Οι μηχανικοί προτείνουν λογοτεχνία

[sgp]

Διάβασα, με μικρή καθυστέρηση θα πρέπει να παραδεχθώ, την "Αηδονόπιττα" του Ισίδωρου Ζούργου και με εντυπωσίασε τόσο πολύ που ακολούθως διάβασα και την "Σκιά της πεταλούδας" του ιδίου. Εξαιρετικά. Ίσως το πρώτο, το οποίο αναφέρεται στην περίοδο της Ελληνικής επαναστάσεως του 1821, στην Στερεά Ελλάδα, το εξετίμησα περισσότερο από το δεύτερο το οποίο αναφέρεται στις παράλληλες ιστορίες δύο γενιών ανθρώπων τα τελευταία διακόσια χρόνια στην περιοχή της Θεσσαλονίκης. Και τα δύο πάντως τα συστήνω ανεπιφύλακτα.

[nik]

"ΑΝΕΜΟΙ ΠΟΛΕΜΟΥ " http://www.greekbooks.gr/BookDetails.aspx?id=168380

 

Η ζωή του Αλκιβιάδη και εν μέρει και ο Πελλοπονησιακός πόλεμος μέσα από την ματιά ενός ξένου συγγραφέα του ΣΤΙΒΕΝ ΠΡΕΣΣΦΙΛΝΤ.Ο ίδιος έγραψε και τις πιο γνωστές "ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ" που αφορούσε την μάχη των Θερμοπυλών αλλά το πρώτο πιστεύω είναι πολύ καλύτερο.

[Παναγιώτης]

Αυτή την περίοδο διαβάζω αρκετά ΕΦ. Προτείνω το "Ο αναρχικός των δύο κοσμών" (The dispossesed") της Ursula le Guin.

It makes you wonder...

 

Αν πάλι έχετε διάθεση να γελάσετε, τότε οποσδήποτε Douglas Adams - The hitchhiker's guide to the galaxy (Ταξιδεύοντας το Γαλαξία με Ωτοστοπ) και από Terry Pratchet τη σειρά Discworld.

[Barracuda]

Thomas Pynchon - Το ουρανιο τοξο της βαρυτητας, για μηχανικους, science geeks και οχι μονο, απο εναν απο τους μεγαλυτερους λογοτεχνες της εποχης μας.

[marko]

Gabriel Garcia Marquez - Εκατό χρόνια μοναξιά... Ο,τι καλύτερο.

http://www.papasotiriou.gr/product.gbook.asp?pfid=509857&prid=198282&deid=0

[iovo]

@nik: Εγώ διάβασα και τα 2 βιβλιά του Πρέσσφιλντ που προτείνεις και μου φάνηκε εντελώς το αντίθετο. Ενθουσιάστηκα με τις Πύλες τις φωτιάς ,που διάβασα και πρώτο, ενώ το Άνεμοι Πολέμου μου φάνηκε αδιάφορο .

 

Από ιστορική μυθιστοριογραφία πάντως προτείνω ανεπιφύλακτα και την τριλογία του Vallerio Massimo Manfredi - Μέγας Αλέξανδρος , το διάβασα μέσα σε 5 μέρες (φοιτητής ήμουν τότε προς αποφυγή παρεξηγήσεων ).

 

Να προτείνουμε βέβαια και τα πολύ γνωστά

 

Ο λύκος της στέπας του Ηerman Ηesse

Οταν έκλαψε ο Νίτσε του Irwin Yalom, και

Tάδε έφη Ζαρατούστρα του Νίτσε (...αυτού που έκλαψε )

[sgp]

Μιά και η αναφορά γιά το Πέρσφιλντ και τον Μανφρέντι, η γνώμη μου είναι ότι η γραφή τους δεν πιάνει τίποτα μπροστά σε δύο μοναδικά βιβλία που έχει γράψει ο Παναγιώτης Μπαλτάκος, το "Τέλος του Εφιάλτη" και τους "Ερμοκοπίδες". Ιστορικά μυθιστορήματα, που αναφέρονται στην αρχαία Σπάρτη μετά τις Θερμοπύλες το πρώτο και σε μία φιλοσοφική αντιπαράθεση του Σπαρτιατικού και του Αθηναϊκου ιδεώδους το δεύτερο. Το πρώτο είναι κατά την γνώμη μου, ότι καλύτερο έχω διαβάσει σχετικά με το θέμα, με την οπτική του Έλληνα και όχι του Μεταφραστή της ιστορίας. Επίσης γιά τους λίγους που πιθανόν θα ενδιαφέρονται γιά μία ανάλυση-περιγραφή της ιστορίας της αρχαίας Ελλάδας μέσα από την άνοδο και την πτώση της αρχαίας Σπάρτης, φαντάζομαι δεν θα είναι και πολλοί, προτείνω την εξαίρετη ανάλυση του ξεχωριστού Περικλή Ροδάκη "Κλεομένης ο Γ' της Σπάρτης".

Όταν οι άνθρωποι αγαπούν αυτό που κάνουν φαίνεται από τα έργα τους. Αναλώνονται μέσα από τα κείμενά τους σαν διάττοντες μέσα στην νύκτα και ας μη τους βλέπουν εκείνοι που κοιμούνται.

[pallkod]

Λοιπόν έχουμε και λέμε :

 

1) To Εγχειρίδιο της Βλακείας του Διονύση Χαριτόπουλου .

 

Απλό ευκολοδιάβαστο βιβλίο που διαβάζετε μονοκούκι χωρίς διακοπή . Ενας ύμνος στην ΒΛΑΚΕΙΑ που σίγουρα είναι χρήσιμο για τους κατοίκους αυτής της χώρας .

 

 

2) Το Δέκα του Καραγάτση .

 

Αν και δεν πρόλαβε να το τελείωση αξίζει σίγουρα τον κόπο .

 

3) Μην πάς ποτέ μόνος σου στο ταχυδρομείο του Στέλιου Κούλογλου .

 

Η κατάντια της Σοβιετικής ένωσης λίγο πριν την κατάρρευση με μυθιστορηματικό τρόπο .

[topoenv]

Να προτείνω και εγώ:

- "Ο Ναυτικός Χάρτης" του Αρτούρο Περεθ Ρεβέρτε (για Τοπογράφους και όχι μόνο ...)

- Η τριλογία του ιδίου "ο Λοχαγός Αλατρίστε"

- "Η τέχνη του πολέμου" του Sun Tzu (γραμμένο πριν από 2500 χρόνια αλλά πάντα επικαιρο)

- "Είτε παίδες ελλήνων είτε παίδες βαρβάρων, και τα δύο δε γίνεται" του Δημ. Μαρκόπουλου (τα μαργαριτάρια της ελληνικής εκπαίδευσης, πολύ γέλιο...)

[camelot]

Επειδή κατά την άποψη των περισσοτέρων τα Σαββατοκύριακα περιέχουν ώρες σωματικής χαλάρωσης αλλά και ενίοτε πνευματικής ανάτασης, γίνεται μεταξύ των συναδέλφων μια κουβέντα για θέματα αντι-τεχνικά. Ας πούμε Λογοτεχνικά.

Και επειδή κάποιοι από αυτούς (τους συναδέλφους) έχουν και ερωμένη (κατά τον Τσέχωφ) θεωρούν ότι οφείλουν να την υπερασπιστούν, να την αναδείξουν και να την προβάλλουν.

(Εξηγούμαι: οΤσέχωφ είχε μία νόμιμη σύζυγο την Ιατρική και μία ερωμένη τη Λογοτεχνία, και όποτε τον κούραζε η σύζυγός του – φαινόμενο συνηθέστατο στα χρόνια μας- παιρνούσε τα βράδια του με την ερωμένη του- επίσης φαινόμενο συνηθέστατο στα χρόνια μας).

Η πρόταση του iovo να προτείνουμε λογοτεχνικά έργα αντιμετωπίστηκε χλιαρά. Και οι προτάσεις που έγιναν ήταν σχεδόν από όλο το φάσμα της λογοτεχνικής διανόησης που μπερδευτήκαμε. Έτσι σκέφτηκα μήπως είναι προτιμότερο να προτείνω και να παρουσιάσω ένα βιβλίο που θα έχει διάφορες προεκτάσεις (λογοτεχνικές, φιλοσοφικές, μαθηματικά υπονοούμενα ή γενικώς υπονοούμενα) και όσοι συνάδελφοι το έχουν διαβάσει ή πρόκειται να το διαβάσουν να τοποθετηθούν και να διατυπώσουν τη γνώμη τους. Έτσι θα γίνει μια συζήτηση, σαν μία λέσχη ανάγνωσης ας πούμε, όπου ο καθένας θα σχολιάσει τα σημεία του βιβλίου που θεώρησε σπουδαιότερα. Αφού συζητηθεί ένα βιβλίο που προτείνω σήμερα εγώ την επόμενη φορά μπορεί να προτείνει ένας άλλος συνάδελφος ένα άλλο και να τοποθετηθούμε οι υπόλοιποι. Έτσι ωφελούμαστε όλοι.

Προτείνω λοιπόν να διαβάσουμε (όσοι δεν το διάβασαν) και να συζητήσουμε ένα μικρό βιβλίο (μόλις 137 σελίδων) με τον τίτλο: «Σχετικά με τον Ροδερέρ». Μυθιστόρημα του Γκιγέρμο Μαρτίνες, αργεντινού μαθηματικού. Εκδόσεις Πατάκη.

Είναι ένα βιβλίο κατά τη γνώμη μου αρκετά ενδιαφέρον και επίκαιρο. Η υπόθεση πλέκεται μεταξύ δύο προσώπων με σπάνια ευφυϊα, σε μια διανοητική διαμάχη σε ένα συνεχές διανοητικό παιχνίδι που εξελίσσεται σε πάθος. Όλα αρχίζουν από μια σκληρή παρτίδα σκακιού. «Ο ηρωικός, σχεδόν υποτιμητικός τρόπος με τον οποίο τα μαύρα θυσιάζουν εξαρχής ό,τι πιο πολύτιμο σ’ ένα άνοιγμα- την κατοχή του κέντρου- με αντάλλαγμα ένα μακρινό και νεφελώδες πλεονέκτημα θέσης» του Ροδερέρ, με μια μέθοδο που ο αφηγητής και συμπρωταγωνιστής συμπαίκτης «φύλαγε ζηλότυπα» για το τουρνουά «και ξαφνικά, ενώπιον όλων, αυτός ο νεοφερμένος» τώρα την παίζει εναντίον του!

Ο αφηγητής διαθέτει «αφομοιωτική ευφυϊα», μυαλό που δρα σαν σφουγγάρι, ενώ ο Ροδερέρ βρίσκει παράξενα ή και εχθρικά τα δεσμά της λογικής, αμφιβάλλει και διαμαρτύρεται ενάντια σε όλα.

 

Τον αναγνώστη (εμένα τουλάχιστον) τον προβληματίζει η διαρκής αινιγματική συμπεριφορά του Ροδερέρ. Ο «Φάουστ» του Γκαίτε ή η «Ναυτία» του Σαρτρ ή και τα δύο μαζί. Τα βιβλία που κουβαλούσε στην αίθουσα διδασκαλίας και τα οποία ξεφύλλιζε αδιαφορώντας προκλητικά για τα μαθήματα. Η τεράστια βιβλιοθήκη στο εξίσου αινιγματικό σπίτι με εντός της ό,τι θα μπορούσε κάποιος να ονειρευτεί.

 

Η «Επιστήμη της Λογικής» του Χέγκελ και η «Θεία Κωμωδία» του Δάντη.

Ο Ράγο, ο περίεργος καθηγητής. Και «οι δύο κύριοι τύποι ευφυίας», το κλειδί:

 

«Η πρώτη, είναι η αφομοιωτική. Η ευφυία που δρα σαν σφουγγάρι και απορροφά αμέσως ό,τι της προσφέρεται, που προχωράει με αυτοπεποίθηση και βρίσκει φυσικές, προφανείς τις σχέσεις και τις αναλογίες που άλλοι προηγουμένως έχουν καθορίσει, που είναι προσανατολισμένη σύμφωνα με τον κόσμο κι αισθάνεται στο στοιχείο της σε οποιοδήποτε τομέα της σκέψης». Η ευφυία, ακριβώς, του αφηγητή. «Η ευφυία που τα πάει καλύτερα με τη ζωή», «η ευφυία των λεγόμενων ταλαντούχων, ή ικανών, που ο κόσμος διαθέτει κατά χιλιάδες».

 

«Όσο για τον άλλο τύπο ευφυίας, πιο σπάνιος, πιο δυσεύρετος, είναι μια ευφυία που βρίσκει παράξενα και πολλές φορές εχθρικά τα πιο κοινά δεσμά της λογικής, τα πιο τετριμμένα επιχειρήματα, το γνωστό και αποδεδειγμένο. Τίποτα δεν είναι γι’ αυτήν «φυσικό», τίποτε δεν αφομοιώνει χωρίς να νιώσει ταυτόχρονα κάποια απόρριψη.

 

Τα υπόλοιπα στη συζήτηση με τις δικές σας απόψεις.

 

Δυο λόγια για τον Μαρτίνες. Μαθηματικός βραβευμένος κυρίως για το δεύτερο βιβλίο του με τον τίτλο «Η ακολουθία της Οξφόρδης» που κυκλοφόρησε στα ελληνικά πιο μπροστά από τον Ροδερέρ. Ένα πραγματικά υπέροχο βιβλίο με πολλές μαθηματικές προεκτάσεις από τη μαθηματική λογική και την αμφισημεία των θεμελίων τους.

(Επειδή το διαβάζουν τώρα κάποιοι συνάδελφοι πιστεύω ότι θα το προτείνουν ως το επόμενο βιβλίο για συζήτηση).

 

Και για να χαλαρώσω λίγο το κλίμα, περιμένοντας τις δικές σας σκέψεις, και να μη το κάνω «ασήκωτο», ([email protected] με ακούς?), είμαι ο Camelot, και μόλις τελείωσα (χωρίς δελτίο καιρού)!