Νομίζω ότι τετοιες ανισοσταθμίες πρέπει να αποφεύγονται. Μέχρι 50 εκ. εντάξει. Από κεί και πάνω υπάρχει πρόβλημα κοντών υποστυλωμάτων και
επιβάρυνσης των ποιό κοντών στύλων. Οι τέμνουσες που θα παραλάβουν οι στύλοι είναι αντιστρόφως ανάλογες του ύψους^3. Στό παράδειγμα αυτό 3-->4.5 έχουμε (4.5/3)^3=3.375 !. Άρα οδηγούμε εκεί τις τέμνουσες και τις ροπές σ αυτούς τους στύλους. Επόμενο είναι με τον ικανοτικό που θα προκύψει εκεί λόγω της δοκού τα εντατικά μεγέθη να αυξηθούν κι άλλο πολλαπλασιαζόμενα με αcd=3.5. Δηλαδή δάσος από σίδερα. Κι όλα αυτά γιά τον σεισμό σχεδιασμού με Α/g=0.16 καί θεωρώντας ότι έχουμε πλαστική συμπεριφορά. Όταν λοιπόν θα γίνει ο σεισμός της Αθήνας του 1999 στον οποίο παρατηρήθηκαν σε κάποιες περιοχές Α/g=0.4 και περισσότερο όλα αυτά περι πλαστιμότητας θα πάνε περίπατο, γιατί η πλαστιμότητα δεν μπορεί να λειτουργήσει μέσα στό δάσος. Αντίθετα σε μία
ισοζυγισμένη κατασκευή έχουμε μικρά ποσοστά οπλισμού και μπορεί να λειτουργήσει η πλαστιμότητα έστω κι όταν Α/g=0.40
Εγώ δεν θα το σκεφτόμουν καν ακόμη και να κάνω ξεχωριστά κτίρια,με αρμό, σε τέτοια υψομετρική διαφορά (1.50)
Γιά τον αν είναι πάκτωση η άρθρωση, σαφώς και είναι πάκτωση επειδή αυτή η δοκός έχει μηδενική αξονική στροφή σε όλα τα σημεία της. Αν δεν
είχε μηδενική στροφή αυτο θα σήμαινε ότι οι πλάκες παραμορφώνονται μέσα στο επιπεδό τους, το οποίο είναι άτοπο.