@Pavlos33
Συνήθως τα μοτέρ κοιτάνε τις εστίες, οπότε η αρχική έξοδος είναι κατακόρυφη, δηλαδή "κοιτάει" πάνω. Κατά την τοποθέτηση βολεύει να βγει η εξαγωγή σε εξωτερικό τοίχο από τούβλα όπου είναι εύκολο να διανοιχτεί οπή, παρά να μπλέξεις με τρύπες σε μπετά (πλάκες-δοκάρια) και να γίνει καμιά ζημιά που μπορεί να τη δεις να γίνεται viral στα Social, συνεπώς η τελική έξοδος είναι οριζόντια. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η τελική έξοδος είθισται να διαφέρει σε ύψος από αυτό του απορροφητήρα, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι είναι σχεδόν αναπόφευκτο το να μην έχεις καμία καμπύλη στη γραμμή εξόδου… θα έχεις τουλάχιστον μια.
Η τοποθέτηση απορροφητήρα δεν απαιτεί κάποια ιδιαίτερη γνώση συγκεκριμένης ειδικότητας, ώστε να προκύπτει επικινδυνότητα από την επιλογή λανθασμένης ειδικότητας. Συνεπώς κερδίζει ο εκάστοτε μάστορας με το περισσότερο μεράκι … ενίοτε και ο «κουζινάς». Η ηλεκτρολογική σύνδεση γίνεται με κανονική πρίζα, οπότε η εργασία του ηλεκτρολόγου θα μπορούσε να τελειώσει κι εκεί αν έχει ήδη βγάλει πρίζα στο σημείο του απορροφητήρα… αυτό είναι ένα απαραίτητο βήμα που ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να το κάνει άλλη ειδικότητα. Η σύνδεση των σωληνώσεων καλό είναι να γίνει με κόλλα (όχι ξηρή και να χάνει από παντού) ή συνεχόμενο εύκαμπτο (εδώ υπερτερεί ο υδραυλικός). Η διατομή είναι στο χέρι σου, το οποίο πρώτα πρέπει να ανοίξει το manual, μετά να μπει στην τσέπη και τέλος να ξύσει το κεφάλι 😄 κοιτώντας τον τοίχο για να υπολογίσεις πόσο μεγάλο μπορεί να είναι το άνοιγμα Φ100 – Φ150 … Μεγαλύτερες διατομές = λιγότερος θόρυβος, καλύτερη απόδοση. Τέλος στο άνοιγμα του τοίχου τοποθετείται αντίστοιχη σωλήνα Φ100-150 και απ’ έξω τελειώνεις όμορφα με έτοιμα σχαράκια που υπάρχουν στα μαγαζιά υδραυλικών.
Το θέμα κλειδώνει … δεν παίρνει περαιτέρω ανάλυση 🤪