AlexisPap

Κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει με την εφαρμογή του Ευρωκώδικα σε σχέση με μη προβλεπόμενες μεθόδους προκατασκευής / δόμησης. Τί είναι το "ΤΤΕ";

Καλή επιτυχία στην νέα σου επιχειρηματική δραστηριότητα. Κάθε κατασκευή για την οποία μπορεί να εκδοθεί οικοδομική άδεια είναι επιτρεπτό να κατασκευαστεί. Αλλά το "αν" μπορεί να "βγάλει άδεια" είναι -ως γνωστόν- θέμα μελέτης για την κάθε κατασκευή ξεχωριστά. Υ.Γ: Αν θέλεις να παρουσιάσεις το σύστημα ως αντιπρόσωπος στο φόρουμ σκέψου το showroom... Υ.Γ2: Κάτι δεν πάει καλά με την σύνταξη του τίτλου... μήπως εννοείς "κατασκευές βαρέως τύπου";

Το θέμα έχει αναλυθεί διεξοδικά εδώ...

Να και το διάγραμμα απόκρισης λαμβανομένης υπόψη της αυτεπαγωγής. Με μπλε χωρίς αυτεπαγωγή, με μοβ με αυτεπαγωγή. Η αιχμή λόγω συντονισμού γύρω στα 250Hz (4η αρμονική) προκαλεί απορία... Ξέρει κανείς να εξηγήσει τον λόγο ύπαρξής της;

Είναι γεγονός ότι η επιστέγαση με σχιστόπλακα απαιτεί ελάχιστη κλίση 40%, διαφορετικά μπάζει νερά. Σε πολλές παλιές στέγες συναντάμε κλίσεις μεγαλύτερες του 50%, αλλά φυσικά η κλίση δεν μπορεί να αυξηθεί πάρα πολύ, μετά οι πλάκες κάνουν τσουλήθρα...

Από μία πρόχειρη μέτρηση που έκανα λογαριάζω ότι η αυτεπαγωγή πρέπει να είναι ~12mH. Επιφυλάσσομαι να το επαληθεύσω, εκτός αν προλάβεις να το επαληθεύσεις εσύ... Edit: Επαλληθεύτηκε, η αυτεπαγωγή βγαίνει ~12,6mΗ.

Καμία μέθοδος δεν μπορεί να αποκαταστήσει την συνέχεια. Η μόνη εφικτή λύση είναι διεύρυνση των ρωγμών με αρμοκόφτη και σφράγισμα με ασφαλτική μαστίχη ή άσφαλτο.

Το excel "μίλησε": Διάγραμμα ρεύματος πηνίου - συχνότητας για ρεύμα διαρροής 30mΑ Συχνότητα αποκοπής τα 520Hz (Η συχνότητα για την οποία η ισχύς του πηνίου πέφτει κατά 3dB. Άντε, για να μην τα λέω μπερδεμένα, 3dB ισοδυναμούν με πτώση του ρεύματος κατά 2^0,5). Στο 1kHz είμαστε ήδη 6dB κάτω. Παρατηρούμε το εντυπωσιακά σταθερό τμήμα μέχρι τα 200Hz, που όμως για τις συχνότητες κάτω των 50Hz δεν πρέπει να το παίρνουμε τοις μετρητοίς, μια που ο μετασχηματιστής παύει να αποκρίνεται καθώς πέφτει η συχνότητα... . DDE.zip

Όλα εξ αρχής, με ΚΕΝΑΚ. Με μια επιφύλαξη αν μπορέσεις να πάρεις τον φάκελο πίσω... (που δεν θα μπορέσεις). Χώρια ότι είσαι 4 χρόνια μετά...

Χμ... σκοπός μου δεν ήταν μία τόσο διεξοδική διερεύνηση, αλλά τώρα μου βάζεις ιδέες... Θα ξαναδώ τις πράξεις και θα τις βάλω στο excel για να βγάλω διάγραμμα απόκρισης. Ωστόσο, οι πυκνωτές δεν θα μπορούσαν να είναι κάτι άλλο από φίλτρο... Παρεμπιπτόντως να σχολιάσω ότι αυτό που κάνουμε εδώ είναι "ανάδρομη" ανάλυση και δεν έχει καμία σχέση με τον σχεδιασμό και τους υπολογισμούς που απαιτούνται για τον σχεδιασμό μίας συσκευής (ακόμη και τόσο απλής όσο ένας ΔΔΕ). Ό,τι έχω γράψει έχει καθαρά ψυχαγωγικό/εκπαιδευτικό χαρακτήρα... Edit: Μίλτο, πρωί Δευτέρας, δεν έχεις να κάνεις τίποτα καλύτερο από το να υπολογίζεις ρεύματα για 150Hz;

Αυτό που μας κάνει μηχανικούς είναι η ικανότητα να υπολογίζουμε και να εκτιμούμε ποσοτικά αυτό που οι πολλοί μπορούν να κατανοήσουν μόνο ποιοτικά. Αν θέλουμε να κατανοήσουμε ποσοτικά τον ΔΔΕ, πρέπει να ξεκινήσουμε βρίσκοντας τα χαρακτηριστικά του κυκλώματος, κατά βάση τις εμπεδήσεις: πρώτα, για το πυκνωτή (zc = -96,5i Ω): μετά για πηνίο (που στα 50Hz μπορούμε να υποθέσουμε ότι είναι καθαρά ωμικό φορτίο) παράλληλα στον πυκνωτή (zo = 9,1-0,87i Ω)): και τέλος για το συνολικό κύκλωμα του "φορτίου" (z = 9,1-97i Ω): Τα πρωτεύοντα τυλίγματα έχουν 2,5 σπείρες, ενώ το δευτερεύον έχει 62 σπείρες. Ο λόγος μετασχηματισμού είναι Ν = 62/2,5 = 24,8. Έχουμε σοβαρούς λόγους να πιστεύουμε ότι ο μετασχηματιστής δουλεύει μακρυά από τον κόρο, οπότε μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις σχέσεις του εξιδανικευμένου μοντέλου: Αφού εξετάζουμε για το πρωτεύον ρεύμα 30mA, στο δευτερεύον θα έχουμε ρεύμα 30/24,8 = 1,21mA. Με δεδομένο το ρεύμα μπορούμε να βρούμε τις τάσεις: V, που αντιστοιχεί στην εμπέδηση z (συνολικό κύκλωμα) Vo, που αντιστοιχεί στην εμπέδηση zo (πηνίο // πυκνωτή) και το ρεύμα Ιπ που διαρρέει το πηνίο: (με κόκκινο είναι οι συνισταμένες rms τιμές τάσεων / εντάσεων) Υπολογίσαμε λοιπόν ότι όταν το ρεύμα διαρροής είναι 30mA, το ρεύμα στο πηνίο είναι 1,2mA. Με το ρεύμα αυτό το πηνίο πρέπει να αποδεσμεύει τον οπλισμό. Πως μπορούμε να το ελέγξουμε; Με μία επαναφορτιζόμενη μπαταρία NiMH που δίνει 1,25V και μία αντίσταση 1kΩ! Το ρεύμα έχει τιμή προφανώς 1,25mA, και διαπιστώνουμε όντως ότι είναι αρκετό για να αποδεσμεύσει τον οπλισμό! Ο οπλισμός αποδεσμευμένος με 1,25mΑ. Κάτω δεξιά, ο οπλισμός κατεβασμένος. Να και μερικά ακόμη συμπεράσματα: Ένα διαφορικό ρεύμα μερικών εκατοντάδων αμπέρ (το ρεύμα βραχυκυκλωματος) θα προκαλούσε στο δευτερεύον τάση πολλών εκατοντάδων (έως χιλιάδων) βόλτ (υποθέτοντας ότι δεν φτάνουμε στον κόρο). Να λοιπόν γιατί χρειάζεται το κύκλωμα προστασίας με τις δύο διόδους. Εν τέλει, οι δίοδοι θα ψαλιδίσουν την τάση όταν το διαφορικό ρεύμα θα λάβει τιμή μεγαλύτερη από 0,7/0,12*30 = 175mΑ. ΙΔΟΥ ΤΙ ΚΑΝΕΙ Η ΕΝΤΡΟΠΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΔΔΕ: (και ένα κουίζ, προσφορά σε μια μικρή μερίδα απελπισμένων φίλων πολιτικών μηχανικών...)

Θέλει πολύ χώρο, τροφοδοσία αέρα κατά στάδια, το πρώτο στάδιο δεν πρέπει να έχει ψυχρές επιφάνειες (καζάνι), πρέπει να είναι χτισμένο με πυρότουβλα κλπ... Γιαυτό έβαλα την παραπομπή, τότε που καίγαν μόνο στερεά καύσιμα ξέραν τι κάναν... Αν πάλι έχεις πολύ χώρο, το συζητάμε.

Ιδού ο πρακτικότερος τρόπος για μεγιστοποίηση του ρυθμού καύσης για δεδομένο όγκο θαλάμου καύσης: - Μεγιστοποίηση της επιφάνειας της εσχάρας. - Όλος ο αέρας να τροφοδοτείται μέσω της εσχάρας, από τον χώρο της τεφροδόχου. Δεν υπάρχει τρόπος να πετύχεις ταχύτερη καύση. Όμως παρουσιάζει κάποια μειονεκτήματα: - Ατελής καύση - Μεγάλο μέρος της τέφρας φεύγει από την καπνοδόχο

Ευχαριστώ για την σημαντική επισήμανση, έκανα και την διόρθωση στο μήνυμά μου.

Για την ακρίβεια δεν δούλεψε ποτέ. Ήταν ολοκαίνουργος, σε ολοκαίνουργιο πίνακα. Αλλά όταν έγινε η ηλεκτροδότηση διαπιστώθηκε ότι δεν "έπεφτε", ούτε με το δοκιμαστικό, ούτε με γεφύρωση ουδετέρου γειώσεως. Τα εντόσθιά του ήταν ωστόσο σε άριστη κατάσταση. Το κύκλωμα και ο ηλεκτρομαγνήτης δουλεύει, ο μηχανισμός σκανδαλισμού του διακόπτη αντιδράει σε ελαφρότατη πίεση, όλα φαίνονται εν τάξει... αλλά μάλλον δεν είναι.

Όχι βρε cna, τα έχουμε πει αυτά, έχω σπουδάσει μόνο πολιτικός μηχανικός. Απλά ασχολούμαι και με άλλα... ερασιτεχνικά βέβαια.

Κοίτα aithilenio, όλα είναι σχετικά. Ξέρω πολύ καλά τι γίνεται στην πιάτσα, και ότι κανείς δεν ασχολείται σοβαρά με αυτά τα ζητήματα. Προσωπικά συμβαίνει να ασχολούμαι, αλλά το "γιατί" και το "πόσο/ποσό" είναι άλλη ιστορία που δεν λέγεται στο φόρουμ. Φυσικά θα έπρεπε να ασχολούνται όλοι. Πόσο νομίζεις ότι θα ζήταγε ένας πολιτικός μηχανικός για αυτήν την δουλειά; Περισσότερα απ' όσα αρπάζει ο ηλεκτροτεχνίτης για τα σχέδια ηλεκτροδότησης; Κι εμπάση περιπτώσει, αν είναι κάτι που πρέπει να γίνει και που ο νόμος επιβάλει να γίνει, δεν βλέπω με τι καρδιά το αποφεύγει ο κάθε κατασκευαστής και ακόμη περισσότερο ο ιδιώτης που χτίζει το σπίτι του. Εδώ κρίνεται η αξιοπιστία του καθενός και η αξία που δίνει στην επένδυσή του. Φυσικά δεν μπορείτε να βάλετε μυαλό στους κατασκευαστές εσείς οι τεχνίτες. (τι θα πεις; δεν σκάβω για σωληνώσεις αν δεν φέρεις μηχανικό; ) Αν ο κύριος του έργου θέλει να του γκρεμίσεις το σπίτι και πληρώνει, δεν έχεις λόγο να μην το κάνεις. Τώρα επί της ουσίας. Αν σκάψεις την πλάκα 3 ~ 4 ~ 5 εκατοστά (πολλές φορές σκάβετε και περισσότερο) και δεν βρεις σίδερα (πράγμα που ξέρω ότι γίνεται συνηθέστατα), υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Το ξέρω ότι θα μου πεις πως παντού έτσι γίνεται. Το ξέρω και ξέρω και γιατί. Ευτυχώς, το μπετό έχει φιλότιμο. Δυστυχώς δεν υπάρχει ένας γενικός κανόνας. Γενικά, όταν μειώνεις το πάχος του σκυροδέματος που καλύπτει τα σίδερα, κάνεις κακό. Όταν κόβεις σίδερα, ακόμη περισσότερο. Αλλά το τι πρέπει να γίνεται σε κάθε περίπτωση είναι μεγάλη ιστορία. Υ.Γ: Τα συγχαρητήριά μου που ασχολείσαι με τα ζητήματα αυτά!

Ας δούμε εξιδανικευμένα τον κινητήρα αντίδρασης: καταναλώνει ισχύ P για να εκτοξεύσει προς τα πίσω στην μονάδα του χρόνου αέρα μάζας m με ταχύτητα U. επειδή P=m*U²/2 (το m είναι στην μονάδα του χρόνου) έπεται ότι U=[2*P/m]^0,5. Η μεταβολή της ορμής του αέρα μάζας m είναι O=m*U=[2*P*m]^0,5 Η παρεχόμενη (στατική) ώση είναι F=dO/dt=[2*P*m]^0,5 Βλέπουμε ότι η ώση του κινητήρα είναι ανάλογη της ρίζας της ισχύος και της ρίζας της μάζας (πράγμα πολύ λογικό: αν διπλασιάσουμε τους κινητήρες, διπλασιάζουμε την ισχύ, την μάζα και την ώση) Φυσικά, αυξάνοντας την μάζα, η ταχύτητα του εκτοξευόμενου αέρα μειώνεται. Άρα, αυξάνοντας την μάζα του εκτοξευόμενου αέρα (με την συνακόλουθη μείωση της ταχύτητάς του) αυξάνουμε την ώση του κινητήρα για δεδομένη ισχύ. Στα πρώτα χρόνια της αεριώθησης οι συμπιεστές δεν ανέβαζαν υψηλές πιέσεις, τα πτερύγια του στροβίλου δεν άντεχαν υψηλές θερμοκρασίες (τα καυσαέρια αναμειγνυόντουσαν με μεγάλες ποσότητες "κρύου" αέρα πριν φτάσουν στον στρόβιλο) και έτσι η απόδοση ήταν απελπιστικά μικρή. Πρακτικά δεν περίσσευε ροπή στον άξονα για να κινήσει έναν επιπλέον "ανεμιστήρα". Όταν ο βαθμός απόδοσης βελτιώθηκε, δημιουργήθηκε το ζήτημα τι θα γίνει το διαθέσιμο πλεόνασμα ισχύος. Προφανώς θα έπρεπε να αξιοποιηθεί για να εκτοξευτεί προς τα πίσω κι άλλη μάζα αέρα (και όχι για να εκτοξευτεί η ίδια μάζα με μεγαλύτερη ταχύτητα). Έτσι προστέθηκε κι άλλος στρόβιλος που μετέτρεψε σε ροπή το πλεόνασμα ισχύος. Αν με την ροπή αυτή κινεί ανεμιστήρα, έχουμε turbofan. Αν κινεί έλικα έχουμε turboprop. Εκτός από την βελτίωση της απόδοσης, η χρήση του πρόσθετου ανεμιστήρα βοήθησε και στην μείωση του θορύβου: Το ρεύμα αέρα του ανεμιστήρα κινείται με ταχύτητα μικρότερη των καυσαερίων, κι έτσι ο λόγος ταχυτήτων (που ευθύνεται για τον θόρυβο) μεταξύ καυσαερίων/ρεύμα αέρα και ρεύμα αέρα/περιβάλλοντος είναι πολύ μικρότερος.

Όλα τα αεροσκάφη που κινούνται με μεγάλες ταχύτητες (0,5Μ και άνω) χρησιμοποιούν κινητήρες αντίδρασης (jet). Δηλαδή κινητήρες που παρέχουν ώση εκμεταλλευόμενοι την ΑΔΟ: Εκτοξεύουν προς τα πίσω τεράστιες ποσότητες αέρα - καυσαερίων με υψηλή ταχύτητα. Επειδή την απαιτούμενη ενέργεια την προσφέρει ένας αεριοστρόβιλος, οι κινητήρες αυτοί λέγονται (σχετικά σπάνια) και στροβιλοαντιδραστήρες (turbo jet). Μπορούν να τοποθετηθούν οπουδήποτε στο αεροσκάφος, ανάλογα με τις ορέξεις του αεροναυπηγού, φυσικά με τα αντίστοιχα πλεονεκτήματα/μειονεκτήματα. Για τα επιβατικά η συνηθέστερη διάταξη είναι επί πυλώνων, κάτω από τις πτέρυγες. Σπανιότερα (και αποκλειστικά σε αεροσκάφη μικρού/μέσου μεγάθους) στο πίσω μέρος τις ατράκτου, εκατέρωθεν της βάσης του κατακόρυφου πτερυγίου. Στα μαχητικά τοποθετούνται αποκλειστικά στο πίσω μέρος. Υπάρχουν σπάνιες και παράδοξες διατάξεις, όπως πάνω από τις πίσω πτέρυγες (σταθεροποιητής - stabiliser) στο Α10, πάνω από τις πτέρυγες (κάποια ρώσικα πυροσβεστικά), στο εσωτερικό των πτερύγων (παλιά εκδοχή τύπου comet, δεν εφαρμόζεται στην εποχή του turbo fan) κλπ.

Δηλαδή το γνωστό αντιηλεκτροπληξιακό: Συγκρίνει το ρεύμα που υπάρχει σε όλους τους αγωγούς (φάσεις και ουδέτερος) της παροχής. Όταν κάπου υπάρξει μια μικρή διαρροή -επειδή ενδεχομένως κάποιος έπιασε γυμνό καλώδιο ή ό,τι άλλο- ο ΔΔΕ αντιλαμβάνεται την διαφορά ρεύματος που προκύπτει και "πεύτει", δηλαδή κόβει την παροχή. Πράγμα πολύ καλό γι' αυτόν που έπιασε τον γυμνό αγωγό...

mixyak790, εφόσον το κλεισμένο τμήμα είναι αποκλειστικά μέρος του ημιυπαιθρίου, τακτοποιείται. αν μέρος του κλεισμένου χώρου βρίσκεται εκτός του ημιυπαιθρίου, όπως αυτός φαίνεται στα σχέδια της άδειας, δεν τακτοποιείται...

Χα χα! Βρε spgirl, θες να μου δώσεις ΕΔ επειδή ξεκοίλιασα έναν ΔΔΕ; Εδώ ούτε το 20% των ΕΔ του Πολιτικού Μηχανικού δεν έχω καλύψει ακόμη! ευχαριστώ πάντως για το κοπλιμάν! Υ.Γ: ωραίο, ΕΔ λόγω ΔΔΕ...

Σαφώς! Μετά από τόση ανάλυση δεν άντεξα!

Οι επεμβάσεις των υδραυλικών στον φέροντα οργανισμό μπορούν να είναι από ασήμαντες μέχρι ολέθριες. Ένας έμπειρος μηχανικός προβλέπει το πως θα οδεύσουν οι σωληνώσεις ώστε να μην επηρεάσει η εργασία του υδραυλικού την στατικότητα της οικοδομής. Η καθοδήγηση του πολιτικού μηχανικού στην φάση των Η/Μ είναι αναγκαία. Όχι μόνο επειδή το επιβάλει η νομοθεσία (κτιριοδομικός, διάφορες ΤΟΤΕΕ, ο ΕΛΟΤ για τα ηλ/κά, επισημαίνουν ότι απαγορεύεται κάθε επέμβαση στον Φ/Ο χωρίς έγκριση του επιβλέποντος πολ. μηχ.). Αλλά, επί της ουσίας, επειδή ο πολιτικός μηχανικός είναι ο μόνος που ξέρει πως είναι τοποθετημένα τα σίδερα μέσα στο μπετό. Υπάρχουν πράγματι περιοχές όπου μπορούμε να σκάψουμε το σκυρόδεμα και να απομειώσουμε την διατομή του, χωρίς οι επιπτώσεις στην αντοχή να έχουν συνέπειες για την στατικότητα της οικοδομής. Υπάρχουν σίδερα που μπορούμε να τα κόψουμε χωρίς κανέναν κίνδυνο. Όμως, είναι προφανές ότι τα περισσότερα σίδερα χρειάζονται - στις περισσότερες θέσεις το σκάψιμο είναι επικίνδυνο. Ένα επιπλέον θέμα είναι η προστασία από την διάβρωση. Μπορεί να σκάψουμε με τρόπο σωστό και ακίνδυνο, πρέπει όμως να έχουμε υπόψη ότι με τις εργασίες που θα κάνουμε οφείλουμε να προστατέψουμε τον φορέα από την διάβρωση, κάτι που γενικά δεν γίνεται: Όλες οι παλιές οικοδομές εμφανίζουν προβλήματα διάβρωσης στις θέσεις όπου περνάνε οι κατεβασιές, ή όπου είναι τα σιφώνια, σχαράκια κλπ. Προσωπικά προτιμώ να αφήνω τρύπες στον ξυλότυπο ήδη από το σιδέρωμα. Όταν αυτό δεν είναι δυνατό, προβλέπω κατάλληλη ώπλιση, ώστε να είναι επιτρεπτό το κόψιμο κάποιων ράβδων ωπλισμού. Σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπω αποκλίσεις από τις οδεύσεις της μελέτης ύδρευσης αποχέτευσης.