Stuttgart Stadtbibliothek: Το “λευκό θαύμα” της Στουτγκάρδης

Η συνειδητή και σκοπούμενη αποθέωση του μινιμαλισμού και της μονοχρωματικής επιβολής του λευκού. Ο ουτοπικός μινιμαλισμός έφτασε  ονειροβατώντας ακόμη και να αναιρεί βασικές τεχνικές - στατικές απαιτήσεις.   Έτσι π.χ  απαλείφει ως  τάχα περιττά την   κάτω τραβέρσα και τους ορθοστάτες  με αντιρήδες που θα έπρεπε να διαθέτει το "αέρινο" κιγκλίδώμα της σκάλας αντί μόνο τις ψιλές του βεργούλες.  Και ναι μεν αυτό μπορεί να πει κανείς ότι αφορά σε μία μόνο απλούστευση του σχεδιαστικού προγράμματος όμως, σε συνδυασμό με την όλη μινιμαλιστική "έφοδο", αποκαλύπτει τις μύχιες προσδοκίες μίας υπεραπλουστευτικής έως μηδενιστικής τάσης για την διαμόρφωση του χώρου μας σε συνδυασμό και με την μονοκρατορία του λευκού.

Όμως κατά  M.D. Vernon:

Πρέπει να καταλήξουμε ότι φυσιολογική συνείδηση, αντίληψη και σκέψη μπορεί να διατηρηθεί μόνο σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον. Όταν δεν υπάρχει καμιά αλλαγή, επέρχεται στέρηση αισθητήριων αντιδράσεων και η φυσιολογική αντίληψη εξασθενεί..» 

 Επίσης:

Παράλληλα το χρώμα βιώνεται ψυχικά και συμβολικά έχοντας τεράστιες επιπτώσεις στην αντίληψη. Έτσι με την εξαναγκαστική οπτική μονοτονία ενδυναμώνονται αισθήματα κατωτερότητας και εξευτελισμός του ψυχικού κόσμου.

Έρευνες έχουν δείξει ξεκάθαρα ότι η δια­νοητική ικανότητα, ο εγκέφαλος και το νευρικό σύστημα είναι άμεσα επηρεασμένα, είτε θετικά είτε αρνητικά, από τα στοιχεία του περιβάλλοντος. Για τη σωστή λειτουργία του βιολογικού μηχανισμού είναι απαραίτητη η ποικιλία των ερεθισμάτων που δέχεται ο ανθρώπινος οργανισμός. Η κατάσταση της συνεχούς μονοτονίας επιφέρει παθολογικές διαταραχές. Αποδεικνύεται ότι η ευεξία και συνεπώς η απόδοση των ανθρώπων συνδέονται στενά με την ποιότητα του αρχιτεκτονικού χώρου. (Νέλλα Στεφανάτου The cricket).

περι του "λευκού"...εν Ελλαδι

[αντονη καλημερα]

Με την καλημέρα μου Δημήτρη,

Οι χρωματικές επιλογές πράγματι δεν πρέπει να επιβάλλονται αλλά να εκφέρονται. Περαιτέρω η σχετική ή ακόμη και η απόλυτος ομοιομορφία δεν πρέπει να επιβάλεται, αν όμως αυτή προκύπτει αυτόματα ως εσωτερική έκφραση ταύτισης με τον δομημένο περίγυρο, αυτό πάλι δεν πρέπει να αναστέλλεται αφού εκφράζει μία αληθηνή ανάγκη, έναν συγκεκριμένο πολιτισμό, μία έκφανση της μαζικής ψυχολογίας ανθρώπων με κοινά πολιτισμικά, πολιτιστικά, ιστορικά χαρακτηριστικά.......   

Οκ αλλά μην ξεχνάς ότι άλλο βιβλιοθήκη ή μουσείο και άλλο ένα σπίτι. Ναι οκ, ένα υπερμίνιμαλ σπίτι για τους λόγους που λες είναι μονότονο για τους κατοίκους του. Αλλά μία μίνιμαλ βιβλιοθήκη νομίζω ότι δεν παίζει ρόλο. Δηλαδή σκοπός του κτιρίου είναι να επικεντρωθεί ο άλλος στα βιβλία τα οποία εν τω μεταξύ από μόνα τους προσφέρουν χρωματικές εναλλαγές.

Εσύ μπορεί να το λες αυτό....

Όμως ούτε ο Le Corbusier,  ούτε κανείς άλλος του μινιμαλισμού και της κυριαρχίας του λευκού,  τουλάχιστον μέχρι την μεταστροφή του πρώτου στα χρώματα που η μεταπολεμική τεχνολογία παρείχε αφειδώς,  δεν τα ταξινόμισε σε λευκά μουσειακά κτίρια και χρωματιστά σπίτια.  

Αυτό φαίνεται από π.χ την λευκή μινιμαλιστική Villa Savoye του Le Corbusier   αλλά και την  εξ΄αντιθέτου "βαρειάς" αρχιτεκτονικής  (και πολύ παλαιότερη βεβαίως)  Εθνική Βιβλιοθήκη της Βιέννης.

Όπως τα ξεχωρίζεις όμως εσύ , θα περίμενε κανείς να του συμβεί διάσπαση προσοχής στην βιβλιοθήκη της Βιέννης ,  ενώ πλήρη προσήλωση στα βιβλία θα μπορούσε τάχα να έχει μόνο μέσα σε ...λευκά κελιά.!!