AlexisPap

Εγώ δεν καταλαβαίνω ο τύπος με το "χεράκι" τί ρόλο βαράει... Είμαι χαζός;

Χα χα! πολύ καλό όντως, ειδικά για αρχιτέκτονες! (χωρίς πλάκα, το εννοώ) Και για πολιτικούς μηχανικούς προτείνω ανεπιφύλακτα τον πυρετό της Ουρμπικάνδης. Βέβαια δεν είναι ακριβώς λογοτεχνία, είναι κόμικ, αλλά λογοτεχνικό κόμικ. Οι αρχιτέκτονες που έχουν κάνει πολεοδομικό σχεδιασμό λογικά θα το ξέρουν από την σχολή τους. (Στο ΑΠΘ τουλάχιστον, ήταν έναν καιρό μέρος της "ύλης" στο αντίστοιχο μάθημα). Είναι ευχάριστο στην ανάγνωση, με κορυφαία εικονογράφηση (François Schuiten) ιδιαίτερης αισθητικής... Το απόλυτο έργο (...κατ' εμέ φυσικά) για να κατανοήσει ο "αμύητος" την αρχιτεκτονική πλευρά της έννοιας του χώρου, της ροϊκότητας, των αρχών σχεδιασμού, του ωραίου. Και επίσης τις σχέσεις μεταξύ αρχιτεκτονικής - πολεοδομίας - πολιτικής και πολιτικού σχεδιασμού - οικονομίας - κοινωνιολογίας... Την σχέση τέχνης και ιδεολογικού - ανομολόγητου και "προοδευτικού" φασισμού. Την υποκειμενικότητα του ιδανικού και του ωραίου. Ένα έργο εξίσου κατάλληλο για ψαγμένους αρχιτέκτονες αλλά και για τους "άσχετους" με την αρχιτεκτονική. Ένα έργο ιδανικό για τους Πολιτικούς Μηχανικούς. Το κείμενο είναι του Benoît Peeters και, μολονότι πρόκειται για τεχνικό κόμικ, είναι όντως λογοτεχνικό...

Επίσης έχει χαμηλό vd... Το 80% του αξονικού του υποστυλώματος θα είναι ίδιον βάρος. Θα έχει και μικρό +-Ν Πρότυπο διαμόρφωσης φορέα!

Για να μην πω για μια οικοδομή στην γειτονιά μου που στην όψη έχει πέντε υποστυλώματα σε απόσταση ~4m, διαμέτρου γύρω στο 1m! Είναι προφανές ότι δεν μπορεί να πληρεί την επάρκεια τοιχωμάτων... Αλλά πιστεύει κανείς ότι έχει πρόβλημα μαλακού ορόφου;

Συμβαίνει συχνά. Ειδικά αν κάνεις κανένα λάθος στο όνομα. Πέρσι τον Μάιο έγραψα "KOTAS" αντί για "KOSTAS" και στο δώρο Χριστουγέννων δεν είχαν περαστεί ακόμη...

Βρείτε τα -σαν μεγάλα παιδιά που είστε- και βάλτε μια σωλήνα. Δεν κοστίζει πάνω από 10€/m. Αν θες να αρχίσεις τα δικαστήρια, ΜΗΝ κλείσεις την τρύπα του, μάλλον θα είσαι ο χαμένος της ιστορίας... Αν ΠΡΑΓΜΑΤΙ θες να είσαι στα δικαστήρια για τα επόμενα 7 χρόνια τουλάχιστον, καλή τύχη. Πάντως, ο δικηγόρος είναι ακριβότερος από την σωλήνα...

Έχεις δίκιο, δεν πρέπει η απορροή προς το όμορο να οφείλεται σε τεχνητή διαμόρφωση της κλίσης του εδάφους... Η νομοθεσία είναι πολύπλοκη, αν ήταν αγρός θα ίσχυαν άλλα... Όπως και νά 'χει, κατ' αρχάς χρειάζεται συνεννόηση. Το θέμα είναι μάλλον απλό και χαμηλού κόστους, βρείτε τα μεταξύ σας, μία λύση του τύπου μισά - μισά δεν είναι παράλογη. Ίσως να είναι καλή ακόμη και στην περίπτωση που υπάρχει συγκεκριμένη ευθύνη... Φυσικά προηγείται η ανεύρεση ικανοποιητικής τεχνικής λύσης.

Ο νόμος λέει ότι όμβρια ύδατα που ρέουν επιφανειακά με φυσικό τρόπο, χωρίς να ευθύνονται για αυτό κατασκευές (δεν είναι νερά που παροχετεύονται στην θέση αυτή από κάποιον αγωγό ή άλλο έργο), περνάνε τα όρια των ιδιοκτησιών νομίμως, χωρίς να ευθύνεται γιαυτό ο ιδιοκτήτης του πρώτου ακινήτου στο οποίο έπεσε η βροχή...

Αν πας σε κάτι πιο πολύπλοκο, θα αρκεστείς σε έναν έλεγχο ανατροπής - ολίσθησης; Δεν θα κάνεις μοντέλο κατασκευής - εδάφους; δεν θα ψάξεις το κριτήριο αστοχίας στην μάζα του εδάφους; Εδώ για ένα απλό ανάχωμα - πρανές και ψάχνουμε τους τρελούς κύκλους αστοχίας...

Πολύ ενδιαφέρον, βρήκα κι άλλα σχετικά στο google... Φυσικά αυτό επιδεινώνει τα πράγματα...

Απολύτως κατανοητός, ωστόσο θα διαφωνήσω σε κάτι: Γνωρίζουμε από την θεωρία του λικνισμού ότι ένα σώμα με τόσο μεγάλη βάση όπως μία οικοδομή δεν μπορεί να ανατραπεί λόγω σεισμικών φορτίων (εφόσον δεν υπάρχουν στατικές ωθήσεις, πχ γαιών).

Δεν γνωρίζω περί αναπηδήσεων... Αλλά ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι το ρελέ μεταβαίνει ακαριαία στην πλήρη αγωγιμότητα, οι αρμονικές είναι εκεί: Ο αγωγός μετά το ρελέ, ενώ δεν διαρρεόταν από ρεύμα, ξαφνικά αρχίζει να διαρρέεται με μία τάση μεταξύ -230V και 230V. Για την δημιουργία αυτού του άλματος στο διάγραμμα της τάσης ευθύνονται αναρίθμητες αρμονικές... (όσο πιο απότομο το άλμα τόσο περισσότερες αρμονικές)

Υπάρχει πάντως και η περίπτωση, εφόσον επαρκεί για κάτι τέτοιο η επικάλυψη, να θεωρήσεις ότι αυτή αναλαμβάνει τα φορτία στο επίπεδό της και ότι η δοκός καταπονείται σε μονοαξονική κάμψη. Προσοχή όμως κατά το στάδιο της κατασκευής.

Κάποια τιμή βέβαια έπρεπε να προσδιοριστεί, τι σόι κανονισμός θα ήταν αλλιώς... Αλλά θα έπρεπε να περιλαμβάνει και τα αντίστοιχα σχόλια, για να κατανοήσει ο αναγνώστης ποια είναι η λογική στον σχεδιασμό. Δεν είναι αδύνατον να σχεδιαστεί ένας φορέας που με ην 0,60 να αποκτά μαλακό όροφο. Όπως και το αντίθετο (που είναι ομολογουμένως πολύ ευκολότερο).

Έχω την αίσθηση ότι δεν προκύπτει από κάποια αυστηρή μαθηματική έκφραση. Μάλλον είναι αυθαίρετη επιλογή (ούτε καν εμπειρική). Σε ελεύθερη απόδοση το καταλαβαίνω ως εξής: Αν ένας φορέας διαθέτει ισχυρά κατακόρυφα στοιχεία (τοιχώματα) σχεδιασμένα να παραλαμβάνουν το 60% της τέμνουσας με ελαστική λειτουργία στην ανωδομή (πλαστική άρθρωση μόνο στον πόδα), τότε μπορούμε να θεωρήσουμε ότι αποτρέπεται ο σχηματισμός μηχανισμού ορόφου, ακόμη κι αν τα στοιχεία που φέρουν το υπόλοιπο 40% της τέμνουσας εισέλθουν συνολικά στην πλαστική περιοχή σε κάποιον όροφο. Μάλλον μια σύμβαση είναι... Εκείνο που έχει ουσιαστική σημασία είναι να υπάρχει κάποιο στοιχείο δύσκαμπτο (ώστε να περιορίζει την παραμόρφωση) και με πλεόνασμα αντοχής (ώστε να μπορεί να παραλάβει το επιπλέον φορτίο από εκείνο που αναλαμβάνουν τα σε στάδιο διαρροής μέλη)...

Έχεις δίκιο, τώρα το είδα. Αλλά μάλλον χρειάζεται λίγη ανάλυση παραπάνω... Γιατί εμφανίζεται μόνο στην φάση εκκίνησης; Ας δούμε το αναλυτικό μοντέλο του τυλίγματος μίας φάσης, αφού πρώτα δούμε μία λεπτομέρεια των τυλιγμάτων: Xωρητικότητα με την γη παρουσιάζουν μόνο οι ακραίες σπείρες ενός τυλίγματος. Όλες όμως οι σπείρες παρουσιάζουν χωρητικότητα μεταξύ τους. Ένα μαξιλάρι κάθε τυλίγματος μπορεί να υποτεθεί ότι για το ρεύμα φαίνεται κάπως έτσι: Κάθε σπείρα έχει αντίσταση Ri, αυτεπαγωγή Li, χωρητικότητα με την γη Ci και χωρητικότητα με τις άλλες σπείρες Cεi. Για απλοποίηση του μοντέλου μπορούμε να θεωρήσουμε ότι Ri = σταθερό, Li = σταθερό, Ci = σταθερό (δεν έχει γενική ισχύ αλλά δεν είναι και προς θάνατον...) και Cεi = 0 (επειδή είναι πολύ μικρό μπροστά στο Li). Τι βλέπει λοιπόν το ρεύμα που μπαίνει στο πηνίο από την φάση ως προς την γη; βλέπει το ακόλουθο κύκλωμα: Στο κύκλωμα αυτό τα Ri και Ci έχουν σταθερές τιμές ενώ το Li έχει μεταβλητή τιμή, εξαρτώμενη από την διαφορά φάσης στον δρομέα: - Όταν ο δρομέας είναι ακίνητος (φάση εκκίνησης) η διαφορά φάσης είναι 180°. Ο στάτης με τον δρομέα συγκροτούν έναν μετασχηματιστή με βραχυκυκλωμένο δευτερεύον. Η μόνη αυτεπαγωγή που εμφανίζεται είναι εκείνη που αντιστοιχεί στην "διαρροή" μαγνητικής ροής. Τυπικά η αυτεπαγωγή αυτή αντιστοιχεί σε ένα 5% την κανονικής αυτεπαγωγής του τυλίγματος. - Όταν ο δρομέας περιστρέφεται χωρίς φορτίο, η διαφορά φάσης στον δρομέα είναι σχεδόν μηδέν, και εμφανίζεται σχεδόν όλη η αυτεπαγωγή του τυλίγματος. - Σε ενδιάμεσες καταστάσεις η φαινόμενη αυτεπαγωγή παρουσιάζει ενδιάμεσες τιμές. Με βάση τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι ανάλογα με το φορτίο, η φανταστική αντίσταση ως προς την γη μεταβάλλεται, επειδή μεταβάλλεται η αυτεπαγωγή των τυλιγμάτων. Η μικρότερη αντίσταση εμφανίζεται κατά την εκκίνηση. Είναι λοιπόν λογικό και αναμενόμενο να υπάρχουν περιπτώσεις κινητήρων που ρίχνουν τον ΔΔΕ κατά την εκκίνηση αλλά όχι όταν δουλεύουν με κάποιο σχετικά μικρό φορτίο. Ο συλλογισμός αυτός βασίστηκε στο σκεπτικό της ίδιας αντίστασης ως προς την γη... Δεν έχει γενική ισχύ, διότι η οι μεν φάσεις έχουν (απ' την μεριά της πηγής) ίδια περίπου αντίσταση ως προς την γη, ο ουδέτερος όμως όχι (αφού είναι γειωμένος). Άρα το σκεπτικό του #31 ισχύει μόνο για κινητήρες που δεν έχουν σύνδεση με τον ουδέτερο, αλλά μόνο με τις τρεις φάσεις. Edit: Γενικά έχουμε την τάση να θεωρούμε ότι το δίκτυο έχει καθαρά 50Hz... Ξεχνάμε ότι σε βιομηχανικό περιβάλλον οι αρμονικές πάνε σύννεφο... Αλλά ειδικά στην περίπτωση της εκκίνησης του κινητήρα γίνεται χαμός: Την στιγμή που κλείνει το ρελέ, το πλάτος των υψίσυχνων αρμονικών είναι τεράστιο, πολύ κοντά στα 230V. Ίσως αυτός να είναι ο σημαντικότερος λόγος πτώσης του ΔΔΕ κατά την εκκίνηση: Η διαρροή προς την γη λόγω της χωρητικής αγωγιμότητας των τυλιγμάτων προς το σώμα του στάτη πολλαπλασιάζεται καθώς το φασματικό περιεχόμενο του ρεύματος εμπλουτίζεται σε αρμονικές... Να σημειώσουμε ότι όταν κλείνει το ρελέ, είναι αδύνατον να έχουν και οι τρεις φάσεις την ίδια τάση, είναι αδύνατον να αποκτήσουν το ίδιο φασματικό περιεχόμενο σε αρμονικές, άρα, ακόμη κι αν τα τρία τυλίγματα έχουν την ίδια χωρητικότητα ως προς την γη, το Ζ και το ρεύμα διαρροής θα είναι διαφορετικό (φυσικά αυτό είναι λίγο άσχετο, δείχνει όμως ότι δεν μπορούμε να βελτιώσουμε την κατάσταση προσθέτοντας πυκνωτές...).

Ναι. εννοεί ότι ότι όταν έχουμε στρεπτικά ευαίσθητο κάνουμε οπωσδήποτε ικανοτικό.

Είναι ρεαλιστικό, θα κοιτάξω να βάλω παράδειγμα σε επόμενη δημοσίευση. Εν τω μεταξύ, έχω ένα ακόμη λάθος στον προηγούμενο συλλογισμό. Ποιο είναι αυτό;

Η στροφική ευαισθησία δεν σχετίζεται με την εκκεντρότητα, το αναλύσαμε εκτενώς σε άλλο νήμα... Αν είναι εύστρεπτο σημαίνει ότι για τις στροφικές ιδιομορφές δεν διαθέτει επάρκεια τοιχωμάτων (ακόμη κι αν διαθέτει για τις μεταφορικές). Άρα, όπως εξηγεί ο ΕΑΚ, είναι ευαίσθητο σε δημιουργία μαλακού ορόφου λόγω στροφής. Άρα, τι στο καλό, τουλάχιστο να του κάνουμε ικανοτικό κόμβων (λέει ο ΕΑΚ).

Προφανώς για να πέσει το ρελαί πρέπει ΣΙ > 30mA. Θεωρητικά θα πει κανείς ότι πάντα, εφόσον δεν έχουμε αστοχία της μόνωσης, το ΣΙ θα είναι 0. Παραβλέπουμε όμως ότι το ρεύμα είναι εναλλασσόμενο. Βασική προϋπόθεση για να έχουμε ΣΙ = 0 είναι να είναι "ισοσταθμισμένη" (balanced) η γραμμή μας και το φορτίο μας. Δηλαδή, τόσο οι τρεις φάσεις, όσο και ο ουδέτερος, να έχουν την ίδια σύνθετη αντίσταση ως προς την γη. Κάτι τέτοιο γενικά ισχύει για τα καλώδια ΝΥΜ ή ΝΥΥ εντός σωλήνα. Στα 50Hz, ακόμη και με μήκος εκατοντάδων μέτρων οι συνήθεις αγωγοί μπορούν να θεωρούνται ως έχοντες την ίδια σύνθετη αντίσταση ως προς την γη. Το φορτίο όμως; Ένας κινητήρας, λόγω του τρόπου κατασκευής του αποτελεί φορτίο με ασύμμετρη αντίσταση ως προς την γη. Το άκρο του κάθε τυλίγματος παρουσιάζει διαφορετική σύνθετη αντίσταση ως προς την γη, αφού από το ένα άκρο το τύλιγμα βρίσκεται σφιχτά τυλιγμένο στον πυρήνα (του στάτη) ενώ το άλλο σε απόσταση από αυτόν. Άρα υπάρχει μία κατανεμημένη, μεταβλητή χωρητικότητα μεταξύ τυλίγματος και γης. Αν παραστήσουμε αυτή την χωρητικότητα ως συγκεντρωμένη, κι αν υποθέσουμε ότι το σφιχτά τυλιγμένο άκρο του τυλίγματος συνδέεται στην φάση τότε το ηλεκτρικό μοντέλο του κινητήρα είναι κάπως έτσι: (Κάτι ανάλογο ισχύει και για συνδεσμολογία τριγώνου. Φυσικά έχω παραβλέψει ότι κάθε "πηνίο" έχει πολλά τυλίγματα) Το παράδειγμα της εικόνας είναι απλοποιημένο. Ας θεωρήσουμε ότι η συγκεντρωμένη χωρητικότητα στην πραγματικότητα αντιπροσωπεύει απλώς την διαφορά χωρητικής αντίστασης μεταξύ αρχής πηνίου - γης και τέλους πηνίου - γης. Είναι φανερό ότι αν το ρεύμα κάθε πυκνωτή είναι >10mA το ρελαί θα πέσει: Ι = V*(2*π*n*C) => C = 0.01/(230*2*3.14*50) = 139nF. Αστείο πράμα για έναν μεγάλο κινητήρα... Οπότε, όποιος θέλει να τροφοδοτήσει μεγάλο κινητήρα μέσω ΔΔΕ, δεν έχει παρά να προσθέσει μερικούς πυκνωτές προκειμένου να έχουν όλοι οι ακροδέκτες τους κινητήρα την αυτή σύνθετη αντίσταση με την γη... Υ.Γ: προφανώς τα ίδια ισχύουν και για μετασχηματιστές κλπ φορτία...

Αυτό πάλι είναι άλλο θέμα... Κατ' αντίστοιχο τρόπο, να ρωτήσω, μπορεί μία οικοδομή να ανατραπεί ως στερεό σώμα (διότι τέτοιος είναι ο σχετικός έλεγχος) επί ενός "ελαστικού - ημιάπειρου" εδάφους; Έχουμε ανατροπές χωρίς ρευστοποίηση ή άλλη εδαφική αστοχία; Περισσότερο όμως με απασχολεί ποια είναι η ουσία του ελέγχου ολίσθησης, εφόσον υπάρχει και η περίπτωση το ίδιο το έδαφος να είναι ανίκανο να μεταφέρει την (υπολογιζόμενη) τέμνουσα βάσης. Μήπως ο έλεγχος ολίσθησης είναι άνευ ουσίας; Και τι έγινε αν μία οικοδομή "ολισθήσει" μερικά εκατοστά; Το πολύ - πολύ να παραβιάσει το "Δ" και να χρειαστεί "εξαίρεση από την κατεδάφιση".

Μια που γίνεται αυτή η κουβέντα, συγχωρήστε με να ρωτήσω κάτι συναφές: Κάτω και γύρω από το πέδιλο αναπτύσσονται στο έδαφος ισχυρές διατμητικές τάσεις λόγω των κατακορύφων φορτίων. Όταν μπει και οριζόντια δράση, δεν είναι αναμενόμενο -προκειμένου περί συνεκτικών εδαφών- να ικανοποιηθεί το κριτήριο αστοχίας πρώτα στις περιοχές αυτές (δηλαδή στις περιοχές κοντά στην ιδεατή - υποθετική επιφάνεια αστοχίας της εδαφικής σφήνας κάτω από το πέδιλο); Επομένως αντί να παρατηρήσουμε αστοχία στην διεπιφάνεια πέδιλο - έδαφος (ολίσθηση) θα δούμε διατμητική αστοχία του εδάφους σε κάποιο βάθος...

Έχω την αίσθηση ότι, μεταξύ των οικιακών φορτίων, τα παλμοτροφοδοτικά είναι εκείνα που "ενοχλούν" κατά κύριο λόγο το συνφ. Νομίζω ότι εντός Ε.Ε. κυκλοφορούν πλέον μόνο με PFC...

Γιατί με τις συνήθεις διατομές (στύλοι 40/40, δοκοί 25/50, τοιχεία 250/25), και τον ελάχιστο οπλισμό, το διώροφο "βγαίνει" αρκετά συχνά για α=0,24 με q=1,5.

Έχεις δίκιο. Η ορθή διατύπωση λοιπόν είναι "στις καλωδιωτές το κατάστρωμα της γέφυρας αναλαμβάνει αξονικό φορτίο εκ της αντίδρασης στο φορτίο των καλωδίων"