camelot

Άνοιξε η πλατφόρμα για μεταφορά δηλώσεων από τον Ν.4178/13 στον Ν.4495/17 Click here to view the είδηση

Πήγαιμε στα εικονίδιο System Preferences από το Ντεσκτοπ, βρες το εικονίδιο του ποντικιού στο νέο παράθυρο που ανοίγει και επέλεξέ το. Έχει διαβάθμιση ταχύτητας του ποντικιού.

Ponirea, εφόσον στο γήπεδο υπάρχει η δυνατότητα να δημιουργηθεί σε κάποιο σημείο του δομήσιμο κτίσμα μέσα στον πυρήνα που δημιουργείται αφήνοντας τις 15μετρες πλάγιες αποστάσεις (δηλαδή στο πλατύ του μέρος ) δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιήσεις την παράγραφο 5βα αθρ. 1 του ΠΔ 24-5-85 ΦΕΚ 270/Δ/31-5-85 ως παρέκκλιση χωροθεσίας. Η χρήση της παρέκκλισης γίνεται ΜΟΝΟ όταν αφήνοντας τις 15μετρες λωρίδες σε όλη την επιφάνεια του γηπέδου δεν απομένει πυρήνας επαρκούς δόμησης.

Όταν σκυροδετούμε, αναρωτιόμαστε συχνά αν φτάνει η ποσότητα του μπετόν που έχουμε στη διάθεσή μας και τότε απαντούμε: δεν φτάνει αν δεν περισσέψει. Το νήμα αυτό ξεκίνησε πολύ ορμητικά, με συμμετοχή πολλών συναδέλφων, όμως συγκυρίες, υποχρεώσεις, αναζητήσεις και αναπροσανατολισμοί πολυπαραμετρικοί διέκοψαν προσωρινά τη συνέχειά του. Όμως οι σκέψεις, οι ιδέες, οι αναγνώσεις και οι προσεγγίσεις εκλεκτών βιβλίων δεν περίσσεψαν ακόμα (σαν το μπετόν της σκυροδέτησης). Άρα συνεχίζεται. Έτσι νομίζω. Υπάρχει χώρος πολύς να φιλοξενήσει κάθε πρόταση ή αντιπρόταση, κάθε λόγο ή αντίλογο, κάθε κριτική θετική ή αρνητική. Άλλωστε βαρύς χειμώνας έρχεται. Η Φωτεινή Τσαλίκογλου, καθηγήτρια ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, εξέδωσε μέσα στο καλοκαίρι το τελευταίο βιβλίο της με τίτλο Το χάρισμα της Βέρθας, εκδόσεις Καστανιώτη, με γραφή, όπου ο στοχασμός όχι μόνο δεν αναχαιτίζει τη σκέψη που περιβάλλει το συναίσθημα, αλλά εναρμονίζεται απόλυτα με την αφηγηματική ροή. Η ανατροπή γίνεται οργανικό της στοιχείο και το όνειρο επιμένει να επιζεί έστω και μέσα από την όποια δυσμορφία και δυστυχία της ζωής. Η Βέρθα, αυτό το πλάσμα που διατρέχει τις σελίδες του βιβλίου της, είναι μια καλή αφορμή για να σκεφτεί ο αναγνώστης αβίαστα πολλά και διαφορετικά πράγματα. Οι σκέψεις βομβαρδίζουν το κεφάλι του καθώς διαβάζει. Το ξετύλιγμα της ιστορίας παραμερίζει το νου του και στη θέση του μπαίνουν ιδέες. Κι όταν καταλαγιάσουν οι ιδέες αρχίζει η ενεργοποίηση του νου και παράγει σκέψεις, ενώ η Βέρθα είναι πάντα εκεί να καθοδηγεί, να ακολουθεί και να παρακολουθεί. Ο αναγνώστης αναρωτιέται κάθε στιγμή αν διαβάζει, παρακολουθεί ή παρακολουθείται από τη Βέρθα. Παρατηρεί τον στενό, αλλά και τον ευρύτερο περίγυρό της να πορεύονται μέσα στις ψευδαισθήσεις τους -ηθελημένες και μη- και να προσπαθεί να διαχειριστεί, άλλοτε αισιόδοξα και άλλοτε όχι, τις απώλειες από το πένθος τους. «Mε αγαπάς;» «Σε αγαπώ». «Από παλιά;» «Nαι. Από παλιά». «Θα σκεφτείς κάτι καλό για μένα; Έχει χώρο στο μυαλό σου για μένα; Θα είναι ζεστά; Θα είναι σαν μαμά;» … «Ναι». «Μου λες αλήθεια;» «Όχι». Η ζωή και το μυαλό της Βέρθας, από τα 7 της που πέθανε αιφνίδια ο 5χρονος αδελφός της Ιωακείμ, περιστρέφεται εμμονοληπτικά γύρω από ένα έλλειμμα (ή να πω κυρίως από την ιδέα αναπλήρωσης της μητρικής αγάπης) Η λύτρωση έρχεται συχνά μέσα από μια μορφή τέχνης και η μικρή Βέρθα ψευδαισθητικά λυτρώνεται όταν μέσα από οκτώ μαθήματα Ζωγραφικής “ξαναδιαβάζει” την ψυχή της και τον κόσμο. Αρχίζοντας πρώτα απ' όλα από τη ζωή (και τη σκοτεινιά), από τις εμμονές (και τα πάθη) των ζωγράφων: Μπαλτίς, Κάσπαρ Φρίντριχ, Ρενέ Μαγκρίτ, Λεονάρντο ντα Βίντσι, Καραβάτζιο, Αλοίζ Κορμπάζ, Χένρυ Ντάργκερ και τέλος Σίμεον Σόλομον με το υπέροχο “Το φεγγάρι και ο ύπνος”. Να τι σημαίνει η Βέρθα, πάθος και μαγεία. Ζωή χωρίς πάθος-ποιός μπορεί να τη ζήσει; " Μπορείς εσύ; Μπορεί κανένας;" αναρωτιέται. Υ.Γ. Βέρθα: ονόμαζαν οι Γερμανοί τα μεγάλα τους τηλεβόλα που στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο μ' αυτά βομβάρδιζαν από 120 χιλιόμετρα το Παρίσι. Η Βέρθα (Bertha) είναι ένας πολύ μεγάλος και σκουρόχρωμος αστεροειδής που ανακαλύφθηκε το 1875 από τον Γάλλο αστρονόμο Προσπέρ Ανρί, που παρατηρούσε από το Παρίσι, και έλαβε το όνομα της αδελφής του αστρονόμου Καμίλ Φλαμαριόν, της Berthe Martin-Flammarion Βέρθα είναι και το θηλυκό του Βέρθερου, του ήρωα από το ομώνυμο έργο του Γκαίτε. Δεν κατάλαβα το κίνητρο της Συγγραφέα για την επιλογή του συγκεκριμένου ονόματος που δεν είναι καθόλου συχνό.

Ανακοίνωση πριν από λίγο στην Ιστοσελίδα του ΤΕΕ (μετά από πολλές πιέσεις...) ΤΕΧΝΙΚΟ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ ΕΛΛΑΔΑΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ ΤΜΗΜΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ Θέμα : «Αμοιβή Μηχανικού για τις περιπτώσεις ρυθμίσεων του Ν. 3843/10» Για όλες τις υπηρεσίες Μηχανικού που τυχόν απαιτηθούν σχετικά με τις ρυθμίσεις του Ν.3843/10 (ΦΕΚ 62 Αʼ), υπολογίζεται αμοιβή κατά το άρθρο 102 του Π.Δ.696/1974, όπως ισχύει, αναλόγως του χρόνου απασχόλησης. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι, σύμφωνα με την ανωτέρω διάταξη, η ημερήσια αποζημίωση για Μηχανικό έως 10ετούς εμπειρίας (για απασχόληση 5 τουλάχιστον ωρών και λ=0,23253), ορίζεται σε 1000.λ=232,53 ευρώ. Επισημαίνεται ότι το όριο αυτό (1.000λ) αποτελεί και την ελάχιστη αμοιβή για τις παραπάνω υπηρεσίες μηχανικού, ανά ιδιοκτησία. Η αμοιβή κατατίθεται, ως γνωστόν, στην υπό του ΤΕΕ εξουσιοδοτημένη Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας και οι Πολεοδομικές Υπηρεσίες ελέγχουν σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις και την από 20/05/2008 σχετική εγκύκλιο του ΥΠΕΚΑ, τα σχετικά παραστατικά. Η έκδοση εντολών πληρωμής θα γίνεται μέσω του μηχανογραφικού συστήματος του ΤΕΕ από 11/06/2010. Έως την ως άνω ημερομηνία η έκδοση εντολών θα πραγματοποιείται κατόπιν αίτησης του Μηχανικού στο αρμόδιο Τμήμα του ΤΕΕ (Αίτηση -2) Σχετ. πληροφ. Τηλ : 2103291662, http://portal.tee.gr/portal/page/portal/TEE_HOME/files_TEE/TEEamoivesHmiyoethriwn2010.pdf

Χωρίς άλλα σχόλια, ειδικά αφιερωμένο στον gvarth για το παιδάκι του http://www.michanikos.gr/showthread.php?t=6459

@ astranalysis Η ενότητα αυτή διαμορφώθηκε πριν ένα χρόνο περίπου από τη δεύτερη σελίδα του (http://www.michanikos.gr/showthread.php?t=4814&page=2), όταν προτάθηκε να έχει αυτή τη μορφή: δηλαδή πέρα από την επιγραμματική πρόταση ενός βιβλίου να υπάρχει και μία σχετική ανταλλαγή απόψεων πάνω στο περιεχόμενό του. Έτσι μετεξελίχθηκε και έτσι φάνηκε σε μένα (και σε κάποιους ακόμη) ότι θα είχε μεγαλύτερη χρησιμότητα για όλους. Γι αυτό επιμείναμε και συντηρήσαμε το νήμα. Για τους συναδέλφους που (δεν) έχουν τόσο χρόνο όσο και αυξημένη ικανότητα γραπτής έκφρασης ας αρκεστούν σε τίτλους. Μια ελπίδα ακόμη δυστυχώς χαμένη: σημείο των καιρών. Ο tempora, o mores που είπε και ο ρωμαίος ρήτορας.

@ pappos Σε γενικές γραμμές δεν έχεις άδικο. Mε την εμφάνιση του υπολογιστή (αν δεν είμαι off topic) ανατράπηκαν πολλά πράγματα. Η βασική έρευνα στράφηκε σε νέους χώρους. Τα ερευνητικά προγράμματα αναπροσανατολίστηκαν Αλλά αυτό δεν είναι κακό. Έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν και αν παρακολουθήσουμε λίγο την ιστορία της ανθρώπινης διανόησης θα διαπιστώσουμε ότι μετά από τη διατύπωση μιας καινοτόμου θεωρίας ή πρωτότυπης και ανατρεπτικής ιδέας, άλλαξε διαμετρικά ο προσανατολισμός της έρευνας και του γενικότερου προβληματισμού όλης της πνευματικής κοινότητας. Σου θυμίζω δύο παραδείγματα: (επειδή ανέφερες τη Θεωρία της Ελαστικότητας) μετά τις εξισώσεις του Κλωντ Λουί Ναβιέρ και τη θεωρία του Σαιν Βενάν, άλλαξε εντελώς ο τρόπος της σκέψης, της έρευνας και του υπολογισμού των κατασκευών στον 19ο αιώνα. Και θα ξέρεις καλύτερα από τον καθένα (ως φιλόσοφος και στοχαστής) ότι μετά το παράδοξο του Μπέρτραντ Ράσελ σχετικά με τη θεωρία συνόλων στις αρχές του 20ου αιώνα, τότε που ο Γκέντελ (το 1931) διατύπωσε εκείνο το περίεργο θεώρημα που μιλούσε για τη συνέπεια και την πληρότητα των μαθηματικών, ανατράπηκαν πάλι πολλοί προβληματισμοί και άλλαξε θεμελιακά η κατεύθυνση της μαθηματικής έρευνας (Άσε που έστειλαν και ορισμένους στο ψυχιατρείο, - δες Γκότλομπ Φρέγκε). Τώρα μια που μίλησες και για τρόπους αντιμετώπισης των συνεργείων στο εργοτάξιο και βελτιστοποίηση των εργασιών θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου. Πριν από καιρό ανέβασα στο Φόρουμ, μεταξύ άλλων, δύο εφαρμογές του Excel που τις θεώρησα πολύ χρήσιμες στον επαγγελματία μηχανικό. Η πρώτη ήταν ο Μητρωικός προσδιορισμός της Κρίσιμης Διαδρομής στη Δικτυωτή Ανάλυση του Χρονικού Προγραμματισμού ενός Τεχνικού Έργου, μία εφαρμογή πολύ απλή και πολύ χρήσιμη κατά τη γνώμη μου. Παράλληλα ανέβασα και μία εφαρμογή (με την κατανομή β των δραστηριοτήτων του έργου και την κατανομή Γκάους του χρόνου τους) για τον υπολογισμό της Στοχαστικής Πιθανότητας Αποπεράτωσης ενός Έργου εντός του χρόνου της Σύμβασης που την έκανα πραγματικά με αρκετή δυσκολία, γιατί από όσο γνωρίζω, κανένα πρόγραμμα του εμπορίου (Primavera, MsProject, MacProject κ.λπ) δεν υπολογίζει αυτή την πιθανότητα (Υπάρχουν και οι δύο στα downloads). Αν παρατηρήσεις ελάχιστοι μηχανικοί ενδιαφέρθηκαν να τις κατεβάσουν, ενώ την εφαρμογή για τον Προυπολογισμό και τις αμοιβές για την έκδοση οικοδομικής άδειας την κατέβασαν σχεδόν 5000 μηχανικοί!!! (Φυσικά έχει την ερμηνεία του αυτό και ας ελπίσουμε ότι διερχόμαστε μία μεταβατική περίοδο). Ωστόσο, όπως διάβασα και σ ένα βιβλίο: Ο υπολογιστής τελικά, στη γενική του χρήση, βοήθησε το μηχανικό σε αυτό ακριβώς το σημείο: έδωσε τη δυνατότητα να βελτιώσει το μοντέλο της προσομοίωσης, να ξεπεράσει τις υπολογιστικές δυσκολίες, τους χρονοβόρους και εξαντλητικούς ελέγχους με τον δια χειρός υπολογισμό, και να στραφεί σε μία γενικότερη θεώρηση της κατασκευής . . . Ο Υπολογιστής με άλλα λόγια, έδωσε χρόνο και άποψη στο μηχανικό και τον βοήθησε να δει σφαιρικότερα τη σχεδιαζόμενη κατασκευή. Και αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς.

Η δοκός στον κορφιάτη δεν είναι πάντα απαραίτητη στις δίριχτες στέγες. Συνήθως η δοκός αυτή αποφεύγεται από την αρχιτεκτονική σύνθεση για αισθητικούς λόγους. Εξαρτάται από το στατικό σύστημα. Στην περίπτωση που δεν υπάρχει δοκός στον κορφιάτη τοποθετείται πρόσθετος οπλισμός σε σχήμα Λ. Λεπτομέρειες όπλισης σε πλάκες με κλίση υπάρχουν στα παλαιότερα βιβλία του καθ. Σπυρόπουλου αλλά κυρίως στο βιβλίο του καθ. Τάσιου, τόμος ΙΙΙ, σελ.1261, παρ. 70, "Κεκαμμένη πλάξ", όπου φαίνεται ο υπολογισμός (με την τότε Νομοθεσία) και η λεπτομέρεια του οπλισμού του κορφιάτη χωρίς δοκό. Επίσης σε μεγαλύτερες κλίσεις πλακών ενισχύεται ο οπλισμό απόσχισης όπου απαιτείται για την καλύτερη αγκύρωσή της, (όπως κι αυτό φαίνεται στην παραπάνω λεπτομέρεια και περιγράφεται με λεπτομέρεια στις παρατηρήσεις που ακολουθούν).

Για τους λάτρεις του είδους ο Γκιγέρμο Μαρτίνες ξαναχτύπησε. Το νέο του βιβλίο κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες από τις εκδόσεις Πατάκη με τον τίτλο Ο Αργός θάνατος της Λουσιάνα Μπ. Πίστευα ότι η μαθηματική λογοτεχνία και ο Μαρτίνες είχαν εξαντληθεί μετά τις συζητήσεις μας (http://www.michanikos.gr/showthread.php?t=4814&page=8 και ύστερα) όμως έπεσα πολύ έξω. Μάλλον τώρα αρχίζουν… Έψαξα στο διαδίκτυο να βρω κάποια κρίση για το βιβλίο, αλλά δεν βρήκα παρά μόνο δυο λόγια, αυτά που υπάρχουν στο οπισθόφυλλο του βιβλίου. Ίσως είναι νωρίς ακόμα. Έτσι ενεργοποιώ και επικαλούμαι τον ερασιτεχνισμό μου. Κατ αρχήν μόλις το τελείωσα. Και θέλω (φυσικά) κάποια στιγμή να το ξαναδιαβάσω για να καταλάβω τους συμβολισμούς και να ανατρέξω στις πηγές του που είναι πολλές, πυκνές και σιβυλλικές. Ως τότε όμως μπορώ να πω ότι το βιβλίο κινείται σε δύο άξονες: Ο πρώτος είναι ένας παλιός θεικός νόμος από την Παλαιά Διαθήκη που έχει σχέση με την αποτρόπαιη πράξη του Κάιν όταν ο Θεός τον καταδικάζει σε εξορία και αυτός τον ικετεύει «ει εκβάλλεις με σήμερον από προσώπου γης και από του προσώπου σου κρυβήσομαι και έσομαι στένων και τρέμων επί της γης, και έσται πας ο ευρίσκων με, αποκτενεί με». Μεγαλύτερη σημασία έχει όμως η απάντηση του Θεού: «Ουχ ούτως, πας ο αποκτείνας Κάιν επτά εκδικούμενα παραλύσει». Σ αυτή τη θεική απάντηση «ουχ ούτως, πας ο αποκτείνας Κάιν επτά εκδικούμενα παραλύσει» στηρίζεται το μεγαλύτερο μέρος της σκέψης του Mαρτίνες. Ο δεύτερος άξονας είναι ένας τομέας των μαθηματικών. (Τι άλλο θα μπορούσε να είναι άλλωστε για έναν μεγαλοφυή συγγραφέα?). Ο τομέας αυτός είναι η Θεωρία των Πιθανοτήτων. Ο Μαρτίνες ώριμος γνώστης των μαθηματικών και έμπειρος δημιουργός της αμφισβήτησης χρησιμοποιεί τις πιθανότητες όχι με την κλασική τους έννοια αλλά (κατά τη γνώμη μου) με την έννοια που δόθηκε στη θεωρία αυτή πολύ μετά την επινόησή της. Εξηγούμαι (κι εδώ μπορώ να πω δυο πράγματα παραπάνω): η Θεωρία Πιθανοτήτων είναι η μόνη μαθηματική θεωρία που προέκυψε από τον κλάδο των τυχερών παιγνίων για να διαδοθεί και εφαρμοστεί σε όλους τους κλάδους των επιστημών αλλά και του φυσικού κόσμου. Όπως είναι γνωστό η Θεωρία γεννιέται από μεγάλες μορφές των επιστημών όπως τους Μπερνούλι (Η Τέχνη του συνδυασμού 1713), τον Λαπλάς (Αναλυτική Θεωρία Πιθανοτήτων 1812) τον Πασκάλ, τον Φερμά, ακόμα και τον Γαλιλαίο. Σήμερα βέβαια έχει εξελιχθεί αρκετά από τότε, αποβάλλοντας τον αρχικό της χαρακτήρα που ήταν καθαρά εμπειρικός και αποκτώντας ένα αυστηρά τεκμηριωμένο μαθηματικά χαρακτήρα με την χρήση θεωριών όπως η Θεωρία των Συνόλων και η Σύγχρονη Άλγεβρα. Όμως, παρά την ταπεινή της προέλευση, σύντομα έγινε ένα πολύτιμο επιστημονικό εργαλείο για την κατανόηση της φύσης και του ανθρώπου. Τελικά, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο Ιταλός μαθηματικός Μπρούνο Ντε Φινέτι κατόρθωσε να δώσει στην έννοια της πιθανότητας έναν πιο αποδεκτό τυπικό ορισμό. Σύμφωνα μʼ αυτόν, το λεγόμενο υποκειμενικό ορισμό, η πιθανότητα ενός συμβάντος είναι «ο βαθμός εμπιστοσύνης» που διαφέρει από άτομο σε άτομο που έχουμε κατά την εξακρίβωση αυτού του συμβάντος. Ακριβώς σε αυτήν την έννοια του βαθμού εμπιστοσύνης ενός συμβάντος στηρίζεται ο δεύτερος άξονας του βιβλίου. Αλλά δε θα ήθελα να πω περισσότερα για να μπορέσουμε να συζητήσουμε όταν το βιβλίο διαβαστεί και από άλλους και μπορέσουμε να το σχολιάσουμε λίγο περισσότερο. (Δηλαδή ελπίζω να το σχολιάσουμε, αν αποφύγουμε να παραθέτουμε απλά τίτλους βιβλίων που έχουμε διαβάσει χωρίς να λέμε γιατί μας άρεσε ή τι μας προβλημάτισε σε αυτό!)

Προσέχω τον ξυλότυπο. Θεωρώ ότι είναι προτιμότερο να γίνουν δύο αλλαγές: 1η. Να αντικατασταθεί το δεύτερο από αριστερά τοιχείο μήκους 1,66 με υποστύλωμα προς την πλευρά του φωταγωγού και το τοιχείο του κλιμακοστασίου μήκους 2,44 να επιμηκυνθεί μέχρι το όριο του κτίσματος για να συναντήσει το άλλο τοιχείο που υπάρχει. Το τοιχείο αυτό (μήκους 1,66) δεν χρησιμεύει εκεί σε τίποτα αλλά τοποθετήθηκε, αν καταλαβαίνω καλά, για τη στήριξη σε αυτό της εσωτερικής δοκού του Φωταγωγού. Όμως η στήριξη αυτή (δοκού επί δοκό) είναι πολύ πιο ανώδυνη από την άλλη στο κλιμακοστάσιο που εκεί θα προκύψει βαρύτερος οπλισμός. 2η. Το κατακόρυφο τοιχείο στην απόληξη της σκάλας έχει μήκος που δεν καλύπτει όλες τις βαθμίδες. Θα πρότεινα να δοθεί λίγο μήκος ακόμα μέχρι το πλατύσκαλο για να πακτωθούν σε αυτό όλες οι βαθμίδες του τελευταίου κλάδου της σκάλας και να ανακουφίσει τη στήριξη της δοκού επί δοκό. Έτσι δεν επιβαρύνεται το πλατύσκαλο, βελτιώνεται λίγο ο ξυλότυπος και ακολουθείται για τη σκάλα δοκιμασμένη στατική προσομοίωση

@ οyabun Δεν θα ήθελα να δώσω συνέχεια σε ένα θέμα που ήδη έχει απαντηθεί. Ωστόσο μια κουβέντα μόνο. Κάνουμε τους ίδιους υπολογισμούς περίπου με τη διαφορά ότι το κατακόρυφο φορτίο του στηθαίου το επαυξάνω με το τριπλάσιο του συντελεστή σεισμικής επιβάρυνσης (0,24), οπότε αυξάνεται η ροπή πάκτωσης και ο απαιτούμενος οπλισμός προκύπτει 7.92 cm2/m, ενώ τα Φ10/10 έχουν 7,85 cm2/m. Κι επειδή γνωρίζουμε όλοι με ποια άνεση πατάμε όλοι στα επάνω σίδερα (που σπάνια βάζουμε καβαλέτα Ζ για να σταθούν ψηλά τη στιγμή της σκυροδέτησης) η γνώμη μου είναι ο μελετητής να το ξαναδεί. Δεν είναι κακό. Και κάτι ακόμα. Δεν είπε κανείς ότι ο συνάδελφος έκανε λάθος. Δεν ξέρω τις παραδοχές του. Μπορεί με τις παραδοχές του να επαρκεί αυτός ο οπλισμός. Εγώ κάνοντας τις δικές μου παραδοχές βρήκα ότι τα Φ10/10 δεν επαρκούν. Πρέπει να ομολογήσουμε ότι κανείς που έχει λίγη εμπειρία στις κατασκευές δε θα έβαζε μόνο αυτόν τον οπλισμό (που όπως λες, ούτε κι εσύ, ούτε κι εγώ αλλά και ούτε κανένας άλλος θα έβαζε ποτέ σε τέτοιο πλάτος προβόλου Φ10/10). Κι αν από εδώ πρέπει να πει κανείς κάτι σε νεώτερους μηχανικούς είναι ότι ο εξώστης είναι από τα πιο ευπαθή σημεία της κατασκευής, άρα ας είμαστε όλοι περισσότερο προσεκτικοί κι ας μην εξαντλούμε όλη την ανοχή της αντοχής των υλικών στο σημείο αυτό.

Εγώ είπον και ελάλησα. Με σεισμό και την επαύξησή του υπολογιστικά δεν επαρκούν. Αλλά και τέλος πάντων για σας που έχετε μεγαλύτερη εμπειρία κανείς δε θα έβαζε σε τέτοιο πλάτος (2,40) Φ10/10.

Κάνω τον υπολογισμό αναλυτικά με το χέρι. Για ποιότητα σκυροδέματος 20/25, για πάχος στο σημείο στήριξης d=0,24m, για φορτίο που περιλαμβάνει το ίδιο βάρος, κινητό για βατό πρόβολο 5kN/m και κατακόρυφο μοναχικό φορτίο στην ακμή του προβόλου λόγω στηθαίου 1,5kN και συντελεστή σεισμικής επιβάρυνσης ε=0,24 με την επαύξησή του λόγω σεισμού τα Φ10/10 δεν επαρκούν.

Μετά από δύο μήνες σχεδόν αποθαρρυντικής σιωπής (ZaXoYs πού είσαι?), επανέρχομαι σήμερα και ρισκάρω άλλη μία φορά με την πρόταση ενός παλιού σχετικά βιβλίου (τα νέα μάλλον προκαλούν αλλεργία) για μελέτη και συζήτηση αφού πια είναι σε όλους γνωστό ότι για να υπάρχουν «εξερχόμενα» πρέπει να υπάρχουν και «εισερχόμενα». Το βιβλίο που προτείνω έχει τίτλο Μηχανές της Λογικής και υπότιτλο Η συνεισφορά των μαθηματικών στην ανάπτυξη των υπολογιστών-Ο δρόμος από τον Leibniz ως τον Turing του Martin Davis από τους πρωτοπόρους της ανάπτυξης της επιστήμης των υπολογιστών (έκδ. Εκκρεμές, 2007). Είναι ένα βιβλίο που συνδυάζει πολλές αρετές: έχει συναρπαστική αφήγηση και άρτια περιγραφή της πνευματικής προσπάθειας του ανθρώπου να φτάσει στις σημερινές μηχανές λογικής. Παρακολουθούμε την πορεία της αποκρυστάλλωσης των λογικών εννοιών πάνω στις οποίες βασίζονται οι υπολογιστές μέσα από τις ζωές μιας ομάδας λαμπρών νεωτεριστών, κυρίως Γερμανών και Βρετανών, που καλύπτουν μια περίοδο τριών αιώνων: των G.W. Leibniz, George Boole, Gottlob Frege, Georg Cantor, David Hilbert, Kurt Godel και Alan Turing, ονόματα σταθμοί στην εξέλιξη της ανθρώπινης διανόησης. Κάθε ένας από αυτούς, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ενδιαφερόταν για τη φύση των ανθρώπινων συλλογισμών και ήταν αποφασισμένος να συμβάλει στην ανάπτυξη μιας βαθύτερης κατανόησης του τρόπου με τον οποίο οι άνθρωποι εξάγουν συμπεράσματα, με άλλα λόγια, με ποιον τρόπο και με ποια διαδικασία χρησιμοποιούμε τη λογική. Κανείς από αυτούς, εκτός από τον Alan Turing ίσως, που έζησε στον 20ό αιώνα, δεν κατάλαβε πως το έργο τους θα αποτελούσε το διανοητικό πλαίσιο μέσα από το οποίο θα αναδυόταν ο ψηφιακός υπολογιστής γενικής χρήσης. Διαβάζοντας το βιβλίο αυτό θα αντιληφθεί κανείς ότι η γένεση του σημερινού Υπολογιστή δεν οφείλεται στην ανάγκη να αντιμετωπίσει ο άνθρωπος περίπλοκα μαθηματικά προβλήματα που απαιτούσαν μεγάλο υπολογιστικό χρόνο και όγκο με τον δια χειρός υπολογισμό, αλλά κυρίως οφείλεται στην ανάγκη να επιλύσει λογικές αντιφάσεις στην αξιωματική θεμελίωση των μαθηματικών, που δημιούργησαν φωτισμένοι ερευνητές στην αρχή του 20ου αιώνα. Αυτό ίσως φαίνεται αδιανόητο σήμερα αφού η χρήση του υπολογιστή, τουλάχιστο στην καθημερινή πράξη και στο σύνολο των χρηστών, από πνευματικό ερέθισμα που όφειλε να είναι για την εξέλιξη της σκέψης, μετατράπηκε δυστυχώς σε εύχρηστο (και αναγκαίο) εργαλείο για την απενεργοποίηση και αποκοίμιση της σκέψης μας. Το βιβλίο προλογίζουν δύο μαθηματικοί : ο Απόστολος Δοξιάδης και ο Τεύκρος Μιχαηλίδης, δύο άνθρωποι που με την προσπάθειά τους στην Ομάδα Θαλής και Φίλοι δίνουν τη δική τους ανάσα στην διάδοση και την εξέλιξη της μαθηματικής επιστήμης στον τόπο μας. Η μετάφραση έχει γίνει από τον μαθηματικό Στάθη Ζάχο, ο οποίος μαζί με τους δύο άλλους υποδέχτηκαν τον συγγραφέα στη Μύκονο, όταν το 2005 πραγματοποιήθηκε το Συνέδριο με θέμα Μαθηματικά και Αφήγηση.

Το θέμα εχει συζητηθεί αρκετές φορές και από πολλά μέλη, παλιά και νεώτερα. Υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις και προσωπικές εκτιμήσεις που είναι γνωστές και βρίσκονται μακράν κάποιας συμφωνίας. Επειδή η συζήτηση ξεκίνησε από ένα αρχείο Μελέτης Θερμομόνωσης, ανεβάζω σε Εxcel (στην ενότητα 4.1 των dowloads (Μηχανολογικά-Λογισμικό)) ένα πλήρες αρχείο Μελέτης Θερμομόνωσης απόλυτα ευθυγραμμισμένο με την ισχύουσα Νομοθεσία και αποδεκτό από όλα τα Γραφεία Πολεοδομίας.

Πρόσφατη συζήτηση με ξεχωριστό συνάδελφο σχετικά με τον Φάουστ, το ιστορικό πρόσωπο, και τη μετάπλασή του σε διάσημο και ανεπανάληπτο θεατρικό έργο από τον Γκαίτε, θυμήθηκα και ξαναδιάβασα ένα άλλο βιβλίο ανάλογο με την σχετική λογοτεχνική θεματολογία που μας απασχολεί στην ενότητα αυτή, δηλαδή, την επίδραση που μπορεί να έχει η ξεχωριστή και ως ένα βαθμό ιδιοφυής σκέψη ενός ανθρώπου στη ζωή του ίδιου αλλά και στη ζωή των ανθρώπων που τον περιβάλλουν. Πρόκειται για το βιβλίο με τον τίτλο Μεφίστο του Τζων Μπάνβιλ σε έκδοση Εστίας. Το βιβλίο έχει ως θέμα το τίμημα που πρέπει να πληρώσει ένας δημιουργός, επιστήμονας ή καλλιτέχνης σε σχέση με την εφυία του και την ανθρωπιά του προκειμένου να κερδίσει την ικανότητα να ζήσει ολόπλευρα τη ζωή του. Ο ήρωας του βιβλίου διακατέχεται από το δίλημμα του ανθρώπου που είναι γνωστό ως δίλημμα του Γέητς (από το γνωστό Πανεπιστήμιο): να επιλέξει δηλαδή ανάμεσα στη ζωή και το έργο, ανάμεσα στη δράση και στη σκέψη, ανάμεσα στην κοσμικότητα ή στη μοναχική ζωή. Ο συγκεκριμένος ήρωας επιζητεί να βρει μία λύση, έναν τύπο, που θα καταργεί την αξία των απλών πραγμάτων και θα τα οδηγεί ποσοτικά σε μια εξίσωση που να δείχνει τι είναι πραγματικά η εσωτερική ή η φαινομενική αταξία. Στην προσπάθειά του αυτή χρησιμοποιεί την άλγεβρα του Μπουλ, τους αριθμούς Φιμπονάτσι, τους πρώτους αριθμούς και φτάνει να σκεφτεί ακόμα τον Όυλερ και τον Μινκόβσκι. Επειδή κατά την αναζήτησή του αυτή δυσκολεύεται πολύ και δεν τον ικανοποιεί τίποτε από όλα αυτά, μπαίνει με επίγνωση στον τιτάνιο προβληματισμό του Φάουστ να κάνει αξιακές παρεκκλίσεις και υποχωρήσεις στη ζωή του προκειμένου να κατακτήσει την υπερβατική γνώση. Προσηλώνεται αυστηρά σε μεταφυσικές έννοιες και αναστοχάζεται τον Φάουστ, όπως μας τον διέσωσε ο Γκαίτε, ενώ δε χάνει ευκαιρία να σιγοτραγουδάει (παραπέμποντας έτσι τον αναγνώστη στον Φάουστ του Γκαίτε) καθώς επιλύει εξισώσεις, τετράστιχα από το συγκεκριμένο θεατρικό έργο. (Π.χ. Δεν είναι μυστικό/ τι κάνει ο Θεός/ τι έκανε σε άλλους/ το κάνει και σε σε). (Γι αυτό και ο τίτλος του Βιβλίου που αναφέρεται στον Μεφιστοφελή) Ο Τζων Μπάνβιλ είναι Ιρλανδός και έχει γράψει ακόμα τα βιβλία Doctor Copernicus, Kepler που βραβεύτηκαν από την αγγλική κυβέρνηση και τη νουβέλα Newton Letter που γυρίστηκε από την αγγλική τηλεόραση. Το συνιστώ κι αυτό ανεπιφύλακτα για τις αργίες των εορτών και τα χαλαρωτικά ταξίδια των διακοπών που έρχονται.

Η τουλούμπα λέγεται μηχανική χειροκίνητη υδραντλία. Για το πρόβλημα της οικοδομής τώρα η ύπαρξη της τουλούμπας σημαίνει ότι σε μικρό βάθος (συνήθως από τρία έως δέκα μέτρα) υπάρχει εσωτερική εδαφική κοιλότητα με νερό απ όπου η αντλία αντλεί το νερό. Το νερό αυτό, εφόσον αντλείται σε όλη τη διάρκεια του έτους από τον γείτονα, προέρχεται από συγκεκριμένο και μόνιμο υδροφόρο ορίζοντα και δεν έχει σχέση με τα βρόχινα νερά. Μπορεί σε περιπτώσεις βροχόπτωσης να ανεβαίνει ο ορίζοντας αλλά αν η υγρασία του Υπογείου είχε σχέση με το νερό της τουλούμπας τότε η υγρασία θα ήταν μόνιμη και όχι παροδική. Νομίζω πρέπει να βρεθεί το σημείο της εισόδου του νερού και μετά να συσχετιστεί με την εσωτερική υδροφόρα κοιλότητα της τουλούμπας.

@ ZaXoYs Επειδή είμαστε τεχνικοί και στην ενότητα αυτή έχουν συζητηθεί αρκετά βιβλία παρόμοιου ενδιαφέροντος και περιεχομένου, θα πρότεινα να πάρεις μαζί σου ένα βιβλίο που εκδόθηκε πολύ πρόσφατα (τον τελευταίο μήνα) από τις εκδόσεις Πόλις, με τον τίτλο Ο Υπάλληλος από την Ινδία του Ντέιβιντ Λίβιτ που σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Γέηλ και είναι καθηγητής Πανεπιστημίου της Φλόριντα ενώ έχει διδάξει και στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον. (Ο ίδιος συγγραφέας έχει γράψει και τα βιββλία που κυκλοφορούν στα ελληνικά "Η χαμένη γλώσσα των γερανών", εκδ. Aquarius και "Φλωρεντία" εκδ. Μεταίχμιο). Είναι η μυθιστορηματική βιογραφία του ταλαντούχου μαθηματικού Ραμανουτζάν (Στο βιβλίο ο μεταφραστής Ανδρέας Μιχαηλίδης, γιος του γνωστού μαθηματικού Τεύκρου Μιχαηλίδη, τον ονομάζει Ραμάνουτζαν(?)). Είναι ένα καταπληκτικό βιβλίο, γλαφυρό με έντονο προβληματισμό πάνω στη ζωή και τη σκέψη των ιδιοφυιών ανθρώπων με πολλές χρήσιμες πληροφορίες για τη θεωρία των Αριθμών που κυλάει πολύ ευχάριστα από την αρχή ως το τέλος. Το βιβλίο, βασίζεται στην αληθινή ιστορία της παράξενης και τελικά τραγικής σχέσης ανάμεσα στον διάσημο Βρετανό μαθηματικό Χάρντι και τον άγνωστο ιδιοφυή Ινδό μαθηματικό. Αναπλάθει με ιστορική ακρίβεια το πνευματικό και πολιτικό κλίμα των χρόνων του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου και ζωντανεύει με συναρπαστικό τρόπο την ακαδημαϊκή ατμόσφαιρα στο Κέιμπριτζ, ενώ μεταξύ άλλων κάνουν την εμφάνισή τους ο Ντ .Χ. Λώρενς, ο Μπέρτραντ Ράσελ, ο Τζων Μέυναρντ Κέυνς και ο Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν. Θέτει με οξυδέρκεια τα ζητήματα της αποικιοκρατίας, της σεξουαλικής ταυτότητας, της φύσης της ιδιοφυΐας, της ενοχής, της πίστης και της ειρήνης, έννοιες πολύ επίκαιρες σήμερα. Επίσης, αναλύει με ευαίσθητο και συγκινητικό τρόπο τον εύθραυστο χαρακτήρα των ιδιοφυιών ανθρώπων και των ανθρώπινων σχέσεων που αναπτύσσονται γύρω από αυτούς από την ανάγκη που έχουν να αναζητούν τα μυστικά και την τάξη στο σύμπαν. Το βιβλίο είναι πρόκληση για συζήτηση. (Αρκεί να βρεθούν πρόθυμοι αναγνώστες).

@ parist43 Για το θέμα που σε ενδιαφέρει θα πρότεινα τρία βιβλία λίγο παλιά αλλά πολύ καλών και γνωστών συγγραφέων: 1. Η τύχη και η Αναγκαιότητα, του Ζακ Μονό, Εκδόσεις Ράππα, που πραγματεύεται ακριβώς θέματα του προβληματισμού σου. Ο Ζακ Μονό, καθηγητής στη Σχολή Φυσικών Επιστημών στο Παρίσι έλαβε το 1965 Το Βραβείο Νόμπελ της Φυσιολογίας. 2. Εσύ ο μικρούλης Θεός, του Πιερ Πωλ Γκρασσέ, εκδόσεις Ράππα με παραπλήσιο προβληματισμό εξετάζει τη φύση (Χλωρίδα και Πανίδα) και εξάγει συμπεράσματα για τον ανθρώπινο μηχανισμό επιβίωσης. Ο Γκρασσέ υπήρξε βιολόγος και ζωολόγος, καθηγητής γενετικής ζωολογίας και μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας των Επιστημών. 3. Η λογική του ζώντος, του Φρανσουά Ζακόμπ, (εκδόσεις Ράππα κι αυτό), διευθυντή του Τμήματος ερευνών της κυτταρικής Βιοχημείας στο Ινστιτούο Παστέρ. Μελέτησε αυτός και η ομάδα του τους μηχανισμούς μεταβίβασης της πληροφορίας και την κυτταρική ρύθμιση στη φύση εξάγοντας πολλά και σημαντικά φιλοσοφικά συμπεράσματα για τον άνθρωπο και τη φύση που τον περιβάλλει. Για τις εργασίες του αυτές τιμήθηκε το 1965 με το Βραβείο Νόμπελ Ιατρικής. Και τα τρία είναι πολύ σπουδαία βιβλία γιατί εκθέτουν έναν σπάνιο (σπάνιο, με την έννοια του λιγότερο συχνού) προβληματισμό σχετικά με την ανθρώπινη επιβίωση και τις συνθήκες που τον περιβάλλουν. Τα βιβλία αυτά είναι λίγο παλιά είναι καλά μεταφρασμενα στα ελληνικά με ελάχιστες εξαιρέσεις σε έννοιες οι οποίες δεν είχαν αποκρυπτογραφηθεί πλήρως ακόμη (DNA, RNA κ.λπ) αλλά στη δεκαετία του 60-70 αναπτυσσόταν παγκόσμια έντονος προβληματισμός και γίνονταν πολλές φιλοσοφικές συζητήσεις πάνω στην ανθρώπινη επιβίωση, τις ικανές και αναγκαίες συνθήκες επιβίωσης και την ανάλυση όλων των μηχανισμών της φύσης και του ανθρώπου.

Τις τεχνικές λεπτομέρειες του μεταπτυχιακού θα τις μάθεις μόνο από τον τομέα και τους αντίστοιχους διδάσκοντες. Θα απαντήσω μόνο στο ερώτημα αν έχει πρακτική εφαρμογή στην καθημερινή άσκηση του επαγγέλματος. Στα περισσότερα εργα ιδιωτικού χαρακτήρα όχι δεν εφαρμόζεται η Επιστημονική Διαχείριση των Έργων, όπως αυτή διδάσκεται στο μεταπτυχιακό. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν δίνεται ακόμα η δέουσα σημασία για τον χρονικό και οικονομικό προγραμματισμό όπως σε άλλες χώρες. Μόνο σε κάποια μεγάλα έργα ιδιωτικής πρωτοβουλίας (όταν υπάρχει μια ευαισθησία και σχετικό ενδιαφέρον της επίβλεψης για το θέμα αυτό) και σε έργα του Προγράμματος Δημοσίων Επνδύσεων χρησιμοποιείται η Επιστημονική Διαχείριση των Έργων και όχι πάντα. Στα περισσότερα έργα που χρησιμοποιείται γίνεται ένα χονδροειδές και περιληπτικό διάγραμμα Gantt και εφαρμόζεται περισσότερο για ενημέρωση στην προιστάμενη αρχή και λιγότερο για πραγματικό και ωφέλιμο Χρονικό και Οικονομικό Προγραμματισμό. Στις οικοδομικές άδειες των κτιριακών έργων ο μελετητής καταθέτει ένα ανεπαρκέστατο διάγραμμα Gantt (που το παίρνει από το φωτοτυπείο) χωρίς καμιά πρακτική εφαρμογή μόνο και μόνο για την πληρότητα του Φακέλλου (και της αμοιβής του). Δυστυχώς.