Συνάδελφε, είμαι 32 ετών και αναγκάστηκα να μεταναστεύσω αφού πρώτα πάλεψα αρκετά χρόνια με νύχια και με δόντια χωρίς να κυνηγήσω ποτέ μέσω ρεμούλας και λαμογιάς να "χωθώ" κάπου. Δυστυχώς ήμουν σε αυτή την άτυχη γενιά που η καριέρα μας ξεκίνησε πάνω ακριβώς στην κρίση και δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να εργαστώ και να παραγώ αυτό που μπορώ να παράγω. Κανείς όλα αυτά τα χρόνια δεν με ρώτησε τί πραγματικά πιστεύω για τα μνημόνια ή γιατί το να ψηφίσω κάποιον στις εκλογές σημαίνει ότι θα πρέπει να δίνω λευκή επιταγή και να δέχομαι όλα όσα αποφασίζει για το μέλλον μου. Δεν είμαι ανόητος, ξέρω πως το timing για το δημοψήφισμα δεν ήταν το κατάλληλο αλλά όπως λέμε εδώ στα εξωτερικά:"Desperate times call for desperate measures". Όλο αυτό που συμβαίνει είναι terra incognita για όλους μας καθώς δεν το έχουμε ξαναζήσει. Δεν ξέρω ποιός έχει δίκιο και ποιός έχει άδικο, κανείς δεν ξέρει μην γελιόμαστε. Δεν μου πάει όμως ρε γαμώτο να ψηφίσω ναι, δεν μπορώ να πώ ότι θέλω να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση που έκανε εμένα και τον αδερφό μου μετανάστες, που ανάγκασε τους γονείς μου να κάνουν επαναδιαπραγμάτευση των δανείων με την τράπεζα για να μειωθεί η δόση, που έχει κάνει τον θείο μου στα 53 του να πλένει πιάτα στην Γερμανία.Δεν μπορώ, κατάλαβέ με