Οι μηχανικοί προτείνουν λογοτεχνία

[dargi]

κάτι ενδιαφέρον http://www.triaridis.gr/

έχουν εκδοθεί βιβλία του αλλά τα έχει δημοσιευμένα και στην ιστοσελίδα του...

από τα βιβλία έχω να προτεινω το ich bebe και τα μελένια λεμόνια...

δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω εντυπώσεις, με μια επίσκεψη στην σελίδα βγάζει ο καθένας τα δικά του συμπεράσματα...και διαλέγει τι θέλει να διαβάσει οπότε καλές αναγνώσεις...

[panos]

Ελπίζω πριν αποδημήσω να προλάβω να διαβάσω όλους τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς. Οι άνθρωποι έχω την εντύπωση οτι έχουν πει τα πάντα. Είναι σαν να μιλας με σοφό κατασταλαγμένο γέροντα. Απο κει και πέρα και τα νεώτερα καλά είναι.

[roka]

Παλιό καλό και κλασσικό : Τα άπαντα του Καβάφη.. με έμφαση στα υπαινικτικά ιστορικά του ποιήματα. Για όσους θα είχαν διάθεση να ακούσουν και κάποιες απαγγελίες θα μπορούσαν να ρίξουν μια ματιά εδώ: http://www.kavafis.gr/index.asp

 

Βρίσκω διασκεδαστικό να συζητώ επί διαφόρων ερμηνειών ενός ποιήματος... και να διαφωνω.. οπότε όσοι πιστοί..

 

Πρότεινε ένα (ή μια ενότητα) του Καβάφη.

-------------------------------------------

Και προς τους Όργουελ-ικούς: Ο Κάφκα, 30 χρόνια πριν τον Όργουελ, όρισε την ποινικοποίηση της σκέψης ως το ζοφερό πολιτικό πλαίσιο υποδοχής της μυθιστορηματικής (?) του πλοκής.

Επίσης, αν η κομματική πυραμίδα στην "Ωκεανία" την οποία αναπαράγει ο Όργουελ παραπέμπει στα παλιά-γνωστά-καλά κομμουνιστικά καθεστώτα, η απρόσωπη εξουσία που επικαλείται ο Κάφκα στα έργα του έχει διαχρονική αναφορά σε όλα τα πολιτικά συστήματα.

Για τους παραπάνω λόγους θεωρώ τον Κάφκα και όχι τον Όργουελ θεμελειωτή της ιδεολογίας του πνευματικού ανταρτοπόλεμου.

Όσο για την προσεγγιση στον απροσπέλαστο Κάφκα, βρήκα πολύ χρήσιμο το δοκίμιο της Λιλής Ζωγράφου με τίτλο "Σύγχρονός μας ο Κάφκα" (νέα σύνορα-Λιβάνης)

[mred-akias]

κλασικό και πιθανότατα πολοί από εσάς το έχετε ήδη διαβάσει. Εμένα πάντως με εντυπωσίασε πριν από χρόνια που το είχα διαβάσει.

 

θαυμαστός καινούργιος κόσμος του Huxley Aldous Leonard

 

http://www.perizitito.gr/product.php?productid=64943

 

 

πέντε λόγια για τον εν λόγω συγγραφέα μπορείτε να βρείτε εδώ:

http://www.perizitito.gr/authors.php?authorid=3700

[Eva]

Ας ξεκινήσουμε με τα αναγνωρισμένα.. και γιατί όχι από το αμφιλεγόμενης ερμηνείας "Στα 200 π.χ". Σαββίδης ή Φασουλής? και κυρίως.. τι θέλει να πει ο ποιητής?

http://www.kavafis.gr/poems/content.asp?id=71&cat=1

[iovo]

Για μένα το θαυμαστό είναι ότι ο μεγάλος μας ποιητής ασχολείται με την εκστρατεία του Μ.Αλεξάνδρου και αναγνωρίζει σχεδόν 2000 χρόνια μετά ότι ο τότε πολιτισμός (18αι) της Μεσογείου οφείλεται στην εκστρατεία του Αλεξάνδρου.

Για την ερμηνεία ...είναι ξεκάθαρη σε εμένα η ειρωνία σε πρώτη ανάγνωση ενάντια στους Σπαρτιάτες που ενώ θεώρησαν μικρή και υποτιμιτική την εκστρατεία που ακολούθησε μετά την αναγόρευση του Μ.Αλεξάνδρου σε Στρατηγό των Ελλήνων (στην Κόρινθο) ήταν αυτοί που εξαφανίστηκαν ώς κοινωνική οντότητα μετά από τόσα χρόνια. Ενώ η κληρονομιά του Αλεξάνδρου (του οποίου πολιτιστικό παιδί νοιώθει και ο ίδιος ο Καβάφης) διήρκησε και διαμόρφωσε τον ανθρώπινο πολιτισμό.

Κοινώς τους λέει "καλά που κλειστήκατε στην κοινωνία σας εσεις μεγάλοι και τρανοί Σπαρτιάτες, και κρυφτήκατε πίσω από την απαξίωση ενώ τώρα δεν υπάρχετε κάν".

Αυτή είναι η δική μου ερμηνεία.

 

Προτιμώ την ανάγνωση Σαββίδη καθώς ο Φασουλής δεν νομίζω ότι αποδίδει σωστά το ύφος.

[roka]

Ας ξεκινήσουμε με τα αναγνωρισμένα.. και γιατί όχι από το αμφιλεγόμενης ερμηνείας "Στα 200 π.χ". Σαββίδης ή Φασουλής? και κυρίως.. τι θέλει να πει ο ποιητής?

http://www.kavafis.gr/poems/content.asp?id=71&cat=1

 

Σαββίδης, ούτως ή άλλως.

Διαβάζω κι επανέρχομαι.

[Eva]

προσωπικά μάλλον προτιμώ φασουλή χωρίς να τρελαίνομαι, κυρίως διότι ο Σαββίδης μου ηχεί μονότονος, και κυρίως "ηρωικός και πένθιμος" σε κάθε του ανάγνωση.

Προτείνω για να μην επηρεαστείτε από την ερμηνεία που υιοθετούν αυτοί που απαγγέλλουν μόνο να διαβάσετε αρχικά το ποίημα.

 

@iovo μάλλον διαφωνώ.

 

"Κι απ’ την θαυμάσια πανελλήνιαν εκστρατεία,

την νικηφόρα, την περίλαμπρη,

την περιλάλητη, την δοξασμένη..."

 

Σωρεία "εξυμνητικών" επιθέτων και ο Καβάφης δεν συνηθίζει να μοιράζει μεγαλόστομες φιλοφρονήσεις εκτός και αν έχει ειρωνική διάθεση...

 

Επίσης επειδή συνήθως ο τελευταίος στίχος των ποιημάτων του με αφήνει συνήθως με ένα κόμπο στο λαιμο, αισθάνομαι οτι εκείνο το τελευταίο "Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα!" μάλλον υπονοεί ότι ακριβώς για αυτούς αξίζει να μιλάμε...

 

Να προσθέσω ότι υπάρχουν πολλαπλές ερμηνείες οπότε δεν υπάρχει σωστό ή λάθος... μόνο η προσωπική αίσθηση του καθενός καθώς υπάρχουν δυνατά επιχειρήματα για αυτες τις δυο που αναφέρθηκαν και για άλλες ακόμα. Απλά αισθάνομαι ότι η ερμηνεία που προτείνω είναι πιο συμβατή με τον Καβάφη έτσι όπως τον ξέρω και από τα υπόλοιπα έργα του..

[roka]

Για μένα:

1. Σαββίδης, διότι η απαγγελία του προάγει την υποβλητικότητα σε σχέση με τη θεατρικότητα, κατάσταση που αποδίδει συνεπέστερα το καβαφικό ιδίωμα, αλλά και γιατί Σαββίδης και Φασουλής δεν είναι συγκρίσιμα μεγέθη στο θέμα που εξετάζουμε.

2. Σε συνέχεια του παραπάνω, δηλαδή του ότι η υποβλητικότητα (κι όχι η συναισθηματικότητα) της καβαφικής έκφρασης είναι η οικεία περιοχή ανάγνωσης, θα συμφωνήσω με την Εύα ότι μια τέτοια, σε μήκος και ύφος υπερβολή έκφρασης πρέπει να μας υποψιάσει.... αλλά, ως εκεί. Υπάρχουν κι άλλες παράμετροι. Διότι:

3. Η επίδικη στροφή λειτουργικά συνδέει δυο άλλες στροφές: Έπεται μιάς που παραθέτει ακριβή ιστορικά γεγονότα, όντας απαλλαγμένη απ΄ οποιαδήποτε υπόνοια ειρωνικής χροιας, και η οποία επικά κλιμακώνεται τόσο ώστε μας εισάγει αβίαστα στο κλίμα του ύμνου, και προηγείται μιάς άλλης, στην οποία παρατίθενται οι κοιτίδες ενός ελληνισμού του οποίου ο Καβάφης δηλώνει απερίφραστα και παντοιοτρόπως μύστης και άγγελος περισσότερο κι από έλληνας ("...δεν είμαι Έλλην, μηδέ Ελληνίζων, αλλά Ελληνικός", -ο ίδιος δηλαδή θεωρεί πως ανήκει στην Ελλάδα). Ούτε αυτή λοιπόν η στροφή μπορεί να εμπεριέχει υπόνοια ειρωνείας... Επομένως θεωρώ άσχετη ως αναντίστοιχη του υπόλοιπου κλίματος την εκδοχή της "σφήνας" της μιας και μόνης ειρωνικής στροφής. Πολύ περισσότερο που το ποιήμα (του 1931) είναι απ΄ τα τελευταία του, κι αυτός είναι πια συμφιλιωμένος και με την "πόλη" και με τα τείχη της.

4. Εγώ απ΄ το ποιήμα θα συσχέτιζα δυο στίχους για να φτιάξω κλειδί:

"Είναι κι αυτή μια στάσις. Νοιώθεται."

 

"με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών."

 

-Ο πρώτος στίχος είναι κυριολεκτικά και συμβολικά εκτεθειμένος.

-Ο δεύτερος στίχος είναι κυριολεκτικά και συμβολικά προστατευμένος στο μέσο μιας στροφής.

 

Οι Λακεδαιμόνιοι με τη συναισθηματική τους αντίδραση αναπαράγουν το θυμικό. Αντίθετα, μια ζωή "στοχαστικών προσαρμογών" είναι γεμάτη σταυροδρόμια που σ΄ αυτά έχει απαντήσει το πνεύμα. Στην δε "ποικίλη δράσι" τους περιλαμβάνονται και οι επιλογές που απαίτησαν οι πειρασμοί, οι παγίδες, ή οι κίνδυνοι των "φαύλων και ευτελών καταχρήσεων".

Το πνεύμα είναι το ιδανικό που μετατρέπει την "πόλη" (την εσωτερική του καθενός μας πόλη) σε "βιώσιμη πόλη".

 

......Για θυμικό να μιλούμε τώρα!

[sgp]

Να προσθέσω ότι υπάρχουν πολλαπλές ερμηνείες οπότε δεν υπάρχει σωστό ή λάθος... μόνο η προσωπική αίσθηση του καθενός καθώς υπάρχουν δυνατά επιχειρήματα για αυτες τις δυο που αναφέρθηκαν και για άλλες ακόμα.

Ο Δημόκρητος είπε "λόγος έργου σκιή"

 

Όσον αφορά την στάση των Λακεδαιμονίων, ο ποιητής με τα χείλη της Κρατησίκλειας πρόφερε :

 

"Τούτο γαρ εφ’ ημίν μόνον· αι τύχαι δε, όπως αν ο δαίμων διδώ, πάρεισι"