Το πιο κόμμα και γιατί αποδείχτηκε κατώτερο των περιστάσεων θα το κρίνει όπως πάντα η ιστορία.
Η ευθύνη όμως δεν μετατίθεται. Την μια δαγκωτό στα δύο μεγάλα κόμματα που κυβέρνησαν 40 χρόνια, την άλλη αποχή και ξανά αποχή...
Και φυσικά το θέμα δεν είναι μόνο οι εκλογές, η συμμετοχή στη δημοκρατία δεν εξαντλείται σε μια επαναλαμβανόμενη διαδικασία τετραετούς επανάληψης.
Η νοοτροπία όμως του κόσμου είναι τέτοια που το 90% των Ελλήνων αναζητά σωτήρες μέσω μιας ανώδυνης και κατά το δυνατόν όσο πιο αραιά επαναλαμβανόμενης διαδικασίας (π.χ. εκλογές). Εδώ είναι το μερίδιο ευθύνης.
Όταν νομίζεις ότι με μια ψήφο θα σωθείς είσαι άξιος της μοίρας σου. Φυσικά αυτό είναι αποτέλεσμα μιας πολιτικής που καλλιεργείται σε όλες τις ''δημοκρατικές χώρες''. Επειδή όμως αυτός ο τρόπος δεν αποδίδει τελικά, το εύκολο είναι να αποτινάξουμε από πάνω μας τις ευθύνες που μας αναλογούν και να αρχίζουμε τα ''όλοι ίδιοι είναι'', αποχή η λύση κλπ... κλπ.
Ας το πάρουμε στον κλάδο μας, αποδίδουμε ευθύνες στο ΤΕΕ στις εκλογές του οποίου δεν συμμετέχουμε κατά 50% και μετά φωνάζουμε ότι δεν κάνει τίποτα!
Φυσικά, δεν συμμετέχουμε ούτε σε πορείες, ούτε σε δράσεις, ούτε καν ενημερωνόμαστε για αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, ούτε για το τι εκφράζουν και πράττουν οι άνθρωποι - παρατάξεις που στηρίζουμε (όσοι ψηφίζουμε στις εκλογές).
Θέλουμε με λίγα λόγια μια επανάσταση του καναπέ όπου απλά θα ψηφίζουμε κάθε 4 (τι καλά να γινόταν κάθε 10) χρόνια και κάποιοι να λύνουν για εμάς τα προβλήματά μας...!
Όπως έχω ξαναπεί όμως, η ζωή δεν αλλάζει με το τηλεκοντρόλ...