AlexisPap

Έχεις δίκιο, θεώρησα εξιδανικευμένη περίπτωση, όπου οι αγωγοί έχουν απειρωστή αντίσταση, η πηγή (Μ/Σ) παρέχει απεριόριστο ρεύμα, και επομένως η φάση διατηρεί πάντα (ακόμη και στο βραχυκύκλωμα) δυναμικό 230V. Τελείως υποθετικές οι παραδοχές αυτές (προφανώς) απλώς για να δείξω με απλά νούμερα αυτό που με προβληματίζει: Μεταξύ δύο γειώσεων, αυτή με την σημαντικά μικρότερη αντίσταση λειτουργεί περίπου ως μοναδική γείωση.

Στην εξιδανικευμένη περίπτωση που οι αγωγοί και η πηγή έχουν μηδενική αντίσταση, η αντίσταση βρόχου σφάλματος είναι 1,818Ω. Το ρεύμα σφάλματος είναι 126,5A και μοιράζεται σε 115Α προς την θεμελιακή και 11,5Α προς το ηλεκτρόδιο. Ο αγωγός "Ε" μεταξύ μετρητή και πίνακα διαρρέεται από τα 11,5Α και θα μπορούσε ακόμη και να καταργηθεί, χωρίς συνέπειες. Άρα γιατί να τον ονομάζουμε ΡΕ; Ας δούμε τώρα το ρεύμα ουδετέρωσης (αδόκιμος ίσως ο όρος, αλλά αναφέρομαι στο ρεύμα που διαρρέει την σύνδεση του Ν με την γη, ανεξαρτήτως προέλευσης). Μόνο το 1/11 αυτού του ρεύματος κινείται προς το πασσαλάκι, ενώ τα 10/11 πηγαίνουν προς την θεμελιακή. Τα 10/11 περνάνε μέσα από τον αγωγό "Ε". Γιατί να μην ονομάσουμε αυτόν τον αγωγό "αγωγό γείωσης";

ΟΚ, το κατάλαβα. Απλά μου φαίνεται παράλογο, επειδή το ρεύμα της ουδετέρωσης θα διαλέξει την μικρή αντίσταση γείωσης, και επομένως θα περάσει κατά κύριο λόγο από τον αγωγό που ονομάζεις "αγωγό προστασίας". Από την άλλη, σε περίπτωση σφάλματος της εσωτερικής εγκατάστασης, ο αγωγός πίνακα-ακροδέκτη γείωσης (που λες ότι είναι "αγωγός προστασίας") θα λάβει μικρό μόνο ρεύμα σφάλματος, αφού ο ΡΕ γειώνεται μέσα στον πίνακα. Στο σχήμα: ρεύμα ουδετέρωσης.

Αφού την κατασκεύασες εσύ, ξέρεις το βήμα (και τον ρυθμό περιστροφής χωρίς φορτίο για δεδομένο άνεμο) Άρα, μπορείς να υπολογίσεις και τον ρυθμό περιστροφής για γωνία προσβολής των πτερυγίων 5°~10°. Μια καλή αρχή είναι να διαλέξεις γεννήτρια που δίνει την επιθυμητή τάση με αυτόν τον ρυθμό περιστροφής...

Ναι, το "ένα πασσαλάκι" είχε προφανώς την έννοια "για τα μάτια της ΔΕΗ". Δεν το καταργούμε μεν, αλλά: Αν -λόγω κάποιου σφάλματος- απαιτούταν να λειτουργήσει η γείωση, το ρεύμα θα ακολουθούσε ούτως ή άλλως την διαδρομή της μικρής αντίστασης -> προς την θεμελιακή, και όχι τον δρόμο για το πασσαλάκι. Άρα, υποθέτω ότι η γραμμή που οδηγεί στην αξιόπιστη, χαμηλής αντίστασης γείωση, θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως γείωση και όχι ως ισοδυναμική σύνδεση ή ως ΡΕ, αφού αυτήν θα επιλέξει το ρεύμα για να φτάσει στην γη. Το πασσαλάκι θα είναι πάντα ολίγον... διακοσμητικό. Edit: Δηλαδή, με την ορολογία της §413.1.2.1, ο αγωγός που συνδέει την θεμελιακή με τον κόμβο Ν-Ε στον μετρητή (κύριο ακροδέκτη γείωσης) είναι κύριος αγωγός γείωσης και όχι αγωγός προστασίας ή αγωγός ισοδυναμικής σύνδεσης. Επομένως -υποθέτω- θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ένας αγωγός του 3x16 ως κύριος αγωγός γείωσης μόνο αν τα 16mm² (και οι ενδιάμεσες συνδέσεις) επαρκούν για κύριο αγωγό γείωσης... Είναι σωστός ο συλλογισμός;

Η γείωση του Ν δεν προστατεύει από κάτι; (ας πούμε από σφάλμα L-N στο εξωτερικό δίκτυο, ή κάτι άλλο; ) Φαντάζομαι ότι η διατομή του αγωγού γείωσης και η ίδια η γείωση προκύπτουν βάσει κάποιου υπολογισμού. Πως είναι δυνατόν σε μία εγκατάσταση που έχω αγωγό γείωσης 25mm² να θεωρήσω ότι μπορώ να καταργήσω αυτόν τον αγωγό και να χρησιμοποιήσω στην θέση του τον ΡΕ από το 3x16; Η ΔΕΗ δεν θέλει να βλέπει τον ΡΕ του παροχικού να γειώνεται στον μετρητή; Της αρέσει να βλέπει τον μετρητή να γειώνεται στον ΡΕ του παροχικού;

Μα, ρωτάω κάτι επιπλέον: Ποιος αγωγός θα θεωρήσουμε ότι γειώνει τον κόμβο Ν-Ε; Επιτρέπεται να θωρήσω ότι ο ουδέτερος γειώνεται μέσω των συνδέσεων του PE με την γη (τις οποίες έβαλα επειδή το 384 λέει ότι είναι καλό) ;. Να το πω ακόμη πιο χοντρά: Έστω οικία εκτός σχεδίου με απόσταση μετρητή - πίνακα ~100m, καλώδιο 3x10. Συνδέω την θεμελιακή στον πίνακα (επειδή είναι κοντά) και βάζω κι ένα πασσαλάκι στον μετρητή για να δώσω γείωση στον Ν. Όλα καλά;

Πράγματι, αυτό ρωτάω, ζητάω όμως την εξής διευκρίνηση: Μπορεί να θεωρηθεί ότι η γείωση του N (η σύνδεση Ν-Ε που γίνεται στο ζυγοκιβώτιο) επιτελείται δια του ΡΕ της εσωτερικής εγκατάστασης; Ή θα θεωρήσουμε την ισοδυναμικη σύνδεση αποκλειστικά ως ισοδυναμική σύνδεση και τον αγωγό γείωσης ως τον μοναδικό αγωγό που γειώνει τον Ν; Υ.Γ: Για να γίνω πιο σαφής, ας υποθέσουμε ότι η αντίσταση γείωσης στον μετρητή είναι 15Ω, ενώ στους δύο πίνακες είναι 2Ω. Η υπόθεση αυτή βεβαίως δεν αλλάζει την ουσία του ερωτήματος. Απλά το θέτω ως ενδεχόμενο.

Συγχωρήστε με για την -ίσως αφελή- ερώτηση: Σε εσωτερική εγκατάσταση επιτρέπεται να συνδέεται ο αγωγός προστασίας με την γη; Ή, για να το θέσω διαφορετικά, επιτρέπεται να γειώνεται ο ουδέτερος της εξωτερικής εγκατάστασης μέσω του αγωγού προστασίας της ΕΗΕ; Αν ναι, ποιος θεωρείται ότι είναι ο κλάδος της γείωσης; Ο αγωγός προστασίας μπορεί να είναι και κλάδος γείωσης; Στο σχήμα: Υποθετική διάταξη με μετρητή, πίνακα και υποπίνακα.

Ε, τώρα δεν κάνει -ως πολιτικός μηχανικός- να τα απαντάω αυτά... Θα το θέσω ως εξής: - Στο σπίτι μου έχω λεντοταινίες με απλό Μ/Σ χωρίς σταθεροποίηση, και δεν είχα ποτέ πρόβλημα (από υπερτάσεις). Γενικά το λεντάκι είναι δίοδος, αντέχει στιγμιαία μεγάλα ρεύματα... - Στον 21ο αιώνα είναι κρίμα να βάζει κανείς απλό Μ/Σ και όχι παλμοτροφοδοτικό...

Μία τυπική γέφυρα (τεσσάρων διόδων) θα κάνει δουλειά, αλλά ίσως θα μειώσει ελαφρά την ισχύ... Πυκνωτής τυπικά δεν απαιτείται (συνήθως δεν γίνεται αντιληπτό το τρεμόπαιγμα), αλλά ποτέ δεν κάνει κακό... Κάτι γύρω στα 250μF/16V ή καλύτερα 250μF/25V είναι υπεραρκετό, αν και στην πράξη κάνουν δουλειά και πολύ λιγότερα μF. Δεν μιλάμε βέβαια για πραγματική εξομάλυνση, αλλά για το τρεμόπαιγμα...

Οι φωτογραφίες φαίνονται κανονικά. Str_eng, ωραίες ραφές! Προφανώς συμφωνούμε ως προς την δημιουργικότητα.

Συμφωνώ μεν, αλλά η σκληρή αλήθεια είναι ότι η αγορά σήμερα δεν ενδιαφέρεται ουσιωδώς για την πρόκληση αυτή (των φθηνότερων σιδηρών). Κι αυτό αποτυπώνεται στις τραγικές υπερδιαστασιολογήσεις που βλέπουμε καθημερινά, στην ελάχιστη διείσδυση των υψηλών αντοχών στην κατασκευή, στην γενική αδιαφορία για υιοθέτηση νέων υλικών και μεθόδων (κοιλοδοκοί, λεπτότοιχες κλπ). Και κυρίως στα ελάχιστα χρήματα που -όπως ήδη είπες- επενδύονται για καλές μελέτες.

Σήμερα υπάρχει πολύ πιο περιοριστικό κανονιστικό πλαίσιο. Εδώ, μια απλή κοιλοδοκό να θέλεις, υπάρχουν 15 πρότυπα που πρέπει να πληρούνται. Δεν μπορείς να κάνεις μεταλλικό φορέα με χυτά μέλη γιατί δεν καλύπτονται από τον Ευρωκώδικα. Αντιθέτως, καλύπτονται τα πάντα ως προς τα συγκολλητά ελάσματα. Δεν είναι σήμερα δυνατόν να χρησιμοποιήσεις χυτοσιδηρά μέλη σε δομικό έργο γιατί δεν υπάρχει κανονιστικό πλαίσιο και δεν υπάρχει πιστοποίηση. Σήμερα δεν υπάρχουν έργα χωρίς πιστοποιημένα υλικά. Γιαυτό εξάλλου και -πλέον- βλέπουμε χυτά μόνο από αλυσίδα παραγωγής και όχι κατά παραγγελία. Υ.Γ: Για να μην παρεξηγηθούν τα προηγούμενα μηνύματα μου, δεν ήταν αποτέλεσμα μίας εμμονής για το χυτό, το παραδοσιακό, το παλιό, αυτό που μας φέρνει μία νοσταλγία... Η ουσία ήταν στο θέμα της δημιουργικότητας, και κάθε εποχή δημιουργεί -βεβαίως- με τον δικό της τρόπο.

Ωραία. Αφαιρώντας το λεκτικό περιτύλιγμα που κάνει το άρθρο εντυπωσιακό, έχουμε τα εξής: Κάποιοι επιστήμονες εργάστηκαν με τις ουσίες CaO και Al2O3(τις οποίες βρίσκουμε μεταξύ των άλλων να είναι και συστατικά του τσιμέντου). Θέρμαναν μείγμα αυτών των ουσιών με laser, στους 2000°C, εφαρμόζοντας μία διάταξη αιώρησης ώστε το τήγμα να μην έρχεται σε επαφή με τα τοιχώματα του δοχείου. Έτσι απεφεύχθη η δημιουργία κρυστάλλων κατά την πήξη και το τελικό προϊόν απέκτησε υαλώδη (μη κρυσταλλική) δομή. Το νέο αυτό προϊόν διαθέτει ηλεκτρόνια που παγιδεύονται εκτός τροχιακού, λόγω της διάταξης των ατόμων στον χώρο. Αυτά λειτουργούν κατά ένα τρόπο όπως τα ελεύθερα ηλεκτρόνια των μετάλλων, παρέχοντας μία -περιορισμένη- αγωγιμότητα. Όπως βλέπετε από το παραπάνω, η επιστήμη δεν έχει να πει πολλά: Τα φαινόμενα που εξετάζει είναι σύντομα, βαρετά και καθόλου εντυπωσιακά... Ε, μετά προσθέτουμε τον συνειρμό και την φαντασία και το αποτέλεσμα βγαίνει αβίαστα: Το υγρό τσιμέντο έγινε υγρό μέταλλο! Και η επιστήμη έγινε ενδιαφέρουσα, ικανή να δώσει τίτλους ειδήσεων που κόβουν την ανάσα!

Δεν έχει κανείς πολλές ευκαιρίες στην ζωή του να δει την οριακή κατάσταση αστοχίας. Αυτά τα σπάνια παραδείγματα αστοχιών είναι μεγάλο σχολείο. Ειδικά όταν τα συλλαμβάνει η κάμερα...

Αφού συμφωνήσω σε όλα με τον Πακτωμένο, θα σου επιστήσω την προσοχή στα εξής: - Αποκλείεται να βγάλεις βέλος (σταδίου ΙΙ, με ξήρανση και ερπυσμό) μικρότερο του 1cm, ακόμη κι αν εφαρμόσεις την 16.2. - Άρα, θεωρώ δεδομένο ότι θα κάνεις έλεγχο λειτουργικότητας και διαμορφώσεις έτσι την κατασκευή ώστε να περιορίσεις τα βέλη, ή να την καταστήσεις ανεκτική σε μεγάλες παραμορφώσεις. - Στον έλεγχο λειτουργικότητας θυμήσου να ελέγξεις τον πρόβολο μαζί με την όμορη πλάκα. Η στήριξη του προβόλου δεν είναι πάκτωση, υπόκειται σε στροφή, και το μεγαλύτερο μέρος του βέλους οφείλεται -συνήθως- σε αυτή την στροφή. - Φυσικά μετά την παραπάνω επισήμανση γίνεται κατανοητό ότι το να έχεις πλάκα 18cm και από αυτή να βγάλεις πρόβολο 26cm, εκτός από αντικανονικό, είναι και τελείως ανώφελο.

Και στην ΕΥΑΘ τα υδρόμετρα έχουν ενσωματωμένη την βαλβίδα αντεπιστροφής. Δεν θυμάμαι αν είναι από την μεριά της ουράς ή από την άλλη, πάντως εξωτερικά δεν ξεχωρίζει.

Ξύλινη!!!

μα δεν χρειαζόταν. "Φθινότεροι" δεν υπάρχει περίπτωση... σημαντικά "ακριβότεροι" αποκλείεται...

Πρόβλεψη για τα θέματα των Μαθηματικών στις πανελλαδικές... ΘΕΜΑ Α Α1. Αποδείξτε το Τελευταίο Θεώρημα του Fermat. Α2. Διατυπώστε την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας και δώστε τη γεωμετρική της ερμηνεία. Α3. Χαρακτηρίστε ως Σωστή (Σ) ή Λάθος (Λ) καθεμιά από τις προτάσεις: 1. Το δεκαδικό ψηφίο του π που βρίσκεται στην 123456789η θέση μετά την υποδιαστολή είναι 3. 2. Ο De L’ Hospital ήταν Υδροχόος με ωροσκόπο Ταύρο. 3. Η κότα έκανε τ΄ αβγό. 4. Εικασία λεγόταν μια τρίτη ξαδέλφη του Goldbach , με την οποία έζησε ένα θυελλώδη και παράνομο έρωτα (ήταν παντρεμένη με αξιωματικό του ιππικού). Προσπάθησαν να κρατήσουν κρυφό το δεσμό τους αλλά όλος ο κόσμος ήξερε πως η Εικασία ήταν του Goldbach. 5. Μες στης πόλης το χαμάμ ένα χαρέμι κολυμπά. ΘΕΜΑ Β Β1. Μετρήστε από μέσα σας από το 1 ως το ρίζα 2. Β2. Βρείτε αποδείξεις (κατά προτίμηση του Ευκλείδη) για 25.000 ευρώ. Β3. Ολοκληρώστε τη σχέση σας. ΘΕΜΑ Γ Γ1. Ακουμπήστε τη μύτη με τη γλώσσα σας. Γ2. Αναφέρετε σε 5 δευτερόλεπτα τα ονόματα 50 μεγάλων Ελλήνων μαθηματικών της αρχαιότητας. Ακόμη; Ακόμηηηη;;; Κρίμα …. Γ3. Ποιος έκανε πιπί μέσα στο Μισσισσιππή; Να τον βρείτε και να τον βάλετε να πλύνει τα νερά. ΘΕΜΑ Δ Δ1. Φτιάξτε ένα μαγικό τετράγωνο που σε κάθε γραμμή, στήλη και διαγώνιο το άθροισμα των αριθμών να είναι ίσο με το πλήθος των ατόμων του σύμπαντος. Μετά, χρησιμοποιώντας αυτό το τετράγωνο, ή με όποιον άλλο τρόπο θέλετε, τετραγωνίστε τον κύκλο (του Euler, ή όποιον άλλο κύκλο θέλετε). Δ2. Αν επιπλέον γνωρίζουμε ότι η συνάρτηση f είναι κυρτή, αποδείξτε ότι το τρίγωνο είναι ισοσκελές. Δ3. Από σημείο εκτός ευθείας, φέρτε πέντε διαφορετικές κάθετες στην ευθεία. Ύστερα, αποδείξτε πως αυτό που κάνατε είναι αδύνατο. Δ4. Ετοιμάστε τη διαθήκη σας.

Ασφαλώς η ανάγκη της εποχής οδήγησε εκείνους τους μηχανικούς να σκέπτονται με αυτόν τρόπο, και η έλλειψη της ανάγκης (ή η πληθώρα μέσων που μπορούν να ικανοποιήσουν αυτή την ανάγκη) οδηγεί σήμερα σε έναν τελείως άλλο τρόπο σκέψης... Ωστόσο υπάρχει και μία παράμετρος που διαρκώς την παραβλέπουμε: Υπάρχει μία αλλοτρίωση του επαγγελματικού μας χώρου. Όλοι αυτοί οι ικανότατοι συνάδελφοι, που σχεδίασαν και κατασκεύασαν την σύγχρονη Ελλάδα, και που κάποτε όριζαν τον τεχνικό κόσμο, κάποια στιγμή βρέθηκαν στο περιθώριο της επιστήμης. Σήμερα ο ακαδημαϊκός και ο διοικητικός χώρος κατακλύζεται από μετριότητες που παρέχουν κάκιστο παράδειγμα και τελείως στρεβλή εικόνα στους νέους συναδέλφους. Έτσι βλέπεις "ειδικούς" και "δόκτορες" να κατασκευάζονται από ατέλειωτες σειρές δημοσιεύσεων, χωρίς πραγματική τεχνική κατάρτιση... Προβάλλεται κάποιος ως "ειδικός" επειδή έκανε δημοσιεύσεις στην ταχύτητα διήθησης σε αργιλικά υλικά, ενώ πριν 50 χρόνια κάποιος άλλος, μη "ειδικός"(!), έφτιαξε το σύστημα υπόγειας αποστράγγισης για τον αεροδιάδρομο στον Βόλο (χωρίς γεωυφάσματα -τότε- μόνο διαβαθμισμένα γεωυλικά)... Προβάλλεται κάποιος ως "ειδικός" επειδή έκανε δημοσιεύσεις στους ποτάμιους μαιάνδρους, ενώ πριν 100 χρόνια κάποιος άλλος, μη "ειδικός"(!), αποξήρανε έλη και έκανε μεγάλα αντιπλημμυρικά... Η γέφυρα του Ευρίπου είναι ένα σπάνιο παράδειγμα έργου όπου αναγνωρίζεται η αξία των βασικών συντελεστών του. Κι αυτό συμβαίνει, όχι επειδή ξαφνικά άνοιξαν τα μάτια μας, αλλά επειδή εις εκ των συντελεστών της είναι καταξιωμένος ακαδημαϊκός, θρύλος του ΕΜΠ και διακεκριμένος, ως πνευματικός άνθρωπος, στην κοινωνία.

Η γέφυρα του Ευρίπου ανήκει σε μία εποχή που οι μηχανικοί πραγματικά δημιουργούσαν. Σχεδόν κάθε μείζον έργο της εποχής εκείνης ενσωματώνει λύσεις που σχεδιάστηκαν εξ αρχής για τον συγκεκριμένο, μοναδικό σκοπό. Αυτό που σήμερα ονομάζουμε "πρωτότυπη ιδέα" ήταν η καθημερινότητα και αποτελούσε τον πυρήνα της έννοιας "σχεδιασμός". Ακόμη, ο κάθε μελετητής, μελετούσε την "πρωτότυπη ιδέα" του σε όλη της την λεπτομέρεια, μέχρι τον τρόπο κατασκευής και την κοστολόγηση. Έτσι δεν ήταν ασυνήθιστο να βλέπεις σε ένα έργο μεγάλα μέλη από χυτοσίδηρο, χυτοχάλυβα ή ορείχαλκο, χυτευμένα ειδικά για το εν λόγω έργο, μοναδικά και ανεπανάληπτα. Είτε επρόκειτο για εφέδρανα κύλισης, είτε για υλοποίηση αρθρώσεων σε κατασκευές Ω/Σ, είτε για τον μηχανισμό σύνδεσης των δύο προβόλων στην γέφυρα του Ευρίπου, είτε για έναν μπρούτζινο σταυρό σε μια εκκλησία. Και ο μελετητής καθόριζε τον τρόπο κατασκευής, την μεθοδολογία, τα σχεδίαζε, τα διαστασιολογούσε, έγραφε εκ του μηδενός άρθρα και τεχνικές περιγραφές... Από την κατασκευή των καλουπιών, μέχρι τις μηχανουργικές κατεργασίες. Αντίστοιχα βεβαίως και οι εργολάβοι της εποχής επέδειξαν υψηλότατο επαγγελματισμό, εφαρμόζοντας επιτυχώς κατασκευαστικές μεθόδους που δεν είχαν ξαναχρησιμοποιηθεί -και δεν θα ξαναχρησιμοποιούντο- για να φτιάξουν εξαρτήματα που ήταν κατά κυριολεξία μοναδικά. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει τέλος σχεδιασμός μηχανολογικού εξοπλισμού: Λέβητες, καυστήρες, δικλείδες, υδροφράκτες, μεταφορικοί ιμάντες, πλάστιγγες, σχεδιαζόντουσαν συχνά εκ του μηδενός, κάτι που σήμερα θεωρείται αδιανόητο. Τις κατασκευές αυτές δεν τις έκαναν κατ' ανάγκη μηχανικοί με υψηλή θεωρητική κατάρτιση. Ως ακραίο παράδειγμα αναφέρω ότι κάποια από τα ποιο σημαντικά έργα γεφυροποιίας στη ορεινή Ελλάδα έγιναν από νομομηχανικούς με μοναδικό εφόδιο την χειρωνακτική εργασία, τον δυναμίτη και μερικά μουλάρια: Όπου ο μηχανικός ήταν μελετητής, κατασκευαστής, επιβλέπων... Περπατούσε τις χαράδρες για να βρει κατάλληλο μέρος για κατασκευή γέφυρας (χωρίς γεωτρύπανα και γεωτεχνικά εργαστήρια), διάλεγε τις θέσεις απόληψης αδρανών, έστηνε φορητούς σπαστήρες και κόσκινα, μελετούσε την -ασυνεχή- σύνθεση του σκυροδέματος, σχεδίαζε τα ειδικά (ξύλινα βεβαίως, από δέντρα που υλοτομούνταν επί τούτου) ικριώματα και εκτελούσε γενικώς το έργο με το κατά τόπους διαθέσιμο εργατοτεχνικό προσωπικό... Τα έργα αυτά, είτε πρόκειται για την γέφυρα του Ευρίπου, είτε για κάποιο μικρό τεχνικό ξεχασμένο στα βουνά, αποτελούν μνημεία της τεχνικής και θα μας θυμίζουν πάντα ποιος είναι ο ρόλος του μηχανικού: Να οραματίζεται, να επινοεί, και να σχεδιάζει νέες λύσεις, νέες μεθόδους νέες κατασκευές, να δημιουργεί. Και όχι -βεβαίως- να ταΐζει δεδομένα σε ένα στατικό πρόγραμμα ή να κάνει δηλώσεις 4014...

Ωραία... Μεγάλα ονόματα - κράχτες που ξέρουμε ήδη τι θα πουν, πολιτικά πρόσωπα που ξέρουμε τι θέλουν, υψηλόβαθμα διοικητικά πρόσωπα που θα πουν τα γνωστά ευχολόγια ενός γενικόλογου και ανύπαρκτου σχεδιασμού, κάποιοι γνωστοί συνεδριάκιδες που τους βλέπεις να ανακοινώνουν σε κάθε συνέδριο, και μερικοί ακόμα... Ά, ένας Άγγλος και δύο τρεις Έλληνες εξ Αγγλίας ώστε να δικαιολογηθεί ο τίτλος "Διεθνές"... Τους εύχομαι καλές εργασίες, δυστυχώς δεν θα δυνηθώ να παρακολουθήσω...

Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε, επομένως...