Μία από αυτές τις προτάσεις που παρουσιάστηκαν και συζητήθηκαν, ήταν η πρόταση για έργα στη λεωφόρο Νίκης, με μικρό σχετικά κόστος σε σύγκριση με την υποθαλάσσια αρτηρία – και την αποζημίωση για την μη κατασκευή της…
Στην εκδήλωση του ΤΕΕ ο ομότιμος καθηγητής του ΕΜΠ Σέργιος Λαμπρόπουλος, (Δρ. Πολιτικός Μηχανικός) αναφέρθηκε διεξοδικά στις αρχές του value engineering. Τόνισε ότι για να επιτευχθεί οικονομική ανάπτυξη είναι αναγκαίο, όσον αφορά στις δημόσιες υποδομές:
⦁ να προχωρήσουν ταχύτατα ανταποδοτικές επενδύσεις (δηλαδή έργα ανάπτυξης και όχι κατανάλωσης ή σχολάζοντα).
⦁ κάθε επένδυση υλοποιείται με βάση τον κανόνα της μεγιστοποίησης της λειτουργικής αξίας της σε σχέση με το κόστος της (Value for Money).
⦁ Ο σχεδιασμός των έργων πρέπει να είναι ορθολογικός και ο προγραμματισμός τους ρεαλιστικός.
⦁ Οι αποφάσεις πρέπει να στηρίζονται σε εμπεριστατωμένες αναλύσεις κόστους - οφέλους που βασίζονται σε αξιόπιστες προβλέψεις ζήτησης, ώστε να εξασφαλίζεται η οικονομική βιωσιμότητα και ανταποδοτικότητα των επενδύσεων.
⦁ Προτεραιότητα πρέπει να απονέμεται σε έργα χαμηλού προϋπολογισμού που δημιουργούν συνέργειες με άλλα ή τα ολοκληρώνουν και εξυπηρετούν όσο περισσότερες ανάγκες.
Εξειδικεύοντας αυτές τις αρχές σε μία πρόταση για το κέντρο της Θεσσαλονίκης, μια ομάδα μελετητών από μεγάλες μελετητικές εταιρείες υπό τον συντονισμό του ομότιμου καθηγητή του ΕΜΠ κ. Σεργιόπουλου κατέληξε σε μία ενδιαφέρουσα πρόταση για τη λεωφόρο Νίκης.
Ο καθηγητής ανέλυσε σύντομα το ζήτημα της Υποθαλάσσιας αναφέροντας ότι αποτελεί μια τραγική ιστορία η οποία κατέληξε στο ότι «δεν θα γίνει το έργο και θα πληρώσουμε 110 εκατομμύρια ευρώ». Και παρουσίασε την πρότασή τους με βάση τις αρχές σχεδιασμού που πρέπει να έχει ένα τέτοιο έργων υποδομών.
Η πρόταση συνοψίζεται στα εξής:
⦁ Στην οδό Νίκης στη Θεσσαλονίκη, μεταξύ Λιμένα και Λευκού Πύργου, το παραλιακό πεζόδρομιο και ο ποδηλατόδρομος πλάτους 6,50μ, μπορεί να μετατοπισθεί σε ελαφρά εξέδρα με ξύλινο κατάστρωμα, πλάτους 10μ και μήκους 1.100μ, που θα κατασκευαστεί επί πασσάλων παραπλεύρως.
⦁ Ο χώρος που απελευθερώνεται επιτρέπει όχι μόνο τη μετατροπή της Νίκης σε αμφίδρομη Λεωφόρο χαμηλής ταχύτητας με δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση, αλλά και την λειτουργία δύο λωρίδων με κατεύθυνση ανατολικά προς δυτικά από Μ.Αλεξάνδρου / Συνδίκα μέχρι τα Δικαστήρια.
⦁ Βελτιώνεται ο παραλιακός περίπατος και επιτυγχάνεται το μέγιστο μέρος του οφέλους της υποθαλάσσιας αρτηρίας (όσον αφορά στην κυκλοφορία) με το 3% του κόστους της (ή το 20% της αποζημίωσης που θα πληρώσει το Δημόσιο γιατί δεν κατασκευάστηκε).
⦁ Παρόμοια εξέδρα, πλάτους 8μ και μήκους 120μ, έχει ήδη κατασκευασθεί στον Λιμένα της Θεσσαλονίκης αλλά για λόγους αναψυχής.
⦁ Παρόμοια εξέδρα-πεζοδρόμιο, πλάτους 4μ και μήκους 550μ, έχει ήδη κατασκευασθεί στον μεσαιωνικό Λιμένα της Ρόδου για κυκλοφοριακούς λόγους.
Σύμφωνα με τον κ. Λαμπρόπουλο, στη Ρόδο δεν χωρούσαν οι πεζοί και τα αυτοκίνητα έξω από το κάστρο και ευφυώς οι άνθρωποι είπαν «μετέφερε τους πάνω στην παραλία με μια ξύλινη κατασκευή 4 μέτρα» και έτσι ανάπνευσε η κυκλοφορία. «Για αυτό μιλάμε, δείχνοντας τη βασική αρχή μιας τέτοιας πρότασης», είπε ο ίδιος.
Ο κ. Λαμπρόπουλος ανέφερε χαρακτηριστικά ότι προφανώς για τη Θεσσαλονίκη – αλλά και γενικότερα - μια τέτοια πρόταση δεν είναι η καλύτερη λύση, από πολλές πλευρές. Ωστόσο έχει σοβαρά πλεονεκτήματα καθώς υλοποιεί το 60% ως 70% των στόχων ενός αντίστοιχου έργου και καταφέρνει να κάνει αυτό που έκανε και η υποθαλάσσια: δυο λωρίδες αντίθετης κίνησης στη Μεγάλου Αλεξάνδρου μέχρι τα δικαστήρια.
Κυρίως όμως, τόνισε ο καθηγητής του ΕΜΠ, έχει πλεονεκτήματα κόστους. Όπως ανέλυσε το κόστος κατασκευής της εξέδρας (με πραγματικές τιμές, όχι τιμές δημοπράτησης που βγάζει το Υπουργείο), θα ήταν 10 εκατομμύρια ευρώ και θα χρειαζόταν ακόμη 10 εκατομμύρια ευρώ για όλες τις υπόλοιπες ανάγκες και εργασίες.
Όπως αναφέρθηκε, «με ένα 3% του κόστους κατασκευής της υποθαλάσσιας ή με το 20% της αποζημίωσης που θα πληρώσουμε επειδή δεν κάναμε το έργο θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει μια λύση, η οποία προφανώς δεν είναι η τέλεια και προφανώς κάποιοι κάτοικοι της παραλίας δεν θα προτιμούσαν (και το γνωρίζουμε…), αλλά η πόλη θα ανασάνει γενικότερα».
Στη συζήτηση τονίστηκε ότι αφού στην πόλη και στην χώρα υπήρχαν αντίστοιχα παραδείγματα (η εξέδρα στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης αλλά και αντίστοιχη εξέδρα στο μεσαιωνικό λιμάνι της Ρόδου, έστω και με διαφορετικά τεχνικά χαρακτηριστικά), θα έπρεπε μια τέτοια λύση να έχει τουλάχιστον εξεταστεί και μελετηθεί επαρκώς.
Όπως συζητήθηκε αργότερα, μία τέτοια λύση θα μπορούσε εκτός από τα συγκοινωνιακά οφέλη αλλά και την εξοικονόμηση χρημάτων έναντι των εναλλακτικών, να αποτελέσει και πολύ χρήσιμο εργαλείο για τη βιώσιμη αστική κινητικότητα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Στο περιθώριο της εκδήλωσης αναφέρθηκε μάλιστα ότι τέτοιες προτάσεις συζητούνται κυρίως στην περίοδο πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές και επισημάνθηκε ότι ειδικά η ξύλινη εξέδρα συζητήθηκε εντόνως, σε επίπεδο πολιτικής πρότασης αλλά δυστυχώς όχι σε επίπεδο πραγματικής επιστημονικής μελέτης, ενώ αναφέρθηκε ότι τόσο ο Δήμος όσο και η Περιφέρεια θα μπορούσαν να προωθήσουν ένα τέτοιο έργο για την πόλη.
Πηγή: http://greenagenda.gr/%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%BE%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%B7-%CE%B5%CE%BE%CE%AD%CE%B4%CF%81%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%B9/