AlexisPap

Όπως και να είναι το φάτνωμα, δεν υπάρχει τρόπος να πετύχει κανείς μεγαλύτερη δυσκαμψία εφαρμόζοντας κάποια παραλλαγή της διάταξης "Λ"

Για ίδιες διατομές, προφανώς ο "Λ".

Τίποτα δεν έχει αλλάξει φίλε μου... Τα ίδια ερωτήματα θα μας απασχολούν στους αιώνες των αιώνων. Η Ευκλείδειος γεωμετρία, τα παράδοξα του Ζήνωνος του Ελεάτη, οι Πλατωνικές θεωρίες, η κοσμογονία, ο Θεός. Όλα τα ζητήματα που μας βασανίζουν τώρα, έχουνε τεθεί από τότε. Φυσικά ο Έρωτας και ο Θάνατος κατέχουν εξέχουσα θέση. Ναι... η γνωστή θεωρία για τις καταβολές των μορφολογικών στοιχείων του Δωρικού ρυθμού από μία παλαιότερη αρχαϊκή και προϊστορική κατασκευαστική πρακτική όπου οι ναοί ήταν ξύλινοι. Μία ακόμη θεωρία χωρίς ερείσματα στην γραμματεία... Διότι έχουμε περιγραφές, τοιχογραφίες και ευρήματα Μινωικά και Μυκηναϊκά που δεν στηρίζουν την θεωρία, μολονότι βεβαιώνουν την εκτεταμένη χρήση του ξύλου. Δεν είναι όμως οι τεχνολογικοί περιορισμοί που οδήγησαν τους κλασσικούς στην δημιουργία του Παρθενώνα. Αντιθέτως είναι οι τεχνολογικές δυνατότητες. Αλλά ας μην βγαίνουμε εκτός θέματος. Όλα αυτά που βλέπεις ως περιορισμούς είναι το θεμέλιο του σχεδιασμού. Σχεδιασμός χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς στόχους, τυχαίος σχεδιασμός από έναν μαθηματικό τύπο, δεν γίνεται. Στο κάτω κάτω τι είναι τα μαθηματικά; Ιδεατό πρότυπο της οικουμένης, εικόνα της, ή ανθρώπινη φαντασίωση; Αλλά τέλος πάντων, στην μικρή μου επαφή με την ιστορία της αρχιτεκτονικής αντιλήφθηκα τι πάει να πει δημιουργία, τι δημιουργός, και ποια είναι η επιρροή της πολιτισμικής πραγματικότητας. Δεν με συγκινεί μια αρχιτεκτονική αδιάφορη προς τις υπαρκτές, ανθρώπινες αξίες του κάθε λαού.

Θα έλεγα ότι τούβλινος τοίχος - γυψοσανίδα, όπου ο σκελετός της γυψοσανίδας έχει απόσταση και δομική ανεξαρτησία από το τούβλο, είναι η καλύτερη λύση.

Κατ' αρχάς υπάρχει θέμα συμβολαιογραφικό. Ένας χώρος (το κλιμακοστάσιο του τελευταίου ορόφου) που είναι αδιαίρετος χώρος, πρέπει να περάσει στην κυριότητα του ιδιοκτήτη του τελευταίου ορόφου... Ομοίως και η ταράτσα... Όχι δεν νομίζω ότι γίνεται. Η στέγη θα παραμείνει αδιαίρετη, όπως ήταν η ταράτσα, και η πρόσβαση σε αυτή θα πρέπει να είναι ελεύθερη. Μολονότι γνωρίζω περιπτώσει όπου αυτό έγινε, έγινε επειδή το σύνολο της οικοδομής ανήκε στο ίδιο πρόσωπο, το οποίο κατείχε και το δικαίωμα του υψούν, ενώ δεν υπήρχε κανονισμός.

Δεν το λέω ως "κακία" ή ως υπονοούμενο, αλλά είχα την ακόλουθη κουβέντα με εργολάβο οικοδομών: Καλοκαίρι 2008: Γνωριστήκαμε για πρώτη φορά, καθώς έχτιζα οικοδομή δίπλα σε δικό του έργο. Με ρωτάει: Τι κάνεις ρε φιλαράκι, πως την βγάζεις; - Ε, να, έχω αυτή την οικοδομούλα, φυσικά μελέτες για το ΥΠΠΟ, κάνω κάτι ψευτο-μελέτες για δύο Δήμους, έχω προγραμματισμένες δύο ανακαινίσεις... Με έκφραση αποστροφής σχολιάζει: Με τι κάθεσαι κι ασχολείσαι, κάνε καμιά σοβαρή δουλειά, εργολάβος πράμα μπλέκεις με ανακαινίσεις; Καλοκαίρι 2009: - Που 'σαι ρε φιλαράκι, έχεις τίποτα; - Μπα, η οικοδομή είναι ψόφια, μόνο κάτι μελέτες και κάτι ψιλό ανακαινίσεις... - Άντε ρε, αν σου κάτσει τίποτα σπρώξε και προς τα 'δω, με ενδιαφέρουν οι ανακαινίσεις! Καλοκαίρι 2010: Απ' ο,τι ξέρω δεν σηκώνει τίποτα... Θέλω να πω, στις μέρες μας πρέπει να έχεις πολύ ευρύ ορίζοντα δραστηριοτήτων για να επιβιώσεις. Πολλοί πλήρωσαν την επιλεκτικότητα και την υπεροψία των περασμένων ετών. Φυσικά την νύφη την πληρώνουν οι νέοι μηχανικοί, το εργατοτεχνικό προσωπικό κλπ...

Προφανώς, σκοπός της αναφοράς δεν ήταν η μονομέρεια. Αλλά η σημασία των παραδοχών. Είτε αφορούν στην αντοχή, είτε στα φορτία και τις δράσεις, είτε στις μεθόδους ανάλυσης. Γιαυτό ο πολιτικός μηχανικός είναι επιστήμων, επειδή έχει επίγνωση όλων αυτών των ζητημάτων.

Δεν πρόκειται ποτέ, όσο κι αν εξελιχθούν τα λογισμικά, να περάσει η μελέτη σε επίπεδο... κβαντομηχανικής. Όμως, η πραγματικότητα μας αφορά πάντα. Η γνώση αυτών των στοιχείων είναι που δίνει νόημα σε κανονιστικές διατάξεις. Η γνώση αυτών των στοιχείων είναι που μας κρατάει σε εγρήγορση σε ο,τι αφορά στις παραδοχές του μοντέλου μας. Πχ, τι θα πει να ελέγξεις ένα μέλος με κυκλική οπή και ένα με τετράγωνη. Για τους πολλούς είναι το ίδιο πράγμα... Αυτά δεν είναι καινούργια πράγματα. Η ανεπάρκεια των κριτηρίων αστοχίας τύπου Tresca είχε γίνει φανερή από τον 19ο αιώνα, όταν οι ατμολέβητες ανατινάζονταν "χωρίς λόγο". Πριν τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο ήταν γνωστό ότι η ανωμαλία στην μικροδομή επηρεάζει τον μηχανισμό αστοχίας. Είναι διάσημη η αντιμετώπιση του προβλήματος -ελλείψει υπολογιστών και σύγχρονων θεωριών- με την εισαγωγή "ανωμαλίας μεγάλης κλίμακας". Κατά τον μεσοπόλεμο η αντοχή των υλικών ήταν επιστημονικός κλάδος θεμελιωμένος στην μελέτη της κρυσταλλικής δομής. Κινητήρες σαν τον Wright R-3350 μπόρεσαν να κατασκευαστούν χάρη σε αυτή την γνώση. Η αντοχή των υλικών είναι απέραντη. Τα θέματα αυτά απασχολούν ακόμη και σήμερα τους ερευνητές, συνεχώς γίνονται νέες δημοσιεύσεις πάνω σε αυτά τα θέματα.

Προφανώς συμφωνώ με τον agrafiot. Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα όσα λέει ο συνάδελφος είναι συντηρητισμός. Ότι η προοδευτική τέχνη πρέπει να απαγκιστρωθεί από τις βασικές αρχές της σκέψης και της λογικής. Howard, μολονότι φαινομενικά εκφράζεις άλλη άποψη, εσύ είπες ότι ένα έργο πρέπει να μιλάει στην καρδιά... Να θεραπεύει τις μύχιες φοβίες του ανθρώπου, να αναπαύει τις αισθήσεις, να συνδέεται με τις βασικές αρχές του πολιτισμού μας, που ασυνειδήτως καθορίζουν την ύπαρξή μας...

Σωστός ! ... most beautiful mosques in the world Υ.Γ: Η μόνη μου ένσταση είναι με τα υποστυλώματα: καλά, σεισμό δεν έχουν εκεί;

Πες τα βρε Ροδόπουλε! Δυστυχώς αυτά τα ζητήματα είναι τόσο παραγνωρισμένα... Έχει εδραιωθεί η αντίληψη ότι οι τάσεις είναι οντότητα πραγματική, ότι η ελαστικότητα και η ομοιογένεια είναι έννοιες που υπάρχουν στην φύση! Μπορεί η θεώρηση της αλληλεπίδρασης μεταξύ κρυστάλλων να είναι μακριά από την καθημερινή πρακτική του πολιτικού μηχανικού, είναι όμως η βάση για την σύγχρονη θεωρεία της αντοχής των υλικών... Σε τελική ανάλυση μας αφορά όλους.

Τώρα βέβαια βγαίνουμε εκτός θέματος... Φυσικά δεν είδαμε μακέτα της Χαντίντ για το τζαμί! Δεν ξέρουμε αν θα το κάνει και πως θα το κάνει. Κι αν κρίνω από την καριέρα της, το πιθανότερο είναι να μείνει στην μακέτα. Αφού λοιπόν συζητάμε γενικά, η αρμονία, η ένταξη, ο ρυθμός είναι έννοιες συνυφασμένες με την αρχιτεκτονική αναζήτηση. Προφανώς βέβαια, αρμονία δεν σημαίνει ομοιότητα και ένταξη δεν σημαίνει "μη διακριτότητα", δεν υποστήριξε κανείς κάτι τέτοιο. Μα φυσικά είναι παρόμοια. Μολονότι θα ήθελα να δω εκκλησίες προσαρμοσμένες στον πολιτισμό της κάθε περιοχής, ο ίδιος ο πολιτισμός που κουβαλάει η θρησκεία είναι πανίσχυρος. Στην πραγματικότητα οι διαφορές είναι υπαρκτές, αλλά ποτέ δεν θα μπορούσαν να γίνουν έντονες, εκτός αν μιλούσαμε για αποθρησκειοποίηση. Φυσικά το ίδιο ισχύει και για το τζαμί... Επειδή ακριβώς η κουβέντα είναι γενική και αφηρημένη, δεν αναφέρθηκα καθόλου σε αυτούς τους όρους. Όμως ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα: από την αρχαιότητα η αρχιτεκτονική "παλεύει" με το ωραίο... Όχι βρε howard_roark, δεν είμαι προκατειλημμένος... Προφανώς υπάρχει σύγχρονη αρχιτεκτονική, χαρισματικοί αρχιτέκτονες, σύγχρονα έργα-σταθμοί. Αλλά δεν μπορώ να συμβιβαστώ με μία άποψη περί αρχιτεκτονικής που ισοπεδώνει τα πάντα. Όπου ο σταρ αρχιτέκτων μαχαιρώνει και σφάζει τα πάντα, από στάδια και δημόσια κτήρια σε όλον τον κόσμο, μέχρι τζαμιά στην Αθήνα... Η αρχιτεκτονική δημιουργία έχει τις ρίζες τις βαθεία στο πολιτισμικό υπόβαθρο των λαών. Ο αρχιτέκτων δεν έρχεται από το διάστημα να δημιουργήσει σε κενό χώρο. Συνθέτει και δημιουργεί πάνω σε συγκεκριμένο υπόβαθρο, στο οποίο έχει και τις καταβολές του. Η λογική της "υπεραρχιτεκτονικής" των "stararchitects" έχει τις καταβολές της και τα οράματά της στην παγκοσμιοποίηση. Είναι μια αρχιτεκτονική που βλάπτει τους πολιτισμούς, την διαφορετικότητα, την ιδιαιτερότητα. Είναι -ίσως- καλή για τα προϊόντα του πολιτισμού της παγκοσμιοποίησης: Τα ξενοδοχεία στο ντουμπάι, ένα πολυκατάστημα, το νέο κτήριο στο WTC... Δεν είναι κατάλληλη για κτήρια με αναφορά σε λαϊκούς πολιτισμούς. Δεν είναι κατάλληλη για ναό. Ξαναλέω, η αρχιτεκτονική είναι και όχημα ιμπεριαλιστικό. Για την ακρίβεια, όσα δημιουργήματα δεν είναι προϊόν αυτόχθονα πολιτισμού είναι δημιουργίες κατακτητή, σύμβολα επικυριαρχίας. Δεν με ενδιαφέρει να αποκτήσει η Αθήνα ένα τέμενος - landmark, σύμβολο του θριάμβου της παγκοσμιοποίησης επί της Αθήνας και επί του Ισλάμ. Πολύ ενδιαφέρον αυτό. Θα με ενδιέφερε να μας έλεγες περί τίνος πρόκειται, ποιος το σχεδίασε, αν είναι ενταγμένο σωστά στην εκεί λατρευτική ζωή...

Προφανώς, αυτή ήταν και η "συμβουλή" μου προς τον φίλο kwsths1986. Αυτό που έχει σημασία για μία σωστή μελέτη είναι οι παραδοχές να μην απομακρύνουν πολύ το μοντέλο από την πραγματικότητα. Αυτή είναι και η διαφορά του πολιτικού μηχανικού από τον "πληροφορικάκια" χρήστη ενός προγράμματος.

Ναι έχεις δίκιο. Κατά την ταπεινή μου γνώμη η ίδια η "άστρο-αρχιτεκτονική" είναι μία αρχιτεκτονική που ούτως ή άλλως δεν σέβεται το περιβάλλον. Θέλω να πω οι έννοιες "landmark", "wow factor", "starchitect" κλπ δεν μπορούν να έχουν σχέση με την αρχιτεκτονική. Είναι όροι disneyland. Είναι η αποθέωση του βερμπαλισμού και ενός τυχοδιωκτικού "Μακιαβελλισμού" χωρίς αρχές, με μόνη αξία το κέρδος. Φυσικά, στην Ελλάδα θα θέλαμε να δούμε λύσεις του "μέτρου". Να εντάσσονται στο περιβάλλον όπως ένα άσπρο 'ξωκκλήσι στον ξερικό βράχο. Δεν νομίζω ότι μπορούν οι stararchitects να επινοήσουν τέτοιες λύσεις. Είναι παγιδευμένοι σε συνθετικά στερεότυπα χαλκευμένα από το μετά-μεταμοντέρνο. Είναι ταγμένοι σε μια "αρχιτεκτονική" που προκαλεί τις αισθήσεις, την αισθητική, το μέτρο, την λειτουργικότητα, προκειμένου να αναδειχθεί δια την πρόκλησης και της αντίθεσης. Φυσικά η αρχιτεκτονική αυτή είναι ξένη προς το θρησκευτικό συναίσθημα. Είναι μια απάτη, μια προστυχιά για τον θρησκευτικό άνθρωπο. Για τον μωαμεθανό το μοναδικό landmark είναι ένα τζαμί με έξι μιναρέδες. Κι αυτό βρίσκεται στην Μέκα. Στην Αθήνα, όπως λές, αρμόζει ένα τέμενος σεμνό, με σεβασμό στην πίστη των λίγων προσκυνητών του, αλλά και με σεβασμό στην αισθητική, την ιστορία, τον πολιτισμό και την θρησκεία του τόπου μας. Αυτό, ναι, είναι αρχιτεκτονική πρόκληση για δυνατούς -Έλληνες- λύτες. Υ.Γ: Ας μην αμελούμε ότι ο χρηματοδότης του εγχειρήματος πιθανότατα έχει ιμπεριαλιστικά κίνητρα...

Όσους χρειάζονται για να είναι τα σίδερα σταθερά στερεωμένα. Πρακτικά, για μία τετραγωνική κολόνα με 4Φ16 + 4Φ14, που είναι σωστά δεμένη στην βάση της (κεντρικά στο καλούπι), και η οποία θα σκυροδετηθεί μέχρι τα 2,5m, χρειάζονται 4 αποστάτες, ένας σε κάθε πλευρά, σε ύψος ~2m. Μετά, κατά την σκυροδέτηση της πλάκας, μπορεί να χρειαστεί κανένας ακόμη αν τα σίδερα βγαίνουν στραβά.

Ναι, αλλά το καρφί προσδίδει βάρος για να κάθεται καλά στην θέση του όσο το σκυρόδεμα είναι νωπό, και κάποια αντοχή όταν θα δεχθεί ισχυρή καταπόνηση.

Καλέ μου mples, είναι σαν να ρωτάς "ένα σεντάν 1400cc πόσο κοστίζει;". Ή "πόσο πάει το γυναικείο φόρεμα στο τετραγωνικό μέτρο;". Πως να απαντήσει κανείς; Θα πρέπει να κάνεις έρευνα αγοράς. Να ρωτήσεις μηχανικούς και κατασκευαστές προσωπικά. Μόνο έτσι θα μάθεις.

Στον δυτικό κόσμο υπάρχει μία "σύγχυση" για το τι είναι "θρησκευτική" αρχιτεκτονική. Δεν έχουν καταλάβει (ή μάλλον έχουν ξεχάσει) ότι ο σχεδιασμός κτηρίων λατρείας συνδέεται και εξαρτάται από την δογματική της κάθε θρησκείας. Φυσικά -προσωπικά- ένα αποθρησκειοποιημένο "τζαμί", χωρίς τους μιναρέδες και τα λοιπά χαρακτηριστικά, μου κάθεται καλύτερα. Αλλά για τους μουσουλμάνους είναι κοροϊδία...

Η δική μου πρακτική είναι να τυλίγω το σύρμα σε ένα καρφί Νο5 και να το βάζω μέσα μαζί με το καρφί...

Σε κάποιον πόλεμο συλλαμβάνονται δύο "σοφοί" και οδηγούνται ενόποιον του βασιλιά, ο οποίος αποφασίζει να τους χαρίσει την ζωή, εφόσον καταφέρουν να λύσουν ένα πρόβλημα: Θα θέσει ως αγνώστους δυο αριθμούς (Χ, Υ), μεγαλύτερους από το 3 και μικρότερους από το 100. Στον έναν (Α) θα πεί το γινόμενο των αριθμών και στον άλλον (Β) το άθροισμα. Οι δύο σοφοί θα πρέπει να βρουν τους αριθμούς (Χ, Υ) χωρίς να μαρτυρήσουν ο ένας στον άλλο τα δεδομένα του προβλήματος. Έτσι κι έγινε. Ο βασιλιάς είπε στον έναν το γινόμενο και στον άλλο το άθροισμα. Ακολούθησε ο εξής διάλογος: Α: -Δεν μπορώ να βρω τους Χ, Υ. Β: -Ούτε κι εγώ. Α: -Τώρα, εγώ τους ξέρω! Β: -Τώρα τους ξέρω κι εγώ! Ποιοι είναι οι αριθμοί Χ και Υ;

Γιάννη... πραγματικότητα είναι απλώς η πραγματικότητα. Αυτό που συμβαίνει στον πραγματικό φορέα. Σε αντιδιαστολή με το μοντέλο που είναι μια εκτεταμένη απλοποίηση της πραγματικότητας...

:lol: μα έκανε κάποιος Έλληνας αρχιτεκτονική στην Ελλάδα και δεν το πήρα χαμπάρι; Εντάξει, ας κάνουν και οι ξένοι... Αφού η Ακρόπολη πάει για λουκέτο, τουλάχιστον να έρχονται τουρίστες να δουν το τζαμί της Χαντίντ!

Πες τα βρε andrianna! Άντε, γιατί οι stararchitects μου την δίνουν στα νεύρα. Μην αρχίσω να λέω κακίες για την Ζάχα... Προτιμώ χίλιες φορές ελληνική αρχιτεκτονική, κι ας είναι "άσημη"!

Οι αποστάτες φτιάχνονται από το ίδιο το σκυρόδεμα της κατασκευής (κατά την προηγούμενη σκυροδέτηση). Ή, αν δεν βολεύει, από άλλο σκυρόδεμα που φτιάχνεται για τον σκοπό αυτό. Δεν κολλάνε στο καλούπι του, γίνονται πολύ γεροί και ενσωματώνονται απολύτως στο σκυρόδεμα του δομικού στοιχείου. Edit: Α, καλά, έμεινα μερικά μηνύματα πίσω...

Να μερικές "πραγματικότητες": Ένα πείραμα που ακόμη και σήμερα παρουσιάζει ενδιαφέρον είναι η μέτρηση της κατανομή της τροπής (ε) σε ένα δοκίμιο σκυροδέματος που υπόκειται σε καθαρή θλίψη. Μολονότι θεωρούμε το υλικό ομογενές, συνεχές και ελαστικό, η πραγματικότητα είναι άλλη. Για φορτία αρκετά χαμηλότερα του ορίου θραύσης η τροπή δεν ισοκατανέμεται. Πολύ πριν το όριο θραύσης, υπάρχουν περιοχές όπου τοπικά η τροπή εξισώνεται με την βράχυνση του ορίου θραύσης. (1, 2) Θεωρούμε το υλικό συνεχές, αλλά κάνουμε ανάλυση που αναφέρεται σε στάδιο ΙΙ... Αγνούμε ένταση από ερπυσμό, συστολή ξήρανσης, θερμοκρασία για μικρά έργα. Αποκλίσεις συνολικά άνω του 25%. Αγνοούμε ότι τα φορτία επιβάλλονται σταδιακά. Το μοντέλο που λύνουμε θεωρεί ότι ο φορέας θα κατασκευαστεί σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας και θα τοποθετηθεί στην γη αφού ολοκληρωθεί. Μία αμφίπακτη δοκός έχει κατά την ανάλυση ροπές p*l²/12 και p*l²/24 και, φυσικά, τις αντίστοιχες καμπυλότητες... αλλά όταν διαστασιολογούμε θεωρούμε δεδομένα εc και εs, οι δύο καμπυλότητες εξισώνονται και είναι πολύ μεγαλύτερες αυτών της ανάλυσης... και άλλα πολλά τοιαύτα. Δηλαδή, το πρόγραμμά μας που έχει απόκλιση 7% ~ 10% σε σχέση με ένα "πρότυπο" πρόγραμμα, μπορεί να έχει απίστευτη απόκλιση από την πραγματικότητα. Μια τεράστια κουβέντα, που μας γυρνάει πίσω στο ζήτημα των παραδοχών μας, του κατά πόσον αυτές είναι ρεαλιστικές...