαναλαμβάνοντας όπως και στα δυο προηγούμενα μυθιστορήματα του μια άμεση πρόσκληση στον αναγνώστη για ανάλυση. Εκείνο που με γοητεύει (ακριβέστερη έκφραση: εξιτάρει) στην γραφή του Μαρτίνες είναι τα τόσα πολλά επίπεδα που ο συμβολισμός του δημιουργεί ώστε να αποκομίζω τελικά την εντύπωση ότι μετατρέπεται σε κύριο γρίφο αυτή η ίδια η αναζήτηση του βαθύτερου νοήματος του κειμένου, και οτι ο επιφανειακός γρίφος που αναδεικνύει σε πρώτο πλάνο η πλοκή του μυθιστορήματος λειτουργεί μάλλον ως μέσον (αν όχι και ως αντιπερισπασμός). Αυτή είναι η αποσαφήνιση που έκανα με βάση το συνολικό στίγμα του Μαρτίνες. Αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι πρόκειται για ιδιαίτερα εγκεφαλικό συγγραφέα, και νομίζω ότι έχει οικειοποιηθεί (ή δημιουργήσει; ) μια μέθοδο γραφής κατά την οποία διάφορα επάλληλα επίπεδα πληροφόρησης απευθύνονται σε διάφορα επίπεδα μύησης του αναγνώστη. Κάτι σαν τα layers του autocad ας πούμε, όσο προσθέτεις επίπεδα πληροφόρησης τόσο ολοκληρώνεται η εικόνα του έργου, και τα μεν προφανή και αυτονόητα και βασικά επίπεδα τα αναζητάς και τα ανιχνεύεις, ποτέ όμως δεν ξέρεις αν βρήκες όλα τα layers, ή αν υπάρχουν κι άλλα, που είναι ίσως ανατρεπτικά ή υποστηρικτικά των προηγούμενων, ή αν απλά υποψιάζεσαι πως υπάρχουν. Εν πάση περιπτώσει, το κεντρικό ζήτημα «αναζήτηση ερμηνείας» πιστεύω ότι αναδεικνύεται στο μυθιστόρημα που συζητάμε αυτόματα και μόνο από την αναφορά στο έργο και στο ύφος του Henry James, και με την προσθήκη του καταλύτη της θεωρίας των πιθανοτήτων το ζήτημα αυτό εξειδικεύεται στην άσκηση «αναζήτηση της πιθανότερης ερμηνείας». Και επίσης, ένα από τα κρίσιμα επίπεδα ανάγνωσης περιέχει την πληροφόρηση που χρειάζεται ο αναγνώστης ώστε να αποκρυπτογραφήσει την προσωπικότητα των πρωταγωνιστών με κλειδί τη συγγραφική τους ιδιοσυγκρασία. Ενδεχομένως εδώ υπάρχει και η νύξη για την αποκρυπτογράφηση της προσωπικότητας του ίδιου του Μ με κλειδί τη συγγραφική του ιδιοσυγκρασία, θα τολμούσα να πω: Η προσωπικότητα του δημιουργού ενυπάρχει στο εργο του, δεν διακρίνεται λοιπόν μια σαφής πρόσκληση του Μ προς τον αναγνώστη για κατ ιδίαν συνάντηση; Γιατί ενας συγγραφέας μιλάει άραγε τόσο πολύ για συγγραφείς, fiction και nonfiction στο ίδιο κείμενο; Διαφορετική παραλλαγή του ίδιου μοτίβου ασφαλώς λειτουργεί και στα δυο προηγούμενα μυθιστορήματα που σχολιάσαμε, στον Ροδερέρ και στην ακολουθία. Στην ανάγνωση λοιπόν του «ο αργός θάνατος της Λουσιάνα Μπ» νομίζω ότι κυρίως το κλειδί ερμηνείας παρέχεται από την επεξεργασία του μυθιστορήματος ως έργου εν προοδω. Θα κάνω και ένα βήμα ακόμα. αν θυμάμαι καλά, ο Camelot σε κάποιο απ τα παλιότερα post κάνει αναφορά στη θεωρία του Πιραντέλο για τους τρεις εαυτούς μας, αυτόν που είμαστε, αυτόν που θέλουμε να είμαστε, και αυτόν που αντιλαμβάνονται οι άλλοι ότι είμαστε. Σε συνδυασμό με την άποψη ότι η προσωπικότητα του δημιουργού ενυπάρχει στο εργο του, μπορούμε να διερευνήσουμε την εξής ενδιαφέρουσα αναγωγή: «έργο που είναι», «έργο που θέλει ο δημιουργός του να είναι» και «έργο που οι αναγνώστες του αντιλαμβάνονται ότι είναι». (ή μήπως «έργο που ο κάθε αναγνώστης του αντιλαμβάνεται ότι είναι; ). Πιθανόν να μου χρειαστεί δεύτερη και τρίτη ανάγνωση για να ανατρέψω την τολμηρή άποψη στην οποία τώρα τείνω, οτι ο Μ προκαλεί για ερμηνεία συγγραφικής προσωπικότητας στη βάση του νόμου των πιθανοτήτων που αναλύει, αν και αυτό καθόλου δεν κατατάσσει το νέο του μυθιστόρημα στον τομέα της μαθηματικής λογοτεχνίας, και αυτό νομίζω πως για μένα είναι διαυγές και ξεκάθαρο, (κι ας μη σχολιάσω τώρα το εντελώς ΠΜ σχόλιο του C, τι άλλο παρά μαθηματικά θα ήταν για έναν ευφυή συγγραφέα, κλπ κλπ)

----------------------------

Και κάτι ακόμα για προβληματισμό. Αν δεχτούμε ότι η ίδια η ύπαρξη της έννοιας της πιθανότητας αποτελεί «απόδειξη» ή «κατοχύρωση» του άγνωστου, τότε σ΄ αυτή την περίπτωση έχει ιδιαίτερο νόημα η παρακολούθηση της αντιμετώπισης της από έναν «εγκεφαλικό» συγγραφέα. Πιθανότητα-Άγνωστο. Κάτι παρόμοιο εξελισσόταν και στην ακολουθία ως δίπολο αγωνίας, αν θυμάμαι καλά.

[astranalysis]

(Δηλαδή ελπίζω να το σχολιάσουμε, αν αποφύγουμε να παραθέτουμε απλά τίτλους βιβλίων που έχουμε διαβάσει χωρίς να λέμε γιατί μας άρεσε ή τι μας προβλημάτισε σε αυτό!)

 

Θα μπορούσες να ανοίξεις καινούριο θέμα γι αυτό απευθυνόμενος σε συναδέλφους που έχουν τόσο χρόνο όσο και αυξημένη ικανότητα γραπτής έκφρασης.

Οι υπόλοιποι θα αρκεστούμε σε τίτλους