AlexisPap

Αν βάλεις προέκταση για το κάρφωμα και μετά την ξεβιδώσεις;

Το να καρφωθεί πιο βαθειά το ηλεκτρόδιο, δεν παίζει;

Από καθαρή περιέργεια, μιλάμε για τα κλασσικά επιχαλκωμένα ηλεκτρόδια με σπείρωμα σε αρχή και τέλος, που θα τοποθετηθούν εντός διατρήματος σε σκυρόδεμα; Ή θα καρφωθούν στο χώμα, κάτω από μία στρώση σκυροδέματος;

Έχω κάνει, nik, 20άρια, και δεν είχα πρόβλημα ούτε με τον εγκάρσιο, ούτε με τον διαμήκη οπλισμό. Πάντως, εδώ και ώρα, έχουμε βγει εκτός θέματος...

Όταν είναι από Ω/Σ μπορούν ανεξαρτήτως q να έχουν ελάχιστο πάχος 15cm. ΕΚΩΣ §18.5.1 και Σχόλια ΕΚΩΣ σχήμα Σ18.19.

Οι τοίχοι του φρέατος μπορούν να είναι και από ένα όρθιο τούβλο, ή απλή γυψοσανίδα, ή από λαμαρίνα, ή άλλα υλικά, και δεν είναι αναγκαίο να είναι φέροντες. Οπότε μπορεί να δεις οποιοδήποτε πάχος να φαίνεται στα σχέδια, και να είναι σωστό. Όταν κανένας τοίχος δεν είναι φέρων, ή όταν δεν έχει καταφανώς επαρκή αντοχή, χρειάζεται υπολογισμός και ενδεχομένως σκελετός για τις ράγες. Αντιστοίχως υπολογίζεται το στοιχείο που δέχεται το φορτίο των συρματοσχοίνων, είτε είναι η πλάκα οροφής, είτε είναι ο πυθμένας, είτε κάποια άλλη κατασκευή.

Κινέζοι είναι, δεν έχουν καντήλι, έχουν ένα παράξενο θυμιατό με ραβδάκια...

Λίγο πιο συγκεκριμένος; Έχουμε δύο διαφορετικά στάδια: Η υψικάμινος φορτώνεται με στρώσεις σιδηρομεταλεύματος και κωκ. Εκεί γίνεται η αναγωγή, ο κορεσμός του σιδήρου με άνθρακα, και ο υγρός χυτοσίδηρος ρέει από την βάση της υψικαμίνου. Ο ρευστός χυτοσίδηρος μπαίνει στο δοχείο μπέσεμερ, και εκεί διοχετεύεται αέρας που κάνει μπουρμπουλίθρες. Ο αέρας ενώνεται με τον άνθρακα (και όχι μόνο), μειώνοντας το ποσοστό άνθρακα, ανεβάζοντας την θερμοκρασία (ο χάλυβας λιώνει σε υψηλότερη θερμοκρασία από τον χυτοσίδηρο) και φέρνοντας οξειδωμένες ακαθαρσίες στην επιφάνεια. Επομένως, δεν υπάρχει "υψηκάμινος του μπέσεμερ". Μπέσεμερ (μέθοδος) είναι η διαδικασία εμφύσισης αέρα και μπέσεμερ (δοχείο) είναι το σχετικό δοχείο. Επίσης, δεν μπαίνει σιδηρομετάλλευμα σε αυτό το δοχείο, αλλά τηγμένος χυτοσίδηρος. Τέλος, σήμερα δεν χρησιμοποιείται αυτούσια η μέθοδος μπέσεμερ, αλλά παραλλαγές της. Η μέθοδος μπέσεμερ ανήκει στον 19ο αιώνα.

Ορίστε, που καταντήσαμε! Βάζουν και μπερδευτικά ονόματα!

Αν καταλαβαίνω καλά, το θέμα έχει καλυφθεί. Αφού καλωσορίσω τον νέο συνάδελφο, να συστήσω περισσότερη προσοχή στην διατύπωση των μηνυμάτων.

Του εξηγείς ότι η στατική μελέτη για την αποτίμηση της στατικής επάρκειας ή/και τον σχεδιασμό των ενισχύσεων είναι κάτι που το ζητάς όταν έχεις αποφασίσει να κάνεις ενισχύσεις. Αν θέλεις απλώς να εξετάσεις την κατάσταση της οικοδομής, κάνεις έλεγχο για εμφανείς βλάβες και δειγματοληπτικά για διάβρωση - δυναμικό - ό,τι άλλο θέλεις, και τέλος. Κανένας υπολογισμός. Αν παρόλα αυτά θέλει μελέτη επάρκειας (ακόμη και στην περίπτωση που δεν υπάρχουν βλάβες), πας σύμφωνα με τον ΚΑΝΕΠΕ, ο οποίος λέει ότι χρησιμοποιείς την (εφαρμοσμένη) στατική μελέτη ως τεκμήριο. Και πάλι κανείς υπολογισμός, μόνο εργαστηριακά για τις αντοχές... Κι αν θέλει μελέτη επάρκειας, ενώ έχουν λιώσει τα σίδερα κι έχουν γίνει χώμα, κανένα πρόβλημα. Η μελέτη θα δείχνει ότι είναι ανεπαρκές λόγω ανυπαρξίας επαρκούς οπλισμού. Αν επιμένει να πληρώσει για κάτι τέτοιο, χαρά σε λόγου σου που θα δουλέψεις και θα πληρωθείς για το τίποτα.

Οι διαρρυθμίσεις είναι μία πονεμένη ιστορία, διότι πρέπει να λάβουν τεράστια κλίμακα ώστε να απαιτείται στατικός επανέλεγχος. Βεβαίως η κρατούσα σχολή σκέψης προωθεί τον παραλογισμό που θέλει να ξαναγίνει αντισεισμικός έλεγχος, ακόμη κι αν γκρεμίζεται ένας τοίχος... Αλλά δεν διαφωνώ μαζί σου. Δεν μπορεί η μελέτη στατικής επάρκειας να χρησιμεύσει σαν εργαλείο ελέγχου του επενδυτικού ρίσκου, διότι δεν είναι αυτός ο σκοπός των μελετών και των κανονισμών. Εξάλλου το ρίσκο που αναλαμβάνει κανείς επενδύοντας σε οικοδομή με βλάβες είναι πολύ μεγάλο και σαφές, δεν έχει κανείς λόγο να πληρώσει μερικές δεκάδες χιλιάρικα προκαταβολικά για να βελτιώσει την γνώση για το ήδη μεγάλο ρίσκο. Φυσικά, μιλάμε για την περίπτωση που επίδοξος επενδυτής έχει το χρήμα και διαθέτει τα μέσα για να εξασφαλίσει την προσβασιμότητα... Δεν μιλάμε για ένα διαμερισματάκι ή ένα λιθόκτιστο στο χωριό, αλλά ίσως για ένα εργοστάσιο...

Μα, για ποιον λόγο θα επανεξετάσουμε από στατικής απόψεως ένα υφιστάμενο; Αν έχει εγκεκριμένη και εφαρμοσμένη στατική μελέτη, δεν έχει βλάβες, δεν επίκειται προσθήκη ή αλλαγή χρήσης, κανείς δεν θα ασχοληθεί. Η συζήτηση ξεκινάει είτε 1) επειδή υπάρχουν βλάβες 2) δεν υπάρχει στατική μελέτη και απαιτείται αλλαγή χρήσης (ή καθορισμός χρήσης, βλέπε Ν.4014) 3) υπάρχει στατική μελέτη και απαιτείται αλλαγή χρήσης Το (1) προφανώς πάει για ΚΑΝΕΠΕ Το (2) κανονικά θα πήγαινε για κατεδάφιση. Από την στιγμή που δεν υπάρχει μελέτη (και άρα δεν είναι δυνατόν να έχει κατασκευαστεί βάσει κάποιου κανονισμού) θα έπρεπε από τεχνικής απόψεως να εξεταστεί με ΚΑΝΕΠΕ ως προς την τεκμηρίωση, αλλά όχι κατ' ανάγκη και ως προς την μειωμένη στάθμη επιτελεστικότητας (που ούτως ή άλλως δεν έχει ακόμη θεσμοθετηθεί). Το (3) έχει κατασκευαστεί βάσει κάποιου κανονισμού, και από τεχνικής απόψεως θα μπορούσε: είτε να ξανά λυθεί βάσει αυτού του κανονισμού, είτε να λυθεί με έναν επόμενο κανονισμό, αλλά αν ελεγχθεί με τον παλιό, είτε να λάβει τις ευεργετικές προβλέψεις του ΚΑΝΕΠΕ. Τώρα, από νομικής απόψεως, υφίσταται θέμα μόνο ως προς τις δράσεις σχεδιασμού και την στάθμη επιτελεστικότητας που υιοθετεί ο μελετητής. Όσο δεν υπάρχει σαφής νομική αποσαφήνιση των πεδίων εφαρμογής, θα είναι καλυμμένος νομικά όποιος εφαρμόζει το δυσμενέστερο -κάθε φορά- κείμενο. Όσον για το αν τρως την ζωή σου, κάποια πράγματα (αποτύπωση, τεκμηρίωση κλπ) είναι αναγκαία, ενώ κάποια άλλα (μη γραμμικές μέθοδοι κλπ) προαιρετικά...

Είναι θέμα αρχών και οργάνωσης. Τι νόημα έχει να δουλεύουμε με ΕΚ-2, ΕΚ-8 και ΚΑΝΕΠΕ; Μήπως κάποια από τα επιπλέον θέματα καλύπτονται από άλλα πρότυπα; Μήπως θα ήταν απλούστερο να έβγαινε μία συμπληρωματική τεχνική οδηγία για όλα τα επιπλέον που θέλουμε να καλύψουμε και δεν μας αρκεί ο ΕΚ-8; Δεν μπορώ να φανταστώ πως αλλιώς θα γίνουν αυτοί οι έλεγχοι, ώστε να είναι τεχνικά ορθολογικοί και νομικά σωστοί...

Το κομμάτι της εικόνας με τα έξι κεφάλια, όταν πηγαίνει αριστερά δεν κολλάει στο αριστερό άκρο. Έτσι ο πρώτος από αριστερά μένει με λειψά μαλλιά, και περισσεύει ένα κομμάτι...

Είμαι μεν εκτός θέματος, αλλά δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ μεγαλοφώνως: Μα τι στο καλό συμβαίνει, έχουμε ολόκληρο ΕΝ 1998 (1 έως 6), συνολικά 650 σελίδες κανονιστικών κειμένων που καλύπτουν ήδη τα πάντα. Κι ενώ περιμένουμε πότε θα θεσπιστεί η υποχρεωτική εφαρμογή ΕΚ-2 και ΕΚ-8, συνεχίζουμε να βγάζουμε Ελληνικούς κανονισμούς; Στο θέμα: Ανάλυση βάσει ΚΑΝΕΠΕ, με παραδοχές για την τοιχοποιία (μέτρο ελαστικότητας) από ΕΝ 1998-1 Αποτίμηση και ενισχύσεις μελών από Ω/Σ βάσει ΚΑΝΕΠΕ Έλεγχοι αντοχής τοιχοποιίας βάσει ΕΝ-1996 Ενισχύσεις τοιχοποιίας βάσει οδηγιών ΠΕΧΩΔΕ (υπάρχει ένα βιβλιαράκι) και έλεγχοι αντοχής βάσει ΕΝ-1996. Αν η τοιχοποιία είναι από λιθοδομή, κλάψ' τα Χαράλαμπε...

Ωωω... ! Ε, τώρα, αλλάζει το πράγμα... Αφού δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ! Η αλήθεια είναι ότι από την εποχή που διάβαζα αστυνομικά μυθιστορήματα σε εφημερίδες (δεκαετία του '80) το επίπεδο έχει ανέβει αφάνταστα... Σταχυολογώ: Το 1751 ο γερμανός βαρόνος Axel Frederik Cronstedt έψαχνε σε ένα ορυχείο να βρει χαλκό. Αντ' αυτού ανακάλυψε ένα καινούργιο μέταλλο, που το ονόμασε τσαντισμένος «kupfernickel», δηλαδή «χαλκό του Διαβόλου». «Κατά την πειραματική μελέτη της εμβάπτισης διαφόρων μετάλλων σε ήλιο παρατηρήθηκε ότι όσο προσεκτικά κι αν καθαρίζαμε το αέριο εμφανιζόταν επίμονα ακτινοβολία υδρογόνου στην κάθοδο». Ακολούθησαν δεκάδες άλλοι με όμοιες διαπιστώσεις, σε βαθμό που ο καθηγητής του Πολυτεχνείου της Καλιφόρνιας (Caltech) Robert Millikan δήλωσε λίγο μετά τη βράβευσή του με το Νομπέλ Φυσικής - το 1923 - πως «οι πυρηνικές μεταστοιχειώσεις κατά την ηλεκτρική εκκένωση είναι ένα από τα εξόχως ενδιαφέροντα προβλήματα της σύγχρονης φυσικής ξαφνιάστηκα περίεργα όταν άκουσα τον τεχνικό διευθυντή της Δευκαλίων Γιάννη Χατζηχρήστο να μου λέει - σχεδόν έναν αιώνα μετά - πως «δεν συζητάμε για πυρηνική ενέργεια αλλά για χημική ενέργεια που προέρχεται από μεταστοιχείωση». «Δηλαδή τι κάνετε και πώς φθάσατε σε αυτήν;» τον ρώτησα. «έχοντας διαβάσει όλη τη βιβλιογραφία των πυρηνικών αντιδράσεων χαμηλής ενέργειας (LENR)», μου είπε ο κ. Χατζηχρήστος, «αποφασίσαμε πως έπρεπε να δοκιμάσουμε αυτό που δεν είχε σκεφθεί κανένας άλλος. Φτιάξαμε μια ολότελα δική μας νέα μέθοδο, που επιτρέπει τη σύντηξη του υδρογόνου με το νικέλιο σε απόλυτα ελεγχόμενες συνθήκες» Η εξαγόμενη ενέργεια που είδα από το συγκεκριμένο πείραμα ήταν εξαπλάσια της εισαγόμενης. «Είναι η τελική;» ρώτησα τον κ. Χατζηχρήστο. «Εχουμε φθάσει έως και 14πλάσια, αλλά δεν το ρισκάρουμε πριν βεβαιωθούμε ότι οι κεραμικές μονώσεις που χρησιμοποιούμε την αντέχουν» απάντησε. «Πόσο νικέλιο απαιτείται για καύσιμο;» ξαναρώτησα. «Τα τρία γραμμάρια που βάλαμε στις 16 Ιουνίου, απ' ό,τι βλέπεις, δεν έχουν εξαντληθεί ως σήμερα (21 Νοεμβρίου) και έχουν την ίδια απόδοση. Το μόνο που χρειάζεται είναι δύο λίτρα υδρογόνο στο εξάμηνο» μου απάντησε ο Αλέξανδρος Ξανθούλης αφοπλιστικά. «Δηλαδή... επιχειρείτε υπεραγωγιμότητα σε μη κατεψυγμένες συνθήκες;» ρώτησα τον Γιάννη Χατζηχρήστο. «Ακριβώς» μου απάντησε χαμογελώντας... «Εχουμε συνθήκες υπεραγωγιμότητας στους 340 βαθμούς Κελσίου! Το όλο θέμα ήταν να σπάσουμε το Φράγμα Κουλόμπ και το μόνο που χρειαζόταν ήταν να διανοίξουμε τα κατάλληλα τούνελ. «Μα... τότε δουλέψατε με μαγνητικά μονόπολα!» αντέδρασα ενστικτωδώς. «Είσαι πολύ διαβασμένος» μου είπε καταφατικά, αλλά παρέμεινε στη συνέχεια σιωπηλός. «Πείτε μου μόνο αυτό, αν θέλετε: Εχει σχέση η ευρεσιτεχνία σας με το εφετινό Νομπέλ Φυσικής;». Με κοίταξε έντονα, για να μου πει τελικά: «Από τους 247 ερευνητές του τομέα που μας επισκέφθηκαν από όλον τον πλανήτη ψάχνοντας το τι κάνουμε, μόνο εσύ το ρώτησες». «Για εμάς, τους απλούς καταναλωτές ενέργειας, ποιο θα είναι το τελικό όφελος;». «Οτι αγοράζοντας με 5.500 ευρώ ένα κουτί μισού κυβικού μέτρου των 45 KW θα ξεχάσετε το κόστος ενέργειας του σπιτιού σας» μου απάντησε. Το μόνο που έμεινε αναπάντητο στον νου μου ήταν πόσο θα ισχύσει η διακηρυγμένη εμμονή της Δευκαλίων στη «μη χρήση της τεχνολογίας της για στρατιωτικούς σκοπούς». Απ' ό,τι έμαθα εκ των υστέρων, μία από τις άδειες χρήσης που της ζήτησαν στον Καναδά ήταν για αξιοποίηση τέτοιας πηγής ενέργειας σε υπερελαφρά τηλεκατευθυνόμενα αεροπλανάκια (UAV). Και τότε θυμήθηκα μία ακόμη στιχομυθία μου με τον τεχνικό διευθυντή της Δευκαλίων: «Αν υποψιάζομαι σωστά», του είχα πει, «η τεχνολογία σας δεν ανατρέπει απλά την ενεργειακή οικονομία του πλανήτη αλλά επιτρέπει ακόμη και το όνειρο για διαστρικά ταξίδια». Μου απάντησε: «Γιατί νομίζεις ότι η NASA ενδιαφέρεται τόσο πολύ για εμάς;».

Δεν υπάρχουν καλά και κακά αλφάδια. Στα υποστυλώματα χρειάζεσαι ένα μικρό αλφαδάκι που να χωράει ανάμεσα σε κλάπες, κλειδιά, λατάκια και φουρκέτες, για να το ακουμπήσεις σε μία ακμή πετσώματος και να ελέγξεις. Όταν λέω μικρό, ακόμη και αυτά τα ευτελέστατα τριγωνάκια των 20cm με την αεροστάθμη κάνει. Φυσικά δεν έχει φοβερή ακρίβεια, όχι όμως λόγω αεροστάθμης, αλλά λόγω του ότι μετράς μία πολύ μικρή επιφάνεια του καλουπιού. Σε καλύπτει όμως για έναν χονδρικό έλεγχο.

Ως κατασκευαστής (μπετατζής, υπεργολάβος σκυροδεμάτων) έχεις κάθε λόγο να μετρήσεις καλά το καλούπι. Η εύκολη (εργοταξιακά) λύση είναι να κάνεις έναν πήχη (μαστάρι) μήκους 2,5m, με ποδαράκια στα δύο άκρα, το οποίο θα το βάζεις κατακόρυφο δίπλα στο καλούπι με τα ποδαράκια να ακουμπάνε στο πέτσωμα πάνω και κάτω. Στην συνέχεια ελέγχεις με αλφάδι ή νήμα της στάθμης (σαούλι, ζύγι κλπ). Αν θέλεις, κάνεις μετατροπή σε έναν πήχη με αεροστάθμη (έχουν οι πατωματάδες και οι σοβατζήδες) και είσαι και πολύ κούλ. Ως επιβλέπων (ή εργοδότης γενικότερα) δεν έχεις κανέναν λόγο να θέλεις να μετρήσεις τα καλούπια, ούτε να κάνεις πατέντες και ειδικά εργαλεία. Κάνεις πρόχειρους ελέγχους με ένα αλφαδάκι ή με το μάτι, για να έχεις μία πληροφορία ότι δεν πάνε όλα κατά διαόλου. Το σημαντικό είναι ο έλεγχος που θα κάνεις αφού βγούνε τα καλούπια. Δουλειά σου είναι να παραλάβεις τις κολόνες κατακόρυφες και όχι τους ξυλοτύπους. Ο τυχόν έλεγχος που θα κάνεις στους ξυλοτύπους δεν πρέπει να περιορίζει την δυνατότητά σου να εκτελέσεις ελέγχους μετά το ξεκαλούπωμα, ούτε πρέπει να αφαιρεί ευθύνες από τον μπετατζή - υπεργολάβο - κατασκευαστή σε περίπτωση κακοτεχνίας.

Μάξιμε, ρωτάς από την πλευρά του επιβλέποντα ή του κατασκευαστή;

Αν δεν ακολουθήθηκε η προβλεπόμενη διαδικασία παραλαβής, πάπαλα οι ευθύνες του προμηθευτή... Το ωραίο είναι πως ούτε ο ΚΤΣ προβλέπει διαδικασία για το τι θα πρέπει να γίνει αν δεν ακολουθηθεί η προβλεπόμενη διαδικασία. Κατά τα λοιπά, δύσκολο να ρίξεις πάχος 70cm και να γλιτώσεις τις ρωγμές χωρίς προσεγμένο ν/τ και κατάλληλη σύνθεση. Αλλά οι ρωγμές δεν είναι πρόβλημα.

Μην περιορίζεις Μην περιορίζεις τόσο τις επιλογές... Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, είναι σημαντικό -αν κάποιος συνάδελφος αναγνωρίζει την οικοδομή- να βγάλει μερικά εύκολα φράγκα... Εγώ ψηφίζω να παραμείνει μερικές μέρες το θέμα, καθαρά για το όφελος της επιστημονικής κοινότητας...

Δεν είναι δυνατόν να αλλάξει καθ' ύψος το επίπεδο ενός τοιχώματος απλά με μία πλάκα, χωρίς να δημιουργηθεί στην στάθμη της μετάβασης άρθρωση. Και μία τέτοια άρθρωση πολύ σπάνια μπορεί να είναι αποδεκτή. Γιαυτό και θεωρώ ότι δεν μπορεί να εννοεί κάτι τέτοιο ο συνάδελφος. Όσον αφορά στα έρκερ, δεν υπάρχει περίπτωση να αντιμετωπίσει πρόβλημα. Αντίθετα, λόγω του μεγάλου ανοίγματος της πλάκας και του μικρού ανοίγματος των προβόλων, το άκρο των προβόλων θα έχει αρνητικό βέλος, δηλαδή θα ανυψώνεται (λόγω ελαστικής παραμόρφωσης, σταδίου ΙΙ, συστολής ξήρανσης, ερπυσμού). Όσο για την παραμόρφωση της ίδιας της πλάκας, αν τα πράγματα ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα (τα 9,00m δεν είναι πολλά), υπάρχει και η προένταση...

Γενικώς, υπάρχουν ολόκληρες οικοδομές -κτήρια γραφείων συνήθως- που είναι χτισμένες μόνο με περιμετρικό σκελετό και μία πλάκα. Δεν είναι κάτι παράξενο, είναι απλώς κάτι ασύνηθες. Κατά τα λοιπά, ο σχεδιασμός δεν διαφέρει εν σχέση με τα κτήρια που έχουν και εσωτερικά υποστηλώματα. Επίσης, για τα διαχωριστικά (τοιχοπληρώσεις) ισχύουν οι ίδιοι κανόνες και οι ίδιοι περιορισμοί που ισχύουν και για τα άλλα κτήρια.

Αυτί που δεν ειναι αστείο ειναι πως θυμάμαι το ανέκδοτο αυτί να το λεμε απο την δεκαετία του '90...