Έβλεπα κι εγώ αυτό το ντοκιμαντέρ για την δουλειά στην Κίνα και σκέφτηκα τα ίδια πράγματα ακριβώς. Απογοητεύτηκα τελείως. Δεν ήταν απλώς στρατόπεδα συγκέντρωσης, ήταν και χαρούμενοι που δούλευαν εκεί! Όταν μιλήσα την επόμενη μέρα με τον άνδρα μου - που ήταν σε κάτι βουνά για δουλειά - μου είπε ότι 150 Ευρώ που έπερνε η κοπέλα του εργοστασίου ήταν καλός μισθός και ότι σίγουρα οι συνθήκες ζωής της από εκεί που προέρχεται θα ήταν χειρότερες! Ο άνδρας μου γύρισε πρόσφατα στην Ελλάδα ύστερα από έναν χρόνο εργασίας στην Κίνα. Ήταν και είναι οπαδός της μετανάστευσης αρκετά χρόνια, αλλά εγώ δεν ενθουσιάζομαι με την ιδέα. Πρέπει να μην έχεις τίποτα για να φύγεις... ούτε σπίτι, ούτε αυτοκίνητο, ούτε γονείς που σου προσέχουν τα παιδιά.... Γιατί εκεί που θα πας, θα ξεκινήσεις από το 0, δεν θα έχεις ούτε πιρούνι. Γιατί πρέπει να ξεκινήσω από το 0; Δεν μου έχει χαριστεί τίποτα. Κόπιασα για ό,τι έχω. Γιατί μου τα κλέβουν και με διώχνουν;
Βλέποντας όλα αυτά, τα συνεχή χτυπήματα, στο τέλος θα τα χάσουμε όλα και θα πάμε μια χαρά...
Από την μία απελπίζομαι και από την άλλη αγανακτώ. Δεν μπορεί να μην υπάρχει κάτι αποτελεσματικό να κάνουμε. Όχι ο καθένας μόνος του, αλλά όλοι μαζί, κεντρικά. Μόνο εάν πέσει το σύστημα θα το καταλάβουν; Ε, ας το ρίξει κάποιος!!!