Μηχανικός...από παράδοση...

[banskoboy]

εγώ ξέρω ότι όλοι κρυφοκοιτάμε απο την άλλη μεριά....

Επειδη είμαι απο οικογένεια μηχανικών (μπαμπας-μαμα! πολιτικός-αρχιτεκτόνισσα) και ενω όλα μου ήρθαν σχετικά εύκολα, δεν ξέρετε πόσα θα έδινα για μια ευκαιρία να αποδείξω ότι και μόνος μου θα τα κατάφερνα! Πάντα και για όλους θα είσαι ο γιός του μπαμπά σου...όσο και άν προσπάθησες όσο και άν αξίζεις...

Απο την άλλη, θα γυρίσουν να σε πούν αχάριστο...τα βρήκες όλα στρωμένα....

 

Πάντως το γίο μου δε θέλω να τον δώ μηχανικό. Οχι σε αυτή τη χώρα...

[gnusselt]

Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς που θα θεωρούσε μειονέκτημα να έχει στην οικογένεια του μηχανικό. Όσοι έχουν είναι μεγάλη βοήθεια.... εμείς οι υπόλοιποι ακολουθούμε το ρητό "ρωτώντας πας στην πόλη"

[gzin]

"και τότε μόνος και τώρα μόνος" που λέει και το άσμα!αλλά όλα είναι συνάρτηση χαρακτήρα.δε ζηλέυω αυτούς που έχουν βρεί κάτι αντίθετα τους θαυμάζω όταν το "κληρονομούν" και το πάνε παρακάτω.αντίθετα όσοι πατεράδες με "έτοιμη δουλειά" αντί να ξεκινήσουν να μαθαίνουν στον κανακάρη το γιαπί - το πιλοφόρι - το μυστρί του παίρνουν την Χ5 τελικά αυτοί ζηλέυουν εμένα.και κοιτάχτε το γύρω σας.οι μεγαλύτερες εταιρείες όταν άλλαξαν ιδιοκτησιακή γενιά πήγαν στο διάολο..λίγες (αλλά καλές) παρέμειναν από γενιά σε γενιά

[thymios]

Αν έχεις γονείς μηχανικούς, τότε το πράγμα είναι πιο εύκολο. Υπάρχει επαγγελματική στέγη, γίνεται επαφή με κάθε τομέα του επαγγέλματος από νωρίς...πιστεύω αποτελει μεγάλο βοήθημα. Και μόνο το γεγονός οτι μπορείς από φοιτητής ακόμη να δεις μια οικοδομή να κατασκευάζεται ,είναι μεγάλο ατού.

 

Από κει και πέρα θεωρώ οτι δεν είναι και εγγύηση για το μέλλον αυτό! Για το λόγο αυτό ψήφισα το β) . Αν σου αρέσει η δουλειά και συγχρόνως έχεις υπομονή (αφού όλοι γνωρίζουμε τις οικονομικές δυσκολίες στην αρχή και τις απογοηρεύσεις που παίρνουμε απο σχεδόν κλεισμένες δουλειές...) τότε πατάς στα πόδια σου. Μετά από καιρό σίγουρα, αλλά πατάς. Στην αρχή πελαγώνεις βέβαια, χάνεις λίγο τη μπαλα, ψάχνεσαι, μα όλα στρώνουν. Απλά καθυστερεί να συμβεί.

 

Μιλώντας για τη δική μου περίπτωση, ο πατέρας μου είναι υδραυλικός. Ακόμη κι αυτό με βοήθησε σημαντικά στην δουλειά μου. Ήξερα εξ αρχής τον "κώδικα επικοινωνίας" με τα συνεργεία και πάνω απ όλα γνώριζα και ανθρώπους προσωπικά, στους οποίους μπορούσα να δέιξω στοιχειώδη εμπιστοσύνη. Ακόμη κι εγώ λοιπόν νιώθω προνομιούχος στο θέμα αυτό

[ΧΡΙΣΤΙΝΑ ARCHITECT]

Είμαι κόρη μηχανικού, με αδερφή επίσης μηχανικο, και αδερφό εκκολαπτόμενο μηχανικο...

Ξεκίνησα στο "οικογενειακό" μας γραφείο και σε λιγότερο από ένα χρόνο έφύγα. Δουλεύω σαν εξωτερικός συνεργάτης σε κάποια υπηρεσία και εχω και δικό μου γραφείο. Γιατί το έκανα? Γιατι καμιά φορά η οικογενειακή επιχειρηση δεν είναι "ευλογία" αλλα "ευλογιά" (προσοχή στον τονισμό). Ξέρω πως πολλοί από εσάς θα με κατακρίνουν αλλά αν δεν έχεις τις αντίστοιχες εμπειρίες δεν μπορείς να καταλάβεις. Τον συνεργάτη τον διαλέγεις.. τους συγγενείς ομως??

Το αν θα τα καταφέρω είναι άλλο θέμα. Το σίγουρο είναι πως το προσπαθώ.

[thymios]

Αυτό είναι ένα θέμα που όλοι όσοι δεν έχουμε αυτή την..."οικογενειακή παράδοση" ας το πω, προφανώς δεν μπορούμε να καταννοήσουμε πλήρως.

 

Σαφώς και υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος! Και προσωπικά σε συγχαίρω για την επιλογή σου, η οποία δείχνει να ναι ο "δύσκολος" δρόμος.

 

Παρόλα αυτά ενδεχομένως και εσύ να έχεις καρπωθεί μερικά από τα πλεονεκτήματα της συνέχισης του επαγγέλματος, έστω και σε μικρότερο βαθμό: Την ώρα που κάποιος αποφάσιζε να βγει στην αγορά και ψαχνόταν, εσύ είχες παραστάσεις από πολλά πράγματα...

 

Εγώ εκεί εστιάζω περισσότερο: στην άτυπη προϋπηρεσία. τώρα το πελατολόγιο κτλ καμιά φορά μπορεί και να μην οφελεί, μην πω να βλάπτει κιόλας...αλλά τα βιώματα βοηθούν πολυ πιστεύω.

[ΧΡΙΣΤΙΝΑ ARCHITECT]

Ναι έχεις δίκιο. Και η αλήθεια είναι πως όταν ξέρεις ότι μπορείς να έχεις έστω μια συμβουλή όταν τη χρειάστεις νιώθεις άλλη σιγουριά... Σε μια μικρή κοινωνία όμως τρως περισσότερες σφαλιαρες οταν αποφασίσεις να αρνηθείς "της σιγουριάς τα κυβικα" όπως λέει και το άσμα...

[belbos]

έτερον εκάτερον

[tpanag]

τώρα το πελατολόγιο κτλ καμιά φορά μπορεί και να μην οφελεί, μην πω να βλάπτει κιόλας...αλλά τα βιώματα βοηθούν πολυ πιστεύω.

 

Θα επιτρέψεις σε κάποιον που δεν προέρχεται από "οικογένεια" να διαφωνήσει 100% ως προς το πρώτο σκέλος -για το 2ο συμφωνώ και επαυξάνω παρακάτω-. Το παν είναι το πελατολόγιο. Αυτό είναι που μας λείπει όσους μπήκαμε στο επάγγελμα "ουρανοκατέβατοι". Τις "γνώσεις" αργά ή γρήγορα τις συγκεντρώνει ο μηχανικός. Ρωτώντας φίλους συναδέλφους (οι οποίοι δυστυχώς δε μπορούν να σου προσφέρουν εύκολα πελατεία), ψάχνοντας μόνος του, αποκτώντας εμπειρία. Διευκολύνει να έχεις έναν πατέρα συνάδελφο, αλλά είναι ήσσονος σημασίας ως προς το θέμα αυτό και μόνο. Δεν είναι ξερές "γνώσεις" εξάλλου το επάγγελμα. Είναι τρόπος σκέψης (που ένας που μεγάλωσε σε περιβάλλον μηχανικών αποκτά πιό εύκολα), δημόσιες σχέσεις (επίσης μαθαίνεις να είσαι καλός σε αυτές όταν όλα σου τα παιδικά χρόνια τα πέρασες σε ένα τεχνικό γραφείο) και το προνόμιο του να σε ξέρουν σαν τον γιό ή την κόρη του "τάδε".

[alf]

'Ειναι καλή ώθηση για τον οποιοδήποτε το πελατολόγιο των γονέων. Αλλά και οι συμβουλές τους. Ακόμα και τον καιρό που δεν ήταν μηχανικός αλλά φοιτητής. Μακάρι να είχα τέτοιες συμβουλές. Μακάρι να είχα τέτοιες παραστάσεις από την φοιτητική μου περίοδο. Δεν θα έχανα χρόνο μέχρι να μάθω τα του επαγγέλματος (πιστεύω ότι δεν τα έχω μάθει ακόμα 10 χρόνια τώρα. Ακόμα με πιστολιάζουν)

Παρόλα αυτά δεν θα με χάλαγε να είχε και κανα 500κοσαρικάκι χιλιαδούλες ο μπαμπάς να στήριζε καμοια οικοδομική επιχείρηση. Θα ήταν σαν να είχε τεχνικό γραφείο δικό του.