Χαίρετε!
Έχει προκύψει πρόβλημα (ανοδικής) υγρασίας στο ιδιόκτητο οροφοδιαμέρισμα που διαμένω (1ος όροφος, πάνω από πυλωτή, 4όροφης πολυκατοικίας, χωρίς εσωτερικό κανονισμό). Η υγρασία έχει φουσκώσει ήδη έναν εσωτερικό τοίχο και έχει καταστρέψει σανίδες από το ξύλινο πάτωμά μου. Η πολυκατοικία κατασκ. 88 δεν φαίνεται να διαθέτει ούτε υγρομόνωση ούτε θερμομόνωση πυλωτής. Όλα τα διαμερίσματα διαθέτουν ατομικό φυσικό αέριο. Το πρόβλημα της ανοδικής υγρασίας συμφωνούν μηχανικοί και "μονωσάδες" ότι μπορεί να λυθεί με την θερμομόνωση του ταβανιού της πυλωτής. Αλλά, άλλοι μας λένε ότι η δαπάνη βαρύνει εξ ολοκλήρου τον 1ο (επειδή είναι θερμομόνωση) και άλλοι ότι επιβαρύνει όλους κατά το ποσοστό τους γιατί αφορά στο κέλυφος της πολυκατοικίας.
Εν τω μεταξύ, ο 4ος έχει προβλήματα υγρασίας λόγω φθοράς της υφιστάμενης υγρομόνωσης και ζητά να επιμεριστεί σε όλους τους ιδιοκτήτες η δαπάνη αποκατάστασης, πράγμα το οποίο έχω ήδη τσεκάρει ότι είναι ορθό και νόμιμο.
Εάν εγώ στον 1ο για το δικό μου πρόβλημα υγρασίας, δεχθώ να γίνει υγρομόνωση αντί της θερμομόνωσης, τότε υποχρεούνται όλοι να εισφέρουν στην δαπάνη, όπως και για την ταράτσα πάνω από τον 4ο? (Υ.Γ. γνωρίζω ήδη την γνωμοδότηση 384/1993 που όμως έχει ασάφειες περί του τι είναι υψηλή δαπάνη και τι όχι). Υπάρχει κάποιος Νόμος που να διαχωρίζει την συμμετοχή όλων στην θερμομόνωση κελύφους από την υγρομόνωση κελύφους ή είναι όλα "μόνωση"? Και τελικά τι ισχύει υποχρεωτικά και δια νόμου (όχι δια "απόψεων")?