miltos

Οι κυκλοφορητές δεν αλληλοεπηρεάζονται με την έννοια που φαντάζομαι ότι το εννοείς, δηλαδή να "ρουφάει ο ένας το νερό του άλλου". Τους επηρεάζει μόνο η πτώση πίεσης στον κοινό κλάδο. Τα αντεπίστροφα "εργάζονται" μόνο όταν δεν λειτουργεί ο αντίστοιχος κυκλοφορητής. Όταν λειτουργεί ο κυκλοφορητής δεν προσφέρουν κάτι. Βλέπε την κουβέντα παραπάνω. Αν στη θέση του εναλλάκτη βάλουμε μια βάνα που την έχουμε κλείσει τόσο ώστε το πέρασμα του νερού να είναι 1mm, πάλι δεν μας ενδιαφέρει η πτώση πίεσης στη βάνα? Αν το δούμε έτσι, ξεμπλέκουμε γρήγορα σαν μελετητές, αλλά αρχίζουν τα προβλήματα της εγκατάστασης, για πολλούς λόγους... Γίνε λίγο πιο συγκεκριμένος αν θες.

Όπως καταλαβαίνεις, αυτό που ζητάς είναι πολύ δύσκολο. Θα έπρεπε κάποιος να φτιάξει έναν οδηγό. Ρώτα την 4Μ αν έχει φτιάξει η ίδια. Παλιότερα είχε κάποια video που βοηθούσαν στην εκμάθηση του προγράμματος.

Ηλία, με τα παραπάνω νούμερα δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Αν βάλεις κεντρικό κυκλοφορητή μεταβλητών στροφών πας με ρύθμιση DPc, όπως είπες. Αν μπουν ανεξάρτητα κυκλοφορητάκια δεν χρειάζεται διαχωριστής κυκλωμάτων.

Η πίεση που μετράει το μανόμετρο είναι η διαφορική μεταξύ των δυο συλλεκτών και είναι ίση με την πτώση πίεσης στο τμήμα του εναλλάκτη, δηλαδή στη διαδρομή συλ. επιστροφής - εναλλάκτης - συλ. προσαγωγής που λέγαμε και παραπάνω. Ας την ονομάσουμε ΔPc. Εννοείται πως η πίεση του συλλέκτη επιστροφής είναι μεγαλύτερη από την πίεση του συλλέκτη προσαγωγής. Το πρόβλημα είναι ότι την ΔPc, που μπορεί να έχει μια τιμή πχ 2mΣΝ, πρέπει να την αντιμετωπίσουν οι κυκλοφορητές των κλάδων (ο δείκτης c προκύπτει από τη λέξη common, επειδή είναι κοινή για όλα τα κυκλώματα). Το αποτέλεσμα είναι να μειωθεί η παροχή σε κάθε κλάδο. Φαίνεται παραστατικά και στο animation ότι όταν λειτουργούν πολλοί κυκλοφορητές G < Gdesign. Ο διαχωριστής κυκλωμάτων μπαίνει για να αντιμετωπιστεί αυτό ακριβώς το φαινόμενο. Μηδενίζει την ΔPc. Παραπάνω έκανα αναφορά αρκετές φορές στα χαρακτηριστικά του εναλλάκτη και του δικτύου σου. Όσα είπαμε μέχρι στιγμής ισχύουν ποιοτικά. Αν η πτώση πίεσης στους κλάδους σου είναι μεγάλη (πχ μονοσωλήνιο) και ο εναλλάκτης υπερδιαστασιολογημένος, τότε η ΔPc θα είναι μικρή σε σχέση με αυτή των κλάδων και μπορεί να μην σου δημιουργεί πρόβλημα. Θα έχεις μικρές και μη ενοχλητικές διακυμάνσεις στις παροχές των κλάδων. Οι διακυμάνσεις πρέπει να είναι μεγάλες για να δημιουργήσουν πρόβλημα. Επίσης, θα μπορούσες να αυξήσεις τεχνητά την πτώση πίεσης σε κάθε κλάδο, προσθέτωντας μία ρυθμιστική βαλβίδα. Ρώτησες για την εφαρμογή βαλβίδας διαφορικής πίεσης. Αυτή η βαλβίδα θα κάνει by pass από τον συλλέκτη επιστροφής στον προσαγωγής, δηλαδή μίξη, με αποτέλεσμα να μειωθεί η θερμοκρασία προσαγωγής. Θα μπορούσες εναλλακτικά να κάνεις ένα μόνιμο by pass μεταξύ των συλλεκτών με μια ρυθμιστική βαλβίδα, επιφέροντας τέτοιον στραγγαλισμό ώστε η πτώση πίεσης στο by pass να είναι ίση με την πτώση πίεσης στον εναλλάκτη. Θα πετύχεις μείωση της παροχής στον εναλλάκτη κατά 50% και μείωση της ΔPc κατά 75%! Ίσως είναι μια λύση αν μπορείς να ανεχτείς την πτώση της θερμοκρασίας προσαγωγής που προκύπτει λόγο μίξης και λόγω μικρότερης παροχής στον εναλλάκτη που επιφέρει μείωση της απόδοσής του. Υπάρχουν διάφορες παραλαγές για τον διαχωρισμό των κυκλωμάτων. Μία είναι αυτή του animation. Εναλλακτικά μπορεί να κατασκευαστεί ένας μονοκόματος συλλέκτης μεγάλης διαμέτρου. Στη μια πλευρά καρφώνεις τις προσαγωγές (από εναλλάκτη και προς κλάδους) και στην άλλη τις επιστροφές.

Το animation περιγράφει την αρχή λειτουργίας του "διαχωριστή κυκλωμάτων" (δημιουργεί τον τοπικό βρόγχο που έλεγα). Στην αρχή του animation, το δίκτυο δεν έχει κεντρικό κυκλοφορητή και είναι ίδια περίπτωση με την 3 που συζητάμε. Αντί για εναλλάκτη δείχνει λέβητα, αλλά είναι το ίδιο πράγμα. Ο κεντρικός κυκλοφορητής μπαίνει στην περίπτωση που χρησιμοποιούμε διαχωριστή κυκλωμάτων (δες στο 1:18). Οι επιμέρους κυκλοφορητές πλέον δεν τραβάνε νερό από τον εναλλάκτη, αλλά από το πράσινο "βαρέλι" που είναι ο διαχωριστής κυκλωμάτων. Ο κεντρικός κυκλοφορητής στέλνει νερό από τον εναλλάκτη στον διαχωριστή. Σκέψου το εξής: Όταν δουλεύει μόνο ο κεντρικός κυκλοφορητής, το νερό κυκλοφορεί στον τοπικό βρόγχο μεταξύ εναλλάκτη (λέβητα) και διαχωριστή. Όταν δουλεύουν μόνο οι επιμέρους κυκλοφορητές, το νερό κυκλοφορεί μόνο στους κλάδους, χωρίς να περνάει από τον εναλλάκτη. Για να θερμανθεί ένα διαμέρισμα, πρέπει να δουλέψει ο κεντρικός κυκλοφορητής και ο κυκλοφορητής του διαμερίσματος. Τότε θα έχουμε τη λειτουργία που φαίνεται στο 2:25. Όταν οι παροχές στους κλάδους είναι μεγαλύτερες από την παροχή του κεντρικού κυκλοφορητή, γίνεται μίξη του νερού προσαγωγής με της επιστροφής, όπως φαίνεται στο 1:50.

Γρηγόρη, όπως είπε ο Πάνος, έχουμε ήδη κατεβασμένες τις στήλες στο λεβητοστάσιο. Δες το πρώτο μήνυμα. Ναι! Πάνο, υπάρχουν οι ηλεκτροβάνες, οι οποίες κόβουν τη ροή στους κλάδους που δεν ζητούν θέρμανση. Αν δεν υπήρχαν θα δούλευαν όλοι οι κλάδοι, αλλά με κανονική ροή, όχι ανάποδα όπως στην περίπτωση που συζητούσαμε παραπάνω.

Είτε στην προσαγωγή είτε στην επιστροφή, κάνουν την ίδια δουλειά. Τα προτιμώ στην προσαγωγή για δυο λόγους: α) Συνήθως οι στήλες φεύγουν από τον συλλέκτη κατακόρυφα προς τα πάνω. Το θερμό νερό του λέβητα ανεβαίνει προς τα πάνω και οι στήλες θερμαίνονται, χωρίς να λειτουργεί ο κυκλοφορητής, οπότε έχουμε κάποιες απώλλειες παραπάνω. Το αντεπίστροφο εκτός των άλλων κόβει και αυτό το φαινόμενο, το οποίο είναι πιο έντονο στην προσαγωγή, όπου το νερό είναι θερμότερο. β) Αν μπει στην επιστροφή, η σωλήνωση αυτή δεν μπορεί να πληρωθεί από κάτω προς τα πάνω, όταν γεμίζουμε την εγκατάσταση. Πρέπει να "χυθεί" σε αυτή το νερό που έχει μπει στην εγκατάσταση από την προσαγωγή. Δηλαδή να γεμίσει η προσαγωγή από κάτω προς τα πάνω, να γεμίσουν τα κυκλώματα μέσα στο διαμέρισμα και μετά να αρχίσει να χύνεται το νερό στην επιστροφή. Βέβαια δεν δημιουργούνται σημαντικά προβλήματα, αλλά δεν μου κάθεται καλά (πχ δεν μπορείς να πρεσάρεις τις στήλες χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η εγκατάσταση στα διαμερίσματα).

Αν και είναι συνηθισμένη έκφραση, το νερό δεν περνάειμόνο από την πιο εύκολη διαδρομή. Απλά περνάει περισσότερο νερό από την πιο εύκολη διαδρομή. Όπως και το ρεύμα. Η διαδρομή μέσα από το διαμέρισμα Β δεν είναι η πιο εύκολη. Είναι ευκολότερο να περάσει μέσα από τον λέβητα. Ένα μικρό ποσοστό της παροχής περνάει μέσα από το διαμέρισμα Β (ανάποδα).

Η εξήγηση είναι αυτή που έγραψα παραπάνω. Το κεντρικό αντεπίστροφο απλά επιβάρυνε την κατάσταση διότι αυξάνει την πτώση πίεσης στο τμήμα Συλ. επιστροφής - λέβητας - Συλ. προσαγωγής. Αν είχε ελατήριο, όπως αυτά που χρησιμοποιούνται συνήθως, κάνει ακόμα χειρότερα τα πράγματα. Δες πιο αναλυτικά τι γίνεται. Το νερό από την κατάθλιψη του κυκλοφορητή Α οδηγείται μέσω της σωλήνωσης προσαγωγής στα σώματα και μετά μέσω της σωλήνωσης επιστροφής, στο συλλέκτη επιστροφής. Εμείς τώρα θέλουμε να πάει από το συλλέκτη επιστροφής στο λέβητα και μετά στο συλλέκτη προσαγωγής, για να καταλήξει στην αναρρόφηση του κυκλοφορητή Α. Όμως, από το συλλέκτη επιστροφής, το νερό μπορεί να φτάσει στον συλλέκτη προσαγωγής, ακολουθώντας και άλλη μία διαδρομή. Μπορεί να περάσει στη σωλήνωση επιστροφής του διαμερίσματος Β, στα σώματα αυτού, στη σωλήνα προσαγωγής και να φτάσει έτσι στο συλλέκτη προσαγωγής, από όπου θα το παραλάβει ο κυκλοφορητής Α.

Μιλάς για τη συνηθισμένη περίπτωση δικτύου με συλλέκτες προσαγωγής-επιστροφής και κυκλοφορητή σε κάθε αναχώρηση, έτσι? Σε αυτή την περίπτωση, αν δεν υπάρχουν αντεπίστροφα, στους κλάδους των οποίων οι κυκλοφορητές δεν λειτουργούν, έχουμε ανάποδη ροή, από την επιστροφή προς την προσαγωγή. Η "δρώσα δύναμη" είναι η πτώση πίεσης στη διαδρομή συλλέκτης επιστροφής - λέβητας - συλλέκτης προσαγωγής.

Αντεπίστροφα υπήρχαν? Δες και το edit στο #6

Τη στιγμή που έχεις κατεβάσει παροχές για κάθε διαμέρισμα στο "λεβητοστάσιο", θα προτιμούσα ασυζητητί την τρίτη λύση. * * * * Με βάση αυτό που γράφεις στην παρένθεση, δεν μπορώ να καταλάβω αν εννοείς το "δεν" ή το έγραψες κατά λάθος. Προσωπικά θεωρώ ότι οι Η/Β είναι (αρκετά) πιο ευαίσθητες από τους κυκλοφορητές. Ηλία, γιατί όχι? edit: * * * * Ήμουν βιαστικός και δεν πρόσεξα ότι μιλάμε για κυκλοφορητή inverter στη δεύτερη λύση, οπότε αναθεωρώ. Δεν απορρίπτουμε τη δεύτερη λύση. Είναι θέμα μελέτης του συγκεκριμένου δικτύου η κατάλληλη επιλογή.

Εδώ δεν γίνεται λόγος για επικουρικό. Απλά συμπλρώνει από κάτω ότι ο ΔΔΕ είναι πάντα δεκτός σαν συμπληρωματικό μέσο προστασίας, άσχετα με την περίπτωση στην οποία αναφέρεται αυτή η παράγραφος. Αν η αντίσταση γείωσης του καταναλωτή είναι 2.7Ω, καλύπτεται η περίπτωση κομμένου ουδετέρου, με κανένα φορτίο σε λειτουργία, αλλά με σφάλμα γης 10Ω.

Η αντίσταση θερμοπερατότητας R του χάλυβα δεν πρόκειται να σου αλλάξει το Um του κτιρίου, εκτός αν ψάχνεις σε πολλά δεκαδικά. Τα στρώματα αέρα, ανάμεσα στα πέλματα της διατομής H ουσιαστικά δεν προσφέρουν στη θερμομόνωση, διότι ο κορμός αποτελεί μια πρώτης τάξεως θερμογέφυρα. Εκτός αν βάλεις θερμοδιακοπή. Οπότε απλοποίησέ το όσο μπορείς.

Στον έλεγχο θερμομονωτικής επάρκειας, λαμβάνεται υπόψιν η αυξημένη, (αν μιλήσουμε για το χειμώνα) θερμοκρασία του μθχ σε σχέση με το περιβάλλον, με τον συντελεστή b. Γίνεται αναγωγή του μθχ σε εξωτερικό περιβάλλον, γι αυτό τα δομικά στοιχεία προς αυτόν λαμβάνονται με μειωμένο U. Στη ΜΕΑ, υπολογίζεται το ενεργειακό ισοζύγιο του ΜΘΧ (κέρδη από τη ΘΖ και απώλλειες προς το περιβάλλον) και προκύπτει τελικά η θερμοκρασία του και οι απώλλειες της ΘΖ προς αυτόν. Θα ήταν λάθος αν αυτός ο υπολογισμός γινόταν με μειωμένες τιμές θερμοπερατότητας και θερμογεφυρών. Θα κάναμε χρήση του b αν δεν περιγράφαμε καθόλου τον μθχ, όπως αναφέρουν οι διευκρινιστικές για επιθεωρήσεις μεμονωμένων διαμερισμάτων. Με τον τρόπο αυτό αποφεύγουμε το ισοζύγιο του μθχ και κάνουμε, πρόχειρα, αναγωγή στο εξωτερικό περιβάλλον.

Ας υποθέσουμε ότι έχουμε έναν επίπεδο ιμάντα, του οποίου η διατομή είναι ικανοποιητική για την παραλαβή της εφελκυστικής δύναμης λειτουργίας που αναπτύσεται σε αυτόν. Προκειμένου να πετύχουμε καλύτερες συνθήκες τριβής και να μειώσουμε την απαιτούμενη δύναμη προέντασης (λειτουργία σαν σφήνα), σκεφτόμαστε να μετατρέψουμε την διατομή σε τραπεζοειδή, διατηρώντας ίδιο το πλάτος της μεγάλης πλευράς (απλά προσθέτουμε υλικό). Αποτέλεσμα είναι να αυξηθεί το εμβαδό της διατομής, η οποία πλέον μας περισσεύει για την παραλαβή της δύναμης λειτουργίας. Έχουμε όμως μεγάλες καπτικές τάσεις, όταν ο ιμάντας τυλίγεται γύρω από την τροχαλία. Δημιουργώντας τις εγκοπές, μειώνουμε τις καμπτικές τάσεις, ενώ αυξάνουμε σε επιτρεπτά επίπεδα τις εφελκυστικές (είπαμε ότι ξεκινήσαμε από έναν επίπεδο ιμάντα ίδιου πλάτους που αρκούσε για την παραλαβή της δύναμης λειτουργίας). Η τραπεζοειδής διατομή και τα οφέλη της, παραμένουν στο μεγαλύτερο μήκος τυλίξεως. Αλλά και λόγω της ολίσθησης του ιμάντα πάνω στην τροχαλία (όχι πατινάρισμα, αλλά ολίσθηση σε κάποιο τμήμα της γωνίας τυλίξεως).

Τα 2.7Ω είναι απαίτηση για την τιμή της ισοδύναμης αντίστασης της γείωσης του ουδετέρου αγωγού ολόκληρου του συστήματος τροφοδότησης (ισοδύναμη τιμή παράλληλων γειώσεων όλων των καταναλωτών και του ουδετέρου κόμβου). Η τιμή αυτή προκύπτει για να καλύπτει σφάλματα γης 10Ω. Ο χρόνος διακοπής αφορά την σύνθετη αντίσταση του βρόγχου σφάλματος, στον οποίο η γείωση της εγκατάστασης συνεισφέρει σε κάποιο βαθμό μόνο. Δεν είναι κριτήριο ικανοποιητικής ή μη γείωσης.

Σχετικά με την τρίτη λύση, ο εναλλάκτης δεν δημιουργεί πρόβλημα όταν θερμαίνονται 1-2 διαμερίσματα, καθώς η παροχή και κατά συνέπεια η πτώση πίεσης σε αυτόν είναι μικρή. Η πτώση πίεσης στον εναλλάκτη αυξάνεται όταν δουλεύουν πολλά διαμερίσματα. Το πρόβλημα αυτό υπάρχει όμως και στη λύση με τον έναν κεντρικό κυκλοφορητή. Έχετε υπόψιν ότι στην περίπτωση "μεγάλου" "κεντρικού" κυκλοφορητή, αυτός είναι μεγάλος σε παροχή και όχι κατ' ανάγκη σε μανομετρικό. Θα προτιμούσα την τρίτη λύση. Αν η πτώση πίεσης στον εναλλάκτη είναι πολύ μεγάλη, θα χρειαστεί τοπικός βρόγχος μεταξύ του εναλλάκτη και ενός συλλέκτη στον οποίο συνδέονται οι προσαγωγές και οι επιστροφές του συστήματος. Αυτή η ανάγκη θα είναι ακόμα πιο επιτακτική στην περίπτωση κεντρικού κυκλοφορητή σταθερών στροφών (αν θες συζητάμε τον λόγο). Η αρχή λειτουργίας του τοπικού βρόγχου φαίνεται εδώ. Η αναγκαιότητα ή όχι αυτού του βρόγχου εξαρτάται από τα χαρακτηριστικά του εναλλάκτη και του υπόλοιπου δικτύου. Ένας inverter κεντρικός κυκλοφορητής με ρύθμιση DPv ίσως να είχε πολύ καλή συμπεριφορά, χωρίς να χρειαστεί ο τοπικός βρόγχος. Εξαρτάται πάλι από τη σχεδίαση του υπόλοιπου συστήματος πόσο καλά θα ταιριάξει.

Ο ισχυρισμός ότι τα ΑΚΑΝ ζεσταίνονται πιο γρήγορα με τους λέβητες ιόντων δεν ευσταθεί. Το γεγονός ότι οι έμποροι ξεσκίζονται να πουλάνε λέβητες ιόντων, δεν αποτελεί επιχείρημα υπέρ της σκοπιμότητας τοποθέτησής τους.

Σχετικά με την ωμική αντίσταση, με την ένταση που μπορεί να δώσει το megger, δεν θα αναπτυχθεί τάση 500V, αλλά λιγότερη, συγκεκριμένα V=Ι*R. Πάρε την ένταση βραχυκύκλωση του megger, η οποία ενδεικτικά μπορεί να είναι 3mA και κάνε υπολογισμούς για την τάση που μπορεί να αναπτυχθεί σε ένα φορτίο. Mια λάμπα 100W έχει αντίσταση ~500V όταν είναι ζεστή. Με αυτή την αντίσταση υπολογίζουμε τάση 1.5V.

Η ΥΑ 29107 του ΦΕΚ 344/2009 έχει καταργηθεί από την ΥΑ "Έγκριση ειδικών όρων...εντός σχεδίου..." Οπότε η απόσταση 1m από στηθαίο γίνεται 0,5m και το 0,5m από το περίγραμμα της στέγης καταργείται σαν περιορισμός.

Δεν μπορεί να γίνει μέτρηση L-N με τις συσκευές συνδεδεμένες, διότι το όργανο δεν θα μπορέσει να αυξήσει την τάση. Δεν έχει τη δυνατότητα να τροφοδοτήσει με αρκετή ισχύ ώστε να γίνει πετύχει υψηλή τάση. Αλλά και αν μπορούσε, θα μετρούσε την αντίσταση των συσκευών σαν διαρροή.

Δες τα θέματα: Φ/Β σε υπόστεγο κατοικίας Φ/Β σε σκίαστρο ή στέγαστρο

Η απάντηση βρίσκεται παραπάνω: Τοίχοι και κουφώματα πυροδιαμερίσματος προς το εξωτερικό του κτιρίου, δεν απαιτείται να είναι πυράντοχοι.

Ρίξε μια ματιά στο: Υπέρυθρη θέρμανση