georgegaleos

Ευχαριστώ, έγινε η διόρθωση.

Κατ' εμέ ΝΑΙ. Οπως έχω γράψει και στο παρελθόν η θέση μου είναι η παρακάτω. Βάσει των φορολογικών διατάξεων η ύπαρξη έγγραφου συμφωνητικού με τον πελάτη δεν είναι υποχρεωτική (με κάποιες εξαιρέσεις ***) αλλά εφόσον συνταχθεί πρέπει να κατατεθεί, πόσο μάλλον μεταξύ επιτηδευματιών που αν δεν το καταθέσεις εσύ δεν ξέρεις τι θα κάνει ο αντισυμβαλλόμενος. Με ιδιώτη, ο ιδιώτης δεν το καταθέτει. Αλλά σε περίπτωση επιτηδευματιών αν π.χ. το καταθέσει .... πιθανή διασταύρωση .... πιθανό πρόβλημα... Σύμφωνα με την Π.Ο.Λ. 1270/2000, οποιαδήποτε συμφωνητικά όταν καταρτίζονται και δεν υπάγονται στις προηγούμενες περιπτώσεις τότε τα βασικά τους στοιχεία καταχωρούνται σε μια τριμηνιαία κατάσταση η οποία υποβάλλεται κλπ .... ***Οι προηγούμενες περιπτώσεις που αναφέρει η ΠΟΛ είναι: τα μισθωτήρια συμβόλαια, τα συμφωνητικά για εργολαβίες ή υπεργολαβίες εκτέλεσης τεχνικών έργων, τα συμφωνητικά για εκδηλώσεις σωματείων, συλλόγων, ιδρυμάτων κ.τ.λ., τα συμφωνητικά τραγουδιστών και αθλητών. Η ΠΟΛ γράφει «όταν» καταρτίζονται και συνεπώς δεν είναι υποχρεωτική η σύνταξη τους. Αν όμως συνταχθούν, τότε υποχρεωτικά πρέπει να θεωρηθούν στην αρμόδια Δ.Ο.Υ. με κάποιες εξαιρέσεις ... Δημόσιο, Τράπεζες ..... κλπ Επίσης δες και την απόφαση 90/2005 του Αρείου Πάγου (απλά τώρα υποβάλλονται με τις καταστάσεις, με κάποιες εξαιρέσεις που προείπα .... καθώς είναι λίγο άκυρο το σημείο περί έννομου αποτελέσματος... έχει βγεί καποια άλλη απόφαση αν θυμάμαι που το διευκρινίζει) Λοιπόν: " Με τη διάταξη του άρθρου 8 παρ. 16 του Ν. 1882/1990 «Μέτρα για την περιστολή της φοροδιαφυγής κλπ» ορίζεται, ότι συμφωνητικά, που καταρτίζονται μεταξύ των επιτηδευματιών ή τρίτων για οποιαδήποτε συναλλαγή, θεωρούνται, μέσα σε δέκα (10) ημέρες από την ημερομηνία κατάρτισης και υπογραφής, από την αρμόδια ΔΟΥ,αλλιώς είναι ανίσχυρα και δεν έχουν κανένα έννομο αποτέλεσμα. Στην εν λόγω παρ. 16, με την παρ. 2 του άρθρου 8 του Ν. 2386/1996, προστέθηκε δεύτερο εδάφιο, το οποίο ορίζει ότι κατ` εξαίρεση δεν θεωρούνται τα συμφωνητικά του προηγούμενου εδαφίου που καταρτίζονται από επιτηδευματίες ή τρίτους με το Δημόσιο κλπ. Η ως άνω διάταξη, στα πλαίσια των μέτρων για την περιστολή της φοροδιαφυγής, υποχρεώνει του επιτηδευματίες, που συναλλάσσονται μεταξύ τους ή με τρίτους, να υποβάλουν στην αρμόδια ΔΟΥ για θεώρηση τα συμφωνητικά που αφορούν τέτοιες συναλλαγές, προκειμένου τα προερχόμενα απ΄ αυτές εισοδήματα, στον προσδιορισμό των οποίων αποβλέπει, να μη διαφεύγουν από τη φορολογία που προβλέπεται γι΄ αυτά. Τούτο προκύπτει, όχι μόνο από τη γραμματική διατύπωση της εν λόγω διάταξης, αλλά και από τον υπότιτλο του άρθρου, στο οποίο αυτή είναι ενταγμένη («Διαδικασία υποβολής στοιχείων για τον προσδιορισμό του εισοδήματος των επιτηδευματιών»). Έτσι, ενόψει του επιδιωκόμενου με τη διάταξη σκοπού, η θεσπιζόμενη για την παράβασή της κύρωση πρέπει, παρά τη γενικότητα με την οποία διατυπώνεται, να περιοριστεί σε μόνα τα συμφωνητικά που αφορούν συναλλαγές ανάμεσα σε επιτηδευματίες ή ανάμεσα σε αυτούς και τρίτους, από τις οποίες πηγάζουν φορολογητέα εισοδήματα των επιτηδευματιών τούτων και μόνο έναντι της φορολογικής αρχής, χωρίς η ακυρότητα να επεκτείνεται μεταξύ των συμβαλλομένων."