Ταράτσες “βουτηγμένες” στο πράσινο

Το έχω ποστάρει και σε άλλο θέμα, αλλά δεν χάνω ευκαρία για επανάληψη.

Εδώ βλέπετε μια δική μου απόπειρα φυτεμένου δώματος, με επέμβαση εκ των υστέρων.

Δηλαδή το πριν και το μετά, με διαφορά 20 ετών περίπου.

Ελπίζω...να μην τρως από αυτά που φυτεύεις. Αλλιώς δε σε βλέπω καλά. 

Πέρα από την πλάκα, καλό θα ήταν τουλάχιστον για τις εποχές της μεγάλης ανοικοδόμησης, οι νεοέλληνες να είχαν θεσμοθετήσει κάτι για την φύτευση των δωμάτων.

Λεφτά τότε υπήρχαν. Ευαισθησία δεν υπήρχε και δεν υπάρχει για τον δημόσιο ή κοινόχρηστο χώρο.

Κάποτε στην Αθήνα, το '70 και το '80 που η ανοικοδόμηση έτρεχε με ρυθμούς Κ. Λιούις, το ιδιαίτερο μέλημα του Αθηναίου για το σπίτι του ήταν η θέα. Να είναι δηλαδή ψηλά και να βλέπει τους άλλους στα χαμηλά. Αυτό ήταν απολύτως φυσιολογικό καθ' ότι οι περισσότεροι κάτοικοι της Αθήνας...κατέβηκαν από μεγάλα υψόμετρα.Τώρα όμως που μαγκέψαν και οι διπλανοί και σήκωσαν και αυτοί ανάστημα υψομέτρου τι έμεινε; Τσιμέντο με μπετόν. Έτσι προσπαθούμε να βελτιώσουμε τον μικρόκοσμο της ταράτσας ή του εξώστη μας. Ε, κάτι είναι κι αυτό. Πέρα από την πλάκα, πιστεύω ότι είναι η μοναδική μας ελπίδα αναπνοής. Άν συνεχιστεί η προσπάθεια θα βλέπουμε και λίγο πράσινο. Ήδη το εφαρμόζω όπως και πολλοί γείτονές μου με επιτυχία.   

Εάν το εφαρμόζεις εσύ και πολλοί γείτονές σου είναι ένα αισιόδοξο μήνυμα