Αν έχεις γνωστό να σε προτείνει, ούτε πτυχίο χρειάζεται, γίνεσαι κατευθείαν manager, έτσι είναι ο κόσμος.
Στρατό δεν θα βρεις ηρεμία, κούραση είναι και χάσιμο χρόνο αντικειμενικά, αλλά είναι υποχρέωση και πρέπει να το δεις χαλαρά εσύ. Εκεί θα δεις διάφορους χαρακτήρες και θα πάρεις μια γεύση για το πως παίζουν καταστάσεις. Δες το σαν μια εμπειρία ζωής. Χαμένη δεν πάει.
Για τις χώρες στο βάζω από εύκολο στο δύσκολο: Σουηδία, Δανία, Ολλανδία, Γερμανία. Αλλά χωράει μεγάλο ΑΛΛΑ γιατί έχει σημασία η ειδίκευση που θα ασχοληθείς. Σουηδία τραβάει τέρμα προγραμματιστές, κλάδο ρομποτικής και γιατρούς. Στατιστικά ο software engineer είναι μηχανικός αλλά δεν ανήκεις εσύ σε αυτό το πεδίο. Spotify, ΑΒΒ είναι παραδείγματα εταιριών που έχουν χωριά-πόλεις με εργαζομένους εκεί, αλλά κυρίως προγραμματιστές. Επίσης κάτι που θα αντιμετωπίσεις έξω σε κατασκευή είναι ότι ρόλο παίζει ο εργοδηγός. Σαν έννοια. Ο εργοδηγός μπορεί να μην έχει τελειώσει πολυτεχνείο, αλλά μια ειδική σχολή και τον μηχανικό να τον θέλει για να κάνει τα χαρτιά, τη σαβουροδουλειά... Δεν είσαι από πάνω του. Κουμάντο κάνει αυτός, που δεν έχει τελειώσει καν πολυτεχνείο ή μπορεί και τίποτα, αλλά έχει εμπειρία και φυσικά μπορεί να παίρνει και τετραψήφιο μισθό.
Ο πιο εύκολος δρόμος για το εξωτερικό είναι μέσω μεταπτυχιακού. Πας πανεπιστήμιο και στο τέλος σπουδών γίνεται μια μορφή recruiting από εταιρίες που "τραβάνε" juniors από το πανεπιστήμιο. Τα πιο καλά τμήματα έχουν και περισσότερες πιθανότητες recruiting, αλλά δεν σημαίνει 100% αποκατάσταση. Επίσης δεν σημαίνει μισθούς που ονειρεύεσαι. Αγγλία αυτό σημαίνει συγκατοίκηση με άλλους 2 για να βγαίνει το νοίκι.
Οπότε και Ελλαδίτσα θέλει ψάξιμο, θέλει συνεχώς να έχεις τα μάτια ανοικτά. Θα φας χάλια καταστάσεις στην αρχή. Αλλά θα ακολουθήσεις μια διαδρομή που αν την παλεύεις θα βρεις άκρη. Αν είσαι καλός στην δουλεία, δεν θα σε αφήσει ο εργοδότης να πας χαμένος.