Ένα τοίχωμα οπλισμένο όπως ακριβώς ορίζει ο Ε.Κ.Ω.Σ., δηλαδή οπλισμός κορμού και διαμόρφωση κρυφοκολώνων, θα αστοχίσει αρχικά καμπτικά και από κει και πέρα την περαιτέρω ένταση θα την αναλάβουν οι δύο περισφιγμένες περιοχές των άκρων του, οι οποίες θα παραλαμβάνουν διαδοχικά και εναλλάξ θλιπτική - εφελκυστική καταπόνηση ανάλογα με την φορά του σεισμού, όπως και αξονικά φορτία. Οι κρυφοκολώνες σχεδιάζονται με βάση την αξονική φόρτιση του τύπου:
Neff=2/3*(Nsd/2 + Msd/z), όπου όπου z η απόσταση των κέντρων των κρυφοκολώνων. Άρα όσο πιο μεγάλο είναι το z, για συγκεκριμένο πάντα μήκος τοιχώματος, δηλαδή όσο πιο μακριά είναι οι κρυφοκολώνες έως να προσεγγίσουν το ελάχιστο όριο του κανονισμού, τόσο λιγότερο καταπονούνται αφού μικραίνει το Νeff σχεδιασμού και τόσο επομένως αποκτούν μεγαλύτερη αντοχή .
Επόμένως "πειράζοντας" την διάταξη οπλισμού που προτείνει ο Ε.Κ.Ω.Σ., τοποθετώντας π.χ. ενδιάμεσα και μία τρίτη κρυφοκολώνα μήπως δημιουργούμε πρόβλημα, από τη στιγμή που αλλάζει η απόσταση z του τύπου Neff=2/3*(Nsd/2 + Msd/z), οπότε δεν έχουμε τη σωστή εναλλάξ παραλαβή θλιπτικών - εφελκυστικών καταπονήσεων και αξονικών φορτίων?