miltos

Με αφορμή το θέμα: Θέρμανση με συνεχή ή διακοπτόμενη λειτουργία ? θέτω ένα άλλο, που πιστεύω ότι πάλι θα φανούν εντελώς αντίθετες απόψεις. Έχει και ενδιαφέρον σαν θέμα. Συχνά χρησιμοποιούνται για ύδρευση αντλίες ή συγκροτήματα αντλιων των οποίων οι στροφές ρυθμίζονται ώστε να διατηρούν σταθερή πίεση, μέσω ενός inverter. Ας πάρουμε την απλή περίπτωση που έχουμε μία αντλία (στο εξής "αντλία inverter"). Είναι οικονομικότερη στη λειτουργία από ότι μία αντλία σταθερών στροφών, με δοχείο διαστολής? Διευκρίνιση: Οι αντλίες inverter σταματούν εντελώς όταν δεν υπάρχει ζήτηση, όπως και οι αντλίες με πιεστικό δοχείο. Ας μην ληφθεί υπόψιν ο παραπάνω χρόνος λειτουργίας της αντλίας inverter που απαιτείται για να διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει ζήτηση. Ας πούμε λοιπόν ότι έχουμε μία αντλία που με παροχή 10m3/h δίνει πίεση 4bar. Αυτό το σημείο είναι κάπου στο μέσο της καμπύλης της αντλίας (ή στο BEP αν θέλετε). Η κατανάλωση είναι μεταβλητή από 0~10m3/h και η επιθυμιτή πίεση 4bar. Ποια αντλία λειτουργεί οικονομικότερα με μεταβλητή παροχή? Εκείνη με έλεγχο μέσω inverter ή εκείνη με έλεγχο από πρεσοστάτη και πιεστικό δοχείο?

Από το σχέδιο που φαίνεται ο κοχλίας συναρμολογημένος με το περικόχλιο μπορείς να αφαιρέσεις: Τα τόξα στο περικόχλιο και το κεφάλι του κοχλία. Δεν σχεδιάζονται συνήθως, για λόγους απλούστευσης. Το σφαιρικό τμήμα στο τέλος του κορμού. Εκτος αν περιλαμβάνεται στην τυποποίηση του κοχλία που θα σχεδιάσεις. Αν θες μπορείς να προσθέσεις: Το σβήσιμο του σπειρώματος όταν φτάνει στο λείο κορμό Σπάσιμο γωνίας στο τέλος του κορμού (εκεί που είναι το σφαιρικό τμήμα) Δηλαδή να σχεδιάσεις τον κοχλία όπως φαίνεται στα πιο κάτω σχέδια, που συνοδεύονται από τους πίνακες.

Για το #53: Ναι, σαφώς. Μήπως τελικά συμφέρει να μην βάζουμε μονώσεις?

Έτερον εκάτερον. Άλλο η άνεση άλλο η οικονομία. Το καλύτερο για την άνεση είναι να έχεις τον θερμοστάτη σε σταθερή θερμοκρασία. Το καλύτερο για την οικονομία είναι να κλείνεις τον θερμοστάτη όποτε μπορείς (απλά τα πράγματα--> ΑΔΕ). Καθένας ας κάνει τον συμβιβασμό που θεωρεί καλύτερο. Παρεπιπτόντως, σε σπίτι με μονώσεις η θερμοκρασία δεν θα πέσει τόσο πολύ ώστε να είσαι δυο ώρες με το μπουφάν όταν γυρνάς από τη δουλειά.

Διευκρίνισα ότι οι συλλέκτες δεν περιέχουν νερό σε αυτές τις θερμοκρασίες. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το σύστημα είναι άδειο. Οι συλλέκτες αρχικά είναι γεμάτοι με νερό, ξεκινάει ο βρασμός και ο παραγόμενος ατμός εκτοπίζει το νερό προς το δοχείο διαστολής ή τη βαλβίδα ασφαλείας.

Πιθανώς να πρόκειται για αντιστάθμιση. Η θερμοκρασία του νερού ρυθμίζεται με βάση την εξωτερική θερμοκρασία. Σε τέτοιο σύστημα, ανάλογα τη ρύθμιση, μπορεί η θερμοκρασία του νερού να αρκεί ίσα ίσα για να κρατάει ζεστό το διαμέρισμα, με 24ωρη θέρμανση. Σε αυτή την περίπτωση δεν μπορεί να ξαναζεσταθεί ένα κρύο διαμέρισμα σε ανεκτό χρόνο.

Μέχρι στιγμής στη συζήτηση δε νομίζω να είχε τεθεί θέμα μεταξύ των Α,Β. Είναι προφανές ότι δεν μπορεί να δοθεί γενική απάντηση σε αυτό. Με το πρόγραμμα Α πχ μπορεί ο χώρος να πιάνει 26C. Πως μπορεί να γίνει σύγκριση? Τα συμπεράσματα από τις παρατηρήσεις πρέπει να βγαίνουν πολύ προσεκτικά. Δύσκολα μπορεί να απομονωθεί μόνο μία παράμετρος και να παρατηρηθεί η επίδρασή της.

Το θέμα αυτό μπορεί να γενικευτεί. Συχνά επικρατεί η (λάθος) άποψη ότι αν αφήσω ένα ζεστό σώμα να κρυώσει, απαιτείται περισσότερη ενέργεια για την αναθέρμανσή του, από αυτή που θα απαιτούταν για να το διατηρήσω ζεστό.

imt, όταν ένας συλλέκτης βρεθεί σε στασιμότητα θα αυξηθεί η θερμοκρασία του και κάποτε θα ξεκινήσει να δημιουργείται ατμός. Τελικά το νερό θα υποχωρήσει από τον συλλέκτη*** και αυτός θα γεμίσει ατμό. Στους 210C λοιπόν, ή όποια είναι η τελική θερμοκρασία στην οποία θα φτάσει, ο συλλέκτης δεν περιέχει νερό αλλά ατμό. *** Το νερό θα το παραλάβει το δοχείο διαστολής αν έχει διαστασιολογηθεί με αυτό το σκεπτικό, ή θα τρέξει από τη βαλβίδα ασφαλείας. Αυτά με την προυπόθεση ότι δεν υπάρχουν αυτόματα εξαερηστικά στους συλλέκτες (ή ότι έχουν κλειστές βάνες)

Αλέξη, η αυξημένη θερμοκρασία αέρα (πχ 22C) θα δώσει θερμική άνεση και θα ζεστάνει γρηγορότερα τους τοίχους. Συγκεκριμένα θα ζεστάνει τα εσωτερικά στρώματα αυτών. Αυτό δεν μεταφράζεται σε απώλλειες λόγω αυξημένης θερμοκρασίας. Αν η θερμοκρασία παραμείνει αυξημένη μέχρι να ζεσταθεί η εξωτερική επιφάνεια των τοίχων, τότε ναι, μιλάμε για αυξημένες απώλλειες. Διαφορετικά, απλά ερχόμαστε πιο γρήγορα στη μόνιμη κατάσταση (υποτίθεται πως θα χαμηλώσουμε τον θερμοστάτη όταν οι τοίχοι πιάσουν εσωτερικά την επιθυμιτή θερμοκρασία). Φυσικά οι απώλλειες θα είναι ακόμα μικρότερες αν βάλουμε τον θερμοστάτη κατευθείαν στο 20.

... και ασχέτως της θερμικής αδράνειας του χώρου. ΑΔΕ

Γιατί η β είναι οικονομικότερη για μεγαλύτερα διαστήματα απουσίας? Από τι καθορίζεται σε ποια θερμοκρασία πρέπει να κατεβάσουμε τον θερμοστάτη κατά την απουσία μας? Η αρχή διατήρησης της ενέργειας (που ισχύει και για μόνιμα και για μεταβατικά φαινόμενα) δεν έχει εφαρμογή στην περίπτωση της θέρμανσης? Σαφώς και έχει. Η ενέργεια που απαιτείται για να κρατήσουμε σταθερή την θερμοκρασία ενός χώρου, είναι μικρότερη από την ενέργεια που χάνει ο χώρος όταν δεν έχει θέρμανση. Η τελευταία είναι ίση με την ενέργεια που απαιτείται για να επανέλθει στην αρχική του κατάσταση (αέρας και τοίχοι)

Επειδή λόγω μεγάλης αντίστασης του ηλεκτρολύτη θα διαβρωθεί κυρίως το χαλύβδινο τμήμα που είναι πολύ κοντά στο χαλκό. Αυτό το τμήμα θα απορροφήσει την μεγαλύτερη ένταση ρεύματος.

Επίσης, αν τα πράγματα είναι όπως τα λέμε, μπορούμε να έχουμε θυσιαζόμενα χαλύβδινα κομμάτια αντί για θυσιαζόμενο μαγνήσιο. Πχ αν θέλω να συνδέσω τη σερπαντίνα ενός boiler με χαλκοσωλήνα, βάζω ένα κομματάκι σιδεροσωλήνα στις αναμονές του boiler (τον ίδιο ρόλο ίσως μπορεί να παίξει μια συστολή και μια γωνιά) και αν, και εφόσον, γίνει ποτέ η ζημιά, θα μπορεί εύκολα να επισκευαστεί. Θα διαβρωθεί το κομματάκι σιδεσωλήνα και δεν θα τρυπήσει το boiler.

Με τους μικροαυτόματους το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν έχεις εξασφαλισμένη απόζευξη όταν χειρίζεσαι τον μοχλό. Δηλαδή μπορεί να κατεβάσεις τον μοχλό, να νομίζεις ότι έκοψες το ρεύμα αλλά η επαφή του μικροαυτόματου να παραμένει κλειστή. Στους διακόπτες δεν υπάρχει αυτή η περίπτωση (λόγω διαφορετικής κατασκευής).

Αν από τη μια μεριά του ανοδίου βιδώνει χαλκός και από την άλλη χάλυβας ok. Αν όμως το ανόδιο παρεμβάλλεται στο μεταλλικό τμήμα μεταξύ λέβητα και χαλύβδινου κολλεκτέρ επιστροφής (όταν υπάρχουν πολλοί κυκλοφορητές)? Πάει περίπατο... Τι εννοείς με το bold? Το βανάκι είναι αγώγιμο, άρα "προέκταση" του χαλκού.

Σκέφτομαι το εξής: Αν 10cm ηλεκτρολύτη παίζουν ρόλο, τότε τα ανόδια πρέπει να τοποθετούνται εκεί που γίνεται η αλλαγή του υλικού. Στη μια πλευρά να βιδώνει χαλκός και στην άλλη χάλυβας. Σε μια εγκατάσταση συνήθως θα πρέπει να τοποθετούνται πάνω από ένα ανόδιο.

Η σελίδα που αναφέρεις στο #5 φαίνεται ότι σου κάνει (δίνει το όριο θραύσης)

Αυτό το αναφέρει λογικά για να λάβεις υπόψιν ότι η καταπόνηση δεν είναι μόνο επιφανειακή. Βρες στα βιβλία σου ή στο google τη σχέση της σκληρότητας με την αντοχή του υλικού. Αυτή η σχέση ειναι εμπειρική και δεν αποδεικνύεται "μαθηματικά". Πιθανώς να είναι διαφορετική για κάθε υλικό.

Ότι ακριβώς είπε και ο Αλέξης δηλαδή!

imt, η θερμοκρασία στασιμότητας δεν εξαρτάται από το ζουμί του συλλέκτη. Και άδειος να είναι, την ίδια θερμοκρασία θα πιάσει, πιο γρήγορα βέβαια.

Δεν με έχει προβληματίσει μέχρι στιγμής, αλλά λογικά ναι. Πως όμως να κλέψουν τα ηλεκτρόδια? Άρα πρέπει να είναι 25άρης (τουλάχιστον στο θαμμένο τμήμα).

Ο ίδιος αγωγός δεν θα συνδεθεί με τα ηλεκτρόδια, υπόγεια?

Βέβαια, ο 384 δεν ισχύει για τα φωτοβολταικά, αλλά βασικές αρχές του πρέπει να τηρούνται, εφόσον δεν υπάρχει (ή δεν γνωρίζουμε) κάποιο σχετικό πρότυπο.

Έχεις δίκιο. Τα ηλεκτρόνια δεν είναι απαραίτητο να "διοχετευτούν" προς τον ηλεκτρολύτη μέσω του χαλκού. Η βάνα λειτουργεί σαν αγώγιμη προέκταση του χαλκού...