MrShyEngineer

Το κατακόρυφο φορτίο στο σημείο ζεύξης (σύνδεσης ρυμουλκούμενου με το ρυμουλκό όχημα) καθορίζεται στο 15% του μέγιστου φορτίου, σύμφωνα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Από εκεί και πέρα, η διαδικασία είναι απλή: θέτεις το φορτίο, βρίσκεις τον άξονα περιστροφής, λύνεις ως προς τις ροπές, εφαρμόζεις ισορροπία δυνάμεων, και... τσάπ-τσουπ, τα έχεις όλα

Ας ξεκαθαρίσουμε ορισμένα βασικά σημεία. Η εν σειρά σύνδεση κυκλοφορητών ή αντλιών δεν αυξάνει την παροχή, αλλά την κατάθλιψη του συστήματος (όπως αντίστοιχα αυξάνεται και η "κατάθλιψη" στη σχολή...). Η παροχή παραμένει σταθερή και εξαρτάται από τα χαρακτηριστικά του υδραυλικού κυκλώματος. Η σωστή διάταξη, εφόσον πρέπει να γίνει compounding, είναι να τοποθετείται πρώτα ο κυκλοφορητής με τη μεγαλύτερη παροχή και στη συνέχεια αυτός με τη μικρότερη. Αν συμβεί το αντίθετο, τότε η δεύτερη αντλία (με τη μεγαλύτερη παροχή) θα τροφοδοτείται από μια γραμμή με χαμηλότερη ροή από αυτή που απαιτεί, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε σπηλαίωση (cavitation) και πιθανή αστοχία. Σε γενικές γραμμές, η εν σειρά σύνδεση (compounding) καλό είναι να αποφεύγεται, εκτός αν είναι απολύτως απαραίτητη. Σε τέτοια περίπτωση, φροντίζουμε πάντα ώστε: Η αντλία με τη μεγαλύτερη παροχή και το μικρότερο μανομετρικό να τοποθετείται πρώτη, και Η αντλία με τη μικρότερη παροχή και το υψηλότερο μανομετρικό να τοποθετείται δεύτερη. Με αυτόν τον τρόπο διασφαλίζεται η σωστή υδραυλική ισορροπία και αποφεύγονται προβλήματα λειτουργίας ή φθοράς στο σύστημα.

Κοίτα, δεν είναι τόσο απλό. Πρέπει, τουλάχιστον, να έχεις τη χαρακτηριστική καμπύλη του συλλέκτη. Η σύνδεση εν σειρά είναι ιδανική μόνο όταν έχεις χαμηλή ηλιακή ακτινοβολία και στόχος σου είναι η αύξηση της θερμοκρασίας του νερού. Αν τοποθετήσεις, για παράδειγμα, 11 συλλέκτες σε σειρά, το νερό μπορεί να φτάσει τους 200°C, κάτι που απαιτεί σύστημα σοβαρής υπερπίεσης (της τάξης των 20 bar) και εξειδικευμένο εξοπλισμό. Μιλάμε για μελέτη υψηλών απαιτήσεων και συστήματα βιομηχανικού επιπέδου. Υπάρχουν λύσεις που έχω αναπτύξει προσωπικά, όπου οι συστοιχίες μεταβαίνουν από σύνδεση εν παραλλήλω σε εν σειρά δυναμικά. Δεν πρέπει να ξεχνάς πως όσο υψηλότερη είναι η θερμοκρασία εισόδου στον συλλέκτη, τόσο χαμηλότερη είναι η απόδοσή του. Ένας καλός ηλιακός συλλέκτης φτάνει απόδοση 85–90%, αλλά αν συνδεθεί σε σειρά, ο τέταρτος στη σειρά μπορεί να δουλεύει μετά βίας στο 40%. Υπάρχει σχετική βιβλιογραφία που τεκμηριώνει όλα αυτά, καθώς και πρότυπες μελέτες που έχω εκπονήσει προσωπικά. Δυστυχώς, για ευνόητους λόγους, δεν είναι δυνατόν να τις κοινοποιήσω. Γενικά, αν προορίζεις το σύστημα για ηλιοθερμία, τότε απαιτείται ολοκληρωμένη προσέγγιση με σημαντικό κεφάλαιο επένδυσης και —το κυριότερο— τεράστια δοχεία αδράνειας. Από το υδραυλικό κύκλωμα έως το σύστημα αυτοματισμού (ή καλύτερα αυτόματου ελέγχου, αν έχεις διάθεση να ασχοληθείς με προγραμματισμό), όλα πρέπει να σχεδιαστούν προσεκτικά. Ως διπλωματούχος συνάδελφος, θεωρώ πως είναι κάτι απολύτως εφικτό για εσένα να μελετήσεις και να υλοποιήσεις, αλλά σε προειδοποιώ: όταν δεις τα μεγέθη των απαιτήσεων σε λίτρα ανά τετραγωνικό και σε ενεργειακά φορτία, πιθανόν να ξαφνιαστείς. Τυπικές ημερήσιες απαιτήσεις για μια κατοικία βρίσκονται στην τάξη των δεκάδων MJ

Ο ιονισμός του εδάφους λόγω άμεσου κεραυνικού πλήγματος μειώνει την ενεργό αντίσταση περίπου στο μισό. Ωστόσο, για την αποτελεσματική προστασία απαιτείται η κατάλληλη ακίδα στο υψηλότερο σημείο, καθώς και η χρήση κατάλληλων συρματόσχοινων σε μεγάλα ανοίγματα. Η διαστασιολόγηση της ακίδας γίνεται βάσει της γωνίας προστασίας, ενώ τα υπόλοιπα στοιχεία υπολογίζονται με τη μέθοδο της κυλιόμενης σφαίρας.

Ναι, το γνωρίζω. Αρχικά, απαιτείται η δημιουργία του φορέα, ο οποίος στη συνέχεια διαμορφώνεται βάσει του σήματος εισόδου. Η διαμόρφωση μπορεί να είναι FM ευρείας ή στενής ζώνης, ανάλογα με τις απαιτήσεις της εφαρμογής. Η πιο απλή διάταξη είναι ένα κύκλωμα αυτοταλάντωσης LC (LC resonance circuit), αν και παρουσιάζει σημαντική αστάθεια στη συχνότητα. Παρ’ όλα αυτά, η υλοποίηση του είναι απολύτως εφικτή και το έχω εφαρμόσει στην πράξη. Ο πιο αποδοτικός τρόπος είναι η χρήση ενός ολοκληρωμένου κυκλώματος (IC) FM Modulator, σε συνδυασμό με μια διάταξη ενίσχυσης. Αυτά τα ολοκληρωμένα κυκλώματα παρέχουν εξαιρετική σταθερότητα, ενώ παραμένουν προσιτά. Όσον αφορά την ενίσχυση, η σχεδίασή της είναι αρκετά απλή και με ελάχιστο κόστος μπορεί να επιτευχθεί ιδιαίτερα υψηλή—και ενδεχομένως μη επιτρεπτή—ισχύ.

Το είδος του ηλεκτρολύτη, η πυκνότητα ρεύματος, η γεωμετρία, η τάση λειτουργίας και η διάρκεια ζωής αποτελούν κρίσιμες παράμετροι για την αξιολόγηση και τη βέλτιστη επιλογή του υλικού Η συνθήκη προστασίας επιτυγχάνεται σε αυτές τις τιμές ρεύματος και επιβεβαιώνεται μέσω της τάσης instant off, με χρήση ηλεκτροδίου αναφοράς (CSE στην περίπτωσή μου). Όχι, είναι απλώς η άλλη διεύθυνση, ή αν θέλεις, η τομή, ενώ πριν είχαμε κάτοψη, όπου εξετάζω την ομοιομορφία ως προς το βάθος του δοκιμίου σε σχέση με την απόσταση και τη θέση του Ribbon.

εχει ηδη 10 κατεβασματα τι εννοεις

Απόσπασμα από το βιβλίο εγκαταστάσεων του αείμνηστου Θωμά Ζαχαρία Ζαχαρίας φωτισμός εξωτερικών χώρων (1).pdf

Βεβαίως και υπάρχει κατάλληλο υλικό για όλα τα έργα οδοποιίας. Δεν χρειάζεται εξειδικευμένο λογισμικό· ένα πλέγμα κβάντισης 1m² και μια στερεά γωνία αρκούν ακόμα πιο εύκολο εφόσον έχεις καμπύλες εδάφους. Υπάρχουν προδιαγραφές στη βιβλιογραφία από το μάθημα των εγκαταστάσεων, το οποίο μου άρεσε εξαιρετικά πολύ! Μπράβο σε όσους σέβονται τους κανονισμούς φωτισμού. Θα ανεβάσω αντίστοιχο υλικό αύριο.

Νομίζω στα 20cm συμπεριφέρεται τέλεια στην άλλη διεύθυνση 25 ακόμα καλύτερα

Η άνοδος μπορεί να αποτελείται από διάφορα υλικά, ανάλογα με την εφαρμογή, όπως χάλυβας, γραφίτης, HSCI ή MMO. Υπάρχει συνθήκη υποπροστασίας, επαρκούς προστασίας και υπερπροστασίας. Σε γενικές γραμμές, ακολουθούμε πυκνότητα ρεύματος 20mA/m² για χάλυβα και 200mA/m² για χαλκό. Από εκεί και πέρα, όπως και στη διπλωματική μου εργασία, με τη χρήση ηλεκτροδίου CSE ελέγχεται το instant off potential, το οποίο πρέπει να βρίσκεται γύρω στα 850mV. Η υπερπροστασία όχι μόνο καταναλώνει περιττή ισχύ, αλλά μπορεί επίσης να αποσαθρώσει τυχόν επικαλύψεις.

Μιλάμε για συσκευές στο δευτερεύον, σωστά; Τις συνδέεις ισοδυναμικά και τις αφήνεις floating; Σε τι ωφελεί αυτό; Αν τελικά τις συνδέσεις στη γείωση, είναι σαν να τις συνδέεις στον ουδέτερο, οπότε χάνεται η απομόνωση... Σαφώς, κάτι τέτοιο είναι το βέλτιστο, αλλά το κόστος του δεν είναι αμελητέο. Το μειονέκτημά της είναι η θέση τοποθέτησης του ΔΔΕ σε σχέση με την κατανομή της εγκάρσιας χωρητικότητας. Φυσικά, μπορούμε πάντα να στραφούμε σε έναν ΔΔΕ 10mA αυξημένης ευαισθησίας.

Λοιπόν, φαντάζομαι γνωρίζεις τι είναι ένα κύτταρο διάβρωσης· στην ουσία, πρόκειται για ένα ηλεκτροχημικό κύτταρο. Αποτελείται από δύο μεταλλικά στοιχεία διαφορετικού ηλεκτρικού δυναμικού, τα οποία είναι γαλβανικά συνδεδεμένα μέσα σε έναν ηλεκτρολύτη. Η διαφορά δυναμικού τους δημιουργεί ροή ρεύματος—πρακτικά, πρόκειται για μια πρωτόγονη μπαταρία. Η ροή του ρεύματος γίνεται από την κάθοδο προς την άνοδο, ενώ ταυτόχρονα υπάρχει ροή ιόντων από την άνοδο προς την κάθοδο. Στην άνοδο συντελείται οξειδωτική αντίδραση, καθώς το μέταλλο μεταβαίνει σε μια πιο σταθερή κατάσταση, χάνοντας μάζα μέσω ελεύθερων ιόντων. Σε ορισμένες περιπτώσεις, αυτά τα ιόντα μπορούν να αξιοποιηθούν για επιμετάλλωση άλλων στοιχείων. Τώρα, ας υποθέσουμε ότι διαθέτω δύο υλικά με σχεδόν το ίδιο δυναμικό ή, ακόμα χειρότερα, ένα ηλεκτραρνητικότερο υλικό που πρέπει να προστατέψω (π.χ. χάλυβας και χαλκός). Αν τα τοποθετήσω σε ένα αγώγιμο περιβάλλον, θα προκληθεί ροή ρεύματος από τον χαλκό (κάθοδος) προς τον χάλυβα (άνοδος) (αφού ο χαλκός ειναι ηλεκτροθετικότερος του χαλυβα) και, ταυτόχρονα, ροή ιόντων χάλυβα προς τον χαλκό. Αυτό οδηγεί σε διάβρωση του χάλυβα. Συνεπώς, πρέπει να εξασφαλίσω ότι ο χαλκός θα βρίσκεται σε χαμηλότερο δυναμικό από τον χάλυβα ή, ακόμα καλύτερα, να φροντίσω ώστε και τα δύο αυτά υλικά να βρίσκονται σε χαμηλότερο δυναμικό από ένα τρίτο υλικό. Πώς το πετυχαίνω αυτό; Επιβάλλοντας τάση! Τοποθετώ, λοιπόν, τον χάλυβα και τον χαλκό στην κάθοδο και τους φέρνω στα 0V, ενώ χρησιμοποιώ ένα τρίτο υλικό ως άνοδο, επιβάλλοντάς του τεχνητά δυναμικό 10V. Τι συμβαίνει τότε; Πλέον, η ροή του ρεύματος κατευθύνεται από την κάθοδο προς την άνοδο, ενώ τα ιόντα κινούνται από την άνοδο προς την κάθοδο. Έτσι, το υπό προστασία υλικό μου δεν χάνει μάζα, δεν διαβρώνεται και διατηρείται ανέπαφο.

έχει μετρηθεί Λοιπόν, υπάρχουν δύο είδη: γαλβανική και επιβαλλόμενου ρεύματος (ICCP). Η όλη ουσία είναι η ηλεκτρική σύνδεση ενός ηλεκτραρνητικότερου υλικού από το υλικό που θέλουμε να προστατεύσουμε, το οποίο δρα ως άνοδος και δημιουργεί ροή ρεύματος (Mg, Zn, Al). Όμως, όταν μιλάμε για γαλβανική προστασία, η μέγιστη διαφορά δυναμικού που μπορεί να επιτευχθεί είναι μικρή. Αυτό σημαίνει ότι η απαιτούμενη πυκνότητα ρεύματος για την αναστολή της διάβρωσης δεν είναι εύκολο να επιτευχθεί. Σκέψου μια συνολική αντίσταση 10Ω, ενώ η διαθέσιμη διαφορά δυναμικού είναι 1V—δηλαδή μόλις 100mA. Αν αυτό δεν επαρκεί και δεν μπορείς να μειώσεις τις ισοδύναμες αντιστάσεις, τι κάνεις; Επιβάλλεις τάση. Χρησιμοποιείς μια δική σου συστοιχία ανοδίων, οι οποίες όμως είναι πολύ πιο σταθερές, όπως MMO (στη δική μου περίπτωση) ή γραφίτης, HSCI, κ.λπ. Στη συνέχεια, συνδέεις το υπό προστασία υλικό στην κάθοδο. Έτσι, πλέον δεν περιορίζεσαι στο γαλβανικό δυναμικό, αλλά μπορείς να επιλέξεις οποιοδήποτε δυναμικό επιθυμείς. Για παράδειγμα, αν χρειάζομαι 1A, εφαρμόζω 10V και το πετυχαίνω. Παράλληλα, αποκτώ επιπλέον δυνατότητες και πολύ μεγαλύτερη διάρκεια ζωής—εύκολα 30-50 χρόνια, κάτι που δύσκολα επιτυγχάνεται με γαλβανικές ανόδους. Αυτό που στην πιάτσα αποκαλούμε "επιγαλβάνωση", τι είναι; Είναι η ηλεκτρική σύνδεση μέσω επικάλυψης ψευδαργύρου στον χάλυβα. Δηλαδή, επικαλύπτουμε τον χάλυβα με ψευδάργυρο, ο οποίος δρα ως άνοδος και θυσιάζεται.

πλάτος του ribbon