AlexisPap

Θα έλεγα κάτι παραπάνω, είναι καθήκον του καθενός μας να γίνει καλός στον τομέα του. Δεν γίνεται να βγάζουμε όλοι άδειες, δεν μπορούμε να κάνουμε όλοι μελέτες και να είμαστε σκλαβάκια μανάβηδων και μπακάληδων. Πρέπει να έχουν την ανάγκη μας, να μας παρακαλάνε, κι αυτό το πετυχαίνει κανείς με την ικανότητα και όχι με τις φωνές.

Ώστε λοιπόν, συνάδελφε, στα ΤΕΙ συναθροίζονται οι αποτυχημένοι, αυτοί που δεν απεδείχθησαν ικανοί να μπουν σε ΑΕΙ, αυτοί που αν και είχαν ως στόχο κάποιο πολυτεχνείο ήρθαν δεύτεροι. Δηλαδή, μας λες, οι Τεχνολόγοι συνάδελφοι ήταν "δευτεροκλασάτοι" και "αποτυχημένοι" πριν ακόμη εισέλθουν στην σχολή... Edit: fraafr, συγνώμη για το "τεχνολόγοι", δεν ήθελα να πω "τεϊτζήδες", ξέρεις πάντως ότι δεν με απασχολούν ιδιαιτέρως τα επαγγελματικά αυτής της φύσεως...

Έχω έναν εργάτη (ανειδίκευτο) που ακόμη και αυτόν τον καιρό της κρίσης είναι "τρελαμένος" στην δουλειά. Δουλεύει ακόμη και Κυριακές, έχει τα ένσημά του πάντα κολλημένα και επιπλέον καλό μεροκάματο. Δεν είναι επιστήμονας, δεν έχει πτυχίο, δεν ξέρει κάποια συγκεκριμένη τέχνη. Είναι όμως περιζήτητος, επειδή είναι έντιμος, φιλότιμος, κύριος στις συνεννοήσεις και επειδή αυτό που αναλαμβάνει το υλοποιεί. Μολονότι στις πλατείες βρίσκεις εργάτες με 30€, τον κυνηγάω σαν τρελός να έρθει να δουλέψει, κι ας θέλει 50€ + ένσημο. Γιατί; γιατί είναι ο άνθρωπος που ξέρω ότι θα κάνει σωστά την δουλειά, θα αντιμετωπίσει ο,τι προβλήματα προκύψουν, θα πάρει πρωτοβουλία αν χρειαστεί, θα γνοιαστεί για εμένα. Ο άνθρωπος αυτός είναι αναντικατάστατος. Και θλίβομαι, όταν βλέπω νέους συναδέλφους (ή και υποψήφιους συναδέλφους) να μην έχουν αυτή την στοιχειώδη φιλοδοξία στην ζωή τους, να εστιάζουν το μέλλον τους στα επαγγελματικά δικαιώματα, να κατηγορούν τους συναδέλφους τους για την δική τους μιζέρια. Υπάρχουν σήμερα, εν μέσω κρίσης, συνάδελφοι που είναι περιζήτητοι. Παλαιοί και νέοι, υπομηχανικοί και μηχανικοί, μελετητές ή κατασκευαστές, οι άνθρωποι αυτοί έχουν συνέχεια δουλειά και αξιοπρεπείς αποδοχές. Όχι επειδή είχαν μπάρμπα στην Κορώνη, όχι επειδή λαδώνουν, όπως κάποιοι αφελώς και ανοήτως νομίζουν, αλλά επειδή είναι οι άνθρωποι που φέρνουν εις πέρας την δουλειά τους. Αποφασίστε τι μηχανικοί θέλετε να είστε (ή να γίνετε). Θέλετε να κάνετε μελέτες φασόν για 30% της αμοιβής, να νοικιάζετε την σφραγίδα για τον ΦΠΑ, να ζείτε στην μιζέρια και την ανυποληψία, γκρινιάζοντας για τα επαγγελματικά δικαιώματα και το ΤΕΕ; Ή μηχανικοί της δημιουργίας, περιζήτητοι και αναντικατάστατοι στον τομέα σας; Το σίγουρο είναι πως ο,τι κάνεις αμείβεσαι. Καλά πληρώνεται η εργασία που παράγει έργο.

γιατί μου φαίνεται ότι χάθηκαν στον δρόμο τρία μηδενικά;

Εκτονούμενα αγκύρια βγάζουν πολλές εταιρίες (δεν έχει νόημα να αρχίσω να απαριθμώ) και θα τα βρεις σε κάθε σχεδόν μάντρα υλικών. Χημικά αγκύρια βγάζουν λιγότερες, αλλά μπορείς να φτιάξεις και ο ίδιος χρησιμοποιώντας ντίζα και κάποιο υλικό τύπου EPOMAX-ANCHOR, υλικά που επίσης μπορείς να βρεις οπουδήποτε.

Πιθανώς τίποτα. Όταν βγεις στην πιάτσα θα το διαπιστώσεις. Αφενός, οι γνώσεις οι πανεπιστημιακές είναι ένα μικρό μέρος των γνώσεων που σε κάνουν μηχανικό. Αφετέρου, το "πως" προσλαμβάνει κανείς αυτή την γνώση και το σε τι έκταση μπορεί να την εφαρμόσει, διαφέρει...

Δες το #14...

Γιατί αυξάνει την αντίσταση; ναι μεν η ίδια δεν διαβρώνεται, αλλά λειτουργεί ως ηλεκτρόδιο... δεν είναι μονωτής ως προς τον ηλεκτρολύτη...

επειδή δεν υπάρχει σχετική μετακίνηση - ολίσθηση των δύο εφαπτόμενων στοιχείων. Άρα δεν υπάρχει φθορά λόγω τριβής. επειδή η σύνδεση έχει σχεδιαστεί με βάση την αντοχή του ασθενέστερου μέλους και οι καταπονήσεις περιορίζονται σε ανεκτά όρια.

Πολύ "μούφα" το site τους. Όπως το βλέπω είναι μια προέκταση με εσωτερική πλαστική επένδυση. Μάλλον αυξάνει την απόσταση μεταξύ των δύο υλικών, προκαλώντας αύξηση της φαινόμενης αντίστασης του ηλεκτρολύτη.

Σύμφωνοι. Όμως σε καμία από αυτές τις περιπτώσεις δεν τίθεται θέμα "φθοράς" του μαλακού μετάλλου από το σκληρό... εκτός κι αν κάτι διαφορετικό εννοεί ο φίλος μας.

Πράγματι. Αλλά σε άλλες κατασκευές, είναι συνηθέστατη η απευθείας επαφή χάλυβα - αλουμινίου (πχ στεγάνωση με o-ring)...

Συνάδελφοι, φιλμ λιπαντικού στα κουζινέτα, το καταλαβαίνω. Αλλά φιλμ στα σπειρώματα των κοχλιών, μεταξύ κεφαλής κοχλία και συσφιγκόμενου σώματος, σε καπάκια που τοποθετούνται χωρίς φλαντζόκολλα ή φλάντζα; Και, εν τέλει, τι είναι αυτό που περιμέναμε να πάθει το μαλακό μέταλλο που έρχεται σε επαφή με ένα σκληρό μέταλλο; Αν εξαιρέσουμε το ότι ο σχεδιασμός πρέπει να βασιστεί στην αντοχή του ασθενέστερου μέλους, ποια άλλη ιδιαιτερότητα υπάρχει;

Η θερμοκρασία εξαρτάται από τον τύπο του λέβητα, το είδος της εγκατάστασης (τρίοδη/τετράοδη, μπόιλερ, αυτονομία κλπ) και δεν υπάρχει μία γενικά εφαρμοστέα τιμή. Η τιμή ρύθμισης είναι γενικά προδιαγεγραμμένη από την μελέτη θέρμανσης και υπεύθυνος για την σωστή ρύθμιση είναι ο συντηρητής του συστήματος.

Έχεις 2Φ14 + 3Φ12 + 4Φ14 = 12,62cm² Το κατάλαβα σωστά; έχεις ΜSd = 295kNm; Αν ναι, θα έκανα μια μικρή ανακατανομή ροπών και θα έβαζα άνω οπλισμό στις δύο δοκούς από 2Φ16 και πρόσθετα άλλα 2Φ16.

Μόνο η ελαιολεκάνη στις σύγχρονες ΜΕΚ; Εδώ και ογδόντα χρόνια γίνεται εκτεταμένη χρήση ελαφρών κραμάτων (μετά το '50 και σε κιβώτια, μπλοκ εδράνων κλπ). Ποιο το παράξενο;

Γιατί 32mm; 1,5 φορές τον ελάχιστο κόκκο αδρανούς. Επίσης, επικάλυψη πολλαπλάσια της διαμέτρου των ράβδων (δεν θυμάμαι πόσο). Edit: Καλό το σχηματάκι, αλλά η προσωπική μου εμπειρία των τελευταίων 15 χρόνων λέει ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να γίνει... Συν το ότι χρειάζεσαι και εγκάρσιο οπλισμό στο επίπεδο της παράθεσης...

Ναι, για τις αποστάσεις των ράβδων...

Είναι λίγες οι οικοδομές που "τρέμουν". Το κακό είναι ότι δεν υπάρχει κάποιος γενικά αποδεκτός τρόπος για να το ελέγξεις από την μελέτη. Το επίσης κακό είναι ότι μετά δεν μπορείς να πείσεις τον κόσμο ότι η οικοδομή είναι ασφαλής...

Φυσικά και ήταν ατυχές. Είναι εύκολο να καταλάβεις ότι τετραγωνικές διατομές με πλευρά από 50cm και πάνω δύσκολα μπορούν να πιάσουν ποσοστό πάνω από 1,5%. Σε πεπλατυσμένες ορθογωνικές μπορείς να φτάσεις εύκολα και στο 2%, αλλά, ποιο το όφελος;

Έχεις υπόψη σου την οικοδομή Τσιμισκή και Δωδεκανήσου και το λές; Πρακτικά, για δονήσεις διαρκείας κάνουμε φασματική ανάλυση. Μόνο που η ανάλυση διαφέρει αρκετά από τον αντισεισμικό και απαιτεί να ληφθούν υπόψη και οι τοιχοπληρώσεις. Αλλά για κραδασμούς βραχείας διαρκείας και υψίσυχνου φασματικού περιεχομένου το πρόβλημα γίνεται ζήτημα κυματομηχανικής...

Συνάδελφοι, ξεφτίλα... Μαγκιά του καθενός να είναι περιζήτητος. Κάθε άποψη μπορεί να είναι σεβαστή όταν εκφράζεται με αξιοπρέπεια.

πράγματι, ελληνιστί γίνεται αναγραμματισμός. Δεν ξέρω πόσο διαδεδομένος είναι (μια που ο όρος είναι μαστορική αργκό, δεν είναι επίσημος τεχνικός) αλλά τουλάχιστον οι αυτοκινητάδες μιλάνε για "σινεμπλόκ". Η διάδοση των κυμάτων στους φορείς Ο/Σ πρακτικά είναι μη υπολογίσιμη. Όμως μηχανολογικές λύσεις υπάρχουν για πολύ δυσκολότερες περιπτώσεις (κινητήρες, συμπιεστές, πρέσσες, ψαλίδια κλπ). Δεν υπάρχει περίπτωση να μην μπορεί να βρεθεί τεχνική λύση.

Κάτι λέγαμε περί του τι μηχανικοί γινόμαστε... ή θυμάμαι λάθος; Χρειάζεται ευρύτητα γνώσεων και πνεύματος για να είναι κανείς μηχανικός. Δουλειά του μηχανικού είναι να δημιουργεί, να συλλαμβάνει με τον νου, να σχεδιάζει, και να κατασκευάζει, πράγματα που δεν υπήρχαν πριν από αυτόν. Γιαυτό ο μηχανικός συνδυάζει γνώση και εμπειρία. Γιαυτό, ακόμη και ο Αρχιτέκτονας που ασχολείται με την ιστορία της τέχνης διαφέρει -οφείλει να διαφέρει- από έναν ιστορικό. Λοιπόν, ναι, δεν είναι αυτονοήτως κάθε απόφοιτος πολυτεχνείου μηχανικός.

Vassilis.K., βγαίνουμε βέβαια λίγο off topic, αλλά υπέθεσα ότι είναι δυσκολότερο να επιτευχθεί υψηλή ακρίβεια στο αμπερόμετρο -εν σχέση με το βολτόμετρο- επειδή είναι σχετικά δύσκολο να είναι απολύτως προκαθορισμένη η (πολύ μικρή) τιμή της εσωτερικής αντίστασης του (της παράλληλης με το γαλβανόμετρο). Γενικά βεβαίως, έχεις δίκιο. Αν θέλαμε να συγκρίνουμε δύο αμπερόμετρα, προφανώς θα τα συνδέαμε εν σειρά...