ktomp

Αν εννοείς κοιτόστρωση, χρειάζεσαι την αντίστοιχη υπομονάδα "κοιτόστρωση". Η προσομοίωση γίνεται με γραμμικά στοιχεία. Αν εννοείς απλή εδαφόπλακα, αυτή δεν προσομοιώνεται στο ΡΑΦ.

Caan συμφωνώ με όλα όσα είπες. Συμφωνώ και για τη μάτιση των άνω ράβδων στο μέσον (αν και ο ΕΚ8-1 απαγορεύει μόνο τη μάτιση με συγκόλληση στις κρίσιμες περιοχές, όχι την απλή παράθεση), ωστόσο τίθεται το ερώτημα για την μάτιση των κάτω ράβδων, όπου στο άνοιγμα έχουμε μεγάλη ροπή, αν όχι τη μέγιστη. Αυτό που έχω να παρατηρήσω πάντως είναι ότι σε άλλα σημεία ο κανονισμός διυλίζει τον κώνωπα και μπαίνει σε μεγάλη λεπτομέρεια, αλλά στο συγκεκριμένο καταπίνει την κάμηλο και δεν δίνει κάποια σαφή οδηγία σε ένα τόσο βασικό θέμα που όπως φαίνεται καθείς κάνει όπως νομίζει. Πάντως στο σχέδιο του νέου ΕΚ8 που είδα, η νέα διατύπωση της συγκεκριμένης διάταξης δεν βοηθάει ιδιαίτερα, αλλά μάλλον το αντίθετο θα έλεγα. Θα πει κανείς ότι ίσως εσκεμμένα δεν το περιορίζει ώστε να δώσει ελευθερία στον μηχανικό. Εγώ νομίζω ότι μερικά σχόλια παραπάνω μόνο θα βοηθούσαν, έστω και σαν οδηγίες καλής πρακτικής χωρίς απαραιτήτως υποχρεωτική εφαρμογή.

Αλέξη ευχαριστώ για την απάντησή σου. Αυτό που γράφεις στο πρώτο μέρος της απάντησής σου είναι η δεύτερη περίπτωση που ανέφερα στην αρχική μου δημοσίευση, άρα δεν καταλαβαίνω γιατί λες ότι δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Νομίζω ότι λέμε το ίδιο: Μετρώντας από την απέναντι παρειά του κόμβου (δηλαδή στο επόμενο άνοιγμα) η απαίτηση του κανονισμού είναι η ράβδος να έχει μήκος όχι λιγότερο από max(lbd ; lcr). Τώρα, με βάση αυτό που λες για τη μετάθεση του διαγράμματος ροπών καταλαβαίνω ότι για τη ροπή αντοχής της δοκού στη στήριξη προσμετράς και τη ράβδο που έρχεται από το προηγούμενο φάτνωμα (δεν λέω άνοιγμα για να μην μπερδευτούμε με το μέσον της δοκού), αφού μετατοπίζεις το σημείο έναρξης της αγκύρωσής της ράβδου κατά απόσταση ίση με τη μετάθεση του διαγράμματος ροπών. Κατάλαβα σωστά ή σε έχασα κάπου; Στο manual του FESPA βλέπω ότι στη στήριξη προσμετράει τις ράβδους και από τις δυο πλευρές. Δεν είμαι βέβαιος ότι κάνει όμως μετάθεση του διαγράμματος ροπών. Το ΡΑΦ πάντως δεν κάνει ούτε μετάθεση του διαγράμματος, ενώ για τις ράβδους διαβάζει μόνο ό,τι του δώσεις στη διατομή. Γενικά με προβληματίζει αρκετά το συγκεκριμένο θέμα. Τέλος, έχω δει μια μορφή όπλισης δοκών, σύμφωνη με τον ΕΚ2, η οποία δεν έχω βρει να αντιβαίνει κάποια διάταξη του ΕΚ8 (ας με διορθώσει κάποιος αν κάνω λάθος) η οποία νομίζω ότι οδηγεί σε πολύ καλύτερη σκυροδέτηση στον κόμβο και πολύ πιο ξεκάθαρη εικόνα για τις ράβδους που συνεισφέρουν στην αντοχή εντός της κρίσιμης περιοχής των δοκών. Πηγή: Standard Method of Detailing Structural Concrete: A Manual for Best Practice

Αλέξη καταρχήν ευχαριστώ για την απάντηση. Έχω την εντύπωση ότι και στις πλάκες σάντουιτς πάλι οι δοκίδες είναι υπεύθυνες για τη ροπή αντοχής, διότι στα πέλματα άνω και κάτω υπάρχει μόνο ένα πλέγμα Τ131 αν ερμηνεύω σωστά το υπόμνημα στον ξυλότυπο. Ως προς το θέμα της πλάκας με στήριξη πλευράς εξ' ολοκλήρου σε τοιχίο/τοίχωμα, ποιά η άποψή σου; Πχ σε κάτι παλαιότερες σημειώσεις του ΕΜΠ έχω δει να αναφέρεται αυτή η περίπτωση ως πάκτωση, αλλά έχω ακούσει από συναδέρφους να το λαμβάνουν ως απλή έδραση.

Το πρόβλημα οφείλεται στην αύξηση της VEd με τον συντελεστή ε όπως ανέφερες, αλλά και στην ταυτόχρονη μείωση της VRdmax στο 40% της τιμής που θα υπολογίζαμε σύμφωνα με τον ΕΚ2 για γωνία θλιπτήρων 45 μοίρες. Έχει κάποια σχόλια επί τούτου ο Φαρδής στο βιβλίο του.

Πώς θεωρείτε ότι πρέπει να εφαρμόζεται το εδάφιο 5.6.2.2(4)P του ΕΚ8-1; α) Η αγκύρωση να ξεκινάει μετά από το lcr στο επόμενο άνοιγμα, δηλαδή η ράβδος να επεκτείνεται κατά lcr+lbd από την παρειά του κόμβου, ή β) Η αγκύρωση ξεκινάει άμεσα από την παρειά, απλά με την προϋπόθεση όμως ότι δεν επιτρέπεται να ληφθεί μικρότερη από lbd, δηλαδή η ράβδος να επεκτείνεται κατά max(lbd ; lcr) από την παρειά του κόμβου; Στην μια και την άλλη περίπτωση, οι ράβδοι αυτές πρέπει ή δεν πρέπει να προσμετρώνται στη ροπή αντοχής της δοκού; Σε ό,τι αφορά στον έλεγχο έναντι κάμψης, είναι υπέρ της ασφάλειας να αγνοηθούν, είτε συνεισφέρουν είτε όχι. Στον ικανοτικό όμως, θα ήταν λάθος να τις αγνοήσουμε αν όντως συνεισφέρουν. Συνεπώς τίθεται το ερώτημα αν συνεισφέρουν ή όχι. Είναι ένα ουσιαστικό θέμα, το οποίο όμως δεν εφαρμόζουν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Το ορθότερο φυσικά είναι να γίνεται ακριβέστερη όπλιση και αναπτύγματα με μετάθεση του διαγράμματος ροπής όπως πρέπει, οπότε εκεί είναι πιο ξεκάθαρα τα πράγματα, στην πράξη όμως, καλώς ή κακώς αυτό σπανίως εφαρμόζεται και συνήθως δίνονται απλοποιητικοί κανόνες στα υπομνήματα των σχεδίων των μελετών (πχ επέκταση ράβδου στο επόμενο άνοιγμα κατά Χ ποσοστό μήκους του ανοίγματος). Ποιά η άποψή σας επί τούτου; Το λογισμικό που χρησιμοποιείτε τι εφαρμόζει ως προς το παραπάνω; Επίσης υπάρχει ένα άλλο σημείο το οποίο αναφέρθηκε παραπάνω σχετικά με την αγκύρωση διαμήκους οπλισμού των δοκών στα υποστυλώματα στο οποίο θα ήθελα να σταθώ. Καταρχήν, το μsd<μlim δεν σημαίνει ότι δεν λειτουργεί ο θλιβόμενος οπλισμός. To μlim είναι απλά η οριακή τιμή της ανηγμένης ροπής σχεδιασμού η οποία διαχωρίζει τις δυνατές λύσεις όπλισης μιας διατομής σε αυτές στις οποίες είναι οικονομικότερη η διαστασιολόγηση θεωρώντας απλό οπλισμό από αυτές με διπλό οπλισμό. Δεν σημαίνει ότι αν έχω μsd<μlim δεν μπορώ να επιλύσω τη διατομή μου με διπλό οπλισμό, ή ότι αν μsd>μlim (μέχρι όμως ενός ορίου το οποίο δεν είναι της παρούσης) δεν μπορώ να οπλίσω τη διατομή μου με απλό οπλισμό έστω και κατά της οικονομίας οπλισμού. Εφόσον όμως μιλάμε για δεδομένη διατομή η οποία μάλιστα έχει και άνω και κάτω οπλισμό, θα πρέπει να κάνουμε ανάλυση διατομής βάσει παραμορφώσεων, όπου εκεί αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, δεν αγνοούμε ράβδους κατά βούληση, αλλά λαμβάνουμε υπ' όψιν όλες τις ράβδους στη διατομή. Διαφορετικά, αγνοώντας τις εκάστοτε ράβδους στη θλιβόμενη ζώνη, υποεκτιμούμε την ροπή αντοχής, το οποίο είναι μεν υπερ της ασφάλειας για έλεγχο έναντι μεγεθών ορθής έντασης (κάμψη με αξονική δύναμη), ωστόσο υπολογίζουμε κατ' αυτόν τον τρόπο μικρότερα ικανοτικά μεγέθη, άρα είναι μια παραδοχή κατά της ασφάλειας σε αυτήν την περίπτωση. Αυτό όμως που θέλω να τονίσω είναι άλλο: Εφόσον το πρόσημο της ροπής ενδέχεται να αλλάξει λόγω της εναλλαγής του σεισμού, τόσο ο άνω όσο και ο κάτω οπλισμός στη στήριξη μιας δοκού μπορεί να βρεθεί να είναι εφελκυόμενος ή θλιβόμενος. Η διάταξη για εξασφάλιση ελάχιστης διαμέτρου τυμπάνου σύμφωνα με τη σχέση (8.1) του Ευρωκώδικα 2 αφορά μόνο σε εφελκυόμενες ράβδους, ενώ για ράβδους υπό θλίψη δεν προσμετράται το καμπύλο τμήμα της αγκύρωσης ούτε και το ευθύγραμμο μετά από αυτό. Συνδυάζοντας το τελευταίο περί τυμπάνου και αγκύρωσης με το γεγονός ότι οι άνω αλλά και οι κάτω ράβδοι της δοκού μπορεί να βρεθούν υπό θλίψη, οδηγούμαστε στο παράδοξο συμπέρασμα ότι δεν μπορούμε να προσμετρούμε τις καμπύλες στην αγκύρωση, άρα πάμε μόνο σε ευθύγραμμη αγκύρωση! Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτό είναι το σωστό, κάνω απλά συνδυασμό των δυο αυτών διατάξεων του κανονισμού και ενδεχομένως να χάνω κάποιο βασικό στοιχείο, ωστόσο σε όσα συγγράμματα και αν έχω κοιτάξει, πουθενά κανένας δεν το σχολιάζει αυτό.

Καλησπέρα σε όλους, Έστω ότι σε έναν όροφο κτιρίου έχουμε πλάκες τύπου sandwich σε κάθε φάτνωμα, με τις δοκίδες σε μια διεύθυνση μόνο, αλλά εν γένει οι πλάκες δεν έχουν όλες την ίδια διεύθυνση. Στην πράξη μια πλάκα με δοκίδες σε μια μόνο διεύθυνση αντιμετωπίζεται ως πλάκα μονής καμπυλότητας, ωστόσο με προβληματίζει το τι συνθήκες στήριξης πρέπει να λάβω στην πλευρά όπου υπάρχει αλλαγή διεύθυνσης μεταξύ δυο πλακών, πχ στη δοκό Δ22. Επίσης όμως δεν είμαι σίγουρος ότι δεν αναπτύσσονται καθόλου αρνητικές ροπές κάθετα στη διεύθυνση των διαδοκίδων, πάνω στη στήριξη μεταξύ γειτονικών πλακών ίδιας διεύθυνσης (πχ δοκός Δ12). Μια άλλη ερώτηση είναι, όταν μια πλάκα έχει τη μια της πλευρά ολόκληρη σε τοίχωμα υπογείου, ή έστω σε πλάστιμο τοίχωμα στην ανωδομή, χωρίς όμως να υπάρχει πλάκα από την άλλη πλευρά του τοιχώματος, θεωρείται ορθότερα ως πάκτωση ή απλή έδραση; Προφανώς η πραγματικότητα είναι κάπου ενδιάμεσα και το ακριβέστερο θα είναι η εισαγωγή στροφικού ελατηρίου, δεδομένου ωστόσο ότι στα περισσότερα προγράμματα που επιλύουν χωρίς επιφανειακά πεπερασμένα υπάρχει μόνο η επιλογή για απλή έδραση ή πάκτωση, εσείς τι εφαρμόζετε στις μελέτες σας σε αυτές τις περιπτώσεις; Τέλος, στο πρόγραμμα που χρησιμοποιείτε υπάρχει η δυνατότητα για επιλογή συνέχειας ή διακοπής του οπλισμού μεταξύ των πλακών, όπως πχ για περιπτώσεις ανισοσταθμίας; Πχ σε αυτό που χρησιμοποιώ δεν μπορώ να επιλέξω να μην συνεχίζει ο οπλισμός της Π6 στον πρόβολο Π5, όπως επίσης ούτε και σε περίπτωση ανισοσταθμίας μπορώ να κάνω κάτι. Ευχαριστώ για τα εποικοδομητικά σας σχόλια.

Έχεις υπόψιν συγκεκριμένο πρόγραμμα που δεν έχει αυτό το πρόβλημα με τις διπλές γραμμές σε όψεις-τομές; Αρκετά παλαιότερα που είχα δοκιμάσει το Archicad 14, το πρόβλημα αυτό υπήρχε, δεν ξέρω αν έχει ληθεί πλέον βέβαια.

Τα Εθνικά Προσαρτήματα υπάρχουν μόνο στον ΕΛΟΤ επί πληρωμή. Δεν έχουν δημοσιευθεί σε ΦΕΚ. Η αρίθμηση των κεφαλαίων και παραγράφων είναι αυτόνομη στο κείμενο αυτό, αλλά στην περιγραφή του τίτλου της παραγράφου αναφέρεται η παράγραφος του κυρίως ΕΚ8-1 στην οποία αντιστοιχεί. Στο τελευταίο αυτό κεφάλαιο (3) είναι συμπληρωματικές, μη-αντικρουόμενες διατάξεις και έχον υποχρεωτική εφαρμογή.

Είναι η τελευταία σελίδα του Εθνικού Προσαρτήματος του ΕΚ8-1.

Προσοχή διότι αυτή η παράμετρος δεν υπήρχε/υπάρχει σε όλα τα λογισμικά. Πχ σε αυτό που χρησιμοποιώ, μέχρι πρότινος, ό,τι και αν εισήγαγες ως τοίχωμα, ανεξαρτήτως διαστάσεων, σαν τοίχωμα το αντιμετώπιζε και για τους ελέγχους και για το ποσοστό τέμνουσας βάσης. Τώρα πρόσφατα το διόρθωσαν μετά από αρκετή επιμονή δική μου. Γενικά θέλει προσοχή στο τι κάνει, πώς το κάνει αλλά και στο τι δεν κάνει το κάθε πρόγραμμα. Υπάρχει το ενδεχόμενο ναι μεν να λέει κάτι στο manual ενός προγράμματος (οποιουδήποτε, δεν φωτογραφίζω κανένα), αλλά να μην το εφαρμόζει τελικά. Ακόμη, το ότι επειδή ένα πρόγραμμα αντιμετωπίσει με τον x,y τρόπο ένα πρόβλημα, δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι αυτός ο τρόπος είναι και ο κανονιστικά ορθός. Καλό είναι να έχουμε το νου μας και να ελέγχουμε. Όλα τα προγράμματα έχουν τρωτά σημεία. Στο τέλος όμως τα λογισμικά βγάζουν ένα ωραίο disclamer και λένε η ευθύνη είναι όλη του μηχανικού, όχι της εταιρίας του λογισμικού.

Ας ξεκαθαρίσουμε τα ορθογωνικά: Τα κατακόρυφα στοιχεία με λόγο πλευρών διατομής μεγαλύτερο του 4 είναι τοιχώματα, οπλίζονται και ελέγχονται ως τέτοια, κατά ΕΚ2 και ΕΚ8 (περιβάλλουσα διαγραμμάτων ροπών, κτλ κτλ). Σύμφωνα με το Εθνικό Προσάρτημα του ΕΚ8, όσον αφορά στην κατάταξη του στατικού συστήματος, δηλαδή στον έλεγχο ποσοστού τέμνουσας βάσης, και μόνο αυτόν, ένα τοίχωμα (δηλαδή ένα στοιχείο με λόγο πλευρών μεγαλύτερο ή ίσο του 4), θα λογίζεται ως τοίχωμα μόνο εφόσον έχει μήκος τουλάχιστον 1.5m για κτίρια έως και 4 ορόφους, ή τουλάχιστον 2m για κτίρια από 5 ορόφους και άνω. Οι διαστάσεις αυτές (1.5m και 2m αντίστοιχα) επιτρέπεται να μειώνεται κατά 0.2m όταν διαμορφώνεται πέλμα στα άκρα του τοιχώματος (Γ ή Π). Παράδειγμα: Έστω ότι σε ένα 3ώροφο κτίριο έχεις ένα στοιχείο διατομής L, με το x σκέλος να είναι 0.3x1.25 και το y σκέλος 0.3x2.0 (διαστάσεις σε m). Έλεγχος για το αν είναι τοίχωμα ή υποστύλωμα Σκέλος x: 1.25 / 0.30 = 4.17 > 4 άρα διαστασιολογείται ως τοίχωμα Σκέλος y: 2.00 / 0.30 = 6.67 > 4 αρα διαστασιολογείται ως τοίχωμα Έλεγχος για συμμετοχή στην τέμνουσα βάσης που αναλαμβάνουν τα τοιχώματα Ελάχιστο απαιτούμενο μήκος για να συμμετέχει ως τοίχωμα: 1.5m. Επειδή είναι μορφής L, το ένα σκέλος αποτελεί πέλμα για το άλλο, ισχύει η μείωση κατά 0.2m, οπότε το όριο είναι 1.5m-0.2m = 1.3m Σκέλος x: μήκος 1.25 < 1.3, άρα η τέμνουσά του δεν προσμετράται στην τέμνουσα των τοιχωμάτων (ωστόσο εξακολουθεί να οπλίζεται και να ελέγχεται ως τοίχωμα). Σκέλος y: μήκος 2.00 > 1.3, άρα η τέμνουσά του προσμετράται στην τέμνουσα των τοιχωμάτων. Ελπίζω να βοήθησα. Δώσε αν θέλεις ένα παράδειγμα διατομής που σε ενδιαφέρει και να το δούμε συγκεκριμένα.