webTV

635 ειδήσεις in this category

webTV

Τα εμβληματικά κτίρια του Ρίτσαρντ Ρότζερς που αποσύρθηκε από την αρχιτεκτονική μετά από έξι δεκαετίες δημιουργίας

Νοέμβριος 16 , 2020

Engineer


Πρωτοπόρος και οραματιστής ο Ρίτσαρντ Ρότζερς που είναι σήμερα 87 ετών, έχει υπογράψει μια σειρά από εμβληματικά κτίρια σε όλο τον κόσμο, στα οποία συμπεριλαμβάνονται το Κέντρο Ζωρζ Πομπιντού και το κτίριο των Lloyd's
4Το όνομά του είναι συνώνυμο της αρχιτεκτονικής. Ο Ρίτσαρντ Ρότζερς, ένας από τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες της γενιάς του, που έχει τιμηθεί με όλα τα μεγάλα βραβεία αρχιτεκτονικής, Pritzker, Royal Gold Medal και AIA Gold Medal, ανακοίνωσε ότι αποσύρεται από την ενεργό δράση και το Rogers Stirk Harbour + Partners, μετά από 43 χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας στον κόσμο της αρχιτεκτονικής.
Πρωτοπόρος και οραματιστής ο Ρίτσαρντ Ρότζερς που είναι σήμερα 87 ετών, έχει υπογράψει μια σειρά από εμβληματικά κτίρια σε όλο τον κόσμο, στα οποία συμπεριλαμβάνονται το Κέντρο Ζωρζ Πομπιντού στο Παρίσι και το κτίριο των Lloyd’s. Σχεδίασε επίσης ανάμεσα σε άλλα το Millennium Dome, το οποίο ολοκληρώθηκε λίγο πριν από την αλλαγή της χιλιετίας, και δύο βραβευμένα κτίρια με Stirling στη δεκαετία του 2000 – το αεροδρόμιο Barajas στη Μαδρίτη και το Hammersmith Maggie’s Center στο Λονδίνο.
Wimbledon house, London, UK (1969), το σπίτι των γονιών του.
Centre Pompidou, Paris, France (1977)
Inmos Microprocessor Factory, Newport, UK (1982)
Lloyd’s building, London, UK (1986)
Millennium Dome, London, UK (1999)
Barajas Airport, Madrid, Spain (2005)
Heathrow Terminal 5, London, UK (2008)
Hammersmith Maggie’s Centre, London, UK (2008)
Κείμενο: Αργυρώ Μποζώνη
Email: [email protected]
----------
 
Περισσότερα video: https://www.youtube.com/results?search_query=richard+rogers


Περισσότερα...

  0




webTV

Κατεδαφίστηκε η γέφυρα Μοράντι στη Γένοβα

Ιούνιος 30 , 2019

Engineer


Μνήμες από την τραγωδία του Αυγούστου (2018) ξύπνησε η κατεδάφιση των δύο κύριων πυλώνων που είχαν απομένει από τη γέφυρα της Γένοβας, η κατάρρευση της οποίας είχε στοιχίσει τη ζωή σε 43 ανθρώπους.
Το πρωί της Παρασκευής τοποθετήθηκαν εκρηκτικά προκειμένου να ισοπεδωθούν οι δύο πυλώνες ώστε να επιτραπεί η ανέγερση μιας νέας δομής.
 
Οι περίπου 4.500 τόνοι μπετόν και χάλυβα κατέρρευσαν σε επτά δευτερόλεπτα μέσα σ' ένα σύννεφο σκόμης, μπροστά στα μάτια των πολυάριθμων Γενοβέζων που είχαν έρθει για να παρακολουθήσουν από απόσταση την κατεδάφιση.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 


Περισσότερα...

  0




webTV

Κατάρρευση κτιρίου ουρανοξύστη 25 ορόφων στη Νιγηρία

Νοέμβριος 2 , 2021

Engineer


Τουλάχιστον έξι άνθρωποι έχασαν χθες τη ζωή τους στην οικονομική πρωτεύουσα της Νιγηρίας, το Λάγκος, όταν κατέρρευσε πολυώροφο κτίριο υπό ανέγερση.
Μάρτυρες ανέφεραν πως αγνοούνται κάπου εκατό εργαζόμενοι στο εργοτάξιο του πολυτελούς κτιρίου 25 ορόφων· καταπλακώθηκαν από τεράστιο όγκο συντριμμιών.
Η επιχείρηση έρευνας και διάσωσης συνεχίζεται, ενημέρωσε ο επικεφαλής της υπηρεσίας αντιμετώπισης καταστροφών της ομώνυμης πολιτείας, Ολουφέμι Όκε-Οσανιντόλου.
Οι καταρρεύσεις κτιρίων δεν είναι σπάνιες στην πολυπληθέστερη χώρα της Αφρικής, όπου ο οικοδομικός κανονισμός παραβιάζεται συχνά.
 
 


Περισσότερα...

  0




webTV

Ο άστεγος Βασιλιάς του Ισθμού στης Κορίνθου που φθείρεται στο πέρασμα των χρόνων

Φεβρουάριος 22 , 2022

Engineer


Το Up Stories αποκαλύπτει των "Άστεγο Βασιλιά του Ισθμού στης Κορίνθου" που λιώνει στο πέρασμα των χρόνων και την ιστορίας του.
Πόσοι είναι άραγε αυτοί που γνωρίζουν πως εντός της Διώρυγας του Ισθμού και εδώ και 2000 σχεδόν χρόνια υπάρχει το άγαλμα του Βασιλιά Νέρωνα το οποίο είναι εντελώς εγκαταλελειμμένο και έρμαιο στα στοιχεία της φύσης. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως κυριολεκτικά αυτό το άγαλμα λιώνει - αποσυντίθεται στο πέρασμα των χρόνων. 
Η ιστορία του Ισθμού της Κορίνθου 
Από μαρτυρίες αρχαίων συγγραφέων προκύπτει ότι ο Περίανδρος ήταν ο πρώτος που σκέφθηκε και τη διάνοιξη του Ισθμού, γύρω στο 602 π.Χ. Γρήγορα, όμως, εγκατέλειψε το σχέδιο του, από το φόβο ότι θα προκαλούσε την οργή των Θεών, έπειτα από το χρησμό της Πυθίας που έλεγε: «Ισθμόν δε μη πυργούτε μήδ' ορύσσετε. Ζευς γαρ έθηκε νήσον η κ' εβούλετο».
Ο βασικός, όμως, λόγος που ανάγκασε τον Περίανδρο να εγκαταλείψει το σχέδιό του δεν ήταν η θεϊκή οργή αυτή καθαυτή, αλλά οι τεράστιες τεχνικές δυσκολίες εκτέλεσης του έργου και τα οικονομικά συμφέροντα της Κορίνθου, που επιθυμούσε να διατηρήσει την προνομιούχο θέση της ως «κλειδούχος» του διαμετακομιστικού εμπορίου της Μεσογείου.
Τρεις αιώνες αργότερα, το 307 π.Χ., ο Δημήτριος ο Πολιορκητής επιχείρησε να θέσει σ' εφαρμογή το ίδιο σχέδιο, αλλά εγκατέλειψε την ιδέα, όταν οι Αιγύπτιοι Μηχανικοί που έφερε γι' αυτό το σκοπό τον διαβεβαίωσαν ότι η διαφορά της στάθμης του Κορινθιακού από τον Σαρωνικό ήταν τέτοια που με την τομή του Ισθμού τα νερά του Κορινθιακού που θα χύνονταν στον Σαρωνικό θα τον πλημμύριζαν, με συνέπεια την καταπόντιση της Αίγινας και των γειτονικών νησιών και ακτών.
Κατά τη ρωμαϊκή εποχή, ο Ιούλιος Καίσαρ το 44 π.Χ. και ο Καλιγούλας το 37 π.Χ. έκαναν ανάλογα σχέδια, τα οποία όμως εγκαταλείφθηκαν για πολιτικούς και στρατιωτικούς λόγους. Στα σχέδια αυτά βασίσθηκε ο Νέρωνας, όταν αποφάσισε το 66 μ.Χ. να πραγματοποιήσει το έργο. Οι εργασίες άρχισαν το 67 μ.Χ. και από τις δυο άκρες (Κορινθιακό – Σαρωνικό), και χρησιμοποιήθηκαν τότε χιλιάδες εργάτες. Την έναρξη των εργασιών έκανε ο ίδιος ο αυτοκράτορας, στις 28 Νοεμβρίου, δίδοντας το πρώτο χτύπημα στη γη του Ισθμού με χρυσή αξίνα.
Οι εργασίες εκσκαφής είχαν προχωρήσει σε μήκος 3.300 μ., σταμάτησαν όμως, όταν ο Νέρωνας αναγκάστηκε να γυρίσει στη Ρώμη για να αντιμετωπίσει την εξέγερση του στρατηγού Γάλβα. Τελικά, με το θάνατο του Νέρωνα -που συνέβη λίγο μετά την επιστροφή του- το έργο εγκαταλείφθηκε. Το πόσο σοβαρή και μελετημένη ήταν η προσπάθειά του αποδεικνύεται κι από το γεγονός ότι κατά την οριστική διάνοιξη της διώρυγας, στους νεότερους χρόνους, βρέθηκαν 26 δοκιμαστικά πηγάδια βάθους 10 μέτρων το καθένα και διάφοροι τάφροι της εποχής του.
Ο επόμενος που επιχείρησε να διανοίξει τη διώρυγα ήταν ο Ηρώδης ο Αττικός, αλλά οι προσπάθειες του σταμάτησαν σχεδόν αμέσως, όπως και αυτές των Βυζαντινών που ακολούθησαν.
Το τέλος της οθωμανικής κυριαρχίας βρήκε την Ελλάδα στο κατώφλι της βιομηχανικής εποχής. Οι συνθήκες ήταν πιο ευνοϊκές και ο κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας, προβλέποντας τη μεγάλη σημασία που θα είχε γενικότερα για την ανάπτυξη της χώρας η κατασκευή της διώρυγας, ανέθεσε τη σχετική μελέτη σε ειδικό μηχανικό. Το κονδύλι, όμως, των 40 εκατομμυρίων χρυσών φράγκων που κρίθηκε αναγκαίο σύμφωνα με τον προϋπολογισμό δαπάνης για την εκτέλεση του έργου, δεν μπορούσε να εξευρεθεί από τη διεθνή χρηματαγορά, πολύ περισσότερο δε να διατεθεί από τον ελληνικό προϋπολογισμό. Έτσι, η προσπάθεια του κυβερνήτη εγκαταλείφθηκε.
Μετά τη διάνοιξη της διώρυγας του Σουέζ, η Κυβέρνηση Ζαΐμη έλαβε την απόφαση τομής του Ισθμού και το Νοέμβριο του 1869 ψήφισε το νόμο της «περί διορύξεως του Ισθμού της Κορίνθου».
Η μελέτη του έργου έγινε από τον Ούγγρο Β. Gerfer και ελέγχθηκε από τον μηχανικό Daujats, αρχιμηχανικό της διώρυγας του Σουέζ. Ως η πιο σωστή και οικονομική, προκρίθηκε η χάραξη που είχε εφαρμόσει ο Νέρωνας.
Τη συνέχιση του έργου ανέλαβε ελληνική εταιρεία με την επωνυμία «Εταιρεία της Διώρυγας της Κορίνθου» υπό τον Ανδρέα Συγγρό, που ανέθεσε την εκτέλεση των εργασιών στην εργοληπτική εταιρεία του Α. Μάτσα, η οποία και αποπεράτωσε το έργο. Αυτό το οικονομικό τόλμημα, αυτός ο τεχνικός άθλος, με τη χρησιμοποίηση 2.500 εργατών και των τελειότερων μηχανικών μέσων της εποχής, ολοκληρώθηκε μετά 11 χρόνια. Τα εγκαίνια έγιναν με ιδιαίτερη μεγαλοπρέπεια στις 25 Ιουλίου 1893, από το πρωθυπουργό Σωτήριο Σωτηρόπουλο.
Η διώρυγα κόβει σε ευθεία γραμμή τον Ισθμό της Κορίνθου σε μήκος 6.346 μ. Το πλάτος της στην επιφάνεια της θάλασσας είναι 24,6 μ. και στο βυθό της 21,3 μ., ενώ το βάθος της κυμαίνεται μεταξύ 7,50 έως 8 μ.
Η γεωλογική σύσταση των πρανών της Διώρυγας είναι ανομοιόμορφη, με ποικιλία γεωλογικής συστάσεως εδαφών. Μία ιδιομορφία, που κατά καιρούς είχε ως συνέπεια την κατάπτωση μεγάλων χωμάτινων όγκων και κατά συνέπεια το κλείσιμο του καναλιού.
Σήμερα η Διώρυγα της Κορίνθου παραμένει κλειστή εδώ και σχεδόν 2 χρόνια.


Περισσότερα...

  4




webTV

Αφιέρωμα ΑΠΕ-ΜΠΕ: Στην καρδιά του νέου Σιδηροδρομικού Μουσείου του ΟΣΕ

Ιανουάριος 14 , 2023

Engineer


Στο παλιό μηχανοστάσιο στον Πειραιά, το ιστορικό κτήριο της Ροτόντας, και στο υπό διαμόρφωση νέο Σιδηροδρομικό Μουσείο του ΟΣΕ. Εκεί, όπου «ξαποσταίνουν» ιστορικά βαγόνια, όπως το βασιλικό όχημα του σιδηροδρόμου Αθηνών – Πειραιώς, αλλά και η φορτάμαξα των Σιδηρόδρομων Πειραιώς Αθηνών Πελοποννήσου, που χρησιμοποιήθηκε για τη μεταφορά των οστών του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.
Με τη βοήθεια του Ιάσονα Ζώρζου, μηχανολόγου-μηχανικού και υπεύθυνου μουσειακού υλικού στον ΟΣΕ, το ΑΠΕ-ΜΠΕ ξεκινά το ιστορικό ταξίδι των Σιδηροδρόμων, από την «καρδιά» του δικτύου Πελοποννήσου, των ΣΠΑΠ (των Σιδηροδρόμων Πειραιώς Αθηνών Πελοποννήσου), και το κυκλοτερές μηχανοστάσιο που στέγαζε τις ατμάμαξες και τις ντιζελάμαξες του δικτύου της Πελοποννήσου από το 1912 μέχρι το 2005.
«Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ιδιαίτερα, κατά την αποχώρηση των Γερμανών τον Οκτώβριο του 1944, όλο το σιδηροδρομικό δίκτυο της Ελλάδας υπέστη πολύ μεγάλες καταστροφές όσον αφορά την υποδομή και τις εγκαταστάσεις αλλά και όσον αφορά το τροχαίο υλικό (μηχανές, βαγόνια κτλ)», εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Ζώρζος. «Στην Πελοπόννησο πολλά βαγόνια τα έριξαν μέσα στον Ισθμό, άλλα τα έριξαν στον γκρεμό στην Κακιά Σκάλα, αφού τα έκαψαν και ούτω καθ’ εξής. Στο μεταξύ μετά από την τόση καταστροφή που υπέστη το δίκτυο, υπήρξαν προτάσεις, το σιδηροδρομικό δίκτυο να μην αποκατασταθεί παρά μόνο το κομμάτι Θεσσαλονίκη- Ειδομένη. Ωστόσο, αντέδρασαν οι διάφοροι έμποροι αλλά και οι χρήστες του σιδηροδρόμου που μετέφεραν τα εμπορεύματά τους, καθώς ολόκληρες περιοχές ζούσαν από τον σιδηρόδρομο, ελλείψει άλλων μεταφορικών μέσων εκείνη την εποχή. Έτσι, αποφασίστηκε η αποκατάσταση του σιδηροδρόμου, η οποία ήταν μία πολύ μεγάλη επιχείρηση κυρίως λόγω των κατεστραμμένων εγκαταστάσεων, ενώ μηχανήματα και εργαλεία είχαν και εκείνα καταστραφεί ή κλαπεί από τις αρχές κατοχής.»
Όπως επισημαίνει ο υπεύθυνος μουσειακού υλικού στον ΟΣΕ, η αποκατάσταση – ανασυγκρότηση του σιδηροδρόμου διήρκησε από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1950. «Στο πλαίσιο αυτό, οι ΣΠΑΠ περισυνέλλεξαν οτιδήποτε υλικά μπορούσαν να σώσουν από το τροχαίο υλικό που είχε καταστραφεί όπως δοκούς, τροχούς, ακόμα και κομμάτια από βαγόνια. Με αυτά λοιπόν τα υλικά σχεδίασαν και κατασκεύασαν στο δικό τους εργοστάσιο, στην περιοχή αυτή που βρισκόμαστε, εδώ στον Πειραιά, τα βαγόνια και τις μηχανές που αποτέλεσαν την καρδιά, την ψυχή, την πλειοψηφία δηλαδή του μεταπολεμικού τροχαίου υλικού.»
Ένα από αυτά τα εκθέματα που κατασκευάστηκε από υλικά που συγκεντρώθηκαν ήταν και μία υδροφόρος, η οποία είναι κατασκευασμένη από κομμάτια οχημάτων που περισυνελέγησαν από τα κατεστραμμένα. Η συγκεκριμένη μάλιστα έχει χρησιμοποιηθεί για τη μεταφορά νερού σε απομακρυσμένες περιοχές, σε απομακρυσμένους σταθμούς και φυλάκια που δεν είχαν παροχή ύδρευσης.
Κατά την περιήγηση στον χώρο, ο υπεύθυνος μουσειακού υλικού στον ΟΣΕ αναφέρεται και εξηγεί λεπτομερώς, τα εκθέματα που βρίσκονται εκεί. Το πρώτο μάλιστα από τα εκθέματα του υπό διαμόρφωση Μουσείου, και το οποίο είναι πλέον αποκατεστημένο σε λειτουργική κατάσταση, είναι μια δρεζίνα επιθεωρήσεως που είχε ως σκοπό τη μετάβαση του προϊσταμένου, του μηχανικού, του διευθυντή, των υψηλόβαθμων δηλαδή στελεχών, στα σημεία όπου γίνονταν εργασίες επί της γραμμής ή τη μεταφορά τους για να ελέγξουν τη διαδρομή όπου είχαν γίνει προηγουμένως εργασίες. Πάντως, όπως εξηγεί ο Ιάσονας Ζώρζος, γι’ αυτό το λόγο, η συγκεκριμένη κατασκευή παρατηρούμε ότι είναι πιο πολυτελής. Μάλιστα, η συγκεκριμένη δρεζίνα είναι κατασκευής 1958 στη Γερμανία και «δούλεψε» στην Πελοπόννησο μέχρι το 2000.
Στον χώρο βρίσκεται η ατμάμαξα «Τίρυνς», μια από τις πρώτες ατμάμαξες που πάτησαν στην Πελοπόννησο «και η παλαιότερη που διασώζεται στις μέρες μας σε όλη την Ελλάδα», σύμφωνα με τον κ. Ζώρζο. Έχει κατασκευαστεί στη Γερμανία το 1884 και χρησιμοποιήθηκε για εκτέλεση αμαξοστοιχιών έργων για την κατασκευή του πρώτου τμήματος του δικτύου της Πελοποννήσου από τον Πειραιά, στην Κόρινθο, την Πάτρα, το ‘Αργος, το Ναύπλιο και τους Μύλους Αργολίδας. Είναι επίσης, το πρώτο σιδηροδρομικό όχημα που έχει χαρακτηριστεί ως μουσειακό ήδη, από την δεκαετία του 1950.
Η ατμάμαξα BS151 γερμανικής κατασκευής το 1912, που βρίσκεται επίσης στον χώρο, δούλεψε κυρίως στην περιοχής της Αχαΐας και της Ηλείας, δηλαδή δρομολόγια μεταξύ Πάτρας – Πύργου – Ολυμπίας- Κατακόλου. Είναι από τις πρώτες ατμάμαξες υπέρθερμου ατμού που είχαν οι ΣΠΑΠ, «μία τεχνολογία» σύμφωνα με τον υπεύθυνο μουσειακού υλικού στον ΟΣΕ «που βοήθησε στην αύξηση της απόδοσης μιας ατμάμαξας χωρίς να έχει αυξημένη πίεση, δηλαδή χωρίς να χρειάζεται να είναι πιο ενισχυμένος ο λέβητας και κατ’ επέκταση να γίνει βαρύτερη η μηχανή.»
Ο Ερύμανθος είναι μια ατμάμαξα κεκορεσμένου ατμού των ΣΠΑΠ, γαλλικής κατασκευής το 1892, που έχουν οι ειδικοί χαρακτηρίσει ως «το παιδί για όλες τις δουλειές» των ΣΠΑΠ του δικτύου της Πελοποννήσου, το οποίο χρησιμοποιήθηκε μέχρι τη δεκαετία του 1960 για κάθε είδους αμαξοστοιχία, επιβατική, εμπορική, μεικτή.
«Το 1890 ξεκινά να κατασκευάζεται η γραμμή του σιδηροδρόμου Μύλων – Καλαμών. Αυτή πρόκειται να την εκμεταλλευτεί μια εταιρεία εκτός των ΣΠΑΠ, η εταιρεία ονομαζόμενη και εταιρεία Μεσημβρινών Σιδηροδρόμων Ελλάδος. Ωστόσο, η κατασκευή δεν θα ολοκληρωθεί καθώς οι εργολάβοι που την κατασκεύαζαν κηρύχθηκαν έκπτωτοι και έτσι ανέλαβαν τη συνέχιση της γραμμής οι ίδιοι οι ΣΠΑΠ. Όταν ολοκληρώθηκε, ανέλαβαν και την εκμετάλλευση της γραμμής οι ΣΠΑΠ», αναφέρει ο μηχανολόγος-μηχανικός.
Μία λοιπόν από αυτές τις ατμάμαξες που χρησιμοποιήθηκαν σε αυτή τη γραμμή, βρίσκεται στο υπό διαμόρφωση σιδηροδρομικό Μουσείο στον Πειραιά και είναι βελγικής κατασκευής 1890. «Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, τρεις από αυτές τις μηχανές δόθηκαν με ημερήσιο ενοίκιο στην διεύθυνση Σιδηροδρόμων Στρατιάς Μικράς Ασίας για την ενίσχυση των πολεμικών επιχειρήσεων, που βέβαια δεν γύρισαν πίσω ποτέ. Αργότερα οι ΣΠΑΠ πήραν και μια αποζημίωση από το κράτος λόγω του ότι είχαν αναγκαστεί να δώσουν αυτές τις μηχανές. Με την αποζημίωση που πήραν οι ΣΠΑΠ λόγω της αποστολής των τριών ατμαμαξών και κάποιων εμπορικών βαγονιών στη Μικρά Ασία, το 1925 παραλαμβάνουν πέντε ατμάμαξες νεότερου τύπου πάλι υπέρθερμου ατμού, μεγαλύτερες όμως, με ξεχωριστή εφοδιοφόρο δηλαδή το βαγόνι που είχε μέσα το κάρβουνο και το νερό. Ήταν γερμανικής κατασκευής, ορεινού τύπου γι αυτό και χρησιμοποιήθηκαν σε ολόκληρο το δίκτυο, στη γραμμή δηλαδή της Τριπόλεως αλλά και προς Πάτρα και Πύργο για κάθε είδους αμαξοστοιχίες κυρίως επιβατικές και ταχείες επιβατικές αλλά αργότερα και εμπορικές όταν ήρθαν και ντιζελάμαξες κτλ.», αναφέρει ο υπεύθυνος μουσειακού υλικού στον ΟΣΕ.
Η αλλαγή σε αυτές τις μηχανές, όπως εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Ζώρζος, ήρθε το 1955 όταν έγινε μια μετασκευή ώστε να καίνε μαζούτ, δηλαδή πετρέλαιο παχύρευστο, αντί κάρβουνου και είναι από τις μηχανές που είναι από τις πιο κλασικές του δικτύου της Πελοποννήσου. Μία από αυτές τις ατμάμαξες που βρίσκεται στο Μουσείο έχει δουλέψει τη δεκαετία του 1980 σε κάποιες τουριστικές αμαξοστοιχίες, ωστόσο αργότερα, λόγω κάποιων τεχνικών προβλημάτων, παρέμεινε σε ακινησία μέχρις ότου να μεταφερθεί πέρυσι στο υπό διαμόρφωση Σιδηροδρομικό Μουσείο, για να προστατευθεί και να αποκατασταθεί.
Μία χαρακτηριστική φορτάμαξα των Σιδηρόδρομων Πειραιώς Αθηνών Πελοποννήσου, βελγικής κατασκευής το 1902, τραβά το ενδιαφέρον στον χώρο, καθώς πρόκειται για τη φορτάμαξα η οποία χρησιμοποιήθηκε το 1930 για τη μεταφορά των οστών του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη από την Αθήνα στην Τρίπολη για να τοποθετηθούν στην πλατεία του Άρεως.
Τη δική της ιστορία έχει μία ακόμη φορτάμαξα, η οποία έχει χαρακτηρίστηκε λάφυρο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς πρόκειται για ένα από τα εμπορικά βαγόνια, τα οποία εγκαταλείφθηκαν στο ελληνικό σιδηροδρομικό δίκτυο μετά τη λήξη του πολέμου ενώ, το συγκεκριμένο είναι ένας από τους τύπους που χρησιμοποιήθηκαν για τη μεταφορά των Εβραίων της Θεσσαλονίκης στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Τέλος, ένα από τα εκθέματα που εντυπωσιάζουν στον χώρο είναι και η βασιλική άμαξα, το βαγόνι που αποτέλεσε το βασιλικό όχημα του σιδηροδρόμου Αθηνών – Πειραιώς, του πρώτου δηλαδή σιδηροδρόμου στη χώρα μας, που ένωσε τον Πειραιά με το Θησείο το 1869, αποτελώντας τον πρόδρομο της σημερινής γραμμής 1 του Μετρό, δηλαδή του Ηλεκτρικού. Το βαγόνι, σύμφωνα με τον κ. Ζώρζο, κατασκευάστηκε στο εργοστάσιο του Πειραιά του σιδηροδρόμου Αθηνών – Πειραιώς το 1888 και ήταν ένα δώρο του σιδηροδρόμου προς τον βασιλιά Γεώργιο Α’ κατά την 25ετηρίδα του. Μεταφέρθηκε με δύο ατμοκίνητους οδοστρωτήρες στην πρώτη έκθεση του Ζαππείου όπου εκεί εκτέθηκε και παραδόθηκε στις υπηρεσίες της βασιλικής οικογένειας.


Περισσότερα...

  0




webTV

Νέο σποτ του ΥΠΕΝ: Μπορούμε χωρίς πλαστικά μίας χρήσης

Σεπτέμβριος 18 , 2020

Engineer


Με το δεύτερο βίντεο της εκστρατείας «Ελλάδας Χωρίς Πλαστικά Μίας Χρήσης», το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας και το Κοινωφελές Ίδρυμα Αθανασίου Κ. Λασκαρίδη, με την υποστήριξη του Ελληνικού Οργανισμού Ανακύκλωσης, καλούν τους πολίτες να υιοθετήσουν πιο οικολογικές συνήθειες στην καθημερινότητά τους, διότι «μπορούμε χωρίς πλαστικά μίας χρήσης».
Το βίντεο παροτρύνει τους πολίτες να εγκαταλείψουν τις παλιές τους συνήθειες. Οι εποχές που φτιάχναμε τα δόντια μας με τανάλια, που επικοινωνούσαμε μεταξύ μας με τηλέγραφο ή σερφάραμε στο Διαδίκτυο με πολύ χαμηλές ταχύτητες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Όπως, λοιπόν, προχωρήσαμε και εγκαταλείψαμε αυτές τις συνήθειες, βγάζουμε από την καθημερινότητά μας τα πλαστικά μίας χρήσης.
Μολονότι εδώ και σχεδόν επτά δεκαετίας διευκόλυναν την καθημερινότητά μας, πλέον αποτελούν ένα σοβαρό πρόβλημα για τη δημόσια υγεία και για το περιβάλλον. Οι τεχνολογικές εξελίξεις «τρέχουν» και όλα γύρω μας αλλάζουν δραστικά. Γι’ αυτό πρέπει όλοι να ευαισθητοποιηθούμε, αλλάζοντας τις συνήθειες και τον τρόπο ζωής μας.
Τα πλαστικά μίας χρήσης είναι μια αναχρονιστική συνήθεια, την οποία μπορούμε να αλλάξουμε εύκολα, ξεκινώντας από το πιο απλό: Επιλέγουμε ένα επαναχρησιμοποιούμενο ποτήρι για τον καφέ και τα ροφήματά μας ή ένα επαναχρησιμοποιούμενο μπουκάλι για νερό. «Μπορούμε χωρίς πλαστικά μίας χρήσης»!
Το βίντεο της εκστρατείας «Ελλάδας Χωρίς Πλαστικά Μίας Χρήσης» θα προβληθεί ως κοινωνικό μήνυμα, μετά από σχετική έγκριση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης.


Περισσότερα...

  0




webTV

Το ναυάγιο της Θώνης δικαιώνει τον Ηρόδοτο ύστερα από… 2.469 χρόνια

Μάρτιος 18 , 2021

Engineer


Ένα ναυάγιο στα νερά γύρω από το βυθισμένο λιμάνι του Θώνης – Ηρακλείου αποκάλυψε πόσο ακριβής ήταν στις περιγραφές του ο Ηρόδοτος. (Το Ηράκλειον ή Θώνις, κατά τους αρχαίους Αιγυπτίους, ήταν παραθαλάσσια πόλη με λιμάνι στις εκβολές του Νείλου. Άνθισε για δύο αιώνες, από το 550 π.Χ. ως το 331 π.Χ.).

Ο Έλληνας ιστορικός, Ηρόδοτος, τον 5ο αιώνα π.Χ είχε ταξιδέψει στην Αίγυπτο και στα γραπτά του έκανε λόγο για ασυνήθιστα ποταμόπλοια στο Νείλο. Μεταγενέστεροι μελετητές θεώρησαν πως τα κείμενα αυτά αποτελούσαν στοιχεία φαντασίας και όχι καθαρή ιστορική καταγραφή. Κάτι που όμως πλέον καταρρίπτεται, καθώς υποβρύχιες ανακαλύψεις δικαιώνουν τον Έλληνα ιστορικό μετά από τόσους αιώνες.
Ο Ηρόδοτος στην πρώτη μεγάλη ιστορική καταγραφή του αρχαίου κόσμου αφιερώνει 23 γραμμές της ιστορίας του, όπως αναφέρει σε δημοσίευμά του ο Guardian, στην περίπλοκη περιγραφή της κατασκευής ενός σκάφους «baris». Για αιώνες οι μελετητές υποστήριξαν καθώς δεν υπήρχαν αρχαιολογικά στοιχεία που να βεβαιώνουν ότι τέτοια πλοία υπήρξαν. Τώρα υπάρχουν στοιχεία. Ένα «καταπληκτικά συντηρημένο» ναυάγιο στα νερά γύρω από τη βυθισμένη πόλη Θώνις-Ηράκλειο αποκάλυψε πόσο ακριβής ήταν στις περιγραφές του ο Ηρόδοτος.
«Όταν ανακαλύψαμε το ναυάγιο αυτό συνειδητοποιήσαμε ότι ο Ηρόδοτος είχε δίκιο», δήλωσε ο Δρ. Ντάμιαν Ρόμπινσον, διευθυντής του Κέντρου ναυτικής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, ο οποίος δημοσιεύει τα ευρήματα της ανασκαφής. «Αυτό που περιγράφει ο Ηρόδοτος ήταν αυτό που είδαμε.»
Το 450 π.Χ. ο Ηρόδοτος παρακολούθησε την κατασκευή ενός baris. Παρατήρησε πως οι οικοδόμοι: «έκοψαν τις σανίδες σε δύο ράβδους (περίπου 100 εκατοστά μάκρος) και τα κανόνισαν σαν τούβλα». Έγραφε πως: «Στις ισχυρές και μακρές επιφάνειες (ξύλινα κομμάτια) εισάγουν δύο σανίδες. Όταν έχουν κατασκευάσει το πλοίο τους με αυτόν τον τρόπο, τεντώνουν τις δοκούς πάνω τους … Περνούν τις ραφές από μέσα με τον πάπυρο. Υπάρχει ένα πηδάλιο, που διέρχεται από μια τρύπα στη τρόπιδα. Ο ιστός είναι από ακακία και τα πανιά από πάπυρο… »
Φωτογραφία: Christoph Gerigk/Franck Goddio/Hilti Foundation Ο Ρόμπινσον είπε ότι οι προηγούμενοι μελετητές «είχαν κάνει κάποια λάθη» προσπαθώντας να ερμηνεύσουν το κείμενο χωρίς αρχαιολογικά στοιχεία. Αλλά η τωρινή ανασκαφή του λεγόμενου «Πλοίου 17» έχει αποκαλύψει ένα τεράστιο κύτος σε σχήμα ημισελήνου και έναν τύπο κατασκευής που δεν έχει ξανακαταγραφεί, ο οποίος περιλαμβάνει χοντρές σανίδες – όπως είχε παρατηρήσει ο Ηρόδοτος, περιγράφοντας ένα ελαφρώς μικρότερο σκάφος. Αρχικά είχε μήκος έως 28 μέτρα, είναι ένα από τα πρώτα αρχαία αιγυπτιακά εμπορικά σκάφη που έχουν ανακαλυφθεί ποτέ.
Ο Ρόμπινσον πρόσθεσε: «Ο Ηρόδοτος περιγράφει τα σκάφη να έχουν μακρά εσωτερικά πλευρά. Κανείς δεν ήξερε πραγματικά τι σήμαινε … Τη δομή αυτή δεν την είχαμε δει ποτέ πριν, από αρχαιολογικής άποψης. Ανακαλύψαμε αυτή τη μορφή κατασκευής σε αυτό το συγκεκριμένο σκάφος και είναι απολύτως αυτό που έλεγε ο Ηρόδοτος».
Ο Ρόμπινσον πρόσθεσε: «Ο Ηρόδοτος περιγράφει τα σκάφη να έχουν μακρά εσωτερικά πλευρά. Κανείς δεν ήξερε πραγματικά τι σήμαινε … Τη δομή αυτή δεν την είχαμε δει ποτέ πριν, από αρχαιολογικής άποψης. Ανακαλύψαμε αυτή τη μορφή κατασκευής σε αυτό το συγκεκριμένο σκάφος και είναι απολύτως αυτό που έλεγε ο Ηρόδοτος».
Φωτογραφία: Christoph Gerigk/Franck Goddio/Hilti Foundation Περίπου το 70% του σκάφους έχει επιβιώσει, καλά διατηρημένο στο Νείλο. Οι σανίδες της ακακίας κρατήθηκαν μαζί με τις μεγάλες πλευρικές ράβδους – με μήκος περίπου 2 μ. – και στερεώθηκαν με γόμφους, δημιουργώντας γραμμές «εσωτερικών πλευρών» μέσα στο κύτος. Το σύστημα πλοήγησης χρησιμοποιεί ένα αξονικό πηδάλιο με δύο κυκλικά ανοίγματα για τιμόνι και ένα kat;arti προς το κέντρο του σκάφους.
Ο Ρόμπινσον δήλωσε: «Εδώ έχουμε μια εντελώς μοναδική μορφή κατασκευής, που δεν έχουμε δει πουθενά αλλού».
Ο Alexander Belov, του οποίου το βιβλίο για το ναυάγιο,Slip 17: a Baris from Thonis-Heracleion, δημοσιεύεται αυτό το μήνα, δείχνει ότι η ναυτική αρχιτεκτονική του ναυαγίου είναι τόσο κοντά στην περιγραφή που έδωσε ο Ηρόδοτος, που θα μπορούσε να έχει γίνει στο ίδιο το ναυπηγείο που επισκέφτηκε. Η ανάλυση λέξη προς λέξη του κειμένου καταδεικνύει ότι σχεδόν κάθε λεπτομέρεια αντιστοιχεί «ακριβώς στα αποδεικτικά στοιχεία».


Περισσότερα...

  2




webTV

Εντυπωσιακή μεταφορά ηλεκτρογεννήτριας 500 τόνων μέσα από την Αλεξανδρούπολη

Νοέμβριος 16 , 2022

Engineer


Ολοκληρώθηκε το βράδυ της Τρίτης 15 Νοεμβρίου η μεταφορά της τουρμπίνας ηλεκτρογεννήτριας SIEMENS, βάρους περισσότερο των 500 τόνων, από τον λιμένα Αλεξ/πολης στην ΒΙ.ΠΕ. Κομοτηνής.
Συγκεκριμένα, οι κυκλοφοριακές ρυθμίσεις ξεκίνησαν σταδιακά από τις 17:00 και μέχρι τις 22:00, είχε διακοπεί ολοκληρωτικά η κυκλοφορία στη Λεωφόρο Δημοκρατίας καθώς και στις υπόλοιπες οδούς, από όπου θα περνούσε το φορτίο με τις διπλές πλατφόρμες και τους 14 άξονες, που ζυγίζαν περισσότερο από 150 τόνους. 
Αξίζει να σημειωθεί, ότι με μεθοδικό και συντονισμένο σχέδιο τόσο από την πλευρά της εταιρείας ΤΕΡΝΑ Α.Ε, όσο και από τους άνδρες της Τροχαίας, ολοκληρώθηκε η διαδικασία της μεταφοράς και η διέλευση του θηριώδες φορτίου μέσα από το κέντρο της πόλης. 
Μάλιστα, οι θηριώδεις πλατφόρμες κινούνταν με 6χλμ/ώρα και το φορτίο θα χρειαστεί 10 ολόκληρες ώρες, για να φθάσει στον τελικό του προορισμό, την Κομοτηνή. Στο μεταξύ, έχει κάνει ενδιάμεση στάση στο βενζινάδικο του Αγίου Κυπριανού, όπου βρίσκεται ακόμα εκεί. 
Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της Αστυνομίας οι κυκλοφοριακές ρυθμίσεις θα βρίσκονται σε ισχύ για δέκα (10) ακόμα ημέρες.
 


Περισσότερα...

  0




webTV

House of One: Ένας ναός για τρεις θρησκείες στο Βερολίνο

Φεβρουάριος 28 , 2021

Engineer


Στον ίδιο ναό θα προσεύχονται χριστιανοί, εβραίοι και μουσουλμάνοι. Το Βερολίνο είναι η πρώτη πόλη κατασκεύασε τρεις θρησκευτικούς χώρους σε έναν, με σκοπό να ενώσει τους πιστούς.
Ο πρώτος ναός που θα φιλοξενεί τρεις θρησκείες ταυτόχρονα ετοιμάζεται στο Βερολίνο. Ονομάζεται House of One (ο Οίκος του Ενός) και θα είναι το πρώτο μέρος προσευχής που θα φιλοξενεί μαζί τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες, δηλαδή Χριστιανούς, Μουσουλμάνους και Εβραίους.
Ο σχεδιασμός του ναού ανατέθηκε μετά από τον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό ο «Οίκος του Ενός» και θα ανεγερθεί στο σημείο που βρίσκονταν η πρώτη εκκλησία του Βερολίνου , ο οποία όμως καταστράφηκε κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στο εσωτερικό του θα υπάρχουν τρία τμήματα (μια εκκλησία, μια συναγωγή και ένα τζαμί) ωστόσο, στο κέντρο του κυριαρχεί ένας κοινός χώρος προσευχής, τονίζοντας τη σημασία της οικουμενικότητας.
Ο θεμέλιος λίθος του House of One θα μπει στις 27 Μαΐου, σε μια τελετή που σηματοδοτεί το τέλος των 10 χρόνων προγραμματισμού και την έναρξη μιας τετραετίας κατασκευής.  Για να καλυφθεί το κόστος της ανέγερσής του ναού (47 εκατ.ευρώ), η ομοσπονδιακή κυβέρνηση και η πολιτεία του Βερολίνου έχουν συνεισφέρει 30 εκατομμύρια ευρώ και τα υπόλοιπα συγκεντρώνονται από δωρεές. 
Ο ναός θα είναι ανοιχτός και σε άλλες θρησκείες, ακόμα και σε εκείνους χωρίς θρησκεία.
Το κτίριο που σχεδιάστηκε από τους βερολινέζους αρχιτέκτονες Kuehn Malvezzi, θα ενσωματώσει μια εκκλησία, ένα τζαμί και μια συναγωγή που θα συνδέονται με έναν κεντρικό χώρο συναντήσεων, όμως ο ναός θα είναι ανοιχτός και σε άλλες θρησκείες, ακόμα και σε εκείνους χωρίς θρησκεία. 
«Η ιδέα είναι πολύ απλή», δήλωσε στον Guardian ο Ronald Stolte, Χριστιανός θεολόγος που βοήθησε στην έναρξη του έργου. «Θέλαμε να χτίσουμε ένα σπίτι προσευχής και μάθησης, όπου αυτές οι τρεις θρησκείες θα μπορούσαν να συνυπάρχουν ενώ η καθεμία διατηρεί τη δική της ταυτότητα».
Ο Andreas Nachama, ένας ραβίνος που μετατρέπει το όραμα σε πραγματικότητα σε συνεργασία με έναν πάστορα και ιμάμη, είπε: «Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι προς τον Θεό και όλοι είναι καλοί» Στο House of One, οι Χριστιανοί, οι Μουσουλμάνοι και οι Εβραίοι θα λατρεύουν ξεχωριστά, αλλά θα επισκέπτονται ο ένας τον άλλον για θρησκευτικές αργίες, εορτασμούς και εορτασμούς. «Είναι κάτι περισσότερο από ένα σύμβολο. Είναι η αρχή μιας νέας εποχής όπου δείχνουμε ότι δεν υπάρχει μίσος μεταξύ μας». 
Εικόνες από: https://divisare.com/projects/210505-kuehn-malvezzi-house-of-one-berlin 










 


Περισσότερα...

  1




webTV

Τρισδιάστατη αναπαράσταση της Μάχης των Θερμοπυλών

Σεπτέμβριος 18 , 2021

Engineer


Η ταινία ξεκινάει με μια εισαγωγή στο γεγονός: την επιλογή του χώρου από τους Έλληνες, τον αριθμό και τη σύνθεση των 2 στρατών, την περιγραφή της διαδρομής του περσικού στρατού και στόλου και τέλος τις θέσεις των 2 στρατών στο χώρο των Θερμοπυλών.

Ακολουθούν σκηνές από τις 3 μέρες της βασικής μάχης και της ναυμαχίας στο Αρτεμίσιο, στις οποίες εκτός της τοπογραφίας δίνονται στοιχεία για του εξοπλισμούς των αντίπαλων στρατευμάτων.
Παρακολουθήστε το βίντεο:
Σκηνοθεσία: Martin Andrée
Σενάριο: Martin Andrée, Παύλος Κουλούρης, Ιωάννης Αρβανίτης
Αφήγηση: Νέστορας Κοψίδας
Μουσική: Κατερίνα Παπαδά, Αποστόλης Οικονόμου
Γραφικά 3D/2D: Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού
Μοντάζ: Λουκάς Τουλιάτος
Ιστορική και Επιστημονική Επιμέλεια: Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού
Παραγωγή: Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού


Περισσότερα...

  0




webTV

Μνημείο των Αέρηδων: Ο αρχαιότερος μετεωρολογικός σταθμός του κόσμου βρίσκεται στην Ελλάδα

Σεπτέμβριος 5 , 2021

Engineer


Η ομορφιά των οκτώ ανέμων προσωποποιημένη! Ο Έλγιν ήθελε να μεταφέρει ολόκληρο τον Πύργο στη Βρετανία, ωστόσο οι Δερβίσιδες το θεωρούσαν ιερό κι έτσι δεν του το επέτρεψαν  
Χρήστης Templar52Templar52 at el.wikipedia, Attribution, via Wikimedia Commons Το πιο ξακουστό μνημείο στο κέντρο της Αθήνας είναι βεβαίως ο Παρθενώνας στην Ακρόπολη. Όμως το κέντρο της πρωτεύουσας έχει πολλά μνημεία και αξιοθέατα, που αξίζει να επισκεφτεί κανείς ακόμη και αν κάνει διακοπές στην πόλη του.
Ένα από αυτά είναι οι περίφημοι Αέρηδες ή Μνημείο των Αέρηδων ή Πύργος των Ανέμων, στην Πλάκα.
George E. Koronaios, CC0, via Wikimedia Commons Πρόκειται για ένα μνημείο του 1ου π.Χ. Αιώνα. Ο οκταγωνικός πύργος, ύψους 13,5 μέτρων είναι κατασκευασμένος από το γνωστό πεντελικό μάρμαρο.

Το μνημείο κατασκεύασε ο αστρονόμος Ανδρόνικος από την Κύρρο της Μακεδονίας (γι’ αυτό και ονομάζεται κάποιες φορές Ωρολόγιο του Κυρρήστου).
Μέχρι σήμερα δεν είναι γνωστός ο ακριβής λόγος ανέγερσής του, καταμεσής της Ρωμαϊκής Αγοράς.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των αρχαιολόγων πάντως μάλλον πρόκειται για ένα είδος μετεωρολογικού σταθμού, που λειτουργούσε και σαν ρολόι ώρας, που πιθανόν να αξιοποιούσαν οι έμποροι της εποχής για να υπολογίζουν την ώρα αλλά και τους ανέμους που επικρατούσαν κι επηρέαζαν τα εμπορικά δρομολόγια με τα οποία έφταναν τα προϊόντα τους στις τότε αγορές του κόσμου.
Στη κορυφή της στέγης υπήρχε ορειχάλκινος ανεμοδείκτης υπό μορφή Τρίτωνα, ο οποίος περιστρεφόμενος έδειχνε, κρατώντας δείκτη, την κατεύθυνση ενός από τους οκτώ κύριους ανέμους. Οι άνεμοι, προσωποποιημένοι, φέρονται ανάγλυφοι να ίπτανται (φτερωτοί) στο άνω μέρος της κάθε πλευράς του πύργου, φέροντας ο καθένας και ιδιαίτερο σύμβολο. Τα ονόματά τους είναι χαραγμένα κάτω από το αντίστοιχο τμήμα του οκταγωνικού γείσου, και είναι: ο Βορρέας (βόρειος), ο Καικίας (βορειοανατολικός), ο Απηλιώτης (ανατολικός), ο Εύρος (νοτιοανατολικός), ο Νότος (νότιος), ο Λιψ (Λίβας, νοτιοδυτικός), ο Ζέφυρος (δυτικός), και ο Σκίρων (βορειοδυτικός). Κάτω δε από κάθε προσωποποίηση, εγχάρακτες ακτίνες κατά διάφορους σχηματισμούς αποτελούσαν αυτούσια ηλιακό ρολόι.
Jacob von Falke, Public domain, via Wikimedia Commons Στο εσωτερικό του Πύργου υπήρχε ένα υδραυλικό ρολόι, που μετρούσε την ώρα τις μέρες που δεν είχε ηλιοφάνεια αλλά και τη νύχτα.
Ειδικότερα για τον υπολογισμό της ώρας σε ανήλιες ημέρες υπήρχε μέσα στο κτίσμα ιδιαίτερη εγκατάσταση υδραυλικού ρολογιού. Αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα πως ο κατασκευαστής του μνημείου συνδύασε τις εφευρέσεις προηγουμένων κατασκευαστών ρολογιού, όπως του Αρχιμήδη, του Κτησίβιου και του Φίλωνα. Μάλιστα, όπως σημειώνει ο Ουάρρωνας, στη νότια πλευρά του οικοδομήματος υπήρχε δοχείο κυλινδρικού σχήματος με νερό που παρεχόταν μέσω αγωγού από πηγή της βόρειας πλευράς της Ακρόπολης. Ο δε Βιτρούβιος ονομάζει το μνημείο αυτό «Πύργο των Ανέμων» και το περιγράφει με πολλές λεπτομέρειες. Τέλος, το μνημείο κατατάσσεται στον κορινθιακό ρυθμό (εκ των κιονοκράνων) ενώ το εσωτερικό του στον δωρικό ρυθμό (βαρύ αυστηρό). Συνέχεια του κτιρίου ΝΑ ήταν το Αγορανομείο επί πολυβάθμιτης μαρμάρινης βάσης.
Χρήστης Templar52, Attribution, via Wikimedia Commons Στους χριστιανικούς χρόνους, οι Αέρηδες έγιναν εκκλησία και στον περιβάλλοντα χώρο φτιάχτηκε ένα νεκροταφείο.

Όταν οι Τούρκοι ανακατέλαβαν την Αθήνα, το 18ο αιώνα, το μνημείο έγινε τόπος προσευχής για το Τάγμα των Δερβίσιδων του Μεβλεβί και πήρε την ονομασία «τεκές του Μπραΐμη». Τότε ανοίχτηκαν και τα παράθυρα που υπάρχουν μέχρι σήμερα. Χάριν στους Μεβλεβήδες Δερβίσιδες, το μνημείο έμεινε στην Ελλάδα και γλύτωσε από τον Έλγιν. Ο Λόρδος Έλγιν ήθελε να μεταφέρει ολόκληρο το κτίσμα στη Βρετανία αλλά οι Μεβλεβήδες δεν το επέτρεψαν.
Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας, οι Αθηναίοι πίστευαν ότι ο ναός ήταν αφιερωμένος στο θεό των ανέμων, Αίολο, εξ ου και η ονομασία της οδού Αιόλου.
Μετά από εργασίες συντήρησης και αναστήλωσης, το μνημείο είναι πλέον επισκέψιμο για το κοινό.
Χρήστης Templar52, Attribution, via Wikimedia Commons
 


Περισσότερα...

  0




webTV

Το υδροηλεκτρικό φράγμα της Μεσοχώρας που ολοκληρώθηκε το 2001 και δεν έχει λειτουργήσει ακόμα

Μάρτιος 31 , 2022

Engineer


ωμένα στην καρδιά της νότιας Πίνδου, μέσα στην κοίτη του ποταμού Αχελώου, βρίσκονται ένα μεγάλο φράγμα και ένα υδροηλεκτρικό εργοστάσιο. Στέκουν έτοιμα, ολοκληρωμένα, με τον εξοπλισμό τους και τα μηχανήματά τους, από το 2001. Αλλά δεν έχουν λειτουργήσει ούτε μία ημέρα. Δεν έχει γεμίσει καν ο ταμιευτήρας (η τεχνητή λίμνη, δηλαδή) με νερό -τα νερά του Αχελώου σήμερα εκτρέπονται από μια άλλη σήραγγα σκαμμένη δίπλα από το φράγμα, παρακάτω στη φυσική του κοίτη. Σύμφωνα με τη ΔΕΗ, ολόκληρο το έργο έχει κοστίσει περίπου 500 εκατ. ευρώ σε σημερινά χρήματα, ενώ για κάθε χρόνο που το φράγμα δε λειτουργεί η εταιρεία εκτιμά ότι χάνει περί τα 20-30 εκατ. ευρώ από δυνητικά έσοδα.
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Επειδή η ΔΕΗ άρχισε να κατασκευάζει ένα γιγάντιο έργο υποδομής με ελλιπή σχεδιασμό, χωρίς να έχει εξασφαλίσει ότι δεν θα ακυρωθεί στα δικαστήρια. Επειδή μερικοί κάτοικοι ενός μικρού χωριού της Πίνδου και περιβαλλοντικές οργανώσεις αντιδρούν. Επειδή το κεντρικό κράτος κωλυσιεργεί ή αδιαφορεί.
Στη διαΝΕΟσις αναζητούμε λύσεις και πολιτικές που θα βοηθήσουν τη χώρα να αναπτυχθεί οικονομικά, διατηρώντας παράλληλα την κοινωνική της συνοχή. Στην ιστορία του φράγματος της Μεσοχώρας βρήκαμε συγκεντρωμένες μια σειρά από παθογένειες που ταλαιπωρούν γενικότερα την επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις, και μαζί ένα τρανταχτό, σχεδόν κραυγαλέο παράδειγμα πολιτικής απόφασης που σχετικά εύκολα και σχετικά γρήγορα θα μπορούσε να έχει θετικό αποτέλεσμα για το δημόσιο συμφέρον.
Οι δημοσιογράφοι της διαΝΕΟσις ταξίδεψαν στο φράγμα στα βουνά της Πίνδου, μίλησαν με τους υπευθύνους της ΔΕΗ, με πολίτες που ζουν σήμερα στη Μεσοχώρα, με τους ανθρώπους και τις οργανώσεις που αντιδρούν στη λειτουργία του και με επιστήμονες που γνωρίζουν καλά το θέμα. Σε αυτήν την έρευνα θα καταγράψουμε τους λόγους για τους οποίους το έργο κατασκευάστηκε, τις αιτίες που το κρατούν ανενεργό, τις συνέπειες αυτής της καθυστέρησης, και τα απαραίτητα βήματα που πρέπει να γίνουν για να λειτουργήσει.
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, από την αρχή.
Το ιστορικό του φράγματος
Ένας από τους λόγους για τους οποίους το φράγμα της Μεσοχώρας είναι ακόμη ανενεργό -ίσως ο κυριότερος- είναι το ότι αποτέλεσε μέρος της πολυθρύλητης εκτροπής του Αχελώου, ενός γιγάντιου δημόσιου έργου που υπήρχε ως ιδέα ήδη από τη δεκαετία του 1920. Ο σκοπός του έργου ήταν η μεταφορά νερού από τον Αχελώο ποταμό στη λεκάνη του Πηνειού για να καλύψει τις αρδευτικές ανάγκες του θεσσαλικού κάμπου. Η κατασκευή των επιμέρους έργων της εκτροπής ξεκίνησε το 1986, είχε προϋπολογισμό γύρω στα 1,5 δισ. ευρώ (σε σημερινές τιμές) και περιελάμβανε την κατασκευή τεσσάρων φραγμάτων και μιας γιγάντιας σήραγγας, μεταξύ πολλών άλλων. Στον αρχικό σχεδιασμό, το ύψους 150 μέτρων φράγμα της Μεσοχώρας και το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο της Γλύστρας που βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα μακριά ήταν “έργα κεφαλής” της εκτροπής. Το φράγμα θα δημιουργούσε έναν ταμιευτήρα (μία λίμνη δηλαδή) μεγέθους 7,8 τετραγωνικών χιλιομέτρων, της οποίας το νερό θα διοχετευόταν πρώτα προς το εργοστάσιο της Γλύστρας για την παραγωγή καθαρής υδροηλεκτρικής ενέργειας μέσα από μια σήραγγα μήκους 7,4 χιλιομέτρων, και στη συνέχεια θα συνέχιζε την πορεία του προς το επόμενο φράγμα, αυτό της Συκιάς. Εκεί θα σχηματιζόταν ένας δεύτερος, μεγαλύτερος ταμιευτήρας, από όπου ένα μέρος των νερών θα διοχετευόταν μέσω μιας άλλης, γιγάντιας σήραγγας μήκους 17,4 χιλιομέτρων στην άλλη πλευρά της Πίνδου, στον θεσσαλικό κάμπο. Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε πως η λεκάνη του Αχελώου θα μετέφερε στη λεκάνη του Πηνειού περίπου 1,2 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού το χρόνο.
Το ιστορικό της εκτροπής του Αχελώου­
Ωστόσο, το έργο αντιμετώπισε γρήγορα προβλήματα. Οι ενστάσεις ήταν πολλές, τόσο για τη σκοπιμότητά του όσο και για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις του. Τα τελευταία τριάντα χρόνια οικολογικές οργανώσεις αλλά και πολίτες των χωριών που βρίσκονταν στις όχθες του Αχελώου προσέφυγαν έξι φορές στα δικαστήρια για να εμποδίσουν την κατασκευή του έργου. Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο της ιστορίας, για το οποίο έχουν μεγάλη ευθύνη και το κράτος και η ΔΕΗ που κατασκεύαζε τα επιμέρους έργα. Αυτά τα έργα άρχισαν να κατασκευάζονται στα μέσα της δεκαετίας του ’80 χωρίς να έχει εξασφαλιστεί πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ο σχεδιασμός και οι συνοδευτικές του μελέτες θα ήταν επαρκείς για να μην απορριφθούν από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Κάθε φορά που το ΣτΕ έβγαζε αποφάσεις κατά της εκτροπής, οι εργασίες σταματούσαν, το έργο επανασχεδιαζόταν, νέες μελέτες υποβάλλονταν και οι εργασίες ξανάρχιζαν, για να σταματήσουν ξανά με την επόμενη καταδικαστική απόφαση. Το ΣτΕ αποφάσισε κατά της εκτροπής του Αχελώου και τις έξι φορές (μπορείτε να κατεβάσετε όλες τις αποφάσεις εδώ).
Σήμερα ελάχιστοι πιστεύουν ότι το έργο αυτό κάποτε θα ολοκληρωθεί, και πλέον ακόμα λιγότεροι θεωρούν ότι στην Ελλάδα του 2020 υπάρχει και ιδιαίτερη χρησιμότητα για κάτι τέτοιο. Για τις ανάγκες αυτής της έρευνας υποθέσαμε ότι η εκτροπή του Αχελώου είναι ένα θέμα λήξαν για τη χώρα, και το μόνο που έχει μείνει για να τη θυμίζει είναι μια σειρά από ημιτέλη έργα στα βουνά της Πίνδου, όπως το μισοχτισμένο φράγμα της Συκιάς, εκείνη η γιγάντια μισοτελειωμένη σήραγγα του Πευκόφυτου αλλά και ένα άλλο, σχεδόν ολοκληρωμένο έργο: το φράγμα της Μεσοχώρας.
Καθώς η εκτροπή του Αχελώου άλλαζε σε μορφή μετά από κάθε απορριπτική απόφαση του ΣτΕ, το μέγεθος του έργου μεταβάλλονταν. Η εκτροπή του Αχελώου "μίκραινε". Το 1994, μετά την πρώτη προσφυγή των περιβαλλοντικών οργανώσεων στο ΣτΕ, η εκτρεπόμενη ποσότητα νερού προς τη Θεσσαλία μειώθηκε στα 600 εκ. κυβικά νερού -το μισό του αρχικού μεγέθους. Το 2014 το μέγεθος είχε μειωθεί ακόμα περισσότερο, στα 250 εκ. κυβικά μέτρα νερού. Γι’ αυτό το μέγεθος εκτροπής, όμως, το φράγμα της Μεσοχώρας έπαυε να είναι “έργο κεφαλής” και γινόταν έργο περιττό. Παρέμενε απλά ένα θαυμάσιο υδροηλεκτρικό φράγμα το οποίο θα μπορούσε να λειτουργήσει η ΔΕΗ για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Όταν πια η εκτροπή του Αχελώου απορρίφθηκε για έκτη και τελευταία φορά από το ΣτΕ, το 2014, αποφασίστηκε, πράγματι, το φράγμα της Μεσοχώρας να λειτουργήσει ανεξάρτητα (μια ιδέα που είχε ανακινήσει η υπουργός Τίνα Μπιρμπίλη το 2010), και συντάχθηκε η σχετική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων. Προφανώς, για να διαβάζετε αυτό το άρθρο, η διαδικασία δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη.
το εργοστάσιο της Γλύστρας, λίγα χιλιόμετρα μακριά από το φράγμα. Φωτογραφία: Αλεξία Τσαγκάρη, διαΝΕΟσις Σήμερα το φράγμα της Μεσοχώρας είναι εγκαταλειμμένο. Στέκει καταμεσής στην κοίτη του Αχελώου, έρημο, με υλικά επένδυσης ξεχασμένα δίπλα του. Μια σήραγγα που ξεκινά από το φράγμα επρόκειτο να μεταφέρει το νερό του Αχελώου με μεγάλη ταχύτητα σχεδόν οκτώ χιλιόμετρα πιο μακριά, στο εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στη Γλύστρα, το οποίο επίσης στέκει εγκαταλειμμένο, γεμάτο με τις γιγάντιες τουρμπίνες στο πέμπτο υπόγειο, τα κάποτε σύγχρονα μηχανήματα, τον πίνακα ελέγχου, ακριβό εξοπλισμό που αγοράστηκε πριν από πολλά χρόνια. «Αυτή τη στιγμή όλος ο εξοπλισμός βρίσκεται σε κατάσταση αδράνειας, 15 χρόνια εν ξηρώ», μας είπε ο Άγγελος Δημητρίου, διευθυντής του Κλιμακίου Επίβλεψης Έργων Θεσσαλίας, ο οποίος ξενάγησε τους δημοσιογράφους της διαΝΕΟσις στο φράγμα και στο εργοστάσιο. "Όταν θα λειτουργήσει το φράγμα, θα πρέπει να ελέγξουμε ξανά το μηχανολογικό και ηλεκτρολογικό εξοπλισμό για να δούμε αν όλα λειτουργούν σωστά, αν πρέπει κάτι να αντικατασταθεί ή να συντηρηθεί".
ο εξοπλισμός του εργοστασίου της Γλύστρας είναι ανενεργός εδώ και 16 χρόνια. Φωτογραφία: Αλεξία Τσαγκάρη, διαΝΕΟσις Το φράγμα και το εργοστάσιο συνδέονται με ένα δρόμο 39 χιλιομέτρων, τον οποίο κατασκεύασε η ΔΕΗ με κόστος 30 εκατομμύρια ευρώ. Είναι ένας δρόμος μόνιμα άδειος από αυτοκίνητα. Η όλη περιοχή έχει την απόκοσμη αύρα των τοποθεσιών που έχουν εγκαταλειφθεί, που έχουν αφεθεί έρμαια της φύσης για πολλά χρόνια. Παραδοσιακά κάθε χρόνο -συνήθως το καλοκαίρι, μετά το κοντινό river party- ομάδες αντιεξουσιαστών περνούν από το φράγμα και αφήνουν τα μηνύματά τους με σπρέι στους τοίχους. Τα παράθυρα στο φυλάκιο του φράγματος χάσκουν γυμνά από τζάμια που είχαν προ πολλού σπάσει.
Φωτογραφία: Αλεξία Τσαγκάρη, διαΝΕΟσις Εδώ είναι μια καλή ευκαιρία να αναφέρουμε τις συνέπειες αυτής της εγκατάλειψης. Το φράγμα της Μεσοχώρας φτιάχτηκε για έναν αρχικό σκοπό τον οποίο ποτέ δεν πρόκειται να εκπληρώσει. Για ποιο λόγο πρέπει να μας ενδιαφέρει το αν θα ανοίξει ως υδροηλεκτρικό φράγμα και πότε; Υπάρχουν κυρίως τρεις λόγοι: ο οικονομικός, ο ενεργειακός και ένας πολύ σοβαρός λόγος δημόσιας ασφάλειας.
Ο οικονομικός είναι ο πιο προφανής από τους τρεις. Η ΔΕΗ υπολογίζει ότι έχει δαπανήσει σχεδόν 500 εκ. ευρώ για την κατασκευή του φράγματος μέχρι σήμερα (σε σημερινά ποσά), ένα κόστος που όσο το έργο παραμένει κλειστό, δεν αποσβένεται.  "Η καθυστέρηση της λειτουργίας του φράγματος σημαίνει απώλεια παραγωγής και εσόδων της τάξης των 25-30 εκατομμυρίων ευρώ το χρόνο", μας επισήμανε ο κ. Γιάννης Αργυράκης, επικεφαλής της Διεύθυνσης υδροηλεκτρικής παραγωγής της ΔΕΗ. Εξάλλου, η λειτουργία του φράγματος θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας, ενώ η δημιουργία της λίμνης θα μπορούσε θεωρητικά να φέρει δυνατότητες τουριστικής ανάπτυξης στην περιοχή, όπως έχει συμβεί σε κάποιες άλλες τεχνητές λίμνες στην Ελλάδα (αλλά, βεβαίως, όχι σε όλες).
Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με την ηλεκτρική ενέργεια που θα παράγει το φράγμα. Η Ελλάδα, ως γνωστόν, είναι εξαρτημένη για τις ενεργειακές της ανάγκες σε πολύ μεγάλο βαθμό (κατά 35% περίπου) από τον λιγνίτη. Τα υδροηλεκτρικά φράγματα, μολονότι δεν αποτελούν εξίσου "καθαρή" πηγή ενέργειας με τις γνωστές -πολύ ακριβές ακόμα- αμιγώς ανανεώσιμες πηγές, παράγουν ενέργεια που δεν προσθέτει CO2 στην ατμόσφαιρα. «Όσο το φράγμα δεν λειτουργεί, έχουμε απώλεια εσόδων από πράσινη καθαρή ενέργεια, η υποκατάσταση της οποίας γίνεται από ορυκτά καύσιμα, τα οποία μάλιστα εκπέμπουν χιλιάδες τόνους διοξειδίου ετησίως, και για τα οποία η ΔΕΗ πληρώνει δικαιώματα εκπομπών», πρόσθεσε ο κ. Αργυράκης. Το φράγμα της Μεσοχώρας είναι σχεδιασμένο να παράγει 360GWh ετησίως, αρκετή ενέργεια για να τροφοδοτήσει μια πόλη με το μέγεθος του Περιστερίου. "Θα μπορούσε να αντικαταστήσει ισόποση ενέργεια προερχόμενη από λιγνίτες στη συνολική παραγωγή", μας είπε ο κ. Αργυράκης.
Το φράγμα της Μεσοχώρας από ψηλά. Το νερό του ποταμού σήμερα εκτρέπεται μέσα από τη σήραγγα που φαίνεται στην εικόνα, η οποία είχε σχεδιαστεί για να λειτουργήσει 5 χρόνια. Έχουν περάσει 16. Υπάρχει όμως και ένας τρίτος λόγος, πολύ λιγότερο γνωστός, που ενδέχεται να είναι ο πιο επικίνδυνος από όλους. Όπως είπαμε στην αρχή, το νερό του Αχελώου σήμερα εκτρέπεται σε μια σήραγγα που έχει σκαφτεί στην πλαγιά του βουνού δίπλα στο φράγμα, και παρακάτω επιστρέφει στην κοίτη του ποταμού. Η σήραγγα αυτή, όπως αντιλαμβάνεστε, κατασκευάστηκε για να μπορέσει να χτιστεί το φράγμα χωρίς να πλημμυρίζει η τεχνητή λεκάνη που αυτό δημιουργεί, και κατασκευάστηκε με προδιαγραφές που θα της εξασφάλιζαν ένα χρόνο ζωής αντίστοιχο με το χρόνο που θα χρειαζόταν η κατασκευή του φράγματος καθ’ αυτού. Αυτός ο χρόνος ζωής ήταν τα πέντε χρόνια. Εδώ υπάρχει το πρόβλημα: Έχουν περάσει 16 χρόνια από τότε που ολοκληρώθηκε η κατασκευή του φράγματος.
"Υπάρχει λοιπόν ο κίνδυνος, σε έκτακτα καιρικά φαινόμενα να μαζευτούν φερτά υλικά να φρακάρει η σήραγγα και να γίνει μια φυσική έμφραξη της λίμνης", μας είπε ο κύριος Αργυράκης. "Έχουμε επισημάνει το συγκεκριμένο πρόβλημα επί σειρά ετών με επιστολές μας σε όλους τους υπουργούς".
"Αν συμβεί βίαιη έμφραξη στον Άνω Αχελώο, η Μεσοχώρα θα κατακλυστεί βίαια και απροειδοποίητα" μας είπε ο κ. Τάσος Μπαρμπούτης, μέλος του Δ.Σ. της Εταιρείας Θεσσαλικών Μελετών. "Θα κινδυνεύσει το χωριό. Πρέπει οπωσδήποτε να λυθεί το θέμα. Δεν μπορείς να αφήνεις ένα φράγμα 15 χρόνια πάνω στα βουνά και να λες "εντάξει δεν συμβαίνει τίποτα". Αν συμβεί κάτι, δεν μπορεί να πει κανείς πως δεν το ήξερε".
Όλο το άρθρο: https://www.dianeosis.org/2017/02/mesochora/


Περισσότερα...

  0




webTV

Τα ναυάγια της Καρπάθου - Ένα φυσικό υποθαλάσσιο μουσείο

Σεπτέμβριος 23 , 2022

Engineer


Eντυπωσιακές εικόνες από έξι σύγχρονα ναυάγια που κείτονται στον βυθό της Καρπάθου ήρθαν στο φως από την ομάδα του ερευνητή Κώστα Θωκταρίδη που, σε συνεργασία με το Δήμο Καρπάθου, κατέγραψε για πρώτη φορά τα σύγχρονα ναυάγια της περιοχής.
«Κάτω από τα νερά του νησιού κρύβεται μία άγρια ομορφιά ιδιαίτερων γεωλογικών σχηματισμών που με την απόκοσμη εικόνα τους συνθέτουν ένα μυστηριώδες σκηνικό αποτελώντας πόλο έλξης για κάθε δύτη» αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Θωκταρίδης.
Επισημαίνει πως ο υποβρύχιος κόσμος της Καρπάθου είναι ξεχωριστός και γεμάτος εκπλήξεις καθώς υπήρξε πέρασμα πολεμικών πλοίων και υποβρυχίων κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ Τα περισσότερα από τα ναυάγια βρίσκονται σε προσιτά βάθη (έως 40 μέτρα), είναι σε πολύ καλή κατάσταση και συναντώνται τόσο στο βόρειο όσο και στο νότιο τμήμα του νησιού. Κάποια από τα βυθισμένα πλοία είναι ιδιαίτερης ναυπηγικής, έχουν ναυπηγηθεί προπολεμικά και επιβίωσαν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο πριν καταλήξουν χρόνια μετά στο βυθό της Καρπάθου.
Η ταυτότητα και η ιστορία των πλοίων
ΔIAΣ
Ο Δίας κάτω από την Όλυμπο της Καρπάθου
Το μότορσιπ ΔIAΣ ναυπηγήθηκε στην Ολλανδία το 1951. Το πλοίο είχε αποπλεύσει από το λιμάνι της Στυλίδας την 24η Μαρτίου 1989 με φορτίο τούβλων σε παλέτες, συνολικού βάρους 680 τόνων, με τελικό προορισμό τα Πηγάδια της Kαρπάθου.
Το πλοίο βυθίστηκε στις 29 Μαρτίου του 1989, και σε απόσταση 1,5 μιλίου βόρεια του όρμου Διαφάνι, κάτω από τον φημισμένο οικισμό της Ολύμπου, λόγω της μεγάλης κλίσης που είχε πάρει. Θύματα δεν υπήρξαν. Το ναυάγιο βρίσκεται σε αμμώδη βυθό βάθους 24 μέτρων. Το πρυμναίο τμήμα ακουμπά στο βυθό με την δεξιά πλευρά, ενώ λόγω της εξαιρετικής καθαρότητας των νερών της Καρπάθου συχνά η παρατήρηση του ναυαγίου μπορεί να γίνει και από την επιφάνεια με μάσκα. Το ογκώδες φορτίο τούβλων που μετέφερε έχει γίνει καταφύγιο για τα ψάρια της περιοχής.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ ΝΙΤΑLKO
Ένας βετεράνος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου
Το 1938 ναυπηγήθηκε στα ναυπηγεία Ewald Berninghaus, στην Κολωνία της Γερμανίας, ένα σκάφος ποτάμιων και παράκτιων πλοών για λογαριασμό του Hermann Knütel που είχε την έδρα του στο Αμβούργο. Το μότορσιπ επιτάχθηκε από το Γερμανικό Πολεμικό Ναυτικό στις 27 Νοεμβρίου 1939 και αρχικά χρησίμευσε για τη μεταφορά τορπιλών υπαγόμενο στον Ναύσταθμο του Κιέλου. Το ESTE ήταν ένα από τουλάχιστον είκοσι παρόμοια σκάφη που στάλθηκαν το 1942-1943, δια μέσω των μεγάλων ποταμών της Κεντρικής Ευρώπης, στη Μαύρη Θάλασσα για να ενισχύσουν τη δράση του γερμανικού στρατού στην περιοχή.
Όταν ο σοβιετικός στρατός απώθησε τις γερμανικές δυνάμεις προς τα δυτικά, με αποτέλεσμα τα σκάφη αυτά να χάσουν τον ρόλο τους και να κινδυνεύουν, αποφασίστηκε να προωθηθούν στο Αιγαίο μέσω των Στενών, προκειμένου να συνεισφέρουν στις συνεχιζόμενες γερμανικές επιχειρήσεις στον ελληνικό χώρο.
Το απόγευμα της 10ης Ιανουαρίου 1944 το ESTE μαζί με τα μότορσιπ SEERÄUBER και VERA αναχώρησαν από τη Λέρο για τη Ρόδο. Το ESTE ήταν κενό φορτίου, στο SEERÄUBER επέβαιναν 80 στρατιώτες και το VERA μετέφερε πετρέλαιο. Ακολουθώντας μια δυτική ρότα για να αποφύγουν τυχόν συνάντηση με εχθρικά σκάφη κατέπλευσαν στα Λιβάδια της Τήλου για να διανυκτερεύσουν και να πλεύσουν το πρωί προς τη Ρόδο υπό την κάλυψη της γερμανικής αεροπορίας.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ Κατά τη διάρκεια της νύχτας, μεταξύ 03.00' και 04.00' εισήλθαν στον κόλπο τρεις βρετανικές τορπιλάκατοι που άνοιξαν πυρ κατά των γερμανικών πλοίων. Πυρκαγιές ξέσπασαν στα ESTE και VERA που σύντομα βυθίστηκαν, ενώ ο πλοίαρχος του SEERÄUBER το προσάραξε για να αποφευχθεί η βύθιση του.
Το ναυάγιο του ESTE ανελκύστηκε το 1947 και εκποιήθηκε σε ιδιώτες που το μετονόμασαν ΤΗΛΟΣ. Το ΤΗΛΟΣ ταξίδεψε για χρόνια, προσάραξε στις εκβολές του Αλφειού ποταμού όπου εγκαταλείφθηκε από το πλήρωμα του. Ωστόσο το σκάφος ανελκύστηκε και το 1968 επανήλθε στην ενεργό δράση ως ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ.
Μεταπωλήθηκε το 2004 και μετονομάστηκε NITALKO υψώνοντας μια άλλη σημαία, Βόρειας Κορέας. Στις 26 Φεβρουαρίου 2007 το μότορσιπ έπλεε από την Ρόδο προς την Κρήτη έμφορτο με φορτίο γρανίτη που είχε φορτώσει στην Τουρκία. Πλησίον της νήσου Σαρίας μετά από εμπλοκή κάβου στην προπέλα έμεινε ακυβέρνητο εν μέσω δυτικών θυελλωδών ανέμων. Το πλήρωμα που αποτελείτο από τρείς Τούρκους και δύο Ρώσους ναυτικούς εξέπεμψε σήμα κινδύνου και παραλήφθηκε με ασφάλεια από ελικόπτερο Super Puma της Πολεμικής Αεροπορίας.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ Το NITALKO κατόπιν παρασυρόμενο προσάραξε και δημιουργήθηκε ρήγμα στο μέσον του φλατ. Την επομένη απουσίαζε από τη θέση του και καθώς οι έρευνες στην περιοχή επέβησαν άκαρπες εκτιμήθηκε πως είχε βυθιστεί.
Το ναυάγιο του NITALKO είναι σε εξαιρετική κατάσταση ακουμπά στο βυθό με δεξιά του πλευρά. Η πλώρη βρίσκεται σε βάθος -40 μέτρων και η πρύμνη φτάνει σχεδόν τα -20 μέτρα. Βρίσκεται δίπλα σε ένα βραχώδη ύφαλο στην βορειοδυτική πλευρά της νήσου Σαρίας στην Κάρπαθο. Τα αμπάρια του είναι γεμάτα γρανίτη με μορφή κυβόλιθου και πλακάκια.
ΤΣΙΜΕΝΤΑΣ ένας σαμουράι στο βυθό της Καρπάθου
Ναυπηγήθηκε το 1969 στα ναυπηγεία Tsuneishi της Ιαπωνίας. Το τέλος του πλοίου ήρθε στις 25 Μαΐου 2003 όταν προσάραξε σε ύφαλο στο στενό Κάσου - Καρπάθου. Οι ζημιές που υπέστη το σκάφος δεν επέτρεψαν την ανέλκυση του και εγκαταλείφθηκε με το κομοδέσιο και τους μηχανισμούς φόρτωσης να μένουν πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Με το πέρασμα του χρόνου το σκαρί δεν άντεξε στις πιέσεις και τη διάβρωση με αποτέλεσμα να σπάσει και να βυθιστεί.
Το ναυάγιο βρίσκεται επί του βραχώδης ύφαλου Κάρπαθος, στο στενό μεταξύ Κάσου και Καρπάθου. Η Θαλάσσια περιοχή είναι γνωστή για τον έντονο κυματισμό και για τα ισχυρά θαλάσσια ρεύματα, από την άλλη πλευρά από τα εξαιρετικά διαυγή καταγάλανα νερά.
Το μέγιστο βάθος δεν ξεπερνά τα -15 μέτρα.
Η πλώρη κυριολεκτικά έχει διαλυθεί και στο βυθό διακρίνονται τα βίντσια οι αγκυροκαδένες καθώς και η εφεδρική άγκυρα.
Τα ελάσματα γύρω από το χώρο του μηχανοστασίου δεν υπάρχουν πλέον και ο υποβρύχιος επισκέπτης μπορεί κολυμπά ανάμεσα στην μηχανή του πλοίου και την ηλεκτρογεννήτρια, θα δει από κοντά την τις στρεβλώσεις στα πτερύγια της προπέλας και στον άξονα.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ GERNIK
Ένας γερμανός ναρκαλιευτής του πολέμου με πολυδιάστατη ιστορία
Το φορτηγό πλοίο Gernik είχε ναυπηγηθεί το 1939 στο Lübecker Maschinenbau, της Γερμανίας, για την εταιρία του Αμβούργου A. Kirsten και αρχικά έφερε το όνομα CRESSIDA (Χρυσηίδα).
Το 1939 το γερμανικό ναυτικό του έδωσε το όνομα V.102, (Vorpostenboot.102) έλαβε μέρος στην μάχη της Νορβηγίας.
Το 1940 μετετράπη σε ναρκαλιευτικό διέθετε από την κατασκευή του στενό πλωριό ρύγχος, έτσι μπορούσε σχετικά εύκολα να εισχωρήσει σε ναρκοθετημένες περιοχές.
Το πλοίο τον Μάιο του 1945 παραδόθηκε στους Αμερικανούς, αλλά τον Οκτώβριο του 1947 μεταφέρθηκε στους Ολλανδούς και επέστρεψε στα πολιτικά του καθήκοντα ως ELSENBURGH, όνομα που δόθηκε στο πλοίο από ομώνυμη Ολλανδική περιοχή, για λογαριασμό της εταιρίας Wm.H.Muller & Co.
Το 1952 αφαιρέθηκαν οι λέβητες και τοποθετήθηκε μηχανή ντίζελ ως μέσο πρόωσης.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ Εκτέλεσε κυρίως το δρομολόγιο από Καζαμπλάνκα - Λονδίνο, μεταφέροντας εμπορεύματα και έχει εκτενείς αναφορές στα εθνικά αρχεία της Μεγάλης Βρετανίας.
Πουλήθηκε το 1961 στη Λιβεριανής έδρας Seven Seas Shipping Corporation και μετονομάστηκε στο τελευταίο του όνομα GERNIK.
Ήταν παραμονές των γιορτών, ξημερώματα Κυριακής, 23 Δεκέμβρη του 1962, όταν το πλοίο Gernik, προσάραξε στα νερά της Κάρπαθου στην παραλία του Διακόφτης έπειτα από σφοδρή θαλασσοταραχή.
Σήμερα είναι άμορφα, σκουριασμένα σίδερα, βυθισμένο σε βάθος 14 μέτρων. Η πρύμνη είναι σφηνωμένη στα βράχια με ελαφριά δεξιά κλίση. Η ιδιαίτερη μεγαλοπρεπής πλώρη ακουμπά στο βυθό με την δεξιά πλευρά από τα όκια απουσιάζουν οι αγκυροκαδένες.
Τα ελάσματα του πλοίου είναι ασυνήθιστα παχιά και υπάρχουν σημεία που διακρίνονται οι καρφωτές λαμαρίνες του 1939.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ TENARON S
Ένας Άγγλος του 1935 στα νερά στην Καρπάθου
Είχε ναυπηγηθεί το 1935 με το όνομα GLEN στα R & W Hawthorn, Leslie & Co Ltd., στο Hebburn της Αγγλίας για την βρετανική εταιρία Tyne-Tees Steamship Co.
Η εταιρία του που είχε την έδρα της στο Newcastle.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ Το GLEN είχε ολική χωρητικότητα 471 κόρων, διαστάσεις 50,4 x 8,3 μέτρα. Μετά την λήξη του πολέμου το GLEN μετονομάστηκε σε BELGIAN COAST. Το LAIRDSROCK απέκτησε μια νέα μηχανή το 1957 και συνέχισε να ταξιδεύει μέχρι το 1966 οπότε και αποκτήθηκε από τους Περικλή Βαρβατέ & Σια και υψώνοντας ελληνική σημαία μετονομάστηκε σε ΓΙΩΡΓΗΣ.
Το 1979 το σκάφος περιήλθε στην συμπλοιοκτησία «Λευτέρης Δ.» (Θήρα Ναυτιλιακή) και μετονομάστηκε σε ΛΕΥΤΕΡΗΣ Δ. Όμως ένα χρόνο αργότερα πουλήθηκε στην παναμαϊκή Etna Maritime Co SA και πήρε το όνομα TENARON S.
Στις 10 Δεκεμβρίου 1980 το TENARON S. Ταξίδευε από την Ιταλία μεταφέροντας φορτίο τσιγάρων, όταν προσάραξε στις ακτές της Καρπάθου και βυθίστηκε.


Περισσότερα...

  0




webTV

Milwaukee Bucks: Κατεδάφιση με ελεγχόμενη έκρηξη της οροφής του Bradley Center

Ιανουάριος 14 , 2019

Engineer


Τριάντα χρόνια ήταν αρκετά για το 'Μπράντλεϊ Σέντερ', την έδρα των Μιλγουόκι Μπακς από το 1988 μέχρι το 2018. Το γήπεδο που φιλοξένησε για πρώτη φορά τον Γιάννη Αντετοκούνμπο δεν είναι πλέον η έδρα των 'ελαφιών', αφού ετοιμάζεται να περάσει στην ιστορία.
Με την έλευση του Έλληνα all star στον μαγικό κόσμο του NBA, ο τότε αναπληρωτής κομισάριος Άνταμ Σίλβερ μετέφερε τα άσχημα μαντάτα στους ανθρώπους των Μπακς. Ήταν Σεπτέμβριος του 2013 όταν επιθεώρησε το γήπεδο και επιβεβαίωσε ότι δεν πληρούσε πλέον τα στάνταρ του πρωταθλήματος, ζητώντας από την ομάδα μετακόμιση ή νέες εγκαταστάσεις μέχρι το 2017.
Ο ιδιοκτήτης της ομάδας, Χερμπ Κολ, ανακοίνωσε τη συμφωνία για την πώληση σε hedge fund της Νέας Υόρκης το 2014, η οποία θα συνδυαζόταν με την κατασκευή νέου γηπέδου.
Η πολιτεία του Γουινσκόνσιν ενέκρινε και δική της χρηματοδότηση για το νέο γήπεδο το καλοκαίρι του 2015 και τον Ιούνιο του 2016 άρχισαν τα έργα. Το κόστος του 'Φίσερβ Φόρουμ' έφτασε τα 524.000.000 δολάρια και το γήπεδο ήταν έτοιμο τον Αύγουστο του 2018.
Αυτό σήμαινε ότι το 'Μπράντλεϊ Σέντερ' ήταν περιττό πλέον και γι' αυτό, μετά από το τέλος της σεζόν 2017-2018, άρχισε να... γδύνεται. Ηλεκτρονικός εξοπλισμός, επίπλωση, εγκαταστάσεις μπάνιου και λοιπά κομμάτια αξίας 1.000.000 δολαρίων έγιναν δωρεά σε διαφόρους τοπικούς φιλανθρωπικούς οργανισμούς.
Ωστόσο, κάτι έπρεπε να συμβεί με το περίβλημα. Μία εντυπωσιακή ανατίναξη, ως είθισται με τέτοια γιγαντιαία οικοδομήματα, αποκλείστηκε ως επιλογή, αφού το γήπεδο βρίσκεται πολύ κοντά σε άλλα κτίσματα και υπήρχε μεγάλος κίνδυνος.
Γι' αυτόν τον λόγο αποφασίστηκε η ανατίναξη μόνο της οροφής και στη συνέχεια, από την άνοιξη του 2019 κι εντός 9 μηνών, το σταδιακό γκρέμισμα της εγκατάστασης. Το οικόπεδο θα παραμείνει στην κατοχή των Μπακς, για οποιαδήποτε μελλοντική χρήση.
Την Κυριακή ήταν η ώρα για την πρώτη φάση της διαδικασίας, με την ανατίναξη  της οροφής. Μέσω των social media, οι Μπακς δημοσίευσαν το βίντεο από την κατεδάφιση της στέγης του επί 30 χρόνια σπιτιού τους.
 
 
 
Η εικόνα είναι εντυπωσιακή, ωστόσο ανήκει πλέον στο παρελθόν: στους Μπακς του Σίντνεϊ Μονκρίφ, του Γκλεν Ρόμπινσον, του Τόνι Κούκοτς και του Ρέι Άλεν. Οι Μπακς του Αντετοκούνμπο έχουν νέα, ολοκαίνουργια έδρα και την αξίζουν.
Και μερικά επιπλέον video από το Youtube:
 


Περισσότερα...

  0




webTV

Στο Σικάγο βάζουν φωτιά στις γραμμές των τραίνων για να συνεχιστεί η λειτουργία τους

Φεβρουάριος 3 , 2019

Engineer


Πώς καταλαβαίνει κανείς πως το ψύχος είναι πραγματικά δριμύ; Όταν οι αρχές αναγκάζονται να βάλουν φωτιά στις σιδηροτροχιές για να συνεχίσουν να κινούνται τα τρένα.
Αυτό συνέβη και στο σιδηροδρομικό δίκτυο του Σικάγου που είχε αρχίσει να παρουσιάζει προβλήματα λόγω ψύχους.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, το μέταλλο συστέλλεται από το ακραίο κρύο, με αποτέλεσμα να αποσυνδέονται οι ενώσεις οι συνδέσεις των γραμμών. 
 


Περισσότερα...

  0




webTV

Burj al Babas - Τουρκία: Η «στοιχειωμένη» πόλη με τα 732 ερειπωμένα κάστρα

Ιανουάριος 22 , 2019

Engineer


Απίστευτες εικόνες προσφέρει μια επαρχιακή πόλη… φάντασμα στην Τουρκία, όπου εκατοντάδες μικρά κάστρα τα οποία προορίζονταν για πλούσιους επενδυτές, έχουν εγκαταλειφθεί στην τύχη τους.
Πρόκειται για το φιλόδοξο πρότζεκτ Burj al Babas στην επαρχία Μπολού, το οποίο άρχισε το 2014, ωστόσο ο όμιλος που το είχε αναλάβει, απέτυχε να συγκεντρώσει τα χρήματα που απαιτούνταν.
Κάθε ένα από τα 732 μικροσκοπικά αυτά  κάστρα κόστισε 450.000 ευρώ για να χτιστεί, σύμφωνα με την Daily Mail. Ωστόσο, αυτά τα χρήματα ο όμιλος Sarot Group δεν θα τα πάρει ποτέ πίσω, αφού με εντολή δικαστηρίου προέβη σε πτώχευση για χρέος 27 εκατομμυρίων δολαρίων.
Σύμφωνα με τα διεθνή Μέσα, ο όμιλος χρεοκόπησε, όταν επενδυτές από αραβικές χώρες που ήταν υποψήφιοι αγοραστές, άλλαξαν γνώμη λόγω της πτώσης στην τιμή του πετρελαίου, η οποία δημιούργησε έλλειμα πάνω από 85 εκατομμύρια ευρώ.
Οι πάμπλουτοι επιχειρηματίες και γαλαζοαίματοι θα μπορούσαν να αποκτήσουν το δικό τους «μεσαιωνικό» πύργο, απολαμβάνοντας το εξαιρετικό κλίμα και τις χλιδάτες υποδομές που θα παρείχε το «σκοτεινό» πλέον χωριό, μεταξύ των οποίων και ένα υπερσύγχρονο εμπορικό κέντρο.
Κόντρα ωστόσο στις προσδοκίες, η περιοχή εξελίχθηκε σε θλιβερό αντικατοπτρισμό της οικονομικής κρίσης που μαστίζει την Τουρκία και της αποτυχίας του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να την αντιμετωπίσει.
Σήμερα, η περιοχή αποτελεί ένα… στοιχειωμένο τοπίο, με το μισό αριθμό τον κατοικιών να μην έχει χτιστεί πλήρως και το εμπορικό κέντρο να μην ξεκίνησε ποτέ.
Μερικές ακόμη εικόνες:



 


Περισσότερα...

  7




webTV

Μια πλωτή πόλη για 20.000 κατοίκους υπό κατασκευή στις Μαλδίβες

Ιούλιος 7 , 2022

Engineer


Μια καινούργια πόλη προβάλλει από τα νερά του Ινδικού Ωκεανού. Σε μια τιρκουάζ λιμνοθάλασσα, μόλις 10 λεπτά με το πλοίο από το Μαλέ, την πρωτεύουσα των Μαλδίβων, κατασκευάζεται μια πλωτή πόλη, αρκετά μεγάλη για να φιλοξενήσει 20.000 ανθρώπους.
Η πόλη θα αποτελείται από 5.000 πλωτές μονάδες που θα περιλαμβάνουν σπίτια, εστιατόρια, καταστήματα και σχολεία, με κανάλια να τρέχουν ενδιάμεσα. Οι πρώτες μονάδες θα παρουσιαστούν αυτόν τον μήνα, με τους κατοίκους να αρχίζουν να μετακινούνται στις αρχές του 2024 και ολόκληρη η πόλη αναμένεται να ολοκληρωθεί μέχρι το 2027.
Το έργο, μια κοινοπραξία μεταξύ της εταιρείας ανάπτυξης ακινήτων Dutch Docklands και της κυβέρνησης των Μαλδίβων, δεν θεωρείται ένα πείραμα ή ένα φουτουριστικό όραμα: κατασκευάζεται ως μια πρακτική λύση στη σκληρή πραγματικότητα της ανόδου της στάθμης της θάλασσας. Ένα αρχιπέλαγος από 1.190 «χαμηλά» νησιά, οι Μαλδίβες είναι ένα από τα πιο ευάλωτα έθνη του κόσμου στην κλιματική αλλαγή. Το 80% της χερσαίας έκτασής του είναι λιγότερο από ένα μέτρο πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και με τα επίπεδα του νερού που προβλέπεται να ανέλθουν έως και ένα μέτρο μέχρι το τέλος του αιώνα, σχεδόν ολόκληρη η χώρα θα μπορούσε να βυθιστεί.

@Waterstudio
Αλλά αν μια πόλη επιπλέει, θα μπορούσε να υψωθεί μαζί με τη θάλασσα. Αυτή είναι «νέα ελπίδα» για τους περισσότερους από μισό εκατομμύριο ανθρώπους των Μαλδίβων, είπε ο Κέν Όλθιους, ιδρυτής του Waterstudio, της αρχιτεκτονικής εταιρείας που σχεδίασε την πόλη. «Το πρότζεκτ μπορεί να αποδείξει ότι υπάρχουν προσιτές κατοικίες, μεγάλες κοινότητες και κανονικές πόλεις στο νερό που είναι επίσης ασφαλείς. Οι κάτοικοί τους θα μετατραπούν από πρόσφυγες του κλίματος σε καινοτόμους για το κλίμα», είπε στο CNNi.
Γεννημένος και μεγαλωμένος στην Ολλανδία, όπου περίπου το ένα τρίτο της γης βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, ο Όλθιους έζησε κοντά στο νερό όλη του τη ζωή. Η οικογένεια της μητέρας του ήταν ναυπηγοί και ο πατέρας του προέρχεται από μια σειρά αρχιτεκτόνων και μηχανικών, οπότε φαινόταν φυσικό να συνδυάσει και τα δύο, είπε. Το 2003, ο Όλθιους ίδρυσε την Waterstudio, μια αρχιτεκτονική εταιρεία αφιερωμένη αποκλειστικά στην κατασκευή στο νερό. Εκείνη την εποχή υπήρχαν σημάδια κλιματικής αλλαγής, αλλά δεν θεωρούνταν αρκετά μεγάλο ζήτημα που κάποιος θα μπορουσε να δημιουργήσει μια εταιρεία γύρω από αυτό, είπε. Το μεγαλύτερο πρόβλημα τότε ήταν ο χώρος: οι πόλεις επεκτείνονταν, αλλά η κατάλληλη γη για νέα αστική ανάπτυξη τελείωνε... @Waterstudio
Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια η κλιματική αλλαγή έχει γίνει «καταλύτης» καθιστώντας την πλωτή αρχιτεκτονική την επικρατούσα τάση, εξήγησε. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, το Waterstudio έχει σχεδιάσει περισσότερα από 300 πλωτά σπίτια, γραφεία, σχολεία και κέντρα υγείας σε όλο τον κόσμο. Η Ολλανδία έχει γίνει ένα κέντρο για το κίνημα, με σπίτια σε πλωτά πάρκα, μια πλωτή φάρμα γαλακτοκομικών προϊόντων και ένα πλωτό κτίριο γραφείων, το οποίο λειτουργεί ως έδρα για το Παγκόσμιο Κέντρο Προσαρμογής (GCA), έναν οργανισμό που επικεντρώνεται στη δημιουργία λύσεων προσαρμογής στο κλίμα.
Ο Patrick Verkooijen, Διευθύνων Σύμβουλος της GCA, βλέπει την πλωτή αρχιτεκτονική ως μια τόσο πρακτική όσο και οικονομικά έξυπνη λύση για την άνοδο της στάθμης της θάλασσας.
«Το κόστος της μη προσαρμογής σε αυτούς τους κινδύνους πλημμύρας είναι εξαιρετικό», είπε στο CNNi. «Έχουμε μια επιλογή να κάνουμε: είτε καθυστερούμε και πληρώνουμε, είτε σχεδιάζουμε και ευημερούμε. Τα πλωτά γραφεία και τα πλωτά κτίρια αποτελούν μέρος αυτού του σχεδιασμού προσαρμογής στο κλίμα του μέλλοντος».
Μια έκθεση από το Παγκόσμιο Ινστιτούτο Πόρων προβλέπει ότι μέχρι το 2030, αστική περιουσία αξίας άνω των 700 δισεκατομμυρίων δολαρίων θα επηρεάζεται ετησίως από πλημμύρες στις ακτές και τα ποτάμια. Όμως, παρά τη δυναμική τα τελευταία χρόνια, η πλωτή αρχιτεκτονική έχει ακόμη πολύ δρόμο να διανύσει όσον αφορά την κλίμακα και την οικονομική προσιτότητα, είπε ο Verkooijen. «Αυτό είναι το επόμενο βήμα σε αυτό το ταξίδι: πώς μπορούμε να κλιμακώσουμε, και ταυτόχρονα, πώς μπορούμε να επιταχύνουμε; Υπάρχει επείγουσα ανάγκη για κλιμάκωση και ταχύτητα».

@Waterstudio
Το έργο των Μαλδίβων στοχεύει να επιτύχει και τα δύο, κατασκευάζοντας μια πόλη για 20.000 ανθρώπους σε λιγότερο από πέντε χρόνια. Και άλλα σχέδια για πλωτές πόλεις έχουν ξεκινήσει, όπως το Oceanix City στο Μπουσάν της Νότιας Κορέας και μια σειρά πλωτών νησιών στη Βαλτική Θάλασσα που αναπτύχθηκε από την ολλανδική εταιρεία Blue21, αλλά κανένα δεν ανταγωνίζεται αυτήν την κλίμακα και το χρονοδιάγραμμα.
Προσφέρει χώρο που είναι δύσκολο να βρεθεί στην πρωτεύουσα. Το Μαλέ είναι μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες πόλεις στον κόσμο, με περισσότερους από 200.000 ανθρώπους στριμωγμένους σε μια περιοχή περίπου οκτώ τετραγωνικών χιλιομέτρων. Και οι τιμές είναι ανταγωνιστικές με εκείνες στο Hulhumalé (ένα ανθρωπογενές νησί που χτίστηκε κοντά για να μειώσει τον συνωστισμό), ξεκινώντας από 150.000 δολάρια για ένα στούντιο ή 250.000 δολάρια για ένα οικογενειακό σπίτι, είπε ο Όλθιους.
Οι αρθρωτές μονάδες κατασκευάζονται σε ένα τοπικό ναυπηγείο και στη συνέχεια ρυμουλκούνται στην πλωτή πόλη. Μόλις τοποθετηθούν, στερεώνονται σε μια μεγάλη υποβρύχια τσιμεντένια γάστρα, η οποία βιδώνεται στον βυθό της θάλασσας σε τηλεσκοπικά χαλύβδινα ξυλοπόδαρα που της επιτρέπουν να ανεβοκατεβαίνει απαλά με τα κύματα.
Οι κοραλλιογενείς ύφαλοι που περιβάλλουν την πόλη αποτελούν έναν φυσικό κυματοθραύστη, σταθεροποιώντας την και εμποδίζοντας τους κατοίκους να αισθάνονται ναυτία. Ο Όλθιους πρόσθεσε ότι οι πιθανές περιβαλλοντικές επιπτώσεις της κατασκευής στα κοράλλια αξιολογήθηκαν αυστηρά από τοπικούς εμπειρογνώμονες και εγκρίθηκαν από τις κυβερνητικές αρχές πριν ξεκινήσει η κατασκευή. Για την υποστήριξη της θαλάσσιας ζωής, τεχνητές τράπεζες κοραλλιών από αφρό γυαλιού συνδέονται με το κάτω μέρος της πόλης, κάτι που, όπως είπε, βοηθά τα κοράλλια να αναπτυχθούν φυσικά.
Αναλυτικά: A floating city in the Maldives begins to take shape, Nell Lewis, CNNi
 


Περισσότερα...

  0




webTV

Έργο επανακατασκευής της ρωμαϊκής αρένας Κολοσσαίο

Μάιος 4 , 2021

Engineer


Ένα σχέδιο ανακαίνισης του εμβληματικού Κολοσσαίου ενέκρινε η ιταλική κυβέρνηση, κάτι που θα προσθέσει στην ρωμαϊκή αρένα ένα νέο επίπεδο, προσφέροντας στους επισκέπτες τη δυνατότητα να στέκονται εκεί που κάποτε πολεμούσαν οι μονομάχοι.
Ο υπουργός Πολιτισμού της χώρας Ντάριο Φραντσεσκίνι ανακοίνωσε το σχέδιο ανέγερσης του ξύλινου, συρόμενου πατώματος την Κυριακή.
Η Milan Ingegneria, εταιρεία δομικών μηχανικών και αρχιτεκτονικής, υπέγραψε συμβόλαιο ύψους 18,5 εκατ. ευρώ για την κατασκευή και εγκατάσταση ενός συρόμενου πατώματος για την αρένα, ώστε οι επισκέπτες να μπορούν να «δουν το μεγαλείο του μνημείου» από το κέντρο του.
«Το 2023 θα έχουμε το μεγαλείο του Κολοσσαίου με την αρένα του ξανά» πρόσθεσε ο Φραντσεσκίνι.
Αυτή τη στιγμή, το 2.000 χρόνων ζωής μνημείο δεν έχει καθόλου πάτωμα. Κάποτε όμως το Κολοσσαίο, που χτίστηκε επί του αυτοκράτορα Τίτου, το 80 μ.Χ, είχε ξύλινο πάτωμα, καλυμμένο με άμμο, περασμένο πάνω από ένα δίκτυο διαδρόμων και δωματίων όπου περίμεναν οι μονομάχοι πριν μπουν στην αρένα. Ωστόσο αφαιρέθηκε στα τέλη του 17ου αιώνα, όταν αρχαιολόγοι άρχισαν τις ανασκαφές στα υπόγεια επίπεδα του μνημείου.
Το υπόγειο τμήμα άνοιξε για το κοινό το 2010, και οι επισκέπτες μπορούν επίσης να δουν τους διαδρόμους όταν κοιτούν από τις σειρές των καθισμάτων.
Η νέα, υψηλής τεχνολογίας σκηνή θα μπορεί να καλύπτει και να αποκαλύπτει γρήγορα τα υπόγεια δίκτυα που βρίσκονται από κάτω, προστατεύοντάς τα παράλληλα από τη βροχή και επιτρέποντας τον εξαερισμό τους. Επίσης ο Φραντσεσκίνι είπε ότι θα μπορεί να αφαιρεθεί εάν αλλάξουν στο μέλλον τα σχέδια για το Kολοσσαίο- και θα μπορεί επίσης να φιλοξενεί πολιτιστικά δρώμενα.
Η ιδέα της ανακατασκευής της αρένας του Κολοσσαίου είχε παρουσιαστεί πρώτα το 2014. Ο Φραντσεσκίνι την έχει υποστηρίξει, λέγοντας πως θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και για αναπαραστάσεις αναμετρήσεων μεταξύ μονομάχων.
Το 2014 έγινε στο μνημείο μια ανακαίνιση 25 εκατ. ευρώ, για την οποία πλήρωσε η Tod's.


Περισσότερα...

  1




webTV

Στα άδυτα της Αγιάς Σοφιάς: μυστικά ενός αθέατου, υπόγειου κόσμου στο φως

Σεπτέμβριος 29 , 2018

Engineer


Στο εμβληματικό Μουσείο Τέχνης του Λος Άντζελες, LACMA, έκανε παγκόσμια πρεμιέρα ένα ντοκιμαντέρ που μας καλεί σε ένα υπόγειο ταξίδι στο χρόνο κάτω από την Αγία Σοφιά στην Κωνσταντινούπολη.
Το ντοκιμαντέρ, παραγωγής Kinostanbul, υπογράφει ο Γκοκσέλ Γκιουλενσόϊ (Göksel Gülensoy), ο πρώτος σκηνοθέτης, που είχε την ευκαιρία να κινηματογραφήσει τoν υπόγειο κόσμο κάτω από την Αγία Σοφιά από την ανοικοδόμηση της μέχρι σήμερα.
 
"Οι θόλοι και οι μιναρέδες της Αγιάς Σοφιάς αποτελούν σύμβολα της Κωνσταντινούπολης που σου κόβουν την ανάσα" σχολίασε ο σκηνοθέτης.
"Ανακαλύψαμε ένα κόσμο τόσο εντυπωσιακό, όσο και αυτός που βρίσκεται επάνω από τη γη. Για τον λόγο αυτό είμαστε αφάνταστα ενθουσιασμένοι και συγκινημένοι που μπορούμε να το μοιραστούμε μαζί σας" είπε για το διάρκειας 90 λεπτών ντοκιμαντέρ.
Ο σκηνοθέτης ξεκίνησε το δύσκολο έργο της κινηματογράφησης με τη βοήθεια υποβρύχιων συνεργείων το 1998.
Η τελευταία κατάδυση του στον άγνωστο, υπόγειο και αθέατο μέχρι σήμερα κόσμο της Αγίας Σοφίας έγινε το 2012.
Ο Γκιουλενσόϊ θα συνεχίσει το ερευνητικό του πρόγραμμα για να φέρει στο φως μυστικά γύρω από την Αγιά Σοφιά.
Ο βυζαντινός αυτός ναός ασύγκριτης αρχιτεκτονικής και ιστορικής αξίας λάμπει στην οθόνη μέσα από μια κινηματογραφημένη μελέτη που καταδύεται στα υπόγεια της Αγιάς Σοφιάς.
Το ντοκιμαντέρ “Στα άδυτα της Αγιάς Σοφιάς» είναι βασισμένο σε πολύχρονες εξερευνήσεις των υπόγειων στοών και υδροφόρων διόδων του εμβληματικού ναού.
Για την παραγωγή του, της οποίας εκτελεστικός διευθυντής είναι ο Σενά Ντεκτάς (Sena Denktas), δούλεψαν περίπου 45 άτομα διαφόρων ειδικοτήτων


Περισσότερα...

  0




webTV

Το θερμικό αποτύπωμα κτηρίων της Λεωφόρου Κηφισίας

Αύγουστος 5 , 2019

Engineer


Οι υψηλές θερμοκρασίες που καταγράφονται τις τελευταίες ημέρες στη χώρα επέτρεψαν στους δημιουργούς της ομάδας Up Drones να φτιάξουν ένα θερμικό αποτύπωμα των «γιγάντων της Λεωφόρου Κηφισίας».
Η ομάδα κατέγραψε τη «συμπεριφορά» κάποιων εκ των πλέον εμβληματικών κτηρίων της περιοχής κάτω από τον καυτό ήλιο.
Όπως αναφέρει η ίδια η ομάδα, το μέγαρο του ΟΤΕ ήταν από τα κτήρια που επέδειξαν την καλύτερη «συμπεριφορά» καθώς η θερμοκρασία του δεν ξεπέρασε τους 35 βαθμούς Κελσίου.
Αντίθετη ήταν η εικόνα στο οδόστρωμα, όπου κατεγράφησαν πολύ υψηλές θερμοκρασίες όπου έφτασαν έως τους 60 βαθμούς Κελσίου.
Δείτε παρακάτω το εντυπωσιακό βίντεο:
 


Περισσότερα...

  1




webTV

Τα δέκα (10) πιο συναρπαστικά αρχιτεκτονικά έργα για το 2024

Ιανουάριος 20

Engineer


Το 2023 στην αρχιτεκτονική είχε στοιχεία υπερβολής, με την Ινδία να εγκαινιάζει το μεγαλύτερο κτίριο γραφείων στον κόσμο και το Merdeka 118 της Μαλαισίας να γίνεται ο δεύτερος ψηλότερος ουρανοξύστης που έχει κατασκευαστεί ποτέ. Ήταν όμως και μια χρονιά που γιόρτασε τη λεπτότητα, με ένα στοχαστικά σχεδιασμένο κινεζικό οικοτροφείο να ανακηρύσσεται Παγκόσμιο Κτίριο της Χρονιάς και τον Βρετανό αρχιτέκτονα David Chipperfield (που έχει αναλάβει και τη μεταμόρφωση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου της Αθήνας) να τιμάται με το βραβείο Pritzker – το αντίστοιχο βραβείο Νόμπελ του κλάδου - για μια καριέρα αφιερωμένη σε διακριτικά σχεδιασμένα πολιτιστικά ιδρύματα.
Το 2024 θα φέρει πιθανότατα ένα παρόμοιο μείγμα τόλμης και ομορφιάς. Ας δούμε στη συνέχεια 10 συναρπαστικά αρχιτεκτονικά πρότζεκτ που θα ολοκληρωθούν φέτος:
Εθνοσυνέλευση του Μπενίν – Πόρτο Νόβο, Μπενίν
Η νέα Εθνοσυνέλευση του Μπενίν, από το γραφείο Kéré ArchitectureKéré Architecture Το 2022 ο Francis Kéré από την Μπουρκίνα Φάσο έγινε ο πρώτος Αφρικανός αρχιτέκτονας που κέρδισε το πολυπόθητο βραβείο Pritzker. Και το σχέδιό του για τη νέα Εθνοσυνέλευση 35.000 τ.μ. στο γειτονικό Μπενίν ακολουθεί τις ίδιες αρχές που υπερασπίζεται από τότε που ανέλαβε την πρώτη του παραγγελία, ένα δημοτικό σχολείο στο χωριό του, το 2001: φυσικός αερισμός, άφθονη σκίαση και χρήση τοπικών υλικών. Σύμφωνα με την εταιρεία του Kéré, που εδρεύει στο Βερολίνο, η εμφάνιση του κτιρίου είναι εμπνευσμένη από το δέντρο palaver, το οποίο παραδοσιακά αποτελεί σημείο συνάντησης στα αφρικανικά χωριά (κάτι σαν τον μεγάλο πλάτανο της πλατείας του χωριού στην Ελλάδα). Μια ισόγεια αίθουσα συνεδριάσεων θα φιλοξενήσει το νομοθετικό σώμα του Μπενίν με 109 θέσεις, ενώ ένα δημόσιο πάρκο γύρω του προσφέρει «μια αίσθηση ανοικτότητας και διαφάνειας», όπως αναφέρεται στην περιγραφή του έργου.
Κατακόρυφο Δάσος της Ναντσίνγκ – Ναντσίνγκ, Κίνα
Το Κατακόρυφο Δάσος της Ναντσίνγκ, από το γραφείο Stefano Boeri ArchitettiStefano Boeri Architetti Το καλυμμένο με δέντρα Bosco Verticale (Κατακόρυφο Δάσος) στο Μιλάνο έχει γίνει σύμβολο του πράσινου σχεδιασμού από τότε που άνοιξε πριν από σχεδόν μια δεκαετία. Αλλά για τον αρχιτέκτονα Stefano Boeri, το εντυπωσιακό οικιστικό έργο ήταν μόνο η αρχή μίας σειράς παρόμοιων πρότζεκτ στην Ευρώπη και όχι μόνο. Το τελευταίο από αυτά, στην πρώην πρωτεύουσα της Κίνας Ναντσίνγκ, θα περιλαμβάνει περίπου 800 δέντρα και πάνω από 2.500 θάμνους και αναρριχώμενα φυτά που θα εγκατασταθούν σε προσεκτικά διαμορφωμένα μπαλκόνια. Αποτελούμενο από δύο πύργους – ο μεγαλύτερος από τους οποίους έχει ύψος 200 μέτρα – το νέο Κατακόρυφο Δάσος θα περιλαμβάνει γραφεία, ένα μουσείο και ένα ξενοδοχείο με πισίνα στον τελευταίο όροφο. Η εταιρεία του Boeri δήλωσε ότι τα 27 ενδημικά είδη που ξεπηδούν από τις προσόψεις των κτιρίων θα προωθήσουν τη βιοποικιλότητα και θα μειώσουν τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα κατά περίπου 18 τόνους ετησίως.
Kunstsilo – Κρίστιανσαντ, Νορβηγία
Το Kunstsilo σχεδιάστηκε από τα γραφεία Mestres Wåge Arquitectes και MX_SIKunstsilo Ένα πανύψηλο προπολεμικό σιλό για την αποθήκευση σιτηρών στη νότια νορβηγική πόλη Κρίστιανσαντ έμεινε άδειο όταν ο τοπικός μύλος έκλεισε, μετά από 370 χρόνια συνεχούς λειτουργίας, το 2008. Ωστόσο, οι τοπικοί αξιωματούχοι διέταξαν να διατηρηθεί η παροπλισμένη δομή πολιτιστικής κληρονομιάς και κήρυξαν αρχιτεκτονικό διαγωνισμό για τον επανασχεδιασμό του ως γκαλερί, που προσέλκυσε προτάσεις από περισσότερα από 100 αρχιτεκτονικά γραφεία.
Η νικήτρια πρόταση, των Mestres Wåge Arquitectes και MX_SI, αφήνει ανέπαφο μεγάλο μέρος του εξωτερικού του σιλό. Στο εσωτερικό, ωστόσο, διαμορφώθηκαν 3.000 τετραγωνικά μέτρα εκθεσιακού χώρου που θα φιλοξενήσουν την συλλογή Tangen των 5.500 έργων, τη μεγαλύτερη ιδιωτική συλλογή σκανδιναβικής τέχνης στον κόσμο.
Keppel South Central – Σιγκαπούρη
Η πισίνα στο Keppel South Central, που σχεδίασε το γραφείο NBBJNBBJ Η ευάερη εξωτερική πισίνα και οι άφθονοι χώροι πρασίνου θα κάνουν πιο ευχάριστα τα διαλείμματα των εργαζομένων στις επιχειρήσεις που θα στεγάζει ο πύργος Keppel South Central της Σιγκαπούρης. Ενώ η πρόσοψη του κτιρίου καμπυλώνεται κοντά στη βάση του για να γίνει στέγαστρο μιας υπαίθριας πλατείας με καταστήματα, καφετέριες και εστιατόρια.
Ενώ τα φωτοβολταϊκά στην οροφή και τα συστήματα συλλογής βρόχινου νερού συμβάλλουν στο χαρακτηρισμό του πύργου από το αρχιτεκτονικό γραφείο NBBJ ως ένα από τα «πιο βιώσιμα κτίρια γραφείων της Σιγκαπούρης μέχρι σήμερα».
EVE Park – Λόντον, Καναδάς
Το EVE Park σχεδιάστηκε από το γραφείο Gensler για την κατασκευάστρια εταιρεία s2e TechnologiesGensler/Studio Dror Το Electric Vehicle Enclave Park (ή EVE Park) του Καναδά στο Λόντον του Οντάριο είναι ένα οικιστικό έργο που απευθύνεται αποκλειστικά στους λάτρεις των ηλεκτρικών οχημάτων και τροφοδοτείται από τον ήλιο. Προσφέρει φόρτιση ηλεκτρικών οχημάτων και ένα πρόγραμμα κοινής χρήσης αυτοκινήτων για τους κατοίκους. Κάθε ένα από τα κτίρια με διαμερίσματα περιέχει έναν αυτοματοποιημένο «έξυπνο» πύργο στάθμευσης που αποθηκεύει τα οχήματα κάθετα, απελευθερώνοντας χώρο για κήπους.
Οι τέσσερις κυκλικές οικιστικές κατασκευές, που σχεδιάστηκαν για την κατασκευάστρια εταιρεία s2e Technologies από το αμερικανικό αρχιτεκτονικό γραφείο Gensler, μπορούν να φιλοξενήσουν συνολικά 84 νοικοκυριά. Είναι τοποθετημένες και προσανατολισμένες έτσι ώστε να μεγιστοποιούν την έκθεση στον ήλιο για τα φωτοβολταϊκά που τροφοδοτούν το «μικροδίκτυο» της κοινότητας.
EPIQ – Κίτο, Εκουαδόρ
Το EPIQ σχεδίασε ο Δανός Bjarke IngelsUribe Schwarzkopf/Bjarke Ingels Το Κίτο «ψηλώνει» από χρόνο σε χρόνο με πολυώροφα κτίρια που σχεδιάστηκαν από γνωστούς αρχιτέκτονες όπως ο Moshe Safdie, ο Jean Nouvel και ο Ma Yansong. Ο Bjarke Ingels, ιδρυτής της δανέζικου αρχιτεκτονικού γραφείου BIG, αφού το 2022 ολοκλήρωσε το ψηλότερο κτίριο της πόλης, το IQON των 133 μέτρων, φέτος επιστρέφει με το EPIQ, στο νότιο άκρο του Parque La Carolina στο κέντρο της πόλης. Το 24ώροφο κτίριο μικτής χρήσης χωρίζεται σε οκτώ ξεχωριστούς όγκους – ή «κτίρια μέσα στο κτίριο» – που συνδέονται με καταπράσινες βεράντες.
Η αποκατάσταση του Grand Palais – Παρίσι, Γαλλία
Μετά από 124 χρόνια, το Grand Palais ξαναγίνεται «καινούργιο» από τους Chatillon ArchitectesChatillon Architectes Το Grand Palais στην καρδιά του Παρισιού από το 1900 που ολοκληρώθηκε μέχρι σήμερα, έχει λειτουργήσει ως εκθεσιακός χώρος, χώρος εκδηλώσεων, ακόμη και ως στρατιωτικό νοσοκομείο κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Αλλά ενώ έχουν γίνει εργασίες στη γυάλινη οροφή και τα θεμέλιά του σε αυτό το διάστημα, το κτίριο δεν είχε ποτέ υποστεί σημαντικές ανακαινίσεις. Για το λόγο αυτό έκλεισε για το κοινό το 2021 προκειμένου να ξεκινήσει μια ανακαίνιση ύψους 212 εκατομμυρίων ευρώ από το γραφείο Chatillon Architects.
Οι εγκαταστάσεις εκσυγχρονίζονται, η πρόσβαση και οι περιβαλλοντικές επιδόσεις βελτιώνονται, ανοίγει ένα επιπλέον υπόγειο επίπεδο, ενώ αλλάζει και ο τρόπος με τον οποίο οι επισκέπτες κινούνται στην ηλιόλουστη αίθουσα εκθέσεων του συγκροτήματος. Τα πρώτα ανακαινισμένα τμήματα θα να είναι έτοιμα εγκαίρως για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού αυτό το καλοκαίρι.
One Za'abeel – Ντουμπάι, ΗΑΕ
Οι δύο πύργοι του One Za'abeel, με τη γέφυρα που είναι γνωστή ως The Link (ο σύνδεσμος), σχεδιασμένοι από το γραφείο Nikken SekkeiKerzner International Μετά από το ψηλότερο κτίριο του κόσμου, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα πέτυχαν άλλο ένα έξοχο επίτευγμα δομικής μηχανικής: μια γέφυρα μήκους 226 μέτρων και βάρους 9.500 τόνων η οποία ανυψώθηκε 100 μέτρα πάνω από έναν πολυσύχναστο αυτοκινητόδρομο του Ντουμπάι και συνδέει τους δύο ουρανοξύστες του συγκροτήματος One Za'abeel, που θα ανοίξει τον Φεβρουάριο.
Οι δύο πύργοι – ως «πατέρας και γιος» περιγράφονται από το ιαπωνικό γραφείο Nikken Sekkei που τους σχεδίασε – περιλαμβάνουν κατοικίες, χώρους γραφείων και ένα ξενοδοχείο, ενώ η «γέφυρά» τους θα φιλοξενήσει πολυτελή εστιατόρια, πισίνα και παρατηρητήρια με θέα στην πόλη και τον Περσικό κόλπο.
Ξενοδοχείο Populus –Ντένβερ, ΗΠΑ
Το 13όροφο ξενοδοχείο Populus που σχεδίασαν οι Studio Gang ArchitechtsStudio Gang Το 13όροφο ξενοδοχείο των 265 δωματίων που πρόκειται να ανοίξει στο Ντένβερ του Κολοράντο αυτό το καλοκαίρι, είναι ένα ενδιαφέρον δείγμα βιοφιλικού σχεδιασμού, εμπνευσμένο από τον κορμό της ενδημικής λεύκας (Populus είναι η επιστημονική ονομασία του δέντρου). Πρόκειται για το πρώτο ξενοδοχείο με θετικό ισοζύγιο άνθρακα στις ΗΠΑ, ενώ θα είναι και το πρώτο κτίριο που κατασκευάζεται στο κέντρο του Ντένβερ χωρίς να διαθέτει πάρκινγκ.
Το νέο θέατρο του QPAC – Μπρισμπέιν, Αυστραλία
Το νέο θέατρο στο Κέντρο Παραστατικών Τεχνών Κουίνσλαντ σχεδιάστηκε από τους Νορβηγούς αρχιτέκτονες Snøhetta και τους Αυστραλούς Blight RaynerVisualiii Με την τεράστια, κυματιστή γυάλινη πρόσοψή του και τους ανοιχτούς χώρους του φουαγιέ, το πολυαναμενόμενο νέο κτίριο στο Κέντρο Παραστατικών Τεχνών Κουίνσλαντ (QPAC) στο Μπρισμπέιν της Αυστραλίας, προσφέρει μια διαφάνεια που σπάνια συνδέεται με τα θέατρα. Πιο μέσα, ωστόσο, ένα κέλυφος από σκυρόδεμα περιέχει τη βασική ατραξιόν, ένα αμφιθέατρο 1.500 θέσεων με ξύλινη επένδυση, σχεδιασμένο για να φιλοξενεί μπαλέτο, όπερα, θέατρο και μιούζικαλ.
Το νορβηγικό αρχιτεκτονικό γραφείο Snøhetta και το τοπικό γραφείο Blight Rayner – που μαζί νίκησαν περισσότερους από 20 συμμετέχοντες σε διεθνή διαγωνισμό – εμπνεύστηκαν τον σχεδιασμό από τη ροή του ποταμού Μπρισμπέιν. Το έργο κόστισε 175 εκατομμύρια δολάρια Αυστραλίας (106,5 εκατ. ευρώ).
Με πληροφορίες από: The new architecture set to shape the world in 2024 by Oscar Holland, CNN


Περισσότερα...

  0