Κάτι περίπου όμοιο έχει αναφερθεί στην εργασία των Coffman H.L., Marsh M.L. and Brown C.B. (1993), “Seismic durability of retrofitted reinforced concrete columns”, ASCE Journal of Structural Engineering, Vol 119(5), pp 1643-1661, χρησιμοποιήθηκαν υποστυλώματα κυκλικής διατομής, στα οποία ο διαμήκης οπλισμός είχε ηλεκτροσυγκολληθεί σε βλήτρα μικρού μήκους που προεξείχαν από το πέδιλο και ως εκ τούτο ήταν πολύ μικρή η αντοχή των ενώσεων. Η ενίσχυση έγινε τοπικά στον πόδα των υποστυλωμάτων τοποθετώντας συνδετήρες ημικυκλικού σχήματος που περιέβαλλαν τα υποστυλώματα και συνδέονταν στα άκρα τους με ειδική μηχανισμό προέντασης. Οι μετρήσεις έδειξαν ότι η ενίσχυση δεν επηρέασε σημαντικά την αντοχή και την δυσκαμψία των υποστυλωμάτων, αυξήθηκε όμως η ανά κύκλο φόρτισης ικανότητα απορρόφησης ενέργειας. Επίσης αυξήθηκε ο μέγιστος δυνατός αριθμός κύκλων φόρτισης. Ως εκ τούτου η ενίσχυση με αυτή την τεχνική προτείνεται για υποστυλώματα στα οποία δεν απαιτείται ιδιαίτερη αύξηση της αντοχής σε διάτμηση και υπόκεινται σε μεσαίου μεγέθους και μεγάλης διάρκειας σεισμικές κινήσεις.