Προσωπικά θα όπλιζα ως εξής:
Άνω πέλμα:
Τα δύο Φ14 από Δ1 περνάνε το Κ16 και εισέρχονται στην Δ2 με μήκος 0,25 (για να φτάσουν την περιβάλλουσα) + 0,45 (η μετάθεση της περιβάλλουσας, χονδρικά) + 68Φ = 0,95 για αγκύρωση. Σύνολο 1,65m (αν κάνεις αναλυτικά τους υπολογισμούς μπορεί να είναι λίγο λιγότερο).
Ομοίως τα δύο Φ12 από Δ2 περνάνε το Κ16 και εισέρχονται στην Δ1 με μήκος 0,25 (για να φτάσουν την περιβάλλουσα) + 0,45 (η μετάθεση της περιβάλλουσας, χονδρικά) + 68Φ = 0,80 για αγκύρωση. Σύνολο 1,50m.
Έτσι στην στήριξη έχουμε άνω οπλισμό 2Φ12+2Φ14=5,34cm²
Κάτω πέλμα:
έχουμε από κάθε άνοιγμα 4Φ12 που τα τοποθετούμε σε δύο δέσμες των 2Φ12.
Από κάθε δέσμη, μόνο το ένα σίδερο εισέρχεται στον κόμβο, για κατασκευαστική ευκολία:
Αν μιλάμε για την Δ2, πχ, το ένα σίδερο της δέσμης εισέρχεται και αγκυρώνεται στο Κ16 και το άλλο στο Κ7. Επομένως σε κάθε παρειά του κόμβου ο διαθέσιμος οπλισμός είναι 2Φ12, που είναι λιγότερο του ημίσεως του οπλισμού του άνω πέλματος. Γιαυτό τοποθετούμε πρόσθετο ένα Φ12 που διαπερνά τον κόμβο και τα άκρα του αγκυρώνονται στις Δ1, Δ2.
Έχουμε λοιπόν διαθέσιμα 3Φ12 κάτω, από τα οποία το ένα είναι μονοκόμματο. Τα άλλα δύο, αγκυρόνωνται στον κόμβο και -κατά τι- στην αρχή της επόμενης δοκού.
Λέμε δε ότι αγκυρόνωνται και όχι ότι ενώνονται με παράθεση, διότι ποτέ δεν θα εφελκύονται μαζί, αλλά εναλλάξ, άρα δεν πρόκειται περί ενώσεως.
Κριτήρια για την παραπάνω επιλογή είναι:
- Τήρηση των διατάξεων (όχι "τρέλες" με τον ικανοτικό).
- Ευκολία για τον σιδερά (πιο κοντά σίδερα στο κάτω πέλμα)
- Ευκολία στην σκυροδέτηση (τοποθετώντας τα σίδερα σε δέσμες ελευθερώνεται ο κόμβος και μπορεί να περάσει το σκυρόδεμα και δονητής)