Η βασική αρχή της δασοπονίας είναι η αρχή της αειφορίας των καρπώσεων. Για να γίνει αυτό όμως πρέπει να υπάρξουν άλλες δυο αρχές: της διατήρησης του δάσους ως δάσος και της συντήρησης και βελτίωσης της παραγωγικότητας του εδάφους. Η διαχείριση ενός δάσους καθορίζεται από ένα τρίπτυχο διαφόρων απόψεων δηλαδή από τις κοινωνικές-οικονομικές, τις τεχνικές και τις βιολογικές-οικολογικές απόψεις. Πολλοί έχουν την εντύπωση ότι ένα δάσος αποτελείται από δένδρα και θάμνους. Εν τούτοις όμως ένα πλήθος από δένδρα και θάμνους δεν δημιουργεί πάντοτε δάσος. Για δάσος μιλάμε όταν τα δένδρα και οι θάμνοι συζούν πάνω σε μια μεγάλη επιφάνεια σε στενή κοινωνική σχέση μεταξύ τους και σε τόση απόσταση ώστε με τη συγκόμωσή τους να δημιουργούν ένα ξεχωριστό περιβάλλον–το δασογενές περιβάλλον και όταν μαζί με άλλα είδη από το φυτικό και ζωικό βασίλειο δημιουργούν μια ξεχωριστή βιοκοινότητα την οποία ονομάζουμε δασοβιοκοινότητα και αν λάβουμε υπόψη μας και το βιότοπο την ονομάζουμε δασική βιογεωκοινότητα ή δασικό οικοσύστημα (Δασική Οικολογία). Οι δασικοί χάρτες εξετάζουν τον χαρακτήρα δηλαδή την φυτική κάλυψη ενός αγροτεμαχίου τόσο το 1945 όσο και πρόσφατα μαζί με ενδιάμεσες χρονολογίες. Το πρόβλημα ίσως δεν είναι ο χαρακτήρας αλλά το ιδιοκτησιακό. Μήπως αυτό θα έπρεπε να αλλάξει;
Γράφω εδώ γιατί δεν μπορώ να σχολιάσω στα θέματα που έχετε ανοίξει.
