Η σύνδεση χάλυβα εντός σκυροδέματος και χαλκού εντός εδάφου είναι αποδεκτή όσο αφορά την ηλεκτρόλυση. Αντίθετα είναι απαράδεκτη η σύνδεση χάλυβα εντός σκυροδέματος με χάλυβα στο χώμα. Ο τελευταίος θα διαβρωθεί και μάλιστα πολύ γρήγορα (από ότι λένε τα πρότυπα). Τα παραπάνω οφείλονται στο γεγονώς ότι ο χάλυβας μέσα στο μπετό αποκτά δυναμικό σχεδόν ίδιο με αυτό του χαλκού.
Οι διμεταλλικές επαφές δεν μπορούν να εξαλείψουν το παραπάνω φαινόμενο. Αυτό το κάνουν οι σπινθιριστές, οι οποίοι σε νορμάλ κατάσταση είναι ας πούμε μονωτές, οπότε δεν υπάρχει αγώγιμη σύνδεση μεταξύ των γειώσεων και φαινόμενα ηλεκτρόλυσης. Όταν όμως δημιουργηθεί διαφορά δυναμικού στα 2 άκρα τους, πχ από κάποιο σφάλμα, συνδέουν αγώγιμα τις 2 γειώσεις, ώστε να "συνεργαστούν".
Οι διμεταλλικές επαφές νομίζω ότι βοηθάν μόνο στο να μη γίνεται διάβρωση τοπικά στη σύνδεση (εκεί που πατάν οι 2 επιφάνειες μεταξύ τους). Δεν έχει τύχει να τις χρειαστώ και δεν ξέρω ακριβώς τη χρήση τους.
Η σύνδεση της περιμετρικής γείωσης με τον οπλισμό, πιάνοντας πχ σε 1 μπετόβεργα, νομίζω ότι είναι επικίνδυνη, όσο αφορά σπινθιρισμούς, σπασίματα του σκυροδέματος κλπ. Σίγουρα δεν θα υπήρχε πρόβλημα, αν υπήρχε θεμελιακή γείωση, πχ ταινία, που θα συνδεόταν με τον οπλισμό σε πολλά σημεία.
Το θέμα της θεμελιακής, όσο αφορά τους σπινθιρισμούς κλπ με έχει ταλαιπωρήσει αρκετά. Νομίζω ότι εδώ μπορούν να συζητηθούν κάποια θέμα, με τη συνδρομή των πολιτικών μηχανικών. Θα επανέλθω αφού προχωρήσει το υπάρχων, για να μην ξεφεύγουμε, ή θα ανοίξω καινούριο.