Φοιτήτρια έσωσε τον σύντροφό της και σκοτώθηκε από ηλεκτροπληξία

[AlexisPap]

Στα πρώτα χρόνια του εξηλεκτρισμού, οι χαμηλές τάσεις ήταν τελείως άχρηστες και οι υψηλές πρακτικά ανεφάρμοστες λόγω ανεπαρκούς μόνωσης:

 

Ο Έντισον έφτιαξε τις λάμπες του για τα 110V, τα μοτέρ των ανεμιστήρων χρειαζόντουσαν πολλές δεκάδες βολτ. Η μόνωση στα καλώδια και τα τυλίγματα γινόταν με κλωστή που την τύλιγαν γύρω - γύρω και την κέρωναν ή της έβαζαν γομαλάκα.

 

Την εποχή εκείνη (19ος αιώνας) ο καθένας έφτιαχνε το δικό του σύστημα, με την δική του τάση.

Οι πρώτες βιομηχανικές εφαρμογές και οι εφαρμογές έλξης είχαν υψηλή τάση (εκατοντάδες βολτ).

Οι πρώτες αστικές εφαρμογές (φωτισμός) είχαν χαμηλή τάση (90V ~ 120V).

 

Με τις τάσεις αυτές, η απόσταση του σταθμού ηλεκτροπαραγωγής από την κατανάλωση δεν μπορούσε να υπερβαίνει τα ελάχιστα χιλιόμετρα.

 

Η πρώτη πειραματική γραμμή μεταφοράς φτιάχτηκε στην Ιταλία, το 1884: 34km - 2kV - 130Hz - χωρίς δίκτυο χαμηλής

Η πρώτη εμπορική γραμμή υψηλής τάσης, επίσης Ιταλία, 1885: 2kV - 120Hz 22kW - για φωτισμό με τα φορτία εν σειρά

Η πρώτη γραμμή υψηλής με υποσταθμούς και δίκτυο χαμηλής, Λονδίνο 1886: 2,4kV - 100V χαμηλή με ξεχωριστό υποσταθμό ανά καταναλωτή.

Πρώτο σύγχρονο δημόσιο δίκτυο, Λονδίνο 1889: 10kV - 85Hz - 4MW - με υποσταθμούς και δίκτυο χαμηλής

Πρώτο τριφασικό δίκτυο, ΗΠΑ 1907.

 

Γιατί τα γράφω όλα αυτά:

Η ανάγκη ρύθμισε τις προδιαγραφές ηλεκτροδότησης, σε μία εποχή που οι τεχνικές επιλογές ήταν πολύ περιορισμένες.

Η ιστορία ξεκίνησε με τον δημόσιο φωτισμό, με τάσεις περί τα 100V και συχνότητες περί τα 133Hz, χωρίς απαιτήσεις ασφαλείας, εξ ου και η απευθείας σύνδεση στην υψηλή τάση εν σειρά. Η τάση καθοριζόταν από τους λαμπτήρες, που την εποχή εκείνη είχαν νήμα γραφίτη, και παίζαν σε περιορισμένο εύρος τάσεων.

Η οικιακή παροχή έφερε τον υποσταθμό, αλλά η τάση περί τα 100V ήταν δεδομένη, αφού αυτήν την τάση θέλανε οι λαμπτήρες του εμπορίου.

 

Με την επέκταση του δικτύου, άρχισαν να τροφοδοτούνται από το δημόσιο βιομηχανικές εφαρμογές και εφαρμογές έλξης, που παραδοσιακά είχανε δικές τους μονάδες ηλεκτροπαραγωγής, επειδή θέλανε χαμηλές συχνότητες (στην περιοχή των 16~25Hz), και υψηλή τάση.

Έτσι το δημόσιο δίκτυο συμβιβάστηκε:

Έριξε την συχνότητα όσο γινόταν να πέσει χωρίς να τρεμοπαίζουν οι λάμπες (στα 50Hz ή 60Ηz), κράτησε την μέση τάση σε επίπεδα κατάλληλα για την βιομηχανία, και την χαμηλή τάση εκεί που ήταν.

Εν τω μεταξύ, οι λαμπτήρες είχαν αποκτήσει νήμα Βολφραμίου και παίζαν σε όλες τις τάσεις, όμως η αγορά είχε διαμορφωθεί ήδη.

 

Τα εθνικά πρότυπα στις βιομηχανικές χώρες θεσπίστηκαν στα πρώτα πέντε χρόνια του 20ου αιώνα, και κατοχύρωσαν την περιοχή 50~60Hz και 110~240V. Στα 200+ βολτ πήγαν όσοι δεν είχαν ήδη εκτεταμένο δίκτυο 110V, και όσοι τόλμησαν το κόστος της αλλαγής...

Edited Μάιος 10 , 2016 by AlexisPap