Θα σου πω κάτι που είναι εντελώς εμπειρικό.
Είμαι 53 ετών, και σε ηλικία 13 ετών άρχισα να χτίζω πολυκατοικίες, μέχρι και σήμερα.
Δεν παρατήρησα ποτέ σκασίματα, στα χτισίματα που έκανα.
Όταν όμως βγήκε το μπετοφόρμ, το οποίο έβγαζε εμφανή μπετά, και καταργήθηκε και η σφαλτσογωνιά που τοποθετούσαμε στις γωνίες των στοιχείων, τότε εμφανίστηκαν οι ρωγμές.
Για δύο βασικούς λόγους.
α) Η σφαλτσογωνιά στο στοιχείο, εκτός του ότι βοηθούσε να μην σπάσει η γωνιά της κολόνας, βοηθούσε και στην αποφυγή των ρωγμών, διότι η λάσπη που είχε το τούβλο, την ώρα που το τοποθετούσαμε, αγκάλιαζε το φάλτσο μέρος της κολόνας, και ξεραινόταν
η λάσπη, αγκαλιάζοντας το στοιχείο.
Αυτό ήταν ένας λόγος, που τα δύο σώματα δεν έσκαγαν.
β) Ο άλλος λόγος, ήταν το άγριο της επιφάνειας της τάβλας, το οποίο αποτυπωνόταν στο ΟΣ του στοιχείου, και γινόταν η πρόσφυση.
Αυτά τα δύο, είναι που επιτυγχάνει το ξεραμένο δοντάκι, που κατασκευάζει η οδοντωτή σπάτουλα, στο υλικό της κόλας
Μεγαλύτερη επιφάνεια, λόγο οδοντωτού σχήματος, καλύτερη πρόσφυση.
Πριν τα μπετοφόρμ, γιατί δεν υφίσταντο ρωγμές?
Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, κάνουμε το πεταχτό, πριν τον κύριο σοβά.
Διότι χωρίς το πρώτο χέρι του πεταχτού, ο σοβάς κατά την ξήρανση μικραίνει, με αποτέλεσμα να κουφώνει από την οπτοπλινθοδομή.
Αντιθέτως, το πεταχτό, δεν τον αφήνει να κουφώνει