Θάνατος Συναδέλφου

[camelot]

Πριν τρεις ώρες περίπου έφυγε από τη ζωή ο Προϊστάμενος της Πολεοδομίας Νέων Μουδανιών Χαλικιδικής Άριστείδης Κομπόγιαννος.

 

Όσοι συνεργαστήκαμε μαζί του ας τον θυμόμαστε στις καλές του στιγμές.

 

Ο ενταφιασμός αύριο στις 16.00 από τα Δημοτικά Κοιμητήρια Θέρμης Θεσσαλονίκης.

[camelot]

Στις 30 Μαρτίου κηδεύτηκε ο φίλος και συνάδελφος Άρης Κομπόγιαννος.

 

Όλοι, συγγενείς, φίλοι και συνάδελφοι τον συνόδεψαμε στην τελευταία του κατοικία και τον αποχαιρετήσαμε.

 

 

Αγαπημένε μας Άρη

 

Τους φίλους δεν τους νεκρολογούν. Ούτε τους κλαίνε. Όταν φεύγουν για το μεγάλο ταξίδι, τους χειροκροτούν. Τους εύχονται "καλό ταξίδι" και "καλή αντάμωση".

Οι συνάδελφοί σου, οι φίλοι σου όλοι, είμαστε εδώ, κοντά σου.

Ο μικρός ο Δημητράκης, η λατρεμένη σου κόρη η Λιάνα, η Σίση είναι όλοι εδώ.

Σε τιμούμε και σε συνοδεύουμε στην τελευταία σου κατοικία.

Δεν θέλουμε να μας αφήσεις έτσι και να φύγεις. Δεν ήταν η ώρα σου να ταξιδέψεις ακόμα προς το άγνωστο.

 

Αλλά στην περίπτωση αυτή αι βουλαί των ανθρώπων είναι πολύ αδύνατες. Είναι εντελώς ανίσχυρες.

Αν υπάρχει κάτι στη ζωή μας που δεν τιθασσεύεται, αυτό είναι η αέναη κίνηση του χρόνου.

Το σήμερα γίνεται χθες, και το αύριο χωρίς να το καταλάβουμε γίνεται γρήγορα σήμερα και μετατρέπεται σε χθες.

 

Εσύ καλέ μου φίλε

Πάντοτε αναρωτιόσουν γιατί η ζωή να μας τα φέρνει έτσι? Και αντιστεκόσουν στη σκληρή μοίρα της ζωής με τον προσωπικό σου αγώνα. Και ήταν βαρύ το φορτίο που κουβαλούσες.

 

«Ό,τι βλέπω γύρω με πληγώνει» έλεγες. Και το πίστευες. Και προσπαθούσες να το διορθώσεις να το βάλεις σε μια τάξη.

 

Κανείς δεν θέλει να ζη σ' ένα κόσμο παρακμής, αντιφάσεων, αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων, αδικίας και αμοραλισμού. Η κατάσταση δεν αλλάζει μαγικά έλεγες, ούτε μηχανικά. Χρειάζεται ανθρώπινη ευαισθησία, χρειάζεται προσπάθεια, χρειάζεται να πολλαπλασιαστούν οι άνθρωποι που κάνουν Αντίσταση. Που παραμένουν πιστοί στις παραδόσεις μας, στις αξίες μας, στην ιστορία μας και στους αγώνες μας. Αυτά έλεγες.

 

Και εμείς οι άλλοι παρασυρόμαστε προς το τέρμα της πορείας μας, και γινόμαστε

 

οι παρακολουθούντες τα γεγονότα

που περνούν από μπροστά μας,

χωρίς αναστρέψιμη ελπίδα,

 

όπως έγραψε ο Αλεξανδρινός ποιητής.

 

Αυτή είναι η μοίρα των θνητών. Και αλλοίμονο σε όλους εμάς που δεν έχουμε βρει ακόμα την απάντηση στο πρόβλημα του θανάτου. Μακάριοι οι έχοντες προοπτική αιωνιότητας στη ζωή τους.

Ίσως ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός αν κάθε άνθρωπος θυμόταν την θεία καταγωγή του και ευθυγράμμιζε τη ζωή του με τις αρχές που απορρέουν από αυτή.

 

Και σήμερα τί κάνουμε?

Στεκόμαστε απλά στην άκρη της αποβάθρας, σηκώνουμε τα άσπρα μαντίλια και σε αποχαιρετούμε.

 

Ετσι και γω, όταν έμαθα την αναχώρησή σου αποσύρθηκα στη μεγάλη αποβάθρα και άρχισα να ψάχνω μέσα στα τρεχούμενα νερά της ιστορίας τις μεγάλες και περίεργες λέξεις, για να μιλήσω μαζί σου για τελευταία φορά. Τελικά, έμεινα εκεί μονάχος, χαμένος μέσα στα φτηνά λεξικά της ζωής μου. Να ψάχνω και να μην βρίσκω, παρά μόνο τις καλές στιγμές που περάσαμε μαζί.

 

Δε σκέφτομαι να σε βιογραφήσω, χαμένε μου φίλε, γιατί μόνο ο δικός σου ο βίος μετράει τώρα, όσο και η ερωτική σου Χαλκιδική. Μετράει από τις μελωμένες καστανιές του Χολομώντα μέχρι τη δακρυσμένη θάλασσα της Νικήτης.

 

Καλύτερα να σου πω πως είμαι θυμωμένος που άφησες να σε νικήσουν, εσύ που τόσα χρόνια πολεμούσες το θάνατο, εσύ που μεθούσες με τη μυρωδιά της βρεγμένης γης και με τον αειθαλή σου λόγο φύτευες μέσα στις βαθιές ρυτίδες της τους στεναγμούς της χαμένης σου επανάστασης.

 

Να σου πω, πως είμαι θυμωμένος, γιατί δεν σε πρόλαβα ούτε στην αποβάθρα, κι έμεινα εκεί να μετράω τους αφρούς της αγαπημένης σου θάλασσας να σε ακολουθούν, να χάνονται, να υφαίνουν σταυροβελονιές πάνω στις σελίδες των βιβλίων, που δεν πρόλαβες να γράψεις!

 

Αυτόν το θυμό μου θέλω να σκαλίσω πάνω στα κόκκινα φύλλα του φετινού καλοκαιριού, που δεν πρόλαβες να το βαφτίσεις μ' ένα καινούριο όνομα, όπως άλλοτε "θέρος ερωτικόν", "θέρος θανάσιμον". Θέρος, όπου οι νεκροί δε δικαιώνονται από συνήθεια, αλλά για το αίμα που αφήνουνε πίσω τους, μέσα σε κρυστάλλινα ουζοπότηρα και ανάμεσα σε καμένα φύλλα βερικοκιάς, και ανεμώνης.

 

Και τώρα, πώς να πορευτούμε μέσα στη βοή αυτής της μεγάλης κηδείας;

 

Πώς να κρατήσουν τα αδύναμα χέρια μας τα εξαπτέρυγα της λιτανείας των δέντρων και των νερών, των αετών και των κύκνων χωρίς εσένα να κρατάς το ίσο με τους χρωματισμένους αυλούς, που τα τελευταία χρόνια σκάλιζες συνέχεια και συνέχεια στο γραφείο σου.

 

Ισως εκεί που πηγαίνεις, στον άυλο κόσμο των ψυχών, εκεί να μη χρειάζεσαι τίποτε από όλα αυτά.

 

Kαλή αντάμωση φίλε μου!

Eίναι δύσκολο να ζήσει κανείς αυτή τη μοναξιά που αφήνουν πίσω τους οι αγαπημένοι νεκροί!

Νάσαι σίγουρος όμως Άρη πως θα ξαναβρεθούμε όλοι μαζί και θα τα ξαναπούμε όπως πάντα.

Καλή αντάμωση.

[TheoTDM900]

rip συνάδελφε !!

[erling]

Ανατρίχιασα διαβάζοντας και σκεφτόμενος τον συνάδελφο και φίλο Μιλτιάδη Τζατζάνη που συνοδεύσαμε στο τελευταίο του ταξίδι πριν από 40 ημέρες.

 

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σας σκεπάζει, συνάδελφοι.