Οι μηχανικοί προτείνουν λογοτεχνία

[roka]

@ camelot,

 

θα υποθέσω μετά βεβαιότητας οτι δεν είναι τυχαία η αναφορά σου στον Πεσσόα σε συνέχεια του Καβάφη. Οι αναλογίες τους είναι πολλές και πολυσυζητημένες. Τελικά, κι οι δυο γράφουν σε συνέχειες κινούμενοι γύρω από ένα και μοναδικό άξονα: την αδυναμία μας να προσαρμοστούμε στην ύπαρξή μας. Ο Πεσόα βυθίζεται στα σκοτεινά νερά έχοντας υποβρύχιο τη μυστηριακή αγωνία (ή το αγωνιώδες μυστήριο?) ενώ ο Καβάφης διαλέγει το μελαγχολικό αισθησιασμό (ή την αισθησιακή μελαγχολία).

 

Τη δε αγωνία του Πεσσόα (ζω εγώ ή ένας άλλος?) την έχω συναντήσει σε άνθρωπο:

Δεν καυτηρίαζε,δε σχολίαζε ποτέ και τίποτα απ όσα γεγονότα διεγείρουν τους αμυντικούς ανθρώπινους αυτοματισμούς. Πάντα αποστασιοποιημένος κι αδιάφορος, -"κρύο αίμα" σκεφτόμουνα. Ώσπου, μια μέρα, πάνω στη συζήτηση, είπε κάτι με τέτοιο ύφος που άλλαξε τον τρόπο που ως τότε τον έβλεπα. Ρώτησε (σε στιγμιαίο διάλειμα της συζήτησης των υπολοίπων 3 της παρέας που αντικείμενο είχε την καταδίκη του Κ) "έχετε ποτέ φοβηθεί οτι κάτω από προϋποθέσεις μπορεί να είστε ο Κ?"

[roka]

Συμμετοχή στο πνεύμα των ημερών:

Ίχνη από την αναζήτηση του υπερβατικού-

Συλλογή θρησκειολογικών μελετημάτων-

Αναστάσιος Γιαννουλάτος, Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας

Γιατί, ... όπως γράφει στο οπισθόφυλλο,

Η καλύτερη γνώση των άλλων θρησκειών δεν αποτελεί πλέον γνωσιολογική πολυτέλεια, αλλά προϋπόθεση για να αντιληφθούμε το πολυσύνθετο θρησκευτικό φαινόμενο, για να δούμε τι οραματίσθηκε, τι πίστεψε ο άνθρωπος στη διαδρομή της ιστορίας του και να διευρύνουμε τις αντιλήψεις μας για την ανθρωπότητα, στην οποία οργανικά ανήκουμε.

[Directionless]

Οτιδήποτε από Γκιογιόμ Απολινέρ (προτείνω το "11.000 βέργες") και G. Batailles.

[camelot]

@ roka

 

Σίγουρα πολύτιμο βιβλίο (και λόγω των ημερών) για την προσέγγιση στο θείο και την ερμηνεία του «πολυσύνθετου θρησκευτικού φαινομένου». Η γνώση των θρησκειών δεν είναι σίγουρα γνωσιολογική πολυτέλεια (Αναστάσιος Γιαννουλάτος), αλλά δεν είναι ασφαλής οδός για να κατανοήσει κανείς «τι εστιν αλήθεια» (camelot, με όλο το σεβασμό).

 

Το ζήτημα είναι πολύ πιο περίπλοκο από τη γνώση των θρησκειών. Βοηθάει, αλλά δεν ικανοποιεί. Προωθεί, αλλά δεν καλύπτει. Προσεγγίζει, αλλά δεν ταυτίζει.

 

Ο δρόμος έχει πολλά επίπεδα. Τρία από αυτά (δεν είναι τα μόνα) η Θρησκεία, η Φιλοσοφία και η Τέχνη μπορούν να αποτελέσουν την αρχή της προσέγγισης στο Θεό.

Τα μεταφυσικά κίνητρα της ζωής η φιλοσοφία τα ερμηνεύει με την εννοιολογία, η Θρησκεία με τα σύμβολά της και η Τέχνη προσπαθεί να τα εκφράσει με τον κόσμο των μορφών που δημιουργεί.

 

Θρησκεία, Τέχνη και Φιλοσοφία λοιπόν μπορεί να είναι τρία είδη λατρείας, που η κάθε μία με τον τρόπο της αναζητούν το αιώνιο μέσα στη ζωή. Τρεις δρόμοι που μπορούν να φθάσουν στη μεγάλη αλήθεια.

 

Το ιερό και άγιο το αναζητά η Θρησκεία, την αλήθεια η Φιλοσοφία και το κάλλος η Τέχνη.

Και στην έννοια του Θεού συνυπάρχουν και οι τρεις έννοιες (Το ιερό και το άγιο, η αλήθεια και η ομορφιά).

 

Θεωρώ λοιπόν (είναι και λίγο επικίνδυνα μονοπάτια αυτά--και μπορεί να κάνω και λάθος) ότι σήμερα ο αφυπνισμένος άνθρωπος έχει ανάγκη (πρέπει) να διαβεί αυτούς τους τρεις δρόμους.

 

Και μακάριος αυτός που τα καταφέρνει…

[roka]

@camelot, λες:

 

Τα μεταφυσικά κίνητρα της ζωής η φιλοσοφία τα ερμηνεύει με την εννοιολογία, η Θρησκεία με τα σύμβολά της και η Τέχνη προσπαθεί να τα εκφράσει με τον κόσμο των μορφών που δημιουργεί.

 

Εντάξει. Συμφωνούμε οτι η κύρια δουλειά της φιλοσοφίας και της θρησκείας είναι η ερμηνεία της οντότητας, ενώ η κύρια δουλειά της τέχνης είναι η έκφρασή της. Και τελικός σκοπός όλων είναι η κοινωνία (=μέθεξη)

Υπάρχει εκπληκτική αφθονία ψυχοδιανοητικών παραμέτρων που διευκολύνουν τον άνθρωπο να ανεβεί σε αντιδιαμετρικά ερμηνευτικά κι εκφραστικά οχήματα. Ενώ όμως οι εκφραστικές ασυμφωνίες είναι αποδεκτές (αν όχι και παραγωγικές, - "...πόσο γενναιόδωρη κι αξιοθαύμαστη, πόσο θριαμβεύτρια η τέχνη που τόσες ασταμάτητες μεταβολές εμπεριέχει όσες ψυχές την κοινωνούν"), οι θρησκευτικές (και φιλοσοφικές) ερμηνευτικές ασυμβατότητες όχι μόνο δεν είναι αποδεκτές αλλά είναι και απειλητικές (μερικές φορές μαλιστα τόσο απειλητικές ώστε να νοιώθουμε πως αποσαθρώνουν τη συνεκτική μας ουσία, πως αλλοιώνουν την κοσμοθεωρία μας, πως προσβάλλουν την πίστη μας, και, το βαθύτερο, πως α-γνωστικο-ποιούν [αν βρήκα τη σωστή λέξη] τον τελολογικό μας προορισμό).

Χωρίς να μπούμε στις προσωπικές επιλογές (ανάγκες) του καθένα μας για την αναζήτηση του υπερβατικού, σημασία έχει να αντιληφθούμευμε το καθολικό της ανάγκης για αυτή καθ αυτή την αναζήτηση. Σ΄ αυτό βοηθάει η θρησκευτική γνωσσιολογία (όσο, τέλος πάντων, μπορεί να κατακτήσει κανείς από το φιλοσοφικό της πέλαγος). Μόνο τότε μπορούμε να "αποξενωθούμε" από το άγχος της διαφύλαξης των "δικών μας ωραίων, μεγάλων κι αληθινών", και να κοινωνήσουμε ο ένας τον άλλον.

Γιατί, όπως είπε κι ο Μπρεχτ, η μικρότερη κοινωνική μονάδα δεν είναι ο άνθρωπος, αλλά δυο άνθρωποι. Μαζί. Και στη ζωή αναδημιουργούμαστε αμοιβαία.

[camelot]

@ roka

 

Ένα-ένα, γιατί σκέφτεσαι γρήγορα και εκφράζεσαι πυκνά και δεν μπορώ να σε παρακολουθήσω εύκολα.

 

Συμφωνούμε για τη Φιλοσοφία και τη Θρησκεία. Συμφωνούμε ότι μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για να ερμηνεύσουμε τα μεταφυσικά κίνητρα της ζωής.

 

Δεν συμφωνούμε για την Τέχνη.

 

Δεν βλέπω την Τέχνη ως έκφραση της οντότητας. Θεωρώ ότι η Τέχνη στην υψηλή της έκφραση μπορεί να αποτελέσει το μέσον για την προσέγγιση και την κατανόηση του Θείου, δηλαδή ότι κατά βάθος υψηλή Τέχνη δεν υπάρχει αν δεν εκφράζει το μεταφυσικό νόημα της ζωής του ανθρώπου, όπως αυτός το δέχεται στην κάθε περίπτωση. (Αν αυτό εννοείς οντότητα τότε συμφωνούμε και σαυτό).

 

Όμως, οι ψυχοδιανοητικές παράμετροι γιατί θα πρέπει αναγκαία να οδηγήσουν τον άνθρωπο σε αντιδιαμετρικά ερμηνευτικά και εκφραστικά σχήματα?

Γιατί οι θρησκευτικές (και φιλοσοφικές) ερμηνευτικές ασυμβατότητες μπορεί να είναι απειλητικές (μερικές φορές μάλιστα τόσο απειλητικές ώστε να νοιώθουμε πως αποσαθρώνουν τη συνεκτική μας ουσία, πως αλλοιώνουν την κοσμοθεωρία μας, πως προσβάλλουν την πίστη μας, και, το βαθύτερο, πως α-γνωστικο-ποιούν [αν βρήκα τη σωστή λέξη] τον τελολογικό μας προορισμό)?

 

Η ζωή του ανθρώπου δεν είναι ένα σύστημα αξιών και νοημάτων? Η ζωή του ανθρώπου δεν αποτελεί τόσο ένα Είναι όσο και ένα Γίγνεσθαι? Αν είναι έτσι, τότε ο άνθρωπος, ως φορέας αντιλήψεων και ιδεών, μπορεί να δεχθεί τις ερμηνευτικές ασυμβατότητες και να τις κάνει απολύτως αποδεκτές, γιατί θα σταθούν ως αφετηρία βαθύτερης αναζήτησης του Θείου, χωρίς αυτό να γίνεται ταυτόχρονα και απειλητικό για οτιδήποτε. Αντίθετα, η αναζήτηση της αλήθειας αποκωδικοποιεί τις έννοιες και τις καθιστά κατανοητές και εφαρμόσιμες.

 

Έτσι, από τις ερμηνευτικές ασυμβατότητες και αναζητώντας την αλήθεια αίρεται ο φόβος της πλάνης που μπορεί να δημιουργήσει η καθοδήγηση γιατί η ένωση του Εγώ με την αδιάκοπη συνειδητή και διανοητική πάλη και την διαρκή αναζήτηση της αλήθειας εξανθρωπίζει τον άνθρωπο και τον αντιδιαστέλει από άλλα όντα της φύσης. Θεωρώ ότι αν βρισκόμασταν σε μια διαρκή ευδαιμονία σε μια αιώνια μακαριότητα χωρίς διανοητιοκούς ακροβατισμούς, ακόμη ακόμη και χωρίς την διαπλοκή των ιδεολιγικών αντιθέσεων, η ζωή μας θα ήταν πολύ επιφανειακή, άρα βαρετή.

 

Υπάρχει, όμως μια διαφορά ανάμεσα στην αλήθεια και στο κομμάτι της αλήθειας που μπορεί να αποδειχτεί.

Όπως υπάρχει πάντα μια διαφορά ανάμεσα στην αλήθεια και σε αυτό που ο καθένας δέχεται ως αληθινό.

 

Πιστεύω, (δηλαδή δέχομαι) ότι η γοητεία της ζωής βρίσκεται στο γεγονός ότι μας θέτει πάντοτε ενώπιον νέων προσδοκιών, νέων αμφισβητήσεων, νέων προβλημάτων και δυσκολιών.

 

Η θρησκευτική γνωσιολογία, ναι, (συμφωνώ) μπορεί να βοηθήσει και να οδηγήσει σε συγκεκριμένες θέσεις και στάσεις ζωής. Η θρησκειολογική γνωσιολογία, όμως?

Έχω πολλές, πάρα πολλές επιφυλλάξεις.

 

Υ.Γ. Ο Μπρεχτ, παρά την αξία του, δεν μου αρέσει πολύ και δεν τον έχω διαβάσει όσο θα έπρεπε. Όμως, έχει πολύ δίκιο σαυτό που λέει.

Έχω διαβάσει αρκετά, όμως, Γκαίτε που κάπου λέει "όποιος βλέπει την ομορφιά του θείου, αισθάνεται πως είναι ενωμένος και με τον εαυτό του και με τους άλλους και με τη φύση"

[liouska]

@ roka

(Μόλις γράφτηκα στη σελίδα σας, που είναι πολύ ενδιαφέρουσα)Σχετικά με το βιβλίο "Σχετικά με τον Ροδερέρ"

Μόλις διάβασα το βιβλίο και έψαχνα να βρω αν είναι υπαρκτά κάποια πρόσωπα, οπότε έπεσα επάνω στη δημοσίευσή σου. Είναι πάρα πολύ καλή η ανάλυση-σύνθεση που δίνεις και οι σελίδες που αναφέρεις είναι οι αγαπημένες μου δίνουν όλο το νόημα του κειμένου. Μόνο μία παρατήρηση(δεν ξέρω αν την έχει κάνει και κάποιος άλλος), το όνομα του αφηγητή δεν δίνεται ποτέ(φυσικά μπορεί εγώ να μην το πρόσεξα) ενώ ο πρωταγωνιστής ονομάζεται Γκουστάβο Ροδερέρ. Όπου έλεγες Γκουστάβο αντικατέστησα στο μυαλό μου με "αφηγητής" και τότε κατάλαβα τι έλεγες, αρχικά είχα μπερδευτεί.

Όσο για λογοτεχνικές προτάσεις: Το Μηδέν του Ντ.Γκετζ το έχει προτείνει κάποιος;

Από κλασική ελληνική λογοτεχνία θα έλεγα σε όποιον θέλει να σκεφτεί αλλά και να γελάσει με την ψυχή του να διαβάσει προσεκτικά την Πάπισσα Ιωάννα του Ροίδη. Από ποίηση, πέρα από Καβάφη και Δημουλά που ήδη έχουν προταθεί, θα προσθέσω την πάντα επίκαιρη φωνή του Σεφέρη αλλά και έναν νεώτερο ποιητή -που τον χάσαμε πρόσφατα-, τον Τάσο Δενέγρη με την υπέροχη "Η κατάσταση των πραγμάτων" κι αν δεν βρείτε αυτή τη συλλογή αναζητήστε τη συλλογή "Ακαριαία".

Επιπλέον προτάσεις εν καιρώ.

[roka]

@ roka

Δεν βλέπω την Τέχνη ως έκφραση της οντότητας. Θεωρώ ότι η Τέχνη στην υψηλή της έκφραση μπορεί να αποτελέσει το μέσον για την προσέγγιση και την κατανόηση του Θείου, δηλαδή ότι κατά βάθος υψηλή Τέχνη δεν υπάρχει αν δεν εκφράζει το μεταφυσικό νόημα της ζωής του ανθρώπου, όπως αυτός το δέχεται στην κάθε περίπτωση. (Αν αυτό εννοείς οντότητα τότε συμφωνούμε και σαυτό).

Όμως, οι ψυχοδιανοητικές παράμετροι γιατί θα πρέπει αναγκαία να οδηγήσουν τον άνθρωπο σε αντιδιαμετρικά ερμηνευτικά και εκφραστικά σχήματα?

Υπάρχει, όμως μια διαφορά ανάμεσα στην αλήθεια και στο κομμάτι της αλήθειας που μπορεί να αποδειχτεί.

Όπως υπάρχει πάντα μια διαφορά ανάμεσα στην αλήθεια και σε αυτό που ο καθένας δέχεται ως αληθινό.

 

Υ.Γ. Ο Μπρεχτ, παρά την αξία του, δεν μου αρέσει πολύ και δεν τον έχω διαβάσει όσο θα έπρεπε. Όμως, έχει πολύ δίκιο σαυτό που λέει.

Έχω διαβάσει αρκετά, όμως, Γκαίτε που κάπου λέει "όποιος βλέπει την ομορφιά του θείου, αισθάνεται πως είναι ενωμένος και με τον εαυτό του και με τους άλλους και με τη φύση"

 

1. οντότητα λέω το "είναι", την καθαυτό ουσία

2. ίσως δεν διαφωνούμε ούτε για για την τέχνη:

- εσύ προσεγγίζεις το θέμα απ΄ τη μεριά του τυχαίου αναγνώστη (θεατή, ή ό,τι άλλο) κι εγώ απ΄ τη μεριά του τυχαίου συγγραφέα (ή γενικά του δημιουργού):

-εσύ λες πως ο κοινωνός της τέχνης έχει ένα μέσον να προσεγγίσει το θείο (με την προβολή του δικού του μεταφυσικού νοήματος κατά περίπτωση) κι εγώ λέω πως ο δημιουργός βάζει το μεδούλι του στο έργο του, έτσι ώστε το έργο εμπεριέχει κι εκπέμπει την έκφραση του μεταφυσικού "είναι" του δημιουργού του.

3. Οι "ψυχοδιανοητικές παράμετροι" (καλύτερα να ΄λεγα προκαταλήψεις) δεν λέω πως πρέπει να οδηγήσουν έναν άνθρωπο σε αντιδιαμετρικές κατευθύνσεις, απλά δεν εκφράστηκα σωστά: Εννοούσα πως ανάλογα με τις προκαταλήψεις του ο κάθε άνθρωπος (ανά την ανθρωπότητα) ερμηνεύει και εκφράζεται διαφορετικά, κι ενώ αυτό είναι από σχετικά ανεκτό ως παραγωγικό στον τομέα τέχνη, όταν ερχόμαστε στον τομέα θρησκεία διαπιστώνουμε οτι αυτό γίνεται από μη ανεκτό ως απειλητικό για πολλούς ανθρώπους [πχ ας πω ένα επικαιροποιημένο παλιό παράδειγμα, την γελοιογράφηση του προφήτη Μωάμεθ σε δανέζικη εφημερίδα, και τις αντιδράσεις που αυτή προκάλεσε], κι ακριβώς για να πληρωθούν αυτά που εσύ τόσο όμορφα λες "ένωση του Εγώ με την αδιάκοπη συνειδητή και διανοητική πάλη "και "εξανθρωπισμό του ανθρώπου " πρέπει να γνωρίσουμε αυτό που εύστοχα προσδιορίζεις με τη φράση σου"αυτό που ο καθένας δέχεται ως αληθινό".

Λοιπόν, αυτό το δρόμο φωτίζει το βιβλίο που συζητάμε: Το δρόμο της κατανόησης για την αλήθεια του άλλου, με στόχο τον εξανθρωπισμό του ανθρώπου(πόσο υπέροχη φράση!)

 

Υ.Γ. Κι εμένα δε μ΄ αρέσουν όλοι, πχ.

-δε μ΄ αρέσει ο Κέσλερ, όμως συχνά κάνω χρήση (και συνήθως σιωπηρή) ενός (να πω κάπως ...άξεστου?) αποφθέγματος, που το αποδίδω σ΄ αυτόν και που λεει : "Το να θες να γνωρίσεις ένα συγγραφέα επειδή σ΄ αρέσει το έργο του, είναι σαν να θες να γνωρίσεις μια αγελάδα επειδή σ΄αρέσει το τυρί της". Και,

-ούτε ο Μπατάιγ μ΄ αρέσει, κι ίσως σε πολλούς δεν αρέσει, όμως και τα δικά του αποφθέγματα χρησιμοποιούμε συχνά

 

 

@ roka

(Μόλις γράφτηκα στη σελίδα σας, που είναι πολύ ενδιαφέρουσα)Σχετικά με το βιβλίο "Σχετικά με τον Ροδερέρ"

Μόλις διάβασα το βιβλίο και έψαχνα να βρω αν είναι υπαρκτά κάποια πρόσωπα, οπότε έπεσα επάνω στη δημοσίευσή σου. Είναι πάρα πολύ καλή η ανάλυση-σύνθεση που δίνεις και οι σελίδες που αναφέρεις είναι οι αγαπημένες μου δίνουν όλο το νόημα του κειμένου. Μόνο μία παρατήρηση(δεν ξέρω αν την έχει κάνει και κάποιος άλλος), το όνομα του αφηγητή δεν δίνεται ποτέ(φυσικά μπορεί εγώ να μην το πρόσεξα) ενώ ο πρωταγωνιστής ονομάζεται Γκουστάβο Ροδερέρ. Όπου έλεγες Γκουστάβο αντικατέστησα στο μυαλό μου με "αφηγητής" και τότε κατάλαβα τι έλεγες, αρχικά είχα μπερδευτεί.

 

Επιπλέον προτάσεις εν καιρώ.

 

Η επισήμανση είναι σωστή. Έκανα τη διόρθωση κι όπου "Γκουστάβο" έγραψα "αφηγητής". Σ΄ ευχαριστώ για την παρατήρηση και σε καλωσορίζω.

[camelot]

@ roka

 

Tώρα αρχίζουν και ξεκαθαρίζουν λίγο τα πράγματα. (Απαντώ ισαριθμηκά).

 

1. «oντότητα» = «είναι» = «η καθαυτό oυσία», δηλαδή ενέργεια, λειτουργία, αντίληψη και κυρίως νοημοσύνη. Tαυτίζεται με το νοείν, με το λογίζεσθαι, με την επίγνωση, και τέλος με την αντίληψη της Ύπαρξης.

(Μήπως κάνω λάθος? Αν όχι, συμφωνούμε απόλυτα!).

 

2. Έτσι, ωραία και εδώ. Aφού προηγήθηκε η δική σου σκέψη, ξέχασες?

Σελ. 58 (Λέει λοιπόν ο Ροδερέρ:"Κατά βάθος, ο Χόλνταϊν πίστευε, ως καλός συγγραφέας, πως ο δρόμος για τη βαθύτερη γνώση είναι η τέχνη".)

Σκέψου λίγο. Ο δρόμος όχι η έκφραση της Οντότητας.

 

3. Tελικά αυτή είναι ολη η ουσία: να βρει ο καθένας από εμάς τον δικό του πνευματικό δρόμο. Aυτή η προσωπική, η εσωτερική, η εναγώνια προσπάθεια της αυτοϋπέρβασης για να προσεγγίσει αυτό που ο καθένας δέχεται ως αληθινό.

 

Γενικώς, οι θρησκείες λειτουργούν ως εκκίνηση ή τέρμα των ανθρώπινων ερωτηματικών.

Και αυτό που έχει σημασία είναι η προσωπική/εσωτερική διαδρομή. Το είπες και σύ και το (σε) παραδέχθηκα.

 

Ένα βιβλίο ή μία συζήτηση αποτελούν την αφετηρία, το ερέθισμα, το εφαλτήριο μόνο της προσέγγισης και της βαθύτερης κατανόησης μιας αλήθειας. Δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι το ερέθισμα. O νους , δηλαδή η συνειδητή και αδιάκοπη διανοητική πάλη είναι εκείνα που ενεργοποιειούν και μεταλάσσουν την κινητήρια δύναμη που σε ταξιδεύει. Που μπορεί να σε πάει βαθιά στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής (της δικής σου και των άλλων), όπου μπορεί (αν φανείς τυχερός) να αναγνωρίσεις και να αποδεχθείς αυτό που αργότερα θα δεχθείς ως αληθινό.

 

Oι προκαταλήψεις (= κληρονομικότητα-καταγωγή, περιβάλλον, παιδεία, αυτενέργεια) δεν λείπουν από κανένα (ανά την ανθρωπότητα, όπως λες), είτε είναι συνειδητές, είτε όχι.

 

Aλλά εδώ υπάρχει μια αντίφαση (όπως θα έλεγε και ο Γκαίντελ): ή κάνεις την αυτοϋπέρβαση ενεργοποιείσαι, αποδεσμεύεσαι και απελευθερώνεσαι από τις σύμφυτες ακολουθίες ή εγκλωβίζεσαι και αυτοπαγιδεύεσαι. Kαι ενώ εκκινείς από τις αρχές και τις αξίες σου καταλήγεις σε συμπεράσματα που επαληθεύουν τις αρχές και τις αξίες σου. Σαν τον oυροβόρο Όφη.

 

H πίστη είναι προϋπόθεση της γνώσης ή η γνώση προϋπόθεση της πίστης?

 

Eίναι σαν αυτό που λέει ο Σαρτρ στον δικό του yπαρξισμό:

 

Η oυσία προηγείται της Ύπαρξης ή η Ύπαρξη της oυσίας.

 

Tέλος πάντων, πήγαμε αλλού.

 

Nαι η φράση ο eξανθρωπισμός του aνθρώπου είναι υπέροχη αλλά και πολυδιάστατη. Kρίμα που τελικά πολλοί από μας την κατανοούμε κάπως αργά στη ζωή μας.

 

Υ.Γ. Αν και πέρασα πολλές ευχάριστες ώρες με τους τρεις καταραμμένους ομοεθνείς του, (και τον άλλο τον δήθεν κόμη Λωτρεαμόν) δεν μου αρέσει ούτε και μένα ο Μπατάιγ.

[camelot]

@ iovo, roka και liouska,

 

Το βιβλίο του Μαρτίνες Σχετικά με τον Ροδερέρ είναι πολυδιάστατο, σκοτεινό και γριφώδες. Περιέχει συμβολισμούς και αλληγορικές παραπομπές με διεισδύσεις που έχουν απύθμενες διαστάσεις.

 

Μη ξεχνάτε ότι ο Μαρτίνες είναι μαθηματικός και πήρε το διδακτορικό του σε ένα πολύ σκοτεινό και περίπλοκο θέμα που είχε σχέση με τη λογική των μαθηματικών και την αξιωματική θεμελίωσή τους. Έγραψε τον Ροδερέρ ή τουλάχιστον ξεκίνησε στο μυαλό του να το συνθέτει ακριβώς σε αυτήν την εποχή: όταν μελετούσε λογική και φιλοσοφία.

 

Η αναζήτηση της γνώσης με κάθε θυσία δεν είναι και δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Ο Φάουστ, αυτή η θρυλική προσωπικότητα (1480-1520) έκανε την πιο μεγάλη εντύπωση. Ο Μάρλοου όταν έγραψε πρώτος για τον θρύλο του Φάουστ είχε στο νου του την αέναη προσπάθεια του ανθρώπου για την κατάκτηση της γνώσης. Έτσι, (ο Μάρλοου) εξώθησε τον Γκάιτε να γράψει τη δική του εκδοχή, ο οποίος εξώθησε τον Τόμας Μαν και όλοι αυτοί εξώθησαν τον Γκουνώ και τον Μπόιτο να συνθέσουν τα μουσικά τους έργα αλλά και τόσους άλλους που έρχουν καταπιαστεί με αυτό το περίπλοκο ζήτημα που απασχολεί κάθε αφυπνισμένο στοχαστή.

 

Ήταν δυνατό να άφηνε αδιάφορο τον Μαρτίνες που διάβαζε φιλοσοφία και ακροβατούσε στις εύθραυστες ισορροπίες της λογικής? ‘Οχι. Επηρεάστηκε από τον Γκαίντελ και τον Βιτγκενστάιν αλλά κυρίως από τον Τάρσκι που ήταν μέλος του περοβόητου Κύκλου της Βιέννης.

Ο Τάρσκι φαίνεται να επηρέασε πολύ τον Μαρτίνες αφού ασχολούνταν με το Θεώρημα της μη πληρότητας του Γκαίντελ.και συγκεκριμένα με την πραγματεία “Για τις μη αποκρίσιμες προτάσεις των Principia Mathematica και άλλων συναφών συστημάτων".

Όλους τους απασχολούσε το ζήτημα της απόλυτης γνώσης και της απόλυτης αλήθειας

 

Μία από τις αρχές του φιλοσοφικού κύκλου της Βιέννης

 

«μια πρόταση θεωρείται ότι κυριολεκτικά έχει νόημα, εάν, και μόνον εάν, είναι αναλυτική ή είναι εμπειρικώς επαληθεύσιμη».

 

 

Π.Χ. έλεγαν η πρόταση «Ο Θεός δεν δημιούργησε τον κόσμο» που προβάλλεται από μια μερίδα ως αληθής, βάσει της αρχής της επαληθευσιμότητας, στερείται νοήματος, επειδή ούτε ως αναλυτική μπορεί να θεωρηθεί καθώς η άρνησή της «Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο» δεν είναι αντιφατική, όπως απαιτεί μια αναλυτική πρόταση, ούτε ως εμπειρικώς επαληθεύσιμη μιας και κανείς ποτέ δεν παρατήρησε το Θεό να δημιουργεί ή όχι τον κόσμο.

 

Μια παρουσίαση της συλλογιστικής αυτής υπάρχει και στο βιβλίο του Απόστολου Δοξιάδη “Από την παράνοια στους Αλγόριθμους”, όπου στο πρώτο μέρος περιγράφει θεατρικά τις τελευταίες 16 ημέρες και 17 νύχτες της παράνοιας του Κουρτ Γκαίντελ και στο δεύτερο μέρος με διάλογο αναλύει πολλά ζητήματα των θεμελίων των μαθηματικών και της διανοητικής οδύσσειας που γνώρισε η μαθηματική λογική και σκέψη στην αρχή του περασμένου αιώνα που επηρρ'εασαν τον Μαρτίνες.

 

Σε κάθε περίπτωση το Σχετικά με το Ροδερέρ χρειάζεται και δεύτερη ανάγνωση ίσως και τρίτη για να αντιληφθεί κανείς τα δρώμενα σε δεύτερο και τρίτο επίπεδο.