AlexisPap

Αυτό που λες αναφέρεται στην κατάσταση προ της αστοχίας (θλίψη λόγω κάμψης, μεγάλο εc) και στην προστασία του σκυροδέματος από πρόσθετες βλάβες λόγω λυγισμού των ράβδων (αποφλοίωση). Επίσης για την εξασφάλιση της παραλαβής από τον οπλισμό σημαντικών θλιπτικών φορτίων, που αν καταλήξουν στο σκυρόδεμα θα οδηγήσουν σε πρόωρη αστοχία. Όλα αυτά διότι στα συνήθη υποστυλώματα ο ωπλισμός φέρει ήδη από την ηρεμία σημαντικά θλιπτικά φορτία λόγω συστολής ξήρανσης και ερπυσμού. Όλα αυτά παύουν να ισχύουν όταν το σκυρόδεμα αστοχήσει. Είναι πλάνη το "οταν αστοχησει το σκυροδεμα ο λυγισμός ειναι αυτος που θα επιτρεψει στους ενοικους να φυγουν"

Φίλε tsiberi34, οι ρωγμές κατά πάσα πιθανότητα οφείλονται σε συστολοδιαστολές λόγω θερμοκρασίας. Πρακτικά, σε ΚΑΘΕ επιφάνεια πάνω σε θερμομόνωση που έχω δει επιχρισμένη με τον παραδοσιακό τρόπο εμφανίζονται ρωγμές. Αν επιδιώκεις λύση, φοβάμαι ότι θα οδηγηθείς σε ανακατασκευή. Εκτός αν καταφέρεις κάποιο κόλπο με αρμούς / σκοτίες. Αν πας για ανακατασκευή, πρόσεξε αυτά που σου είχα γράψει εδώ

Όχι βρε Ροδόπουλε, ο κύριος οπλισμός των υποστυλωμάτων στις μεγάλες οικοδομές (και γενικότερα όταν τα υποστυλώματα δεν είναι απαράδεκτα υπερδιαστασιολογημένα) δεν δύναται να παραλάβει σε θλίψη ούτε το g, αγνοώντας τον λυγισμό. Δεν έχει καμία λογική να προσπαθήσουμε να αναθέσουμε στον ωπλισμό τα θλιπτικά φορτία που παραλαμβάνει το σκυρόδεμα. Αν ήταν έτσι, θα κάναμε σιδηρά υποστυλώματα και θα καθαρίζαμε (κάπου το ξανά 'γραψα αυτό). Έπειτα, όταν το σκυρόδεμα πάψει να παραλαμβάνει τα κατακόρυφα φορτία, έχει αρχίσει η κατάρρευση. Κανείς κανονισμός δεν αποδέχεται τέτοιο στάδιο λειτουργίας του φορέα.

Κλασσική περίπτωση, οι μελέτες τότε αυτά δείχνανε. Τώρα επί του πρακτέου, αυτά τα πράγματα δεν γίνονται. Ξακαθάρισέ το στους ιδιοκτήτες, η λύση είναι ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ.- Επιπλέον, χωρίς να θέλω επ' ουδενί να σε προσβάλω, μάλλον η υπόθεση "προσθήκη" σε ξεπερνάει και, σε περίπτωση που οι ιδιοκτήτες επιμείνουν για ενίσχυση - προσθήκη, κάποιοι θα σε φάνε λάχανο. Αυτά επί του παρόντος. Με περισσότερες λεπτομέρειες τα ξαναλέμε... Υ.Γ: Όπως λέει και ο cv98019, δεν γράφουμε με κεφαλαία.

Έτσι ακριβώς. Δεν μετράει μόνο ο σοβάς (και οι αρχιτεκτονικές προεξοχές). Επιπλέον, επιτρέπεται η εξωτερική θερμομόνωση σε υφιστάμενα, παρά την προκύπτουσα αύξηση των διαστάσεων.

Χα Χα Χα, αυτό δεν ξέρεις; Να, έτσι γίνεται: Εννοείται ότι οι αγωγοί είναι ήδη περασμένοι, ατσαλίνα εκ των υστέρων δεν περνάει. Τώρα η δύσκολη ερώτηση: Που λέει ότι τα καλά παιδιά δεν κάνουν τέτοια πράγματα; Και για μπόνους πόντους: Παραδοσιακά θυμάμαι ότι στις ενώσεις των αγωγών, αφού τους στρίψουμε σφιχτά, βάζουμε "καπελάκια" με εσωτερικό ελατήριο. Επιτρέπεται αντί για ελατήριο να βάζουμε ταινία;

Τις συνδέσεις τις κάνεις όπου θες. Στην θεμελίωση κρίσιμες περιοχές και απαιτήσεις πλαστημότητας δεν υπάρχουν, κανένα πρόβλημα. Προτίμησε το μέσο της δοκού, να έχεις φύγει από τα πέδιλα για ευκολία. Μόνο που τα μήκη παράθεσης δεν είναι μικρά (φαντάζομαι θα είσαι στο 68Φ). Προφανώς ο σιδεράς δεν θα το έχει ξανακάνει, θα θέλει λίγη καθοδήγηση...

Προφανώς και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα στην γενικότητα του ...προβλήματος. Στην ειδικότερη περίπτωση είναι απλά θέμα μελέτης. Όσο για τις κατακόρυφες συνιστώσες και τα τζάμια... είναι ανέκδοτα. Στον σεισμό σχεδιασμού δεν θα έχει μείνει τίποτα όρθιο (λόγω οριζοντίων συνιστωσών) εκτός από τα μπετά και λίγα τούβλα. Ποιος νοιάζεται για τα τζάμια...

Όλα γίνονται ...λεφτά να υπάρχουν! Είναι μια δύσκολη κατάσταση με τους ΟΚΟ. Αλλά τέλη σύνδεσης 6000€ πρώτη φορά βλέπω...

Το 316 θαμπώνει και πολύ σπάνια παρουσιάζει ελαφρές καφετίλες παρουσία ισχυρών παραγόντων. Το 304 παρουσιάζει παρουσία υγρασίας ελαφρά επιφανειακή οξείδωση (καφετί), ειδικά στις κατεργασμένες επιφάνειες. Τα μη χρωμιονικελιούχα ανοξείδωτα (μολυβδενίου κλπ) μαυρίζουν εύκολα (μαύρο οξείδιο) ακόμη και χωρίς παρουσία υγρασίας. Παρουσία διαβρωτικών παραγόντων δεν παρουσιάζουν αντίσταση στην οξείδωση. Όταν κατεργαστούν (θερμανθούν, κοπούν, συγκολληθούν, σφυρηλατηθούν) χάνουν την "ανοξειδωτότητά" τους. Φυσικά υπάρχουν και τα "inox" πόμολα κλπ από σκληρό ελαφρύ κράμα με επιφανειακή κατεργασία και -ενίοτε- βερνίκι. Οι (καλές) λαμαρίνες των συσκευών συνήθως είναι 304. συχνά όμως είναι και χειρότερης ποιότητας. Οι κάδοι πλυντηρίων και τα μαγειρικά σκεύη 316.

Ακόμη και όταν έχει τελειώσει η μελέτη, ακόμη και όταν έχει εκδοθεί η οικοδομική άδεια, η εκτίμηση του κόστους έχει σημαντικότατες αβεβαιότητες. Αλλά αφού θα έχετε ούτως ή άλλως μηχανικό για την εκπόνηση της μελέτης, τον οποίο ούτως ή άλλως θα πληρώσετε, αυτός θα σας πληροφορήσει με την καλύτερη δυνατή ακρίβεια και με υπευθυνότητα. Γενικά η πυλωτή στην περίπτωσή σας αντιπροσωπεύει ένα 7%~11% του συνολικού κόστους. Αλλά ποιο είναι αυτό το κόστος;

Βρε συνάδελφε, πως να απαντήσει κανείς τις ερωτήσεις σου; Είναι πολύ γενικές και αφηρημένες. Γιατί δεν δοκιμάζεις να κάνεις μια κουβέντα με κάποιον συνάδελφο δια ζώσης; Πιο καλά θα συνενοηθείς Εξάλλου, έχεις πολύ δουλειά να κάνεις σε πολεοδομία σε συμβολαιογράφο, Δήμο, ΔΕΚΟ κλπ... τα σιδηρουργικά είναι μάλλον το ελάσσον. Τα περισσότερα από αυτά πάντως ξέρει να τα κάνει εμπειρικά ένας σιδεράς, στο 90% των περιπτώσεων σωστά. Α, και πού 'σαι, αφού είσαι συνάδελφος, γράψ' το και στο προφίλ... Υποθέτω ότι μπορείς να κεντρώσεις το total...

Βρε astranalysis, το είπε ο άνθρωπος αφού! Αν ξέρεις την δουλειά όρμα. Φρόντισε να είσαι ειλικρινής με τον πελάτη όσον αφορά τις προσδοκίες του από την δουλειά σου και συγκρατημένος όσον αφορά τις δικές σου. Ενημέρωσέ τον σωστά, και προχώρα κατά akius και Θεοχάρης

Απίθανο να πήρε στρέβλωση το πλαίσιο. Μήπως τα τέρματα διαδρομής είναι σε διαφορετική θέση δεξιά και αριστερά και στρέφεται όλη η γερανογέφυρα όταν την κοπανάνε με φόρα στο τέρμα; Άμα χτυπάει πέρα - δώθε είναι μάλλον πρόβλημα ευθυγράμμισης... Βέβαια για ρουλεμάν δύσκολα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις (και είναι το ευκολότερο). Πόσων τόνων είναι; πόσους τροχούς έχει; Συνήθως οι γερανογέφυρες μπορούν να σηκωθούν με υδραυλικό γρυλάκι (φορτηγού αυτοκινήτου, ενίοτε δύο γρυλάκια για ζύγισμα) από την ράγα στο πλαίσιο των τροχών. Επίσης με παλάγκο (καδένας) από την βάση του ζευκτού της οροφής (όχι από τεγίδα).

- Όταν διαλυθεί το σκυρόδεμα ο λυγισμός είναι άνευ σημασίας φυσικό αποτέλεσμα. Δεν ευθύνεται αυτός για την αστοχία, αλλά έπεται αυτής. - Σε κυκλικές διατομές δεν απαιτούνται πολύτμητοι συνδετήρες. Αρκεί απλός κυκλικός συνδετήρας για τέμνουσα και περίσφιγξη. - Η περίσφιγξη καταργείται όταν η αποφλοίωση ολοκληρωθεί, ο πυρήνας ρηγματωθεί έντονα και τα άγκιστρα των συνδετήρων χαλαρώσουν. Δεν υπάρχει τρόπος να διατηρήσεις την περίσφιγξη κάτω από αυτές της συνθήκες - Αυτή η μορφή καταστροφής του υποστυλώματος ξεκινάει από αστοχία σε τέμνουσα. Που σημαίνει ότι έχει να κάνει και με τον ικανοτικό σχεδιασμό, άρα με το ποσοστό του εγκάρσιου οπλισμού... - Ωστόσο από ένα σημείο και πέρα δεν μπορεί να ελεγχθεί με τον εγκάρσιο οπλισμό. Υψηλές τιμές του ν ή μικρός λόγος Η/d, οδηγούν σε αστοχία αυτής της μορφής, ακόμη κι εάν το ταράξεις στους συνδετήρες και στην περίσφιγξη. - Μεγάλοι λόγοι Η/d, με μικρό ποσοστό Αs και μικρό ν δεν εμφανίζουν ποτέ τέτοια αστοχία, ακόμη και αν δεν είναι περισφιγμένοι. Θέλω να πω ότι τα 1+2 δεν είναι αποκλειστικοί παράγοντες (ίσως ούτε καν κύριοι) στον καθορισμό της μορφής αστοχίας.

Δεν υπάρχει "ποιοτικότερο". Υπάρχει κατάλληλο ή μη για δεδομένη χρήση. Ανάλογα με το αν η υγρασία είναι μόνιμη ή πρόσκαιρη, με πίεση ή χωρίς, αν υπάρχει κίνδυνος ρωγμών ή όχι, αν υπάρχουν δίκτυα που τρυπάν την στεγάνωση κλπ επιλέγεις και το υλικό στεγάνωσης... Σωστή λύση είναι η τεχνικοοικονομικά ορθή. ψάξε λίγο στα εγχειρίδια της ceresit, έχει πλήρη σκίτσα σταγάνωσης υπογείου (με τα δικά της συστήματα βέβαια, αλλά αυτό δεν παίζει ρόλο)... Η μεμβράνη HDPE είναι η αυγουλιέρα. Δεν είναι στεγανωτικό η αυγουλιέρα, είναι στραγγιστικό μέσο. Το κλειδί στην στεγάνωση είναι να δώσεις απρόσκοπτη διαφυγή στο νερό, πριν αυτό φτάσει στον τοίχο. Επίσης, όταν υπάρχει συνεχής παρουσία νερού δεν αρκεί μία στρώση στεγάνωσης. Ιδανικά απαιτούνται τρεις στρώσεις στεγάνωσης. Πχ στεγανό (κατά το δυνατόν) τοιχείο, στεγανό (κατά το δυνατόν) τσιμεντοκονίαμα, ασφαλτόπανο (σχεδόν στεγανό). Στην κατασκευαστική πραγματικότητα τίποτα δεν είναι απολύτως στεγανό από μόνο του, ασχέτως τι λένε οι πωλητές. Με λίγη έρευνα αγοράς θα διαπιστώσεις ότι οι σοβαρές εταιρίες δεν προτείνουν κάποιο "σούπερ πασαλιψατέρ", αλλά (πολυστρωματικό) σύστημα στεγάνωσης...

Πράσινε, φυσικά και θα συμφωνήσω μαζί σου. Απλώς η ύπαρξη αναφοράς στον κανονισμό δίνει και μία άλλη διάσταση. Καθιστά την εν λόγω επιλογή -εκτός από κακότεχνη, επικίνδυνη, μη λειτουργική κλπ- ΠΑΡΑΝΟΜΗ. Η βλακεία μπορεί να θεωρηθεί ελαφρυντικό, η παρανομία όχι. Επίσης, εφόσον είμαι επιβλέπων, η παρανομία αφορά εμένα... Ως τώρα βρήκα τα εξής: Σχέδιο ΠΕΤΕΠ (που για να είμαι ειλικρινής δεν πολυεκτιμώ), §3.3 "απαγορεύεται η ένωση σωλήνων εκτός κυτίων" (αλλά τί θέλει ακριβώς να πει; ) ΚΕΗΕ ΦΕΚ59Β/11-4-55 §172.6 "Αι διακλαδώσεις δέον να επιτελούνται εντός κυτίων" (από άλλη εποχή, και αναφέρεται σε διακλάδωση αγωγών [γραμμών] και όχι σωλήνων)

Από το τοιχείο προς τα έξω: -Κάλυψη μουρέλων, κόψιμο φουρκετών, στοκάρισμα κενών στην σκυροδέτηση, στοκάρισμα αρμών σκυροδέτησης και διαμόρφωση καμπύλων (εφόσον χρειάζεται) -Εφαρμογή στεγανωτικού (τσιμεντοειδούς, ασφαλτικού, ασφαλτοπάνου) ανάλογα με τις απαιτήσεις και τα διαθέσιμα φράγκα... -Στραγγιστική ζώνη (συνήθως μεμβάνη HDPE, παλαιότερα χαλίκι) -Εδαφικό φίλτρο (συνήθως γαιωύφασμα, παλαιότερα διαβαθμισμένο φίλτρο αδρανών) Εννοείται ότι στον πυθμένα του σκάματος υπάρχει διάταξη που επιτρέπει την παροχέτευση τυχόν υδάτων: στραγγιστήρι (ντρενάζ) αδρανών με ή χωρίς αγωγό ανάλογα με το πιθανό υδραυλικό φορτίο, περιβεβλημένο με εδαφικό φίλτρο, με διέξοδο για επιφανειακή απορροή ή με διέξοδο προς φρεάτιο άντλησης. Στα υπόγεια (ακόμη κι εάν είναι θερμαινόμενοι χώροι) δεν απαιτείται θερμομόνωση (καθόσον 0,50m χώματος παρέχει επαρκές Κ) πλην ειδικότατων περιπτώσεων. Όταν θέλουμε να βάλουμε, στο 90% των περιπτώσεων βάζουμε εξηλασμένη πολυστερίνη (κλειστών πόρων) μεταξύ της στεγάνωσης και της στραγγιστικής ζώνης (HDPE).

Προφανώς ευθύνη έχουν και οι δύο που εμπλέκονται σε τέτοιου είδους ενέργειες. Τόσο αυτός που από θέση ισχύος επιβάλει τους "κανόνες", όσο και εκείνος που από μειονεκτική θέση "αναγκάζεται" να τους αποδεχθεί. Φυσικά μπορούν να αναγνωριστούν "ελαφρυντικά" στην αδύναμη πλευρά, ωστόσο αυτό δεν μεταβάλει την ουσία των πραγμάτων.

Μιλάμε για τον δημόσιο υπάλληλο που κατά πάσα πιθανότητα μπήκε στο Δημόσιο "για να πιάσει την καλή", για να μην σκίζεται στην δουλειά, για να "φτιαχτεί", επειδή ήταν ανίκανος για κάτι άλλο στην ζωή του κλπ. Που για να το πετύχει έβαλε λυτούς και δεμένους, δούλεψε με σύμβαση για να κατοχυρώσει δικαίωμα διορισμού, πέρασε με ΑΣΕΠ και μεθόδευσε την απόσπασή του, δούλεψε πολλά χρόνια με μειωμένη αυτοεκτίμηση και χωρίς συνέπειες για το αποτέλεσμα της εργασίας του. Που διεφθάρη πριν ακόμη αποκτήσει καρέκλα. Που έχει γραφείο έξω και ρουφιανεύει τους ιδιώτες συναδέλφους στους πελάτες τους για να πάρει δουλειά. Που όταν τον ρωτάς μια πληροφορία κοιτάει πως να σε καταρρακώσει. Που όταν υπάρχει ένα δύσκολο πρόβλημα σου δημιουργεί προσκόμματα κάνοντας τον έξυπνο για να επιβεβαιωθεί η ισχύς του. Που δουλεύει όποτε θέλει και όσο θέλει, που αναλαμβάνει όταν έρθει η σειρά του να χτυπήσει και αυτός τις κάρτες των άλλων. Μια κατάσταση που αποτελεί κανόνα. Τόσο απόλυτο, ώστε οι εξαιρέσεις που είχα την τιμή να γνωρίσω ως τώρα (δέκα χρόνια δεν είναι λίγα) μετρούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Τόσο ισχυρό, που από τις εξαιρέσεις που γνωρίζω οι μισές δεινοπαθούν εξαιτίας των συναδέλφων τους...

Κοίταξε, με προσθήκη ενός ενός τοιχείου δεν έχεις φοβερό πρόβλημα, πρέπει όμως με κάποιον τρόπο να φτάσεις ως την θεμελίωση και να δεθείς και με το τοιχείο του υπογείου (αν υπάρχει) και να εξασφαλίσεις ότι η ροπή του πόδα έχει να πάει κάπου ...άρα σκάψιμο και κομπρεσέρ... Αν βέβαια αρχίσεις να προσθέτεις πολλά και μεγάλα πράγματα (4~5 τοιχώματα ή μανδύες σε όλα τα υποστυλώματα ) τότε Καλύτερα κατεδαφίζεις και να ξαναχτίσεις... Και γλυτώνεις και τα μισά λεφτά.

gandalf, το θέμα τις συγκεκριμένης αστοχίας δεν έχει μεγάλη σχέση με όσα λες. Αν θες δες τα #38 και #39 (Σπυριδούλα) που αναφέρονται στην ουσία του εν λόγω θέματος. Πολλούς τρελογιατρούς γεμίσαμε τελευταία...

tsiberi34, μη φανταστείς ότι έχω και τόσο φοβερή εμπειρία, δεν είμαι εργολάβος θερμοπροσόψεων... Το πρόβλημα είναι το εξής: το επίχρισμα πάνω στην θερμομόνωση μπορεί να "πιάσει" από πολύ υψηλές μέχρι πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Επίσης μπορεί να έχει διαφορετική θερμοκρασία σε γειτονικές περιοχές, αν πχ σκιάζεται. Αυτό σημαίνει σημαντικές εντάσεις. Το έτοιμο επίχρισμα των 3~4mm έχει υψηλή αντοχή, ο οπλισμός 85gr/m² είναι πολύ υψηλός, και έτσι τα καταφέρνει πολύ καλά με την ρηγμάτωση. Επίσης έχει άριστη πρόσφυση στο θερμομονωτικό. Το παραδοσιακό επίχρισμα έχει μικρή αντοχή, μεγάλο πάχος (άρα σημαντικά φορτία που μεταφράζονται σε διάτμηση στην διεπιφάνεια πρόσφυσης), και το πλέγμα που βάζουμε αντιστοιχεί σε μικρό ποσοστό όπλισης. Είναι προφανές ότι δεν θα τα καταφέρει το ίδιο καλά. (όπως τα μεγάλα θερμομονωμένα τοιχεία, όπου ο σοβάς σκάει, θες δε θες) Τώρα τι μπορείς να κάνεις: Να ελαττώσεις το πάχος στο ελάχιστο. Να βάλεις δύο πλέγματα, ένα μεταξύ πεταχτού - λασπώματος και ένα μεταξύ λασπώματος - ψιλού. Να βελτιώσεις την πρόσφυση, χρησιμοποιώντας θερμομόνωση με ραβδώσεις. Να βελτιώσεις την αντοχή σε εφελκυσμό χρησιμοποιώντας γαλάκτωμα ρητινών στην μάζα του κονιάματος, περισσότερο τσιμέντο και ίνες πολυπροπυλαινίου. Να περιορίσεις την συστολή ξήρανσης χρησιμοποιώντας καταλληλότερη σύνθεση (διαβαθμισμένα αδρανή, λιγότερο ασβέστη, πρόσμικτα) και προστασία από την εξάτμηση του νωπού κονιάματος (έχεις να φας βρισίδι από τον σοβατζή...) Όσο περισσότερα κάνεις τόσο καλύτερα. Όμως επειδή δεν πρόκειται για βιομηχανικό προϊόν, ο βαθμός επιτυχίας βασίζεται σε εσένα. Παράγοντες όπως η ομοιομορφία στο πάχος, η ποιότητα στην κατασκευή κλπ είναι καθοριστικοί. Η ίδια ποιότητα δουλειάς θα έχει άλλη τύχη βαμμένη με ένα ανακλαστικό (πχ λευκό) χρώμα ή με ένα απορροφητικό (πχ κόκκινο). Μην ξεχνάς ότι στις μέρες μας θεωρείται επιτυχία όταν κάνεις σοβά σε τούβλο χωρίς να "σκάσει". Πόσο μάλλον σε "φελιζόλ"...

ΕΚΩΣ 18.3.1 ΕΚΩΣ 18.4.2 και συναφείς παράγραφοι (18.4.4.2, 18.4.5, ΕΑΚ4.1.4.2β) ΕΚΩΣ 18.5.3 Θέλει λίγο ψάξιμο το τι σημαίνει "χωρίς απαιτήσεις πλαστημότητας". Αναφέρεται σε μεμονωμένα στοιχεία ή στο σύνολο της κατασκευής; Με βάση τον κανονισμό, επάρκεια τοιχωμάτων >75%, κανονική, μη εύστρεπτη κάτοψη και κανονική κατανομή δυσκαμψίας και μάζας καθ' ύψος οδηγούν σε μη απαίτηση πλαστημότητας για q=3,5. Η πολεοδομία δεν το δέχεται (κακώς). Σύμφωνα με ΕΑΚ κάθε κατασκευή, ανεξαρτήτως μορφώσεως, εφόσον λύνεται για q=1,5 δεν έχει απαιτήσεις πλαστημότητας (κακώς κατά την γνώμη μου, το κριτήριο δεν μπορεί να είναι μόνο το q). Το dmin=20 λύνει τα χέρια του πολ. μηχ. σε περιπτώσεις ισόγειων και διώροφων μονοκατοικιών με αυξημένες αρχιτεκτονικές απαιτήσεις. Το έχω χρησιμοποιήσει συχνά, πάντα με επάρκεια και q=1,5 που για διώροφα το βάζεις για πλάκα... επειδή η μη απαίτηση πλαστημότητας είναι μια ασυνήθιστη για την καθημερινή πρακτική περίπτωση, προσεκτική τήρηση του γράμματος και του πνεύματος του κανονισμού...

Όχι, ακριβώς το αντίθετο ...όπως το είχα γράψει.