Πίνακας Κορυφαίων

Το 50 τμ ήταν με τον Ν3661/2008 που καταργήθηκε μαζί με την ισχύ των ερμηνευτικών εγκυκλίων του. Ισχύει ο Ν4122 στον οποίο δεν υπάρχουν πλέον τα όρια των 50τμ σε προσθήκες κλπ Αν θέλετε μπορείτε να παρακολουθήσετε την συζήτηση στο νήμα Αυτά που έλεγε ο συνάδελφος @NESTOR YPEN έχουν περάσει και στην τελευταία εγκύκλιο του ΥΠΕΝ.

@GiorgioG Από λάθος μου έγραψα ελλειπή τον ανωτέρω τύπο. Λυπάμαι για την όποια ταλαιπωρία. Ο σωστός τύπος είναι : Α ουδ. = sqrt [square(Α1 + Α2 x cos120o + A3 x cos240o) + square(A2 x cos30o + A3 x cos150o)] Στο παράδειγμά σου (με τα νούμερα που γράφεις) το αποτέλεσμα είναι 7,94 Α

Θα έπρεπε να ελέγχεται κανονικα και το Α ΠΕΑ γιατι εκει ολοι βγαλανε Η τα σπιτια ανα την επικρατεια, αλλα ειναι αλλουνου παπα ευαγγελιο αυτό. Ισως στο εκο24

Να πω την αλήθεια έχω βαρεθεί να μπαίνω σε διαμάχες για τέτοια θέματα, αλλά η επίθεση σε κάποιον που έγραψε τεχνοκρατικά δεδομένα, με ιδεολογικές λογικές, δεν προάγει την συζήτηση. Είναι δεδομένο ότι η Ελληνική παιδεία γενικότερα εδώ και 40 χρόνια έχει πάρει μία μικρή η μεγαλύτερη κατηφόρα σε διάφορα επίπεδα. Η υποχρεωτική 9χρονη παιδεία, δεν έκανε καλύτερους τους μαθητές, γιατί όσοι προλάβαμε την υποχρεωτική 6χρονη παιδεία, θυμόμαστε ένα δημοτικό με σοβαρές για το επίπεδο του εξετάσεις στις δύο τελευταίες τάξεις, ενώ πάντα υπήρχε η δυνατότητα για ένα παιδί που δεν πήγαινε καλά για διάφορους λόγους, να μείνει μετεξεταστέο, ή ακόμα και να επαναλάβει την τάξη. Κατόπιν είχαμε και τις εισαγωγικές εξετάσεις στο 6χρονο γυμνάσιο, ενώ παράλληλα ξεκίναγαν και διάφορες κατώτερες τεχνικές ή επαγγελματικές σχολές, για όσους ήθελαν κάτι διαφορετικό, το οποίο σημειωτέον εκείνη την εποχή δεν είχε την κοινωνική απαξίωση, που μας έφερε το ξεβλάχεμα που μας έκαναν κατά δήλωση τους, διάφοροι Κωστόπουλοι με τα ΚΛΙΚ τους. Ειπώθηκε λοιπόν ότι δεν μπορούν τα παιδιά να πιέζονται στο δημοτικό και να περνάνε έτσι στο γυμνάσιο, το οποίο γυμνάσιο όμως δεν έγινε όπως έπρεπε πολυκλαδικό, αλλά συνέχισε ως ένας προθάλαμος του γενικού λυκείου. Και βέβαια ούτε σε αυτό μπορεί να απορριφθεί κάποιος, εκτός αν κάνει κακούργημα... Φτάσαμε λοιπόν αρχικά στις εξετάσεις του Λυκείου, μας τελείωσαν και αυτές, ενώ είχαν καταργήσει και τα δημόσια πρότυπα Γυμνάσια, ως τάχα ελιτίστικα σχολεία, ενώ στην πραγματικότητα, αυτά τα σχολεία βελτίωναν και τα υπόλοιπα και βέβαια δεν είχαν να ζηλέψουν το οτιδήποτε εκτός ίσως από τις υποδομές από ένα μεγάλο ιδιωτικό σχολείο. Τυγχάνω απόφοιτος τέτοιου προτύπου σχολείου, στο οποίο βέβαια η εισαγωγή γινόταν μέσω εξετάσεων και όχι με κλήρωση όπως την έκαναν αργότερα, ώστε να εισάγονται οι Γκαστόνε και όχι οι επιμελέστεροι. Που φτάσαμε λοιπόν μετά από την μεταρρύθμιση του 1977, σταδιακά ? Φτάσαμε στο να τελειώνουν όλοι ένα γυμνάσιο χωρίς καμία γνώση της αγοράς και των διαφόρων επαγγελμάτων, να συνεχίζουν στο γενικό λύκειο, ενώ τα τεχνικά, εκεί που παλιά ήταν φωλιές γνώσεις και εκπαίδευσης και έβγαζαν μάστορες, που απολάμβαναν και της γενικής εκτίμησης, ιδιαίτερα όσοι τελείωναν σχολές όπως η Σιβιτανίδειος, ή η Σεβαστοπούλειος, τις τελευταίες δεκαετίες έχουν γίνει σχολεία αποθήκες ψυχών, όπως με μεγάλη στενοχώρια διαπιστώνουμε. Το δε γενικό λύκειο, δεν προσφέρει εξειδικευμένες γνώσεις που θα μπορούσε κάποιος να μπει σε ένα επάγγελμα μετά την αποφοίτηση του και όχι να ψάχνει δουλειές σαν ανειδίκευτος. Ηταν όμως ο προθάλαμος της τριτοβάθμιας. Ετσι ενώ το 1977 είχαμε 12000 εισακτέους στα πανεπιστήμια, 4500 στα ΚΑΤΕΕ της εποχής και 1000 σε παιδαγωγικές και γυμναστικές ακαδημίες, σύνολο δηλαδή κάτω από 20000, μαζί με τους ισοβαθμούντες και μάλιστα αυτό σε μία εποχή που οι γεννήσεις της δεκαετίας του 50 και του 60, ήταν πάνω από 200000 τον χρόνο, με αποτέλεσμα οι υποψήφιοι στις εισαγωγικές να είναι κάπου 120000, μαζί με αυτούς που έδιναν για δεύτερη, τρίτη κ.ο.κ. φορά, 20 - 30 χρόνια μετά οι εισακτέοι έφταναν τις 70-80000 και οι γεννήσεις ήταν οι μισές περίπου. Πάντα είχαμε και εκείνους που πήγαιναν στο εξωτερικό. Τα χρόνια πριν την κρίση, η επιλογή του να σπουδάσεις στην ελληνική επαρχία, ή να πας στο εξωτερικό, είχε το ίδιο κόστος για τους γονείς. Μάλιστα σε σχολές στις πρώην ανατολικές χώρες ίσως ήταν και φτηνότερο. Εδώ θα κάνω μία αναφορά σε ένα θέμα που παλιότερα ήταν μεγάλη αιτία διαμάχης στο φόρουμ. Στο θέμα των επαγγελματικών δικαιωμάτων. Γυρνώντας πίσω στο 60 και στο 70, οι σχολές υπομηχανικών αρχικά και τεχνολόγων μηχανικών αργότερα, ιδιαίτερα με τα δεδομένα της εποχής επέτρεπαν την άσκηση ελεύθερου επαγγέλματος σε μεγάλο μέρος της χώρας, ιδιαίτερα σε μικρές περιοχές και για αυτό είχαν φτιαχτεί άλλωστε, αφού ο μικρός αριθμός εισακτέων διπλωματούχων μηχανικών, μπορούσε να πάει σε μεγαλύτερα έργα, σε μεγαλύτερες πόλεις και σε ακαδημαϊκή καριέρα. Περνώντας τα χρόνια, με την ίδρυση των τει και την εξέλιξη της τεχνολογίας και της νομοθεσίας, αλλά και με την μεγάλη αύξηση των εισακτέων και βέβαια με την εκπαίδευση πολλών μηχανικών στο εξωτερικό, ο αριθμός των επαγγελματιών αυξήθηκε υπέρμετρα, οι δουλειές μειώθηκαν, τα επαγγελματικά δικαιώματα των πτυχιούχων μηχανικών, δεν εκδόθηκαν ποτέ και κάθε χρόνο καταδικάζεται το κράτος σε αποζημιώσεις για αυτό το θέμα και φτάσαμε στο 2019 που καταργήθηκαν τα τει, γεγονός που ήταν απόλυτα σωστό για μένα, αφού πλέον η σειρά επιλογής για παιδιά και γονείς ήταν : 1. πανεπιστήμιο κοντά στο σπίτι 2. πανεπιστήμιο στο εξωτερικό 3. πανεπιστήμιο επαρχίας 4. τει κοντά στο σπίτι 5. κολλέγιο 6. τει επαρχίας. Ετσι είχαμε σχολές που είχαν μεγάλη απαξίωση, που και σήμερα με την ΕΒΕ, είτε δεν έχουν εισακτέους, είτε έχουν ελάχιστους και τώρα έρχονται και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Τι θα κάνουν αυτά ? Απλά η σειρά θα γίνει ως εξής : 1. πανεπιστήμιο κοντά στο σπίτι 2. πανεπιστήμιο ιδιωτικό κοντά στο σπίτι 3. πανεπιστήμιο στο εξωτερικό 4. πανεπιστήμιο επαρχίας Και προς τι ο χαμός ? Μα τι θα κάνουν τα πανεπιστήμια της επαρχίας. Θα πρέπει να γίνουν ελκυστικότερα. Να δίνουν υποτροφίες στους Ελληνες, να έχουν σοβαρές εστίες, να κάνουν ξενόγλωσσα προγράμματα σπουδών με ξένους φοιτητές και βέβαια όλα τα δημόσια πανεπιστήμια να περιορίσουν το μπάχαλο που έχουν στις εγκαταστάσεις τους. Και να πάψουν να είναι εστίες παραβατικότητας και κακής χρήσης με κουρέλια και συνθήματα. Για όλα μπορεί να υπάρξει χώρος. Δεν είναι απαραίτητο ο χώρος αυτός να είναι μπάχαλο. Να φέρω και ένα παράδειγμα. Εχουμε στην Αθήνα το ΓΠΑ. Ιστορικό ίδρυμα 100+ πλέον ετών σε ένα πανέμορφο χώρο 250 στρεμμάτων στο κέντρο της Αθήνας 2-3 χλμ από την Ακρόπολη. Αν ήταν στο εξωτερικό αυτό το κάμπους, θα πλήρωνες εισιτήριο ως επισκέπτης για να περάσεις κάποιες ώρες στους κήπους και στις εγκαταστάσεις του. Παρ΄ ότι γίνεται προσπάθεια τα τελευταία χρόνια, ο χώρος δεν βελτιώνεται. Αυτές είναι οι βασικές αλλαγές που θα πρέπει να κάνουν τα δημόσια πανεπιστήμια, ώστε να μην έχουν θέμα με τα ιδιωτικά. Αλλά βέβαια κάποιοι τύποι που μέχρι σήμερα παρασιτούν σε αυτά, κάνοντας πολιτικές και κομματικές καριέρες, θα ζοριστούν. Τι να κάνουμε. Δεν θα μας λείψουν πάντως.