sundance Δημοσιεύτηκε Αύγουστος 11 , 2009 Share Δημοσιεύτηκε Αύγουστος 11 , 2009 Ενα υπεροχο αρθρο που διαβασα σημερα.συγνωμη για το μακροσκελες του μηνυματος. Η αβάσταχτη ηδονή της φθίνουσας απόλαυσης Του Γιώργου Ι. Κωστούλα Το μικρό σχόλιο στο “Fortune” είχε τον τίτλο: “The law of Marginal Futility”. Δύσκολο να τον αποδώσει κανείς στα ελληνικά. Όταν, όμως, διάβασα το άρθρο, κατάλαβα ότι ο καλύτερος τρόπος θα ήταν να δούμε αυτόν το “νόμο” σε συσχετισμό με έναν άλλο γνωστότατο σε όλους μας νόμο, αυτόν της οριακής ικανοποίησης του καταναλωτή που μαθαίναμε στα πρώτα μαθήματα της Πολιτικής Δικονομίας. Ας τον θυμηθούμε: “Ως οριακή ικανοποίηση ορίζεται η πρόσθετη (φθίνουσα) ικανοποίηση που νιώθουμε από την κατανάλωση κάθε πρόσθετης μονάδας ενός αγαθού, προϊόντος ή υπηρεσίας”. Σε αντίθεση, λοιπόν, με τον παραπάνω γνωστό μας νόμο, ο “νόμος” που έδωσε τον τίτλο στο άρθρο του “Fortune” αναφέρεται στην πρόσθετη ικανοποίηση του καταναλωτή από τη... μη κατανάλωση, από τη... μη χρησιμοποίηση, από τη... μη απόλαυση κάθε πρόσθετης μονάδας ενός προϊόντος ή μιας υπηρεσίας. O “νόμος” δηλαδή ορίζει ότι όσο λιγότερη απόλαυση παίρνουμε από ένα προϊόν ή υπηρεσία, τόσο περισσότερο αυτό μας ικανοποιεί... Με άλλα λόγια, ο καταναλωτής ηδονίζεται, θα λέγαμε, να πληρώνει όσο το δυνατόν περισσότερο για μια όσο γίνεται μικρότερη αντιπαροχή και σε ποσότητα αλλά κυρίως σε ποιότητα απόλαυσης. Η εικονογράφηση στο άρθρο ήταν παραστατικότατη. Υπήρχε ένα καλοστρωμένο τραπέζι, ένα θαυμάσιο σερβίτσιο με αστραφτερή πολυχρωμία που, δε λέω, μπορεί να ικανοποιούσε όλες τις υπόλοιπες ανθρώπινες αισθήσεις εκτός από τη μία, την οποία έπρεπε κατ’ εξοχήν να υπηρετεί: τη γεύση. Εννοείται, βέβαια, να την υπηρετεί με κάποια διάρκεια και όχι στιγμιαία, αφού μέσα στο κομψότατο τεράστιο πιάτο δεν υπήρχε ποσότητα τροφής, περισσότερη απ’ όση θα μπορούσε να καταναλωθεί με δυο - τρεις παιδικές πιρουνιές. Φυσικά, η τιμή του πιάτου, κατ’ επιταγήν του νόμου, δεν μπορεί παρά να είναι υψηλότατη, σε ακραία δηλαδή αντίστροφη σχέση με την ελάχιστη ποσότητα. Το παράδειγμα είναι εύγλωττο και είμαι βέβαιος ότι όλοι μας, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, έχουμε υποστεί τους κανόνες της haute ή της nouvelle cuisine... Όλο και περισσότεροι οδηγούμαστε σε καταναλωτικές συνήθειες που μειώνουν κάθε φορά την απόλαυση, άλλοτε μιμούμενοι μια εξαιρετική κατηγορία καταναλωτών, ή ακολουθώντας το παράδειγμα κάποιων επώνυμων εκκεντρικών. Καθοδηγούμενοι, πλέον, και από τα λεγόμενα περιοδικά life style, δεν το έχουμε για τίποτα να πληρώσουμε 20 ευρώ για μισή μερίδα μακαρονάδας, 30 ευρώ για ένα κοινό μακό μπλουζάκι ή 100 ευρώ για μια γραβάτα. Είναι δυνατόν αυτό το υπερτίμημα να προσφέρει αντίστοιχη πρόσθετη απόλαυση; Ακόμη χειρότερα, πολλές φορές οι άνθρωποι ταλαιπωρούνται, ακριβέστερα ανταγωνίζονται για να τους δοθεί η ευκαιρία να καταβάλουν αυτό το υπερτίμημα. Όπως για παράδειγμα η εξασφάλιση ξαπλώστρας “πρώτο τραπέζι πίστα” σε κοσμικές παραλίες της Μυκόνου. Τι σχέση έχει η παρουσία τους εκεί με την πραγματική απόλαυση ενός δροσερού μπάνιου σε μια από τις τόσες άλλες πεντακάθαρες και ολιγοσύχναστες παραλίες μας; Ώριμοι καταναλωτές συνωστίζονται σε ουρές για να στριμωχθούν σε ένα τραπέζι, να γευθούν ένα μέτριο πιάτο και να ακούσουν πολλές φορές απαράδεχτη μουσική, που κάποιος άλλος διάλεξε πριν απ’ αυτούς γι’ αυτούς. Τι να πούμε για την περίπτωση πρόσφατης συναυλίας γνωστού τραγουδιστή σε κοσμικό νησί και τα γνωστά παρατράγουδα από το συνωστισμό, τη διπλο-τριπλοκράτηση τραπεζιών, και την απογοήτευση τόσων υποτιθέμενων σοβαρών ανθρώπων, θυμάτων, να υποθέσουμε του πλειστηριασμού για την εξασφάλιση ενός τραπεζιού... Και ένα τελευταίο παράδειγμα από μια πρόσφατη επίσης παρατήρηση: Πώς να εξηγήσει κανείς την ευκολία με την οποία δέχονται πολλοί να περιμένουν υπομονετικά να βρουν τραπέζι σε μοδάτο bar στη Σαντορίνη για να δουν, τάχα, το ηλιοβασίλεμα. Είναι δυνατόν το ηλιοβασίλεμα να είναι εκεί, ανάμεσα σε εκατοντάδες αλλοπρόσαλλους θαμώνες ομορφότερο απ’ ό,τι στο διπλανό ή παραδιπλανό πεζούλι ή σκαλοπατάκι της Καλντέρας; Στο νόμο της Marginal Futility, εγώ θα αντιπαραθέσω τον αποφθεγματικό λόγο του παππού, ο οποίος μεταξύ άλλων σοφών έλεγε επίσης ότι: “οι μεγάλες απολαύσεις είναι φθηνές”. Συνάντησα το πνεύμα του λόγου του παππού καταγραμμένο από τον Επίκουρο, 2.300 χρόνια πριν, με την εξής διατύπωση: “Χάρις τη μακαρία φύσει (χρωστάμε χάρη στη μακάρια φύση) ότι τα αναγκαία εποίησεν ευπόριστα, τα δε δυσπόριστα ουκ αναγκαία”. * O κ. Κωστούλας είναι τέως Γενικός Διευθυντής εταιρειών του ευρύτερου χρηματοπιστωτικού τομέα. Συγγραφέας. Το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο: “Και οι Μάνατζερ έχουν ψυχή... ”, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Επτάλοφος. πηγη:http://www.capital.gr/gmessages/showTopic.asp?id=1324560&pg=3 Link to comment Share on other sites More sharing options...
mred-akias Δημοσιεύτηκε Αύγουστος 11 , 2009 Share Δημοσιεύτηκε Αύγουστος 11 , 2009 Μάλιστα...άρα δεν έχει νόημα να έχεις SLR αν δεν έχεις την πίστα των Σερρών νομίζω ότι είμαι μάστορας στο understatement! Πέρα από την πλάκα καλό το άρθρο, μπας και (μας) ξυπνήσει Φαντάζομαι ότι ο Pappos θα δώσει ρέστα! Link to comment Share on other sites More sharing options...
rigid_joint Δημοσιεύτηκε Αύγουστος 11 , 2009 Share Δημοσιεύτηκε Αύγουστος 11 , 2009 εγω αντίθετα βλέπω ενα άρθρο διαχρονικό του τύπου "όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια" και η ευτυχία ειναι αλλού, καλύτερα φτωχός κι'αγνός και άρτζι μπούρτζι και λουλάς. και αυτά τα άρθρα θα πυκνώνουν για να προετοιμάζεται σιγα σιγα το εδαφος για τις φτώχιες που'ρχονται. εγω πάντως δεν έχω γνωρίσει κάποιον να προτιμά polo από τα sprider από hilfiger Link to comment Share on other sites More sharing options...
sundance Δημοσιεύτηκε Αύγουστος 12 , 2009 Συγγραφέας Share Δημοσιεύτηκε Αύγουστος 12 , 2009 απλα θιγει τις εμπορικα κατευθυνομενες συμπεριφορες ενος μεγαλου μερους της σημερινης ελληνικης κοινωνιας. κενες εμπορικες κινησεις (βλεπε χρηματικου περιεχομενου) χωρις ουσια και νοημα. και αυτο με την αλεπου,δεν ισχυει για ολους rigid. δεν ξερω αν με νιωθεις,αλλα ειλικρινα δεν ισχυει.μονο μεχρι ενος σημειου:εκει που τελειωνει το παθος. Link to comment Share on other sites More sharing options...
mantzaras Δημοσιεύτηκε Αύγουστος 12 , 2009 Share Δημοσιεύτηκε Αύγουστος 12 , 2009 Και βέβαια ο τύπος, πρώην διευθυντής χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, αφού έχει θησαυρίσει εφευρίσκοντας ένα μάτσο καταναλωτικά δάνεια, αφού έχει εξασφαλίσει bonus αυξάνοντας τζίρους μοιράζοντας ακριβό χρήμα, τώρα που ήρθε η ώρα της πληρωμής έγινε πρώην, πήρε τα φράγκα του και αραχτός στην βίλα του στην Σαντορίνη βλέπει τους άλλους και πουλάει τρέλα. Μου θυμίζει κάτι από Μητσοτάκη που είπε ότι το καλύτερο μέρος για εξορία είναι το Παρίσι, και οι 3 φασολάδες που έτρωγε στην κατοχή. Μπορεί η ουσία των ψεύτικων αναγκών να είναι αληθινή, αλλά είναι προκλητικό να την λέει αυτός που δημιούργησε τις τεχνητές ανάγκες, τις χρηματοδότησε και πλούτισε από αυτές Link to comment Share on other sites More sharing options...
CostasV Δημοσιεύτηκε Αύγουστος 12 , 2009 Share Δημοσιεύτηκε Αύγουστος 12 , 2009 Εγώ το βλέπω λίγο διαφορετικά. Μπορεί να είναι προκλητικό να λέει αυτά τα πράγματα αυτός που δημιούργησε τις τεχνητές ανάγκες, τις χρηματοδότησε και πλούτισε από αυτές, αλλά η ουσία των ψεύτικων αναγκών είναι αληθινή. Λίγο με ενδιαφέρει ποιός το λέει. Περισσότερο με ενδιαφέρει τι λέει. Δεν θα μπορούσε να είναι και αυτοκριτική ; Link to comment Share on other sites More sharing options...
sundance Δημοσιεύτηκε Αύγουστος 12 , 2009 Συγγραφέας Share Δημοσιεύτηκε Αύγουστος 12 , 2009 αν θελετε να σβησω τον συγγραφεα απο τη 1η δημοσιευση. ας μην εστιασουμε εκει. ειναι σα να ριχνεις ενα βελος και να κοιτας το βελος αντι για τον στοχο... Link to comment Share on other sites More sharing options...
mred-akias Δημοσιεύτηκε Αύγουστος 12 , 2009 Share Δημοσιεύτηκε Αύγουστος 12 , 2009 Δεν θα μπορούσε να είναι και αυτοκριτική ; "Την δόξα πολλοί εμίσησαν, το χρήμα ουδείς", σου λέει κάτι? Ο συγκεκριμένος μάλλον πάει και για τα δύο αν το δούμε κακοπροαίρετα. Καλοπροαίρετα: έχει το χρήμα και δεν νοιάζεται για την δόξα. Πάντως ξαναλέω, σαν ουσία, καλό το άρθρο μπας και μας ξυπνήσει. Link to comment Share on other sites More sharing options...
rigid_joint Δημοσιεύτηκε Αύγουστος 12 , 2009 Share Δημοσιεύτηκε Αύγουστος 12 , 2009 και αυτο με την αλεπου,δεν ισχυει για ολους rigid.δεν ξερω αν με νιωθεις, βρε sundance δεν λέω για σένα, για τον συγγραφέα λέω που μας λέει για την Ψαρού και τις ξαπλώστρες. O κ. Κωστούλας είναι τέως Γενικός Διευθυντής εταιρειών του ευρύτερου χρηματοπιστωτικού τομέα. Συγγραφέας. Το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο: “Και οι Μάνατζερ έχουν ψυχή... ”, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Επτάλοφος. έλεος πλέον από τους αναλυτές του κώλου, που ειδαν τελικά ότι κόκκαλης δεν γίνεσαι να κλείσεις τραπέζι στο nammos να δεις τον Ρέμο. και αφού φάγαν πόρτα γραφουν και βιβλία με τίτλο που νομίζεις ότι ειναι επιθεώρηση με τον Ψάλτη. δεν συνεχίζω, εξυπηρετούν την εξουσία τέτοια άρθρα. όσο περι αυτοκριτκής που σχολιαστήκε και την ουσία του ΤΙ λέει ο τεως Γενικός Διευθυντης εταιριών (σε πόσες? ) του ευρύτερου χρηματοπιστωτικου τομέα (εμεις δεν ειμασταν του στενότερου) μαλακίες λέει, αυτή ειναι η ουσία Link to comment Share on other sites More sharing options...
rigid_joint Δημοσιεύτηκε Αύγουστος 12 , 2009 Share Δημοσιεύτηκε Αύγουστος 12 , 2009 http://old-boy.blogspot.com/2009/08/blog-post.html Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Δημιουργήστε ένα λογαριασμό ή συνδεθείτε προκειμένου να αφήσετε κάποιο σχόλιο
Πρέπει να είστε μέλος για να μπορέσετε να αφήσετε κάποιο σχόλιο
Δημιουργία λογαριασμού
Κάντε μια δωρεάν εγγραφή στην κοινότητά μας. Είναι εύκολο!
Εγγραφή νέου λογαριασμούΣύνδεση
Εάν έχετε ήδη λογαριασμό; Συνδεθείτε εδώ.
Συνδεθείτε τώρα