AlexisPap

Προκειμένου περί υποστυλωμάτων, τα πράγματα είναι ίσως απλούστερα, αφού δεν υπεισέρχεται σε επίπεδο σχεδιασμού η πλαστιμότητα (ασχέτως αν είναι πάντα και παντού χρήσιμη). Όταν όμως έχουμε δοκούς με διαβρωμένο οπλισμό στις κρίσιμες περιοχές, είναι δυνατή η ποσοτική εκτίμηση της απομένουσας αντοχής και πλαστιμότητας; Εδώ υπεισέρχεται και ο ικανοτικός. Αν αγνοήσει ο μελετητής παντελώς τον υφιστάμενο οπλισμό θα οδηγηθεί σε ανεπίτρεπτα υψηλή υπεραντοχή (είδα σε κατεδαφίσεις την απρόσμενα υψηλή αντοχή που μπορεί να έχει μια δοκός με διαβρωμένο οπλισμό), αν πάλι υπερεκτιμήσει την φέρουσα ικανότητά του θα βρεθεί κάτω της προδιαγεγραμμένης αντοχής... Η ποσοτική εκτίμηση επομένως της απομένουσας αντοχής/πλαστιμότητας είναι βασικό στοιχείο για τον σχεδιασμό επεμβάσεων ενίσχυσης.

Ναι κι εγώ μπερδεύομαι, βλέπεις κάποτε τις διδάχθηκα ως ενεργές, αλλά τις ακούω και ως ενεργητικές ...που ταιριάζει καλύτερα με το παθητικές. Και επειδή έχω μια μανία με την διατύπωση, δεν ξέρω τι πρέπει να λέω...

Άντε ξεκαθάριζε, ενεργές ή ενεργητικές; :lol: OK, η κοινή λογική λέει ενεργές, ο Γκαζέτας λέει ενεργές, λέει τίποτα σχετικό κανείς κανονισμός; (φαντάζομαι ότι η κουβέντα είναι φιλολογική, γιατί οι ενεργές ωθήσεις γαιών με σεισμό μάλλον θα βγαίνουν μεγαλύτερες από τις ωθήσεις ηρεμίας... σε ηρεμία. Αλλά πάλι, ποιος ξέρει;)

OK. ο φορέας δεν μπορεί να μετακινηθεί, μπορεί όμως το μέτωπο εκσκαφής, εφόσον η επίχωση είναι χαλαρή ...άρα οι ωθήσεις που θα συγκρατήσουν το μέτωπο εκσκαφής θα είναι ενεργές...

Πληρέστατη η λίστα... Γιατί όμως φορτία ηρεμίας; εφόσον αρχικά το σκάμμα πέριξ της δεξαμενής είναι ανοιχτό και επιχώνεται έπειτα με χαλαρές κατ' αρχάς γαίες, δεν θα έπρεπε να είναι ενεργητικές ωθήσεις;

Ας δοθεί μια διευκρίνηση σε κάτι που υπονοήθηκε παραπάνω: Προκειμένου περί δεξαμενής υπολογίζουμε ενεργητικές ωθήσεις ή ωθήσεις ηρεμίας; και αν είναι ηρεμίας, ο σεισμός που μπαίνει;

Τα δοκίμια είναι παρμένα από τον κορμό διπλού ταυ των τελών του 19ου αιώνα. Στην φώτο φαίνεται η λεπτομέρεια της περιοχής θραύσης (λόγω kB). Η διαμόρφωση των δοκιμίων γίνεται σύμφωνα με κάποιο DIN που τώρα πιά δεν το θυμάμαι. Λαιμός δεν υπάρχει λόγω ψαθυρότατης αστοχίας. Τα διαγράμματα είναι P/δ. Πραγματικά εντυπωσιακά, αλλά είναι χάλυβας ελατής διατομής... Ωραίο το αρθράκι, εντυπωσιακά τα αποτελέσματα σε ότι αφορά το Agt. Φοβερή η διακύμανση για την ίδια απώλεια υλικού / απομείωση διαμέτρου. Δεν έχω γνώσεις στο πόσο μειώνεται η ολκιμότητα σε σχέση με τον βαθμό διάβρωσης. Ωστόσο, για την οικονομία της κουβέντας, να πως την άποψή μου: Εφόσον η διάβρωση έχει γίνει οπτικά αντιληπτή (που σημαίνει ύπαρξη στοιχειωδών τριχοειδών ρωγμών) η απορρόφηση ενέργειας έχει πάει περίπατο. Αν η διάβρωση είναι εκτεταμένη και καλύπτει μεγάλο μέρος των κρισίμων περιοχών, τότε η ενίσχυση είναι μονόδρομος. Δεν θα βασιζόμουνα σε υπολογισμό απομένουσας αντοχής ή απομένουσας ολκιμότητας...

Και με την μέθοδο των πλακολωρίδων γίνεται, και κατά marcus γίνεται και κατά chernny γίνεται... αφού λειτουργία πλάκας εξετάζουμε. Αλλά όταν έχουμε σύνθετο φορέα με παράξενα φορτία, δεν αφήνουμε κατά μέρος τους πίνακες και πάμε στη FEM;

Η ίδια η διάβρωση προκαλεί αποφλοίωση. Αν την βάλουμε κι αυτή στο παιχνίδι απλώς ευκολύνουμε την δουλειά του σεισμού. Όμως για υπάρξει λυγισμός απαιτείται πλήρης αποφλοίωση, αποδιοργάνωση του περισφηγμένου σκυροδέματος και χαλάρωση κάποιων συνδετήρων (που θα έρθει αυτόματα σε αυτή την κατάσταση...) Η ράβδος που στην ημιπερίοδο του εφελκυσμού θα εκταθεί, στην ακόλουθη ημιπερίοδο θλίψης θα υποστεί λυγισμό. Στον επόμενο κύκλο θα ισιώσει, αλλά δεν θα περάσει σε ανελαστικό εφελκυσμό, και έπειτα ξανά θα λυγίσει κοκ. Αλλά όλα αυτά αφορούν κατάσταση μετά την αστοχία. Το θέμα είναι το τι συμβαίνει στο πλάστημο στάδιο. Επειδή ειπώθηκε το νούμερο 75% κάτω στο Agt, σε τι εικόνα διάβρωσης αντιστοιχεί αυτή η μέιωση; Προφανώς δεν αντιστοιχεί σε μείωση διατομής 75%. Αλλά τότε σε τί μείωση διατομής; Εξαρτάται από το είδος των διαβρωτικών παραγόντων; Έχει μόνο θλίψη γιατί μόνο αυτό κάνει στην έρευνά του. Δεν οδηγεί τον χάλυβα σε μεταλαστική παραμόρφωση σε εφελκυσμό, δεν έχει ανακυκλιζόμενη φόρτιση, έχει μονότονη δοκιμή σε θλίψη. Εξάλλου αυτό φαίνεται και από τα αποτελέσματα του...

για να μπει σε λυγισμό σημαίνει ότι έχει αποφλοιωθεί το σκυρόδεμα (spalling), υπάρχει διαμπερής ρωγμή (σε όλο το βάθος της διατομής) και πιθανώς έχει βραχυνθεί το δομικό στοιχείο. Υπ' αυτές τις συνθήκες ο χάλυψ μηκύνεται ανελαστικά άπαξ και έπειτα εκτελεί κύκλους λυγισμού - ευθυγράμμισης και όχι ανελαστικής θλίψης - εφελκυσμού. Φυσικά πάλι απορροφά κάποια ενέργεια, αλλά αυτή είναι αμελητέα. Οι κανονισμοί μεριμνούν για να αποφευχθεί αυτή η κατάσταση, όμως -φευ- η πράξη δεν επιβεβαιώνει πάντα τις προσδοκίες. Η δημοσίευση αφορά μονότονη δοκιμή σε θλίψη. Κακώς χρησιμοποιεί τον όρο ductility, αφού το μόνο στο οποίο αναφέρεται η ψαθυρότερη θραύση σε θλίψη. Ductility για να υπάρξει θέλουμε κάμψη, διαρροή του χάλυβα και "πλάστημους" βρόχους στο διάγραμα σ - ε.

ναι, εγώ νομίζω είπα ότι μετά από λίγους κύκλος έτσι γίνεται... αλλά αν πεθάνει το σκυρόδεμα δεν υπάρχει ολκιμότητα. Ο χάλυψ εισέρχεται σε μετελαστικό στάδιο επειδή κάποιο στοιχείο κάμπτεται, το σκυρόδεμα αναλαμβάνει τα θλιπτικά φορτία, και ο χάλυβας εφελκύεται. Αν χαθεί η θλιπτική αντοχή του σκυροδέματος δεν υπάρχει εφελκυσμός. Ο ΕΚ το καταλαβαίνει πολύ καλά και θέτει όρια στο μSd και στο ν, περιγράφει ικανοτικό σχεδιασμό κλπ. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Ο λυγισμός δεν κολλάει πουθενά, όταν συμβεί δεν έχουμε πια πλαστική άρθρωση, έχουμε αστοχία. Αυτό που ενδιαφέρει είναι η ουσία της διάβρωσης. Πως ποσοτικοποιείται η σχέση διάβρωσης - ολκιμότητας. Ή ακόμη καλύτερα πως ποσοτικοποιείται η σχέση διάβρωσης - πλαστημότητας δομικού στοιχείου, διότι η σχέση ολκιμότητας - πλαστημότητας δεν είναι ευθεία.

Αυτό γενικά δεν ισχύει. Αν αναφερόμαστε σε υποστύλωμα, εφόσον "αποδημήσει" το σκυρόδεμα ο οπλισμός είναι αδύνατον να φέρει τα κατακόρυφα φορτία. Δεν σχεδιάστηκε να κάνει κάτι τέτοιο, και εάν μπορούσε να το κάνει, δεν θα βάζαμε το σκυρόδεμα, θα αφήναμε μόνο τον χάλυβα και θα είχαμε σιδηρά κατασκευή. Αν αναφερόμαστε σε δοκό, τα πράγματα είναι ακόμη καθαρότερα. Τα φορτία των δοκών μεταφέρονται στις στηρίξεις μέσω της λειτουργίας του δικτυώματος Morsch, το οποίο "εξαφανίζεται" εφόσον "αποδημήσει" το σκυρόδεμα. Όταν λοιπόν "αποδημήσει" το σκυρόδεμα, επειδή ο χάλυβας δεν μπορεί να φορτιστεί παραπάνω, περνάμε σε κατάσταση που έχει υπερβεί τα πλαίσια του σχεδιασμού, και πολύ συχνά, ήδη η κατασκευή έχει καταρρεύσει...

φίλτατε cv98019, έχει να κάνει με το έργο κρούσης. Αν δοκιμάσεις να κάνεις έλεγχο κονιαμάτων με Ν, παίρνεις μεν αναπήδηση, αλλά δεν παίρνεις μέτρηση. Η ενέργεια είναι μεγάλη. Αν δοκιμάσεις να κάνεις έλεγχο με Ν σε λευκή ξυλεία (Σουηδικό) αφήνει λακούβα. Το ξέρω γιατί όταν πήρα το πρώτο μου κρουσίμετρο έπαιζα μέσα στο σπίτι με τις πόρτες. Ορίστε, γίνομαι και ρεζίλι για χάρη σου... Ξέρω πολύ καλά τι αναπηδήσεις δίνει, και στην θεωρία και στην πράξη. Τώρα αν θες να καταλήξεις σαν εμένα... δεν μπορώ να σου το απαγορεύσω .

Αυτό πρώτη φορά το ακούω. Νόμιζα ότι ο ΕΚ βασίζεται σε κριτήρια μη κατάρρευσης. Που σημαίνει ανάπτυξη ελεγχόμενων πλαστικών αρθρώσεων. Όχι συντριπτική αστοχία υποστυλωμάτων που από 3m γίνονται 1m. Ίσως αν μέναμε στο αρχικό θέμα θα εκφράζαμε πιο συγκρατημένες και τεκμηριωμένες απόψεις και θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον. Επανέρχομαι για τρίτη φορά: Πως σχετίζεται η εικόνα της διάβρωσης με την μείωση της ολκιμότητας; Η ολκιμότητα μειώνεται αφενός λόγω ψαθυροποίησης του ίδιου του χάλυβα και αφετέρου λόγω δημιουργίας τοπικών ανωμαλιών στην γεωμετρία που προκαλούν συγκέντρωση τάσεων. Είμαι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος μετά από σχετική έρευνα που έκανα το 2001 σε δομικό χάλυβα: Ψαθυρή αστοχία, παραμόρφωση θραύσης μικρότερη του C250/25.

κάτι σαν πενετρόμετρο δηλαδή... Το Ν έχει υψηλή ενέργεια. Ακόμη κι αν ήταν δυνατή η κρουσιμέτρηση ξύλου, δεν θα γινόταν με Ν αλλά με L. Όμως θα επιμείνω, κρουσιμέτρηση ξύλου ΔΕΝ γίνεται.

στερεοσκόπιο είναι μικροσκόπιο με δύο προσοφθαλμίους που δίνει στερεοσκοπική εικόνα. Έχει μικρή μεγέθυνση (~Χ500) και είναι "μαστ" στην κρυσταλογραφία, ορυκτολογία, μεταλουργία κλπ...

Εγώ δεν είπα τίποτα για βάθρα...

Όταν ξεκινήσει ο λυγισμός, ο γνωστός βρόχος σ-ε γίνεται μια απειροελάχιστη μουτζούρα γύρω από τον άξονα των ε. Επιπλέον στην θέση αστοχίας η παραμόρφωση δεν είναι πια καμπτική, είναι (ας το πούμε έτσι) διατμητική. Πάπαλα δηλαδή. Άρα η ολκιμότητα μας ενδιαφέρει για το μέρος της ιστορίας πριν τον λυγισμό. Τώρα, το ότι η διάβρωση φέρνει την ψαθυροποίηση και ότι αυτό είναι κακό, το ξέρουμε. Το θέμα είναι πόσο. Είπες κάτι για 75%. Τί εικόνα διάβρωσης αντιστοιχεί σε αυτό το ποσοστό;

κατευθείαν να καρφώσεις! Είναι απολύτως δυνατόν από τα ευρήματα του στερεοσκοπίου, σε συνδυασμό με την συνολική πλαστική παραμόρφωση που είναι μετρήσιμη. Κοινώς αστοχία με μήκυνση μικρότερη του εu και ρωγμές κοπώσεως στην επιφάνεια αστοχίας.

Θεώρησα αυτονόητο ότι γνωρίζω το residual strength, γιαυτό προχώρησα κατευθείαν στους Coffin-Manson. Αλήθεια δεν είναι ειρωνεία να βάζουμε τα ονόματά τους μαζί, ενώ δημοσίευσαν τις εργασίες τους χώρια (και με διαφορά ενός έτους). Επανέρχομαι στο ότι η ολιγοκυκλική κόπωση αφορά περισσότερο τους χαλύβδινους φορείς και κυρίως την πτύχωση των πελμάτων κατά την ανακυκλιζόμενη μετελαστική παραμόρφωση. Στους φορείς από Ω/Σ ούτως ή άλλως κανείς δεν προσδοκά να παρουσιάζουν οι διατομές πλαστημότητα μετά από λίγους κύκλους πλαστικής παραμόρφωσης. Όχι λόγω χάλυβα, αλλά λόγω σκυροδέματος.

Υποθέτω πάντως ότι η ολιγοκυκλική κόπωση έχει συνεκτιμηθεί στην απαίτηση των κανονισμών για Agt > 7%. Υπάρχει πλήθος σχετικών δημοσιεύσεων, και απ' όσο επιτρέπει η μνήμη μου, δεν έχει καταγραφεί αστοχία ράβδου οπλισμού σε σεισμό που να αποδίδεται σε ολιγοκυκλική κόπωση. Να σημειώσω επίσης ότι αυτά που συζητάμε έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία στα κτήρια από χάλυβα όπου ο χάλυβας καλείται να παραλάβει και θλιπτικά φορτία. Τέλος, ο λυγισμός γιατί έχει υπεισέλθει στην κουβέντα;

Τώρα και πάλι δεν καταλαβαίνω πως σχετίζεται η κόπωση με τον λυγισμό. -- Ας διευκρινίσουμε για τους συναδέλφους (επειδή στις Ελληνικές δημοσιεύσεις και τα πρότυπα συνήθως γίνεται αναφορά στην κοινή "ελαστική" κόπωση κλασική περίπτωση) ότι αναφερόμαστε σε ολιγοκυκλική κόπωση (low cycle fatigue) που είναι μετελαστικό φαινόμενο και περιγράφεται από την σχέση Coffin-Manson (1953 - 1954) -- Λόγω κόπωσης, η τελική μήκυνση της ράβδου προ της θραύσης θα είναι μικρότερη του εu. Από την άλλη ο λυγισμός των ράβδων των υποστυλωμάτων είναι αποτέλεσμα αφενός του σημαντικού αρχικού θλιπτικού φορτίου και αφετέρου της βράχυνσης του υποστυλώματος λόγω αποδιοργάνωσης του σκυροδέματος. Η κόπωση και η διάβρωση που υπεισέρχονται;

Το διάβασα, αλλά που μιλάει για κόπωση; Θα μου απαντήσει καποιος τί είναι το agt;

Κανείς δεν θα διαφωνήσει ότι η περισσότερη ολκιμότητα είναι κάτι μάλλον καλό. Και η λιγότερη είναι σίγουρα κακό. Απλά, στην γενικότητα του προβλήματος, άλλο ολκιμότητα και άλλο δυνατό πλήθος κύκλων εναλλασσόμενης πλαστικής παραμόρφωσης. Επιπλέον: ο κανονισμός χάλυβα προδιαγράφει υψηλότατα περιθώρια πλαστικής παραμόρφωσης 7%. Η γωνιακή παραμόρφωση του κτηρίου που αντιστοιχεί στην παραμόρφωση θραύσης του χάλυβα είναι εντυπωσιακή 30%~50% >> 0,7%. Θέλω να πω ότι εκ του κανονισμού διατίθενται τεράστια περιθώρια ολκιμότητας. Τελικά, agt είναι το εu; Εμπάσει περιπτώσει, το θέμα έχει ενδιαφέρον. Το 75% είναι τεράστιο νούμερο, σε τι εικόνα διάβρωσης αντιστοιχεί; Αφορά μόνο την χημική ψαθυροποίηση,ή και την συγκέντρωση τάσεων λόγω γεωμετρίας; Το αποτέλεσμά τους είναι απολύτως λογικό: απώλεια σε ακτίνα 17% οδηγεί σε απώλεια διατομής ~30%. Edit: sorry για τα άσχετα που παρενεβλήθησαν...

Χμ... τι σχέση υπάρχει μεταξύ της κόπωσης, ενός διαγράμματος αξονικής παραμόρφωσης κυρίου οπλισμού, μίας φωτογραφίας που δείχνει ρημαγμένα υποστυλώματα και ανοιγμένους συνδετήρες, ενός διάσιμου επιταχυνσιογραφήματος και της ολκημότητας; Μετά έρχεται το Agt - τί είναι αυτό; - που όταν πέφτει... κάτι κακό μάλλον θα γίνει. Δεν κατάλαβα... τί θα γίνει;