1. Σε κατασκευή εξαιτίας της μικρής απόστασης μεταξύ ενός υποστυλώματος Κ9 55/50 και ενός τοιχίου Κ10 220/25 σχηματίζεται “κοντή” δοκός έστω η Δ1.3 μήκους 1μ.
Βλέποντας το πρόβλημα, η καλύτερη αντιμετώπισή του θεωρώ πως είναι η κατάργηση της δοκού και η κατασκευή τοιχίου αν΄ αυτής.
Ας το δούμε όμως σαν πρόβλημα όχι για να καταλήξουμε εάν είναι το καλύτερο να την αντικαταστήσουμε με τοιχίο, αλλά για να δούμε τη συμπεριφορά της (καθώς και του στύλου) σε σχέση με τον τρόπο όπλισής της στην περίπτωση που δεν μπορεί να καταργηθεί.
Το Fespa την οπλίζει χωρίς να βγάζει πρόβλημα με διατομή 25/50 και οπλισμό ΑΝΩ 4Φ14, ΚΑΤΩ 4Φ14 και Σ Φ10/15.
Συμφωνείτε επεμβαίνοντας εμείς, οι διστάσεις και η όπλιση της να γίνουν 25/60 με ΑΝΩ 4Φ16, ΚΑΤΩ 4Φ16, ΠΛΑΪ 2Φ12/Π και ΣΦ10/10 έτσι ώστε να δημιουργήσουμε ένα πιο άκαμπτο στοιχείο εκεί?
Είναι σωστή η δημιουργία άκαπτου στοιχείου εκεί ως αντικατάσταση ενός τοιχίου που δεν μπορεί να μπει?
Σημειώνω ότι το εν λόγω κτήριο ικανοποίει το nv>0.60 λόγω τοιχωμάτων.
Χρειάζεται θεωρείτε έλεγχος ικανοτικού εξαιτίας αύξησης οπλισμού παρόλο που υπάρχει nv>0.60?
2. Συμφωνείτε σε σχετικά μεγάλα ανοίγματα δοκών π.χ. 6.50 μ να αυξάνουμε τον Κάτω οπλισμό δοκού π.χ. από 4Φ14 που δίνει το πρόγραμμα σε 4Φ16 εξασφαλίζοντας το απαιτούμενο μήκος αγκύρωσης έτσι ώστε να μειώνουμε βέλη κάμψης κτλ?