Οι μηχανικοί προτείνουν λογοτεχνία

[Παναγιώτης]

"Ο κόσμος της Σοφίας" είναι του Jostein Gaardner

[ZaXoYs]

Τον κόσμο της Σοφίας τον διάβασα πριν κανα δίμηνο , ωραίο βιβλίο αλλά με ψιλοκούρασε προς το τέλος

[Eva]

Παλιό καλό και κλασσικό : Τα άπαντα του Καβάφη.. με έμφαση στα υπαινικτικά ιστορικά του ποιήματα. Για όσους θα είχαν διάθεση να ακούσουν και κάποιες απαγγελίες θα μπορούσαν να ρίξουν μια ματιά εδώ: http://www.kavafis.gr/index.asp

 

Βρίσκω διασκεδαστικό να συζητώ επί διαφόρων ερμηνειών ενός ποιήματος... και να διαφωνω.. οπότε όσοι πιστοί..

[GeorgeS]

Κάτι ο φόρτος εργασίας, κάτι η καθημερινή ρουτίνα αλλά και μια κάποια τεμπελιά προς την οποία "σοφά ίσως ρέπω" όπως θα έλεγε και η Κική Δημουλά δεν μου έχουν αφήσει τελευταία και πολύ χώρο για το θαυμαστό κόσμο της λογοτεχνίας.

 

Επιγραμματικά σημειώνω :

 

Όταν έκλαψε ο Νίτσε του Irvin Yalom (μακράν από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει)

 

σχεδόν όλα τα βιβλία του Μίλαν Κούντερα (αν και λίγο "κυνικά")

 

κι από νέους Έλληνες συγγραφείς τώρα μου έρχεται ο Κωστής Γκιμοσούλης

 

Σε ότι αφορά τη ποίηση δε, ξεχωρίζω με διαφορά στη πρώτη θέσης προτίμησης την ήδη αναφερθείσα Κική Δημουλά και ακολουθούν χωρίς ιεράρχηση, Δημήτρης Δημητριάδης ("Η θέα του τέλους"), Τάσος Λειβαδίτης, Κ. Καρυωτάκης (κατ' επέκταση Μαρία Πολυδούρη) και άλλοι που τώρα αδυνατώ να θυμηθώ...

[olivini]

Μια και βρισκόμαστε σε forum μηχανικών εγω θα προτίνω 2 βίβλια της Ayn Rand (wiki ---> http://en.wikipedia.org/wiki/Ayn_Rand).

Και στα 2 βιβλία της ο μηχανικός ειναι παρών..

 

Στο πρώτο με τίτλο "Κοντά στον Ουρανό", ο κεντρικός ήρωας ειναι o Χάουαρντ Ρόαρκ, ιδιοφυής αρχιτέκτονας, αδιάλλακτος στα ιδανικά του (link --->

http://www.ianos.gr/index.asp?park=bk_item&key=0013171)

Στο δευτερο βιβλίο με τίτλο "Εμείς οι Ζωντανοι" μεταφερόμαστε στα χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης και έχουμε την ιστορία της Κίρα που θέλει να γίνει μηχανικός. (link ---> http://www.ianos.gr/index.asp?park=bk_item&key=0012402

και επίσης http://www.greekbooks.gr/BookDetails.aspx?id=83537)

 

και τα 2 ειναι δυτομα και διαβαζονται πολύ ευχάριστα...

[ENGIS]

''και εσύ έλληνας ρε''-του βασίλη χριστόπουλου(είναι και συνάδελφος από Πάτρα)

εκπληκτικό!!!

΄΄logicomix''-Απόστολος Δοξιάδης

''Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Goldbach'' του ιδίου.

[iri78]

Συστήνω ανεπιφύλακτα σε όποιον δεν το έχει διαβάσει το Delirius New York του Rem Koolhas. Ξεκινά με την ιστορία του πώς διαμορφώθηκε η μητρόπολη της Νέας Υόρκης για να εξαπλωθεί με πολλούς "αφορισμούς" σε πολλά σύγχρονα ζητήματα που αφορούν τις πόλεις. Έχει καιρό που το διάβασα (στα ιταλικά, αλλά ελπίζω να έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά, αν όχι σίγουρα υπάρχει στα αγγλικά) και θυμάμαι πως μ' έκανε να σκεφτώ πολύ. Διαβάζεται μονορούφι! Πολύ ενδιαφέρον ο Χαρούκι Μουρακάμι και το "Σπούτνικ Αγαπημένη"

[iovo]

Έχω τελειώσει εδώ και καιρό την "Ακολουθία της Οξφόρδης" που μου πρότεινε ο camelot. Και όλο λέω να κάτσω να γράψω για το καταπληκτικό αυτό βιβλίο και όλο χρόνο δεν βρίσκω για να αναπτύξω διάφορα "πραγματάκια" που μου έκαναν εντύπωση στο συγγραφικό ύφος του Γκιγέρμο Μαρτίνες. Θα αρκεστώ να το προτείνω και εγώ με την σειρά μου σε όποιον ενδιαφέρεται και επιφυλάσσομαι για μια καλύτερη εμβάθυνση στο βιβλίο αυτό.

[Μαράκι]

Ο Προφήτης και Ο Κήπος του Προφήτη του Kahlil Gibran.

Όλα του τα έργα είναι αξιοθαύμαστα, αλλά αυτά είναι η κορυφή..

Τα έχει διαβάσει κανείς?

 

Λεπτομέρειες εδώ:

http://www.papasotiriou.gr/product.gbook.asp?pfid=427151&prid=115576&deid=0

[roka]

Επειδή κατά την άποψη των περισσοτέρων τα Σαββατοκύριακα περιέχουν ώρες σωματικής χαλάρωσης αλλά και ενίοτε πνευματικής ανάτασης, γίνεται μεταξύ των συναδέλφων μια κουβέντα για θέματα αντι-τεχνικά. Ας πούμε Λογοτεχνικά.

 

Η πρόταση του iovo να προτείνουμε λογοτεχνικά έργα αντιμετωπίστηκε χλιαρά. Και οι προτάσεις που έγιναν ήταν σχεδόν από όλο το φάσμα της λογοτεχνικής διανόησης που μπερδευτήκαμε. Έτσι σκέφτηκα μήπως είναι προτιμότερο να προτείνω και να παρουσιάσω ένα βιβλίο που θα έχει διάφορες προεκτάσεις (λογοτεχνικές, φιλοσοφικές, μαθηματικά υπονοούμενα ή γενικώς υπονοούμενα) και όσοι συνάδελφοι το έχουν διαβάσει ή πρόκειται να το διαβάσουν να τοποθετηθούν και να διατυπώσουν τη γνώμη τους. Έτσι θα γίνει μια συζήτηση, σαν μία λέσχη ανάγνωσης ας πούμε, όπου ο καθένας θα σχολιάσει τα σημεία του βιβλίου που θεώρησε σπουδαιότερα. Αφού συζητηθεί ένα βιβλίο που προτείνω σήμερα εγώ την επόμενη φορά μπορεί να προτείνει ένας άλλος συνάδελφος ένα άλλο και να τοποθετηθούμε οι υπόλοιποι. Έτσι ωφελούμαστε όλοι.

Προτείνω λοιπόν να διαβάσουμε (όσοι δεν το διάβασαν) και να συζητήσουμε ένα μικρό βιβλίο (μόλις 137 σελίδων) με τον τίτλο: «Σχετικά με τον Ροδερέρ». Μυθιστόρημα του Γκιγέρμο Μαρτίνες, αργεντινού μαθηματικού. Εκδόσεις Πατάκη.

 

 

Τα υπόλοιπα στη συζήτηση με τις δικές σας απόψεις.

 

Η καρδιά του μυθιστορήματος χτυπάει στα κεφάλαια 5 και 6. Η πλοκή εκτείνεται πριν και μετά.

Πάμε σελίδα 53, κεφ 5:

Ο Χάινριχ Χολντάιν είναι ο συγγραφέας με τον πρώτο τύπο ευφυίας, που στο μυθιστόρημα - λογοτεχνική διαθήκη "Δοκιμασία" πραγματεύεται το θέμα "ευφυία" μέσω του πρωταγωνιστή του Λίντστρεμ, που διαθέτει το δεύτερο τύπο ευφυίας.

{όπως ακριβώς κι ο Γκιγέρμο Μαρτίνες στο «Σχετικά με τον Ροδερέρ»} (Α)

ως τη σελίδα 78 (τέλος 6ου κεφαλαίου) ο Μαρτίνες έχει πει ό, τι έχει να πει μέσω του πλήρους σχολιασμού του "παράλληλου" ιστορήματος του Χόλνταϊν και όλα τα υπόλοιπα γίνονται δεκτά σαν "ευτυχής επιταγή, εξαιτίας του φόβου του συγγραφέα" όπως θα λεγε ο Μαρτίνες, εξαιτίας αυτής καθαυτής της τέχνης της συγγραφής, όπως θα λεγα εγώ.

 

Ο Λίντστρεμ είναι για το Ροδερέρ ό,τι είναι ο Ροδερέρ για τον αφηγητή: Δέος.

Κι αφού το δέος του Λίντστρεμ είναι ο Διάβολος (είναι "καταραμένος" να είναι ευφυής - κι υπάρχει μόνο ένα αμάρτημα χωρίς επιστροφή απέναντι στο Θεό, το να προσπαθείς να τον υποκαταστήσεις - "η δολοφονία" λέει ο αφηγητής, "η γνώση" διορθώνει ο Ροδερέρ, και γι΄ αυτήν διαπραγματεύεται τη συνδρομή του διαβόλου) τότε η πυραμίδα επιρροής έχει τη διάταξη:

Διάβολος - Λίντστρεμ - Ροδερέρ - αφηγητής

Στη σελ 58 ο Μαρτίνες βάζει "το δικό του ευφυή" (Ροδερέρ) να μιλήσει για το δημιουργό του "δικού του ευφυούς" (Λίντστρεμ) {πρέπει να ληφθεί υπόψη η σχέση (Α)}:

Λέει λοιπόν ο Ροδερέρ:"Κατά βάθος, ο Χόλνταϊν πίστευε, ως καλός συγγραφέας, πως ο δρόμος για τη βαθύτερη γνώση είναι η τέχνη"

 

Εδώ, ζωγραφική = λογοτεχνία, δεν κάνει διαφορά....

 

Στη σελ 68 ο Μαρτίνες μας κοιτάει με λαχτάρα στα μάτια, επαναλαμβάνοντας την υπαρξιακή αγωνία κάθε συγγραφέα για διάλογο ουσίας με τον αναγνώστη. Μας λέει:

Κάθε έργο.... είναι μια απλούστευση, μια αφαίρεση. Από το χαοτικό άπειρο που έχει μπροστά του ο συγγραφέας, στην πεπερασμένη φύση του βιβλίου .........πρέπει να κρατήσει λίγα στοιχεία και να τα τακτοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, για να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση, ίσα-ίσα μια ψευδαίσθηση των πραγματικών μεγεθών....... Αυτό είναι κατά βάθος το τελειωμένο: μια λογική επίφαση, ένα τέχνασμα. Αλλά στα λάθη, μέσα από τις ρωγμές, μπορεί κανείς να ρίξει μια ματιά στην πραγματική άβυσσο, στο αρχικό όραμα.

 

Στις σελίδες 72 ως 78 δίνονται πολλά "κλειδιά" κι άλλες τόσες αγωνίες:

-λέει ο αφηγητής για τον Χόλνταϊν: "Στο κάτω-κάτω....σε χίλια σημεία χρησιμοποιεί τη βιογραφία του: Ο Λίντστρεμ είναι αυτός ο ίδιος." {...βλ. (Α)}

-γιατί η απομόνωση (δλδ η σύντροφος της διανοιας) δεν αντέχει στην επίδειξη ενδιαφέροντος;

-η παλιά προκατάληψη ταυτίζει τη διάνοια με την ψυχρότητα. Λες και η διάνοια δεν θα μπορούσε να καίει.......

 

Και η τελική έξοδος (αναφορικά με τη συναλλαγή με το διάβολο) δια στόματος Ροδερέρ:

"Κάποιος που θα ήταν πραγματικά εκλεκτός δεν θα είχε δεχτεί ποτέ μια τέτοια συμφωνία. Κι όταν θα παρουσιαζόταν ο Διάβολος, όταν θα έκανε την εμφάνισή του μέσα από τη φωτιά με τα πραγματικά του ρούχα και θα του πρόσφερε αυτά τα 24 χρόνια, θα είχε πει: Όχι, δεν τα θέλω."

Και το αντίτιμο αυτης επιλογής δια στόματος Διαβόλου:

"Τότε ΔΕΝ θα τα έχεις"

 

Και Ω του θαύματος,

Λίγο πριν ο (πραγματικά εκλεκτός) Λίντστρεμ τελειώσει το κορυφαίο ζωγραφικό έργο του, το πινέλο σπάει. Όπως πεθαίνει κι ο Ροδερέρ λίγο πριν υπαγορεύσει την κατάκτηση του οράματός του, "τη νέα ανθρώπινη γνώση".

 

Σημ. Δεν αναφέρθηκα στις θεολογικές ανησυχίες του Μαρτίνες γιατί το θέμα αφορά σε άλλη ανάγνωση, η οποία είναι και δύσκολο να είναι αντικειμενική.